Sonny Ragg

Grote ambities in het nog prille bestaan van Sonny Ragg

KLANKGAT interviewt Sven en Quint over deze funky Rock'n Roll machine

In de kelder van de Papenhulst in Den Bosch spreek ik zanger gitarist Sven Myren en toetsenist Quint Vullings over de huidige stand van zaken van Sonny Ragg. Deze ambitieuze funky Rock ’n Roll band timmert goed aan de weg in hun relatieve korte bestaan. Gitarist Jeroen Straatman, drummer Mark van Reusel en laatste nieuwe aanwinst, bassist Dylan van de Grift zijn er vanavond niet bij.

KLANKGAT: Waar komt jullie bandnaam Sonny Ragg eigenlijk vandaan:

Sonny Ragg
Sven Myren

Sven: Sonny is afgeleid van mijn naam Sven en Ragg van mijn Noorse doopnaam Ragnar, ik ben namelijk half Noors. Ons logo is ontworpen door Silas, een vriend van me van Studio Mals en is geïnspireerd op Noorse Runen schriften. Er staat dus Sonny Ragg in dit geschrift.

Kennen jullie elkaar al lang, Quint?

Quint: Sven en ik kennen elkaar nog relatief kort, sinds eind vorig jaar, via Miriam van Popei in Eindhoven die een programma online marketing organiseerde, waar Sven was en haar vroeg of ze misschien een toetsenist kende met Hammond geluid. Sven wist dat Miriam veel muzikanten kende en bracht Sven en mij met elkaar in contact. Sven: Sinds Quint erbij is, is de sound veel volwassener geworden. Het was precies wat we nodig hadden. Voordat Quint erbij was, had Sjeng een tijdje meegespeeld, maar die had een iets andere stijl van spelen en ander geluid. Wij wilden wat harder spelen en hij wilde meer de jazz kant op, dus zijn we uiteindelijk goed uit elkaar gegaan.

Muziek schrijven, doen jullie dat samen? Of schrijf jij voornamelijk de muziek Sven?

Sven  Ik zal het zo zeggen, ik heb de start gemaakt, samen met mijn vriend Luuk Bergervoet van Studio Cube en hij organiseert ook de Bossche Band Battle. Samen met hem heb ik in de studio gezeten voor de eerste drie nummers. Hij heeft ook meegedacht over wat wel of niet werkt. Daarna ben ik heel veel nummers gaan schrijven en dat zijn de basis ideeën geworden die we als band hebben uitgewerkt en binnenkort gaan fine tunen in de studio.

Sonny Ragg
Quint Vullings

Quint: Het was fijn dat, toen ik erbij kwam, van alle nummers de partijen al waren uitgeschreven door Sven op de computer, dus had ik een goede basis om mee aan de slag te gaan. Sven: Maar als we de nummers nu live spelen zijn ze compleet anders dan hoe ik ze ooit had bedacht, want iedereen heeft de volledige vrijheid om zijn eigen invulling eraan te geven. Bovendien zijn het allemaal talentvolle muzikanten, dus door hun inbreng worden de nummers alleen maar beter.

Zijn jullie op dit moment nog bezig met nieuw werk?

Sven: Op dit moment zijn we veel aan het spelen en dus ook vooral veel aan het repeteren. Quint: Maar binnenkort gaan we er wel weer met zijn allen voor zitten en dan gaan we serieus bezig met nieuw materiaal.

Sonny Ragg heeft dit jaar inderdaad al veel gespeeld, ik noem een Muziekboulevard in Oss, Bevrijdingsfestival, de Theater Boulevard in Den Bosch en natuurlijk festival Landjuweel op Ruigoord, hoe kom je daar terecht?

Sven: Dat heb ik geregeld via mailcontact. Eerst heb ik via Facebook Ruigoord benaderd, want ik wist dat Landjuweel een geweldig festival was. En het was dan ook één van onze vetste gigs dit jaar.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dat zal wel inderdaad, ik heb de beelden langs zien komen op de socials en dat zag er erg goed uit. En is iedereen daar dan welkom als bezoeker? Het is tenslotte een kunstenaarsdorp en soort van community voor zover ik weet.

Sven: Ja hoor, Landjuweel is gewoon een festival waar je tickets voor kunt kopen en die huren dus het terrein van Ruigoord als locatie. Het was geweldig! We hebben daar voor honderden mensen gespeeld. Dat is wel bijzonder, zéker gezien de korte tijd die we in deze bezetting bij elkaar zijn. Er zijn namelijk wel wat bezettingswisselingen geweest in ons prille bestaan. En dan toch veel vette optredens gehad. Quint: Mijn eerste optreden was tijdens Bevrijdingsfestival, hahaha.

Één van de eerste optredens van Sonny Ragg was in Plein 79, daar had mijn collega Ronald (Rijken, van KLANKGAT) nog een recensie over geschreven, Maar daar was jij dus niet bij Quint.

Sonny Ragg
Sonny Ragg in P79-©KLANKGAT

Quint: Nee, inderdaad. Sven: Er is veel veranderd sinds dat optreden, naast de vele wisselingen zijn we ook heel erg gegroeid en hebben we nu een sound die staat. Het is het snel gegaan wat dat betreft. Quint: Ik heb in verschillende bands gezeten, maar dit is wel de band waar ik me het meest vrij in voel. Ik durf nu ook gewoon te experimenteren tijdens live shows.

Sonny Ragg heeft nu drie nummers op Spotify staan, zag ik. Die klinken erg professioneel. En binnenkort een single presentatie bij De Bossche Brouwers. Is dat één van die drie nummers, die als single wordt uitgebracht?

Sven: Ja dat is Free. Dat nummer wordt opnieuw uitgebracht, want Quint heeft zijn partijen die er nog niet op stonden nu ook ingespeeld. Dat geldt ook voor Jeroen, de huidige gitarist en ik heb ook wat nieuwe zangpartijen toegevoegd. Dus de eerste drie nummers op Spotify waren een soort van demo’s, die wel goed opgenomen waren overigens, maar dit wordt dus de single met de band zoals we nu zijn, in de huidige bezetting.

Sonny Ragg
Dylan van de Grift

En jullie zijn ook bezig met opnames voor een videoclip, maar die kon ik niet vinden. Is die nog niet klaar? Of wordt die ook gepresenteerd tijdens de single release party? Is dat hetzelfde nummer misschien?

Sven: Ja dat is ook van het nummer Free inderdaad. Die spelen we dan natuurlijk live, maar het is wel een cool om die clip dan ook even aan te zetten. Quint en Jeroen hebben daarin de hoofdrol. Die clip is gemaakt door Tim Ewalds, een vriend van Sjeng, onze oude toetsenist en zit op de filmacademie in Gent. Na een avondje biertjes drinken samen kwamen we op het idee voor deze clip en daar wordt momenteel de laatste hand aan gelegd.

Er staan nog enkele optredens van Sonny Ragg gepland. Zijn er verder nog plannen voor de toekomst? De Popronde misschien? Dat kan voor veel bands een springplank zijn.

Sven: Popronde is zéker een optie, maar kwam voor dit jaar net iets te vroeg. We hadden onze clip nog niet klaar bijvoorbeeld en nog te weinig nummers opgenomen. En volgend jaar hebben we weer een jaar extra ervaring opgedaan. Quint: De boeker van mijn andere band Sheverine is jurylid van De Popronde in Eindhoven en die gaf ons wat tips en het advies om nog een jaar te wachten. Die zei ook dat het belangrijk is dat je het goed doet op social media en dus een buzz creëert rondom je band.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Sven: En verder hebben we in de planning om veel muziek op te gaan nemen, bij verschillende studio’s, zodat we een paar goede singles hebben en een EP. En het vetst zou het wel zijn als we echt een elpee kunnen opnemen, vinyl dus. Bovendien hebben we veel live registraties en een videoclip, dus dan is het moment daar om stappen te maken en serieus genomen te worden. We willen gewoon lekker veel spelen en dan het liefst headline shows, waar mensen echt voor ons komen. Dus daar gaan we keihard aan werken.

Sonny Ragg is binnenkort nog live te zien op hun Single Release Party bij De Bossche Brouwers in Den Bosch op zaterdag 9 november en op zaterdag 23 november in het Muziekcafé in Helmond.


Foto’s: Wies van Luijtelaar en Johan Kramer

Bandleden Sonny Ragg

Sven Myren – Zang, gitaar
Jeroen Straatman – Gitaar
Dylan van de Grift – Bass
Quint Vullings – Hammond Toetsen
Mark van Reusel – Drums

Sonny Ragg

Van rock, funk en blues maakt Sonny Ragg eigen toverdrank 

Licht wisselvallig optreden in thuishaven Den Bosch

Sonny Ragg is duidelijk beïnvloed door muziek uit de 80’s en vooral door His Royal Badness. Op de setlist staan zo’n dertien à veertien nummers. Een flink aantal is goed, andere erg sterk maar sommige nummers hadden beter achter kunnen blijven in de repetitieruimte.

Sonny Ragg
Sonny Ragg zaterdag 2 februari in P79

Fans
De toegang van het concert is gratis, een presentje van P79 aan de Bosschenaren, waarvoor lof. Toch is het niet tjokvol in de zaal op deze eerste zaterdag van februari. Dat verwacht je eigenlijk als een Bossche band zoals Sonny Ragg een thuisconcert weggeeft. Afijn, het wordt lekker druk en veel mensen kennen elkaar gezien de vele blije begroetingen en kusjes op de wangen. De echte fans van Sonny Ragg in P79 dragen een zwart T-shirt met het logo van de band. Frontman Sven Myren prijst hen daarvoor.

Sonny Ragg
Jeroen Straatman

Na het korte welkomstwoord van Sven met de opmerking dat het lang geleden is dat Sonny Ragg in P79 heeft gespeeld, stoomt de band direct door naar You Give Me Something met meteen daarop Power To You en New Funk. Leadgitarist Jeroen Straatman (gitarist geweest bij die andere, fijne Bossche band Straight from the Fridge) laat dan zien wat hij allemaal vermag op de gitaar. In het laatste deel van de show laat hij nog meer zien.

Sonny Ragg
het betere gitaarwerk

Dan komen er nummers langs die minder goed zijn doordacht, minder goed uitgesponnen. Verder bijwerken en -schaven in de repetitieruimte is het advies aan Sonny Ragg. Turn The Love brengt gelukkig weer veel goeds, een nummer dat sterk doet denken aan Living Colour en Prince/TAFKAP uit de 90’s. Datzelfde bonkige ritme met stevig gitaarwerk en onderkoelde vocalen met flinke, grommende uithalen. Helaas komen er dan weer nummers die minder zijn in ritme, opbouw en melodie. Jammer. Songs met mogelijke potentie maar te vroeg naar buiten gebracht.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Met Not Your Medicine gaat het weer opwaarts  en houdt Sonny Ragg de aandacht van het publiek tot het einde toe vast. Er wordt zelfs stevig gejived (jive dans) pal voor het podium. De andere muzikanten komen in dit laatste gedeelte ook wat meer voor het voetlicht. Jeroen Straatman geeft een paar indrukwekkende solo’s weg, solo’s die je niet licht vergeet. Bij Get Up komt het publiek goed los en als daarna Free – ook op single uitgebracht – wordt ingezet, is de avond echt geslaagd. Met Got No Passes sluit Sonny Ragg het concert af.

Sonny Ragg
Sven Myren

Sonny Ragg maakt een wonderlijke mix van rock, funk en blues. Vaak werkt die toverdrank en is-ie aanstekelijk én dansbaar. De wat langzamere nummers komen minder goed uit de verf. Al met al een goed concert met nummers die nog een tijdje in je hoofd blijven hangen..


Bandleden Sonny Ragg
Jeroen Straatman – lead guitar
Sven Myren – guitar, vocals
Sjeng Muermans – keyboards
Bob Donkers – bass
Mark van Reusel – drums

WSC

WSC en P79 halve finales Bossche Band Battle

In WSC gaat altijd één Bossche band door naar de finale

World Skate Center (WSC) en Plein 79 (P79) zijn de volgende podia waar de halve finales van de Bossche Band Battle worden gehouden. Het gaat telkens om vier bands die door willen naar de finale die in Willem Twee poppodium wordt gehouden. Uit de drie voorafgaande voorrondes gaan bij elke ronde twee bands door. En dan zijn er nog twee wildcards te vergeven aan bands die door de organisatoren Luuk Bergervoet en Frans de Visser van Studio Cube als kanshebbers voor deze muziekprijs gezien worden.

De eerste halve finale wordt zaterdag 27 oktober in WSC gehouden, de tweede in P79 op zaterdag 10 november. Team KLANKGAT waagt zich niet aan voorspellingen en heeft het volste vertrouwen in de onafhankelijke en vakbekwame jury. Enig chauvinisme is ons niet vreemd. Wij hopen dat bij deze derde editie een Bossche band wint en die kans is groter dan ooit. Er doen namelijk vier bands mee van Bossche komaf. Drie zelfs in de eerste halve finale in WSC. Er gaat dus geheid altijd één Bossche band door naar de finale.

WSC

In WSC spelen zaterdag 27 oktober TerraDown, Papajahkur, Pop Goes The Weasel en Clittenband.

TerraDown

WSC
TerraDown

TerraDown is wellicht de hardste band van deze Bossche Band Battle. Snoeiharde metal die zeker en vast in de smaak zal vallen bij de vaste bezoekers van WSC. Met hun act maakte deze band uit Breda meteen indruk op publiek en jury tijdens de derde voorronde in Koudijs Kafé. De band met frontman Nick Brouwe is zeer overtuigd van zijn kunnen en steken dat niet onder stoelen of banken.

Papajahkur

WSC
Papajakuhr

Deze sympathieke reggae band uit Den Bosch speelt aanstekelijke feestmuziek die menige zaal op zijn kop zet. Frontman Jared Kroese komt oorspronkelijk uit de punk. Punk en reggae mengden zich in de jaren ’70 in Groot-Brittannië tot wat ska genoemd wordt. De uptempo van ska is duidelijk hoorbaar bij deze band waar ruimte is vrijgemaakt voor de gitaarsolo’s van Hendrik Kadmaerubun. Benieuwd of in WSC de dansvloer gevuld raakt.

Pop Goes The Weasel

WSC
Pop Goes The Weasel

Ook deze band komt uit Den Bosch en kreeg een wildcard.  De bandleden spelen al 10 jaar samen. Dat is te horen aan de doortimmerde rock nummers. Enkele nummers hebben zelfs hit potentie. Deze band komt zeker tot zijn recht bij WSC, gesneden koek bijna. De band zou het ook goed doen bij grote festivals zoals Paas- en zelfs Pinkpop. Dat zou een doorbraak kunnen betekenen. Wel eerst een manager inhuren.

Clittenband

WSC
Clittenband – Koudijs Kafé

De dromerige liedjes die door het vrouwelijk trio Clittenband gespeeld worden, zijn voornamelijk gevuld met woordgrappen over seks en Thierry Baudet. Sterke punten zijn hoe de band met achtergrondzang omgaat en hoe er in balans gespeeld wordt. De nummers zelf lijken qua geluid en tempo veel op elkaar. Meer dynamiek zou geen kwaad kunnen. De zaal van WSC is hoog. Clittenband is meer gebaat bij een intiemer podium.


In P79 spelen op zaterdag 10 november Holsaby, An Adverse Copy, Morning Dawn en Lokotov Mocktail. Die worden een volgende keer besproken.

De Bossche Band Battle is opgericht om de Bossche muziekscene op de kaart te zetten. Daarnaast biedt de Battle een springplank voor de winnaars naar een professionele carrière middels opname, videoclip, optreden en contacten (jury, programmeurs, muzikanten). Leeftijd speelt hierbij geen rol. Sterker nog, hoe meer onderling contact hoe meer iedereen van elkaar kan leren.

Bands halve finale Bossche Band Battle gaan er vol in

Finale in Willem Twee poppodium lonkt

P79 is op zaterdag 16 december gevuld met publiek voor de halve finale van de muziekprijs Bossche Band Battle 2017. Uit de vorige halve finale zijn A Fool’s Errand en White Elephant door. Op 29 december gaan zij het in Willem Twee poppodium opnemen tegen de twee bands die vanavond door zullen gaan. Welke bands dat zullen zijn? We gaan het meemaken.

Clint Eastbird
Clint Eastbird, bestaande uit vijf jongemannen uit Den Bosch, begint te spelen. Het eerste nummer Let Go is een rustige en dromerige opener van de avond. Toch krijgt dit nummer een rauw energiek randje als de zanger grote spongen maakt op het podium precies op de muziek. Ook gebruikt hij effectpedalen voor de zang, waardoor de sfeer net iets versterkt wordt. De mannen denken goed na over opbouw, wat in het volgende nummer aan de backing-vocals van de gitarist en het volume van de band te merken is. Het daaropvolgende nummer begint met een emotionele intro op keys, waarna de bas komt. Het drumritme vrolijkt de boel wat op en er komt een wending in het nummer.
De opbouw naar de hardere stukken kent een nieuwe elektronische sound. ‘The first time we started smoking, coughing and laughing out loud.’ Is een zin uit het volgende nummer die me aanspreekt. Het nummer gaat over opgroeien. Het volgende nummer is rustig, en bevat een hele volwassen gitaarsolo, die rustig begint, maar met de nodige tijd opbouwt naar in mijn ogen de meest spetterende solo van de avond. Na een psychedelische overgang is het laatste nummer aangebroken, waarbij de zanger tijdens een instrumentaal stuk door het publiek rent.

Bands halve finale Bossche Band Battle gaan er vol in - ©aya dupont
Clint Eastbird

Goddammit Mike:@
De formatie bestaat uit een drummer, een gitarist, een bassist en een frontvrouw met gitaar. In het eerste nummer valt de bas me op. Het is een net iets zwaardere sound, maar wat er gespeeld wordt is eigenlijk vrij rustig. Dit geeft een leuke sound. De band bij elkaar klinkt ook lekker. Ik zou het als indiepop/indierock omschrijven. De korte zinnen ‘Buy it’ en ‘Sell it’ vormen een fijne kern van het nummer. De frontdame speelt op een mooi Jaguar model in het wit, waarop ze strak speelt tijdens het zingen. Ook is ze goed in het interactie opzoeken met haar bandleden. De drummer voegt harmonie toe aan de nummers wanneer hij de muziek van backing vocals voorziet.
Een nummer begint met a capella zang, erg vet. De drummer maakt vooral gebruik van het ijzerwerk van zijn drumstel om een creatieve sound te krijgen. De zware sound van de bas blijft nog steeds rustig als de gitarist een fijne solo speelt. Het nummer dat volgt heeft een catchy zanglijn die erg poppy is, misschien niet enorm creatief, maar in de houding op het podium en het stemgebruik is veel meer zekerheid te merken, wat het fijn maakt om naar te luisteren en kijken. Ook is er goed op elkaar ingespeeld zodat het basloopje even naar voren komt, terwijl de rest stilvalt en daarna weer in de maat verder gaat. Er wordt afgesloten met het nummer ‘Insecurities’ dat de zangeres geschreven heeft na de aanslagen in Parijs.

Bands halve finale Bossche Band Battle gaan er vol in - ©aya dupont
Goddammit Mike:@

PARAMATMAN
Paramatman is een duo dat bestaat uit een drummer en een gitarist/zanger. Eerder zag ik ze in Podium Azijnfabriek, waar ze terecht doorgingen naar de halve finale. Wat me tijdens het eerste nummer meteen opvalt, is het grote contrast tussen rustige stukken en de hardere stukken. De frontman haalt een zware rocksound uit zijn stijlvolle Telecaster model gitaar, die prima matcht bij de nette pakken waarin de twee heren optreden. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld, te merken aan de korte stiltes die ze laten vallen, waarna ze weer vol overtuiging verder rocken.
De eerste paar nummers zijn veelal hetzelfde tempo en sound, maar het blijft interessant door het gepaste gitaarwerk en de drumfills. Hierna volgt het geniale ‘Godless Creature’ dat bestaat uit één toon op gitaar, zang, en één tik op een tom van de drums. De zaal is muisstil terwijl het duo opbouwt en het publiek in spanning laat afwachten. Twee maal wordt het publiek op een mooie manier voor de gek gehouden. Ook bevat dit nummer een krachtige drumsolo, die de kracht van het duo nog eens bevestigt. Bij het laatste nummer worden er flink wat gitaareffecten uit de kast getrokken waarmee een sterk optreden wordt afgesloten.

Bands halve finale Bossche Band Battle gaan er vol in - ©aya dupont
PARAMATMAN

Instant Matter
De band is met een wildcard doorgegaan en komt net terug van een optreden in Breda, waar ze in het voorprogramma van Orange Skylinestonden. Ze openen met een nummer waarbij de drums kosmisch klinken, wat erg goed bij de psychedelische gitaarsolo past, waarbij gebruikt wordt gemaakt van herhalende licks op verschillende hoogtes op de gitaar. Het tweede nummer ‘Slow Down’ is een meeslepend nummer waar een goede boodschap in zit vind ik. De zinnen ‘Why don’t we slow down, being part of it all’, ‘I can let it all go’ en ‘All I want is something tue’ passen mooi bij de sfeer van de muziek en de bewegingen die de zangeres op het podium maakt. Het valt me op dat de band heel erg hun eigen ding doet en in hun dromerige muziek zitten.
Vrede en rust zijn woorden die ik goed vind passen bij het totaalplaatje dat ik aanschouw. Het nummer ‘Fly’ begint met een intro op bas, die even de rol van lead gitaar op zich neemt, wat creatief is en bij de sound past. Die sound gaat wat meer richting funk en rock in dit nummer, wat een goede afwisseling is op het dromerige. Het is muziek waar je goed op kan chillen bedacht ik me. Het laatste nummer is wat feestelijker en heeft ook wel wat rock en funk invloeden. Via een instrumentale opbouw wordt er toegewerkt na een mooie eindslag en het optreden is voorbij.

Bands halve finale Bossche Band Battle gaan er vol in - ©aya dupont
Instant Matter

Uitslag
De jury heeft het moeilijk gehad, maar Paramatman en Instant Matter zijn door naar de finale, die op 29 december plaatsvindt in het Willem Twee Poppodium. Daar zullen deze bands het opnemen tegen White Elephant en A Fool’s Errand. Dit betekent niet dat Clint Eastbird en Goddammit Mike bands zijn die tekortschieten. Het was een zeer vermakelijke avond vol energie en goeie muziek. Alle bands mogen trots zijn op het werk dat ze hebben neergezet. Het niveau en de creativiteit ligt erg hoog, waardoor de finale nog spannender belooft te worden.

Bands halve finale Bossche Band Battle gaan er vol in
PARAMATMAN en Instant Matter gaan door naar de finale

Foto’s: Aya Dupont

Camp High Gain in Plein 79 Popronde 2017

Punkrockband Camp High Gain geeft meteen vol gas

Showtime
Het is al half negen geweest als we de klanken horen van Cypres Hill met I Wanna Get High. Dat blijkt het startsein te zijn voor het optreden. De mannen betreden het podium.

Het Plein is al aardig volgestroomd met belangstellenden voor de punkrockband Camp High Gain, waarvan er een aantal al goed bekend zijn met de muziek van deze heren.
Het zijn door de wol geverfde muzikanten die hun sporen verdiend hebben in onder andere de legendarische Bossche Punkband Undeclinable Ambuscade, zanger / gitarist Helmer en drummer Jorg, die ook niet onverdienstelijk tweede stem zingt. Gangmaker en bassist Koen Fu speelde in een vorig leven bij Beef en Gotcha.

Vol gas!

Met No Dead Ends wordt afgetrapt en het is gelijk vol gas! Punkrock zoals het bedoeld is, hard, snel en kort, net onder de 2 minuten.
De tweede stem van drummer Jorg is zeker een toegevoegde waarde waardoor de zang net iets meer body krijgt. De stem van leadzanger en gitarist doet me af en toe denken aan Dexter Holland van The Offspring.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Outro’s
Opvallend zijn de outro’s na een aantal nummers, mede doordat ze door Helmer zelf handmatig aangezet worden via een I-pod of telefoon die op de versterker ligt. Soms horen ze er ook gewoon bij, bij Modern Day Slavery bijvoorbeeld, zoals het ook op het album te horen is. Maar Für Elise van Beethoven als outro zag ik even niet aankomen.

Koen Fu
Goed gemutste bassist Koen schreeuwt af en toe wat de zaal in, zonder microfoon, want die wilde hij niet, dus is het niet allemaal te verstaan. Ach die microfoon zou hem ook alleen maar in de weg staan, want hij zwiert voortdurend met zijn bas alle kanten op. Hij staat zichtbaar te genieten als hij voor zijn verjaardag toegezongen wordt door het publiek.

Het voorlaatste nummer Never Restrain begint relatief rustig en doet me denken aan The Foo Fighters maar knalt er dan weer keihard in. Na het uptempo middenstuk eindigt het weer in het melodieuze halftempo van het begin. Daardoor vind ik dit het meest dynamische nummer van de set. Het optreden wordt in stijl afgesloten met The Alternative, hard, snel en kort!

Camp High Gain in Plein 79 Popronde 2017
Camp High Gain geeft vol gas

Punkrock leeft!
Fans van Undeclinable Ambuscade zullen Camp High Gain ook zeker kunnen waarderen. Maar waar in de Willem Twee wel een flinke moshpit ontstond bleef die hier uit. Terwijl de band zich flink in het zweet werkt en hun muziek er zich wel degelijk voor leent. Misschien heeft er nog te weinig bier gevloeid op dit vroege tijdstip. Maar één ding is zeker, punkrock is nog lang niet dood. Nog niet een beetje.

Was je er niet bij? Dan heb je wat gemist, maar acht en twintig oktober krijg je een herkansing tijdens het Duketown Rebel Fest bij Willem Twee in Den Bosch.

Clint Eastbird dikke EP release in Plein 79

EP Everything in This Neighbourhood

Clint Eastbird release EP ‘Everything In This Neighbourhood’ in Plein, Den Bosch. Genre: Indiepop, Alternatief
Plein 79 stond zaterdag 23 september echt helemaal vol. De band kwam op en er was meteen veel gejuich. Met een dromerige arpeggio op gitaar werd een sfeer geschept. De band bestaat uit een drummer, bassist, gitarist, toetsenist en zanger/frontman Djurre van Dijck. Er stond een gitaar voor hem klaar. Er was nog geen zang in het nummer, maar je zag Djurre opgaan in de muziek. Daarin merkte je gemeendheid en dat zie ik graag terug in muziek.

Muzikaal sterk
Gedurende de eerste nummers valt het me meteen op dat de drummer, Liam Gruijters, onwijs goed is. De drumstijl bevat erg veel fills, variërend van korte supersnelle sneaky tikjes met veel hi-hats tot luidere fills en opbouw met de tonnen, alles continu strak. ‘Thanks jullie zijn nu al fucking master.. nu wij nog.’ Zegt Djurre door de microfoon na een enthousiast applaus te hebben ontvangen.

Clint Eastbird dikke EP release in Plein 79
EP release in Plein 79

Djurre pakt zijn gitaar en neemt de akkoorden over, waardoor de gitarist een lekkere solo kan spelen. De drummer werkt ondertussen aan een opbouw waarin de gitaar meegaat. Het wordt steeds verder opgebouwd en krijgt een soort psychedelische vibe, terwijl het tempo versnelt en met een goeie eindknal komt het nummer ten einde. Het publiek is hier duidelijk enthousiast over, te merken aan het luide applaus en gejuich. Terecht want muzikaal is de band duidelijk sterk.

Stage death
Omstemmen kan wel eens voor een zogenaamde ‘stage death’ zorgen, waarbij een band door een te lange stilte de aandacht van het publiek verliest. Dit wordt goed voorkomen doordat de toetsenist sfeer blijft behouden door rustig wat noten te spelen. Dit getuigt van veel ervaring in optredens en goed voorbereid zijn. Er wordt een kort praatje gehouden, waaruit blijkt dat er hard is toegewerkt naar dit moment.
Tijdens het nummer Long Ago valt het me op hoe strak de gitaar gebruikt wordt. Arpeggio’s in verschillende grepen vullen een groot deel van het nummer. De afwezigheid van de gitaar in delen van het nummer, versterken de momenten met gitaar. Ook tijdens andere nummers weet de gitarist precies wanneer hij welk geluid wil hebben en welke manier van aanslaan hij daarbij gebruikt.

Djurre vertelt dat het volgende nummer Come On hem dierbaar is, waardoor de aandacht van het publiek weer wat intensiever is en enthousiast reageert. Het nummer ‘This Times’ deed me door de zang denken aan een sixties sound, maar de instrumenten gaven er een hedendaagse twist aan. Er volgt een psychedelische, elektronische opbouw en Djurre beweegt op zijn eigen manier over het podium. Het is een interessante twist die aandacht vasthoudt.

Clint Eastbird dikke EP release in Plein 79
Frontman Djurre van Dijck

Toegift
Als hij het podium af springt en zich met vaart door het publiek wurmt, wordt deze aandacht versterkt. Hij verlaat de zaal door een deur achter het podium en de band maakt er een eind aan en verlaat ook de zaal. De zaal joelt om een toegift met de klassieke ‘we want more’. Onder geapplaudisseer komt de band terug. Iedereen wordt bedankt door Djurre, in het bijzonder de mensen die aan de EP hebben meegewerkt.

De laatste twee nummers zijn in mijn ogen de meest feestelijke. Na het eerste nummer volgde weer een vette psychedelische opbouw die overliep in het laatste nummer Ships. Hierbij merkte je dat alle laatste energie eruit werd gegooid, vooral in de expressie van de zang. Gaaf eind.

In de zaal hangt veel liefde, respect en bewondering. Veel mensen gaan langs de merchandise, waar de kersverse EP te koop is, voor elk bedrag dat de fan ervoor wil geven. De bandleden mengen zich tussen het publiek en signeren de EP’s. Ik ben zeer verrast door niet alleen het muzikale niveau van de band, maar ook de professionele aanpak. Het is zeker niet de laatste keer dat ik ze live gezien heb. Van Clint Eastbird ga je nog meer horen.

Foto’s: Aya Dupont