Nathan Bell is een singer songwriter uit Signal Mountain Tennessee, een uit Amerikaans eiken gehouwen blue collar zanger die verrast met zijn licht hese stem en heel treffend gitaarspel. Zijn liedjes gaan over gewone Amerikanen met hun sores en dat zijn liefdes en zorgen. Zeer herkenbaar dus, ook voor ons, Europeanen.

Nathan Bell

Zo gaat zijn tweede nummer over een gevangene die doordat de gevangenis wordt gesloten, zijn huis kwijtraakt want hij zat al 35 jaar gevangen en dat was zijn huis geworden. Hij had een dak boven zijn hoofd en kreeg ieder dag te eten wat voor veel Amerikanen tegenwoordig niet is weggelegd.
Hoewel Nathan Bell weinig (één) liefdesliedjes heeft geschreven – hij kan het niet zegt-ie zelf – gaat het derde nummer over zijn dochter die dat wel een beetje discriminerend vindt. Want waarom háár in een lied waarschuwen voor allerlei ongerief op haar levenspad en niet haar broers?

Humor
Ook blijkt dat hoewel de materie waar hij over zingt tamelijk ’though’ is, er toch veel humor zit tussen de nummers door. Nathan Bell beschrijft op een ontspannen manier over zijn wederwaardigheden. Zo vertelt hij het verhaal over een nummer dat hij schreef over twee willekeurige kerels, vrienden van elkaar. Jack en Jerry, die trouwen en onafhankelijk van elkaar naar de races in Minneapolis gaan om hun vriendinnen ten huwelijk te vragen, speelt hij dat nummer ergens in het land komt een kerel naar hem toe en vraagt: “How did you know our names?”
Goodbye Brushy Mountain schreef Nathan Bell voor een soundtrack. Daar zou hij veel geld voor krijgen, zo’n beetje wat-ie in een jaar verdient, maar zijn manager vroeg eens zoveel en toen ging de deal niet door.

Blues en Ierse cultuur

Nathan Bell begeleidt zichzelf ook op harmonica en wil je er een repareren, dan moet je die harmonica even in een glas water houden. Dit soort demonstraties geeft hij dan ook onder grote hilariteit. Het gitaarspel van hem is een beetje schatplichtig aan de blues en de Ierse cultuur. Bell trad tijdens deze tour ook op in Wales in een zaaltje twee keer zo klein als de Clubzaal van Blue Room Sessions. Maar met net zoveel mensen vraagt Bell aan het publiek “You must like each other very much sitting so close together”,  antwoordt een vrouw op de eerste rij: “It’s not if we like each other but do we like you.”

Gitaarlessen

Were All Get Gone is een nummer uit de blues traditie zo ook Whiskey You Win, nummers die Nathan Bell speelt in de tweede helft van het concert. Bell geeft ook gitaarlessen aan kinderen. Heel kleine kinderen ook die les krijgen op een ukelele. Ze hebben kleine handjes en kunnen alleen de grip om de hals van een ukelele aan. Nathan Bell is geen liefhebber van de ukelele. Die branden te kort.

Bell leert kinderen de blues, want dat is hij ook: een geweldige blues vertolker. Zo was er een meisje van rond de negen jaar die hij het bluesschema wilde leren, maar dat had ze binnen een week in de vingers. Toen hij haar een blues nummer met loopjes van Muddy Waters leerde, belde haar moeder waarom hij haar dit soort seksistische liedjes leerde, viel bij hem het kwartje dat de helft van de blues over sex gaat.
Je hebt het net gedaan of je komt er net vanaf of je gaat er nog naar toe of je bent er nog mee bezig. Niet echt voorbeeldig voor een meisje van negen jaar. Maar ze had het nummer wel binnen twee weken onder de knie. In dat was ze wel erg voorbeeldig.

Prima avond dus in de volle Clubzaal met een heel sterke Nathan Bell op gitaar en harmonica met doorleefde Americana en stevige workingblues.

Foto’s van Wies van Luijtelaar
Met dank aan Blue Room Sessions