P79 is op zaterdag 16 december gevuld met publiek voor de halve finale van de muziekprijs Bossche Band Battle 2017. Uit de vorige halve finale zijn A Fool’s Errand en White Elephant door. Op 29 december gaan zij het in Willem Twee poppodium opnemen tegen de twee bands die vanavond door zullen gaan. Welke bands dat zullen zijn? We gaan het meemaken.

Clint Eastbird
Clint Eastbird, bestaande uit vijf jongemannen uit Den Bosch, begint te spelen. Het eerste nummer Let Go is een rustige en dromerige opener van de avond. Toch krijgt dit nummer een rauw energiek randje als de zanger grote spongen maakt op het podium precies op de muziek. Ook gebruikt hij effectpedalen voor de zang, waardoor de sfeer net iets versterkt wordt. De mannen denken goed na over opbouw, wat in het volgende nummer aan de backing-vocals van de gitarist en het volume van de band te merken is. Het daaropvolgende nummer begint met een emotionele intro op keys, waarna de bas komt. Het drumritme vrolijkt de boel wat op en er komt een wending in het nummer.
De opbouw naar de hardere stukken kent een nieuwe elektronische sound. ‘The first time we started smoking, coughing and laughing out loud.’ Is een zin uit het volgende nummer die me aanspreekt. Het nummer gaat over opgroeien. Het volgende nummer is rustig, en bevat een hele volwassen gitaarsolo, die rustig begint, maar met de nodige tijd opbouwt naar in mijn ogen de meest spetterende solo van de avond. Na een psychedelische overgang is het laatste nummer aangebroken, waarbij de zanger tijdens een instrumentaal stuk door het publiek rent.

Goddammit Mike:@
De formatie bestaat uit een drummer, een gitarist, een bassist en een frontvrouw met gitaar. In het eerste nummer valt de bas me op. Het is een net iets zwaardere sound, maar wat er gespeeld wordt is eigenlijk vrij rustig. Dit geeft een leuke sound. De band bij elkaar klinkt ook lekker. Ik zou het als indiepop/indierock omschrijven. De korte zinnen ‘Buy it’ en ‘Sell it’ vormen een fijne kern van het nummer. De frontdame speelt op een mooi Jaguar model in het wit, waarop ze strak speelt tijdens het zingen. Ook is ze goed in het interactie opzoeken met haar bandleden. De drummer voegt harmonie toe aan de nummers wanneer hij de muziek van backing vocals voorziet.
Een nummer begint met a capella zang, erg vet. De drummer maakt vooral gebruik van het ijzerwerk van zijn drumstel om een creatieve sound te krijgen. De zware sound van de bas blijft nog steeds rustig als de gitarist een fijne solo speelt. Het nummer dat volgt heeft een catchy zanglijn die erg poppy is, misschien niet enorm creatief, maar in de houding op het podium en het stemgebruik is veel meer zekerheid te merken, wat het fijn maakt om naar te luisteren en kijken. Ook is er goed op elkaar ingespeeld zodat het basloopje even naar voren komt, terwijl de rest stilvalt en daarna weer in de maat verder gaat. Er wordt afgesloten met het nummer ‘Insecurities’ dat de zangeres geschreven heeft na de aanslagen in Parijs.

PARAMATMAN
Paramatman is een duo dat bestaat uit een drummer en een gitarist/zanger. Eerder zag ik ze in Podium Azijnfabriek, waar ze terecht doorgingen naar de halve finale. Wat me tijdens het eerste nummer meteen opvalt, is het grote contrast tussen rustige stukken en de hardere stukken. De frontman haalt een zware rocksound uit zijn stijlvolle Telecaster model gitaar, die prima matcht bij de nette pakken waarin de twee heren optreden. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld, te merken aan de korte stiltes die ze laten vallen, waarna ze weer vol overtuiging verder rocken.
De eerste paar nummers zijn veelal hetzelfde tempo en sound, maar het blijft interessant door het gepaste gitaarwerk en de drumfills. Hierna volgt het geniale ‘Godless Creature’ dat bestaat uit één toon op gitaar, zang, en één tik op een tom van de drums. De zaal is muisstil terwijl het duo opbouwt en het publiek in spanning laat afwachten. Twee maal wordt het publiek op een mooie manier voor de gek gehouden. Ook bevat dit nummer een krachtige drumsolo, die de kracht van het duo nog eens bevestigt. Bij het laatste nummer worden er flink wat gitaareffecten uit de kast getrokken waarmee een sterk optreden wordt afgesloten.

Instant Matter
De band is met een wildcard doorgegaan en komt net terug van een optreden in Breda, waar ze in het voorprogramma van Orange Skylinestonden. Ze openen met een nummer waarbij de drums kosmisch klinken, wat erg goed bij de psychedelische gitaarsolo past, waarbij gebruikt wordt gemaakt van herhalende licks op verschillende hoogtes op de gitaar. Het tweede nummer ‘Slow Down’ is een meeslepend nummer waar een goede boodschap in zit vind ik. De zinnen ‘Why don’t we slow down, being part of it all’, ‘I can let it all go’ en ‘All I want is something tue’ passen mooi bij de sfeer van de muziek en de bewegingen die de zangeres op het podium maakt. Het valt me op dat de band heel erg hun eigen ding doet en in hun dromerige muziek zitten.
Vrede en rust zijn woorden die ik goed vind passen bij het totaalplaatje dat ik aanschouw. Het nummer ‘Fly’ begint met een intro op bas, die even de rol van lead gitaar op zich neemt, wat creatief is en bij de sound past. Die sound gaat wat meer richting funk en rock in dit nummer, wat een goede afwisseling is op het dromerige. Het is muziek waar je goed op kan chillen bedacht ik me. Het laatste nummer is wat feestelijker en heeft ook wel wat rock en funk invloeden. Via een instrumentale opbouw wordt er toegewerkt na een mooie eindslag en het optreden is voorbij.

Uitslag
De jury heeft het moeilijk gehad, maar Paramatman en Instant Matter zijn door naar de finale, die op 29 december plaatsvindt in het Willem Twee Poppodium. Daar zullen deze bands het opnemen tegen White Elephant en A Fool’s Errand. Dit betekent niet dat Clint Eastbird en Goddammit Mike bands zijn die tekortschieten. Het was een zeer vermakelijke avond vol energie en goeie muziek. Alle bands mogen trots zijn op het werk dat ze hebben neergezet. Het niveau en de creativiteit ligt erg hoog, waardoor de finale nog spannender belooft te worden.

Foto’s: Aya Dupont