Harry Wouters | KLANKGAT

dec, 2018

Hidden Agenda Deluxe featuring Oh Susanna
Americana kerstsfeer in Blue Room Sessions

Hidden Agenda Deluxe bestaat uit BJ Baardmans op gitaren en zang, Eric Devries op gitaar en zang, Sjoerd van Bommel op drums en zang en Gerald van Beuningen op bas, en wat ze spelen is Americana in de beste zin van het woord. Hidden Agenda Deluxe trad 18 december op in Blue Room Sessions in de Verkadefabriek. Dit is een jaarlijks terugkerend fenomeen. Deze jongens hebben een aantal jaren geleden in Zuid-Italië een kerst-CD geschreven en daar toeren ze rond de Kerst Nederland mee door. Als kers op de taart nodigen ze daar ieder jaar een zangeres voor uit. Hidden Agenda DeLuxe ft. Oh Susanna

Dit jaar is dat Oh Susanna. Oh Susanna is Suzie Ungerleider, een in Amerika geboren Canadese met een warme krachtige heldere stem die regelmatig in Nederland optreed en haar repertoire bestaat uit verhaaltjes die ze observeert in haar omgeving. De band trapt af met een kerstnummer dat gaat over sneeuw. Dat het ging sneeuwen in Vlaardingen, lukte hier niet in Den Bosch. Maar het lied Fallen Snow is een vlot gespeeld nummer met Bj Baardmans op gitaar.

Kerstmis à la Hidden Agenda Deluxe
Baardmans is geen groot fan van Kerstmis maar in het nummer Don’t Give Up Hope laat hij zien en horen wat een geweldige gitarist hij is en dat met een klein arsenaal aan gitaren dat hij altijd bij heeft, zo ook in het vierde nummer Christmas in Amsterdam dat hij ook geschreven heeft maar gezongen door Eric heeft laat hij zijn slide gitaar horen.
Bij het vijfde nummer komt Oh Susanna op en begint met Little Sailor om te volgen met een Joni Mitchell nummer waarna I Hope For A Saviour van Steve Earle en dan is Woody Guthrie hier de Saviour van dienst en niet Jesus Christus.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het achtste nummer van de eerste set is Maybe I’m Comin’ Around dat ze ook met Simsom Carter hebben gedaan. Dan mag BJ Baardmans een groot Kersthater zijn, hij heeft wel veel kerstnummers geschreven zo ook het negende lied van de set. Daarna als laatste nummer van de eerste set volgt een eigen nummer dat ze hebben opgenomen in een luchtballon boven Den Bosch en nu durven ze voortaan alles.

Tweede set Hidden Agenda Deluxe
De tweede set opent met een door Oh Susanna heel mooi gezongen Walk All The Way Home, over dingen die je eigenlijk niet weet dat je ze hebt, maar die toch heel mooi blijken te zijn. Met een weer een heel knappe BJ Baardmans op slidegitaar. Daarna zingt Susanna een paar hele mooie wat melancholieke liedjes heel integer begeleidt door de groep vooral Old Toy Train wat gaat over verloren herinneringen en wat niet meer terug komt.

Angels in the snow
Eric gaat dan engeltjes maken in de sneeuw stevig begeleidt door de drums van Sjoerd van Bommel. BJ Baardmans wenst ons een Happy New Year want dat krijg je na de Kerst. Was het hiervoor wat rustig met lieve en rustige liedjes Van Bommel zet de zaak even stevig aan met Never Get The Truth In The Way Of A Good Story een kijk over wat er 2000 jaar geleden is gebeurd en wat er nu gebeurd in Amerika, gezongen en geschreven door Sjoerd van Bommel, onze Bossche troef in dit gezelschap. Tussen van Bommel door zingt Susanna nog haar We Are The Lucky Ones.
Om de zaak weer even op te vrolijken doet Sjoerd zijn favoriete Kerstnummer van Chris Rea’s Driving Home For Christmas, met zijn diepe donkere stem en de rest van de band in het achtergrondkoortje en een knap solerende BJ. Ook het traditionele The Band nummer wordt niet vergeten met Christmas Must Be Tonight. Susanne sluit af met een swingende After The Holidays waarna iedereen terug komt met met de evergreen toegift I’ll Shall Be Released.

Het is te vermelden waard dat de samenwerking van Oh Susanna en Hidden Agenda Deluxe slechts vier dagen repeteren heeft gevergd om tot dit toch geweldige resultaat te leiden. Voorwaar weer een memorabele avond in een uitverkocht huis.

Fotografie: Monique Nuijten

dec, 2018

Nathan Bell is een geweldige blues vertolker
Herkenbare liedjes over Amerikaanse zorgen en liefdes

Nathan Bell is een singer songwriter uit Signal Mountain Tennessee, een uit Amerikaans eiken gehouwen blue collar zanger die verrast met zijn licht hese stem en heel treffend gitaarspel. Zijn liedjes gaan over gewone Amerikanen met hun sores en dat zijn liefdes en zorgen. Zeer herkenbaar dus, ook voor ons, Europeanen.

Nathan Bell

Zo gaat zijn tweede nummer over een gevangene die doordat de gevangenis wordt gesloten, zijn huis kwijtraakt want hij zat al 35 jaar gevangen en dat was zijn huis geworden. Hij had een dak boven zijn hoofd en kreeg ieder dag te eten wat voor veel Amerikanen tegenwoordig niet is weggelegd.
Hoewel Nathan Bell weinig (één) liefdesliedjes heeft geschreven – hij kan het niet zegt-ie zelf – gaat het derde nummer over zijn dochter die dat wel een beetje discriminerend vindt. Want waarom háár in een lied waarschuwen voor allerlei ongerief op haar levenspad en niet haar broers?

Humor
Ook blijkt dat hoewel de materie waar hij over zingt tamelijk ’though’ is, er toch veel humor zit tussen de nummers door. Nathan Bell beschrijft op een ontspannen manier over zijn wederwaardigheden. Zo vertelt hij het verhaal over een nummer dat hij schreef over twee willekeurige kerels, vrienden van elkaar. Jack en Jerry, die trouwen en onafhankelijk van elkaar naar de races in Minneapolis gaan om hun vriendinnen ten huwelijk te vragen, speelt hij dat nummer ergens in het land komt een kerel naar hem toe en vraagt: “How did you know our names?”
Goodbye Brushy Mountain schreef Nathan Bell voor een soundtrack. Daar zou hij veel geld voor krijgen, zo’n beetje wat-ie in een jaar verdient, maar zijn manager vroeg eens zoveel en toen ging de deal niet door.

Blues en Ierse cultuur

Nathan Bell begeleidt zichzelf ook op harmonica en wil je er een repareren, dan moet je die harmonica even in een glas water houden. Dit soort demonstraties geeft hij dan ook onder grote hilariteit. Het gitaarspel van hem is een beetje schatplichtig aan de blues en de Ierse cultuur. Bell trad tijdens deze tour ook op in Wales in een zaaltje twee keer zo klein als de Clubzaal van Blue Room Sessions. Maar met net zoveel mensen vraagt Bell aan het publiek “You must like each other very much sitting so close together”, antwoordt een vrouw op de eerste rij: “It’s not if we like each other but do we like you.”

Gitaarlessen

Were All Get Gone is een nummer uit de blues traditie zo ook Whiskey You Win, nummers die Nathan Bell speelt in de tweede helft van het concert. Bell geeft ook gitaarlessen aan kinderen. Heel kleine kinderen ook die les krijgen op een ukelele. Ze hebben kleine handjes en kunnen alleen de grip om de hals van een ukelele aan. Nathan Bell is geen liefhebber van de ukelele. Die branden te kort.

Bell leert kinderen de blues, want dat is hij ook: een geweldige blues vertolker. Zo was er een meisje van rond de negen jaar die hij het bluesschema wilde leren, maar dat had ze binnen een week in de vingers. Toen hij haar een blues nummer met loopjes van Muddy Waters leerde, belde haar moeder waarom hij haar dit soort seksistische liedjes leerde, viel bij hem het kwartje dat de helft van de blues over sex gaat.
Je hebt het net gedaan of je komt er net vanaf of je gaat er nog naar toe of je bent er nog mee bezig. Niet echt voorbeeldig voor een meisje van negen jaar. Maar ze had het nummer wel binnen twee weken onder de knie. In dat was ze wel erg voorbeeldig.

Prima avond dus in de volle Clubzaal met een heel sterke Nathan Bell op gitaar en harmonica met doorleefde Americana en stevige workingblues.

Foto’s van Wies van Luijtelaar
Met dank aan Blue Room Sessions

nov, 2018

Modern Folk Blues van Tom Mank en Sera Smolen
Een eclectische muzikale mix van country, folk, jazz en klassieke muziek

Tom Mank en Sera Smolen traden dinsdag 20 november op in Blue Room Sessions in de Verkadefabriek. Mank en Smolen werden begeleid door vier muziekanten. Dat zijn Gait Klein Kromhof op harmonica, Rich DePaolo op gitaar, Julie Last op gitaar en vocals en Amy Merrill op viool. Tom Mank werkt al jaren samen met de celliste Sera Smolen. Samen hebben ze al zeven albums geproduceerd. Hun meest recente album is Unlock the Sky.

Tom Mank en Sera Smolen verschillen nogal van achtergrond. Singer songwriter Mank is een echte auto-didact, Smolen is klassiek geschoold. Dat levert een nogal a-typische sound op die gemakshalve betiteld kan worden als Modern Folk Blues. De cello van Smolen past niet zo in het gebruikelijke country/folk plaatje, maar wat geeft het als het werkt? In het nummer Crooked Moon komen al de typeringen van Modern Folk Blues bij elkaar: gedragen muziek waarbij de cello van Smolen de basis vormt samen met de raspende stem van Mank.

Tom Mank en Sera Smolen

De avond wordt geopend met Baltimore Blues, een duet van Tom Mank met Julie Last, een rustig nummer met Gait Klein Kromhof op de harmonica. Daarna volgen nog Harbour Ferry en Waiting For The Train. Het klinkt allemaal heel gemoedelijk in een jazzy stijltje. Het vierde nummer In The Valley Of It All wordt gezongen door Rich DePaolo. De zang van DePaolo is wat beperkt, maar door zijn gitaarspel en de begeleiding op de harmonica leeft het concert op. Daarna komen nog zes nummers die geschoeid zijn op de leest van die Modern Folk Blues met op het juiste moment een goede solo.

Pauze

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na de pauze speelt het gezelschap Green Apple. In het vierde en vijfde nummer neemt Rich DePaolo het heft in handen en eerlijk is eerlijk, hij schudt de zaak weer lekker op. Rich begint zelfs te rocken en wat die stem betreft die doet het bij rock meer dan prima. Rich is mijn held van de avond.

Het zijn allemaal heel muzikale artiesten, stuk voor stuk. Ik had echter meer vuur in het spel willen zien, rekende op wat steviger werk. Maar aan die verwachting hoeven Tom Mank en Sera Smolen niet aan te voldoen, want zij kiezen voor een heel eigen en autonome muzikale richting.

Het duo Tom Mank en Sera Smolen trad voor het eerst op in de Blue Room Sessions in april 2014.
Foto’s van Monique Nuijten

nov, 2018

Heart and soul van Dana Fuchs rauw en zoet
Drumsolo en akoestische act stelen de show

De band van Dana Fuchs begint de avond met een stevige intro en zet daarmee de toon. Soul met een dikke rocklaag gaat het worden. Op de achtergrond van het podium verschijnt het silhouet van een rijzige vrouw met lang krullend haar en je voelt de spanning stijgen. Reikhalzend kijkt het publiek naar de vrouw die zich langzaam losmaakt van de donkere achtergrond.

De rauw-zoete stem van Dana Fuchs

Dana Fuchs loopt naar voren, stopt bij de microfoonstandaard, de spotlichten staan fel op haar gericht en zij begroet Den Bosch, de stad met voorop natuurlijk Willem Twee poppodium waar het allemaal voor haar is begonnen, iets dat deze artiest niet is vergeten. ‘It all started here’. De band rockt intussen gewoon door en Dana begint te zingen en ik vraag me meteen af waar ik zo’n soortgelijke stem eerder heb gehoord. Ik kom er maar niet op.
Na het eerste nummer vertelt Dan Fuchs wat haar de laatste tijd is overkomen. Dat zijn geen prettige berichten, want er zijn nogal wat familieleden gestorven. Dana lijkt me een sterke vrouw, maar het heeft haar duidelijk veel pijn gedaan. Ze roept iedereen in de zaal op om dierbaren die pas geleden zijn overleden te koesteren, hen te herdenken en bij zich te roepen. ‘Let them join in’.

Nog steeds kan ik maar niet achterhalen waar de stem van Dana Fuchs mij aan moet denken. Ook een vrouwelijke artiest, maar wie? Afijn, het is eigenlijke niet zo belangrijk want het is een lekkere soul show met veel rock. Niet van dat gelikte spul en zeker geen vertegenwoordiger van de Philly Sound. Dat was alleen maar zoet. Dana trakteert ons op een rauw-zoete maaltijd. Ze wordt ondersteund door het betere gitaar- en drumwerk van haar band. Gitarist Jon Diamond is de grote man achter Dana Fuchs. Hij schrijft alle teksten van haar nummers.

Drumsolo

Een hoogtepunt van de show is de drumsolo van Santo Rizzolo. Hij is de favoriet van Dana Fuchs en mag met een heuse drumsolo even alles naar zich toe trekken. Het is lang geleden dat ik een drumsolo live heb gezien. De spotlichten staan op Rizzolo gericht, mooi vlammend rood licht. De drumsolo is goed opgebouwd en het publiek reageert erg enthousiast. Dana komt naast Rizzolo staan en begint de beroemde woorden van Sympathy For The Devil van The Rolling Stones op te zeggen. Het publiek doet mee door ‘WHOO-HOO’ te roepen. Een hele goede act die terecht met veel applaus wordt beloond.

Akoestisch

Een tweede hoogtepunt van de show is de akoestische act van Jon Diamond en Dana Fuchs. Diamond begeleidt haar op akoestische gitaar en Dana zingt bloedstollend mooi. Zo komt haar stem volledig tot zijn recht, kaal en sober en weet ik eindelijk aan wie zij mij doet denken. Het is wijlen Janis Joplin die soul, blues, country en rock ook zo machtig mooi ineen kon smeden. Het blijft bij één akoestisch nummer. De voltallige band komt weer op het podium en de show vervolgt zijn weg.

Dana en haar band passen perfect in het Amerikaanse plaatje. Dat soort bands kunnen moeiteloos cross-overs maken binnen en tussen diverse genres. Dat heeft te maken dat zij daar van kinds af aan vertrouwd mee zijn. Het zijn hun roots. Dana Fuchs mixt er nog gospel bij, de basis van vele, zo niet alle, soul artiesten. De spirituele soul show nadert zijn einde, maar gelukkig scandeert het publiek luidkeels om een toegift die door Dana Fuchs en band van harte wordt ingewilligd.

Leden band
ON TOUR:
Dana Fuchs
Jon Diamond
Brian Gearty
Santo Rizzolo
Matt Wade
Steven Salcedo
Tyler Keneshero
Piero Perelli
Walter Latupeirissa
Nicola Venturini

nov, 2018

Stephen Fearing vult de avond met melancholie
Fearing zingt over Trump en Nelson Mandela

Stephen Fearing gaf 6 november zijn tweede optreden in de Blue Room Sessions in de Verkadefabriek. Vanavond speelt hij zonder zijn vaste begeleidingsband Blackie and the Rodeo Kings. Maar ook als solist gaat het deze Canadees uitstekend af.

Stephen Fearing solo

Stephen Fearing is een in Vancouver, Canada, geboren singer songwriter. Hij groeide op in Dublin, Ierland, maar keerde in 1984 weer terug naar Canada, eerst naar de Oostkust maar pas geleden verhuisde Fearing naar de Westkust. Daar zingt hij ook over in zijn eerste nummer As The Crow Flies, over dat immens grote land waar de TomTom instructies geeft van ‘over 500 km linksaf’. Ook zijn tweede nummer is een melancholisch lied over landschap en liefde.
Omdat hij pas is verhuisd naar Victoria aan de Westkust, staat zijn huis vol met verhuisdozen, maar om te kunnen schrijven vertrekt hij naar een oud mijnplaatsje, Wells geheten, acht uur rijden van Victoria. Daar kan hij in een cabin (hutje) in alle rust aan zijn laatste album werken, want inmiddels heeft hij al negen albums achter zijn naam staan. The Things We Did is één van die nummers die hij daar in dat hutje schreef.

Tweede optreden
Het is voor Stephen Fearing zijn tweede optreden hier in de Blue Room. Achttien maanden geleden was hij ook al hier en nu voor een bijna uitverkochte zaal. Zijn stijl is een mix van roots folk en pop die hij brengt met een prachtig volle, welluidende stem. Hij begeleidt zichzelf op gitaar en dat doet ie meesterlijk. In 1996 heeft hij met Colin Linden en Tom Wilson de band Blackie and the Rodeo Kings geformeerd en daar toert hij nog mee. Als Stephen Fearing solo optreedt, moet hij zijn gitaarspel aanpassen en daar heeft hij zoals deze avond zal blijken geen enkele moeite mee.
Deze avond zal hij verdeeld over twee parten zestien nummers spelen en over de meesten ligt een deken van melancholie en liefde voor landschap en zijn naasten.

Titel en tekst

Over de huidige ontwikkelingen in Amerika zingt Stephen Fearing in Blowhard Nation en dat gaat over Donald Trump en zijn strapatsen. Van zijn laatste cd From the Secrets of Climbing speelt hij The Long Walk To Freedom en dat gaat zoals de titel al duidt over Nelson Mandela. Over het schrijven van liedjes zegt hij dat ie eerst een titel wil hebben, dan pas kan hij de tekst schrijven. Het gaat soms over de ongemakken van het ouder worden die hij bezingt in These Golden Days. Het zijn mooie teksten die blijk geven van liefde voor de mensen, landschappen en de dingen in zijn omgeving.

Blackie and the Rodeo Kings
In het tweede gedeelte vertelt Stephen Fearing over zijn eerder genoemde band Blackie and the Rodeo Kings. Waarna hij het prachtige nummer Dog On A Chain brengt. Met direct erachteraan een medley op gitaar en doet hij ons versteld van zijn virtuositeit. Soms leek het een beetje – zonder te overdrijven – op Django Reinhart.
Daarna speelt Stephen Fearing nog nummers die hij heeft geschreven in die cabin in Wells en vertelt hij over de rook die door de schoorsteen trekt en over de Melkweg die je ziet als je buiten staat en zingt ie over wat we eigenlijk allemaal zijn: ‘every soul is a sailor rollin’ on the deep’.

Dat hij vaker in Nederland toert, blijkt uit het verhaal dat ie vertelt over Leo Blokhuis (Nederlands journalist op het gebied van popmuziek) die een lijst heeft van niet te missen liedjes – ‘songs we shouldn’t forget’. Op dat lijstje staan When My Baby Calls My Name en het nummer van de Blackie and the Rodeo Kings I’m Still Loving You op. Terugkijkend was het een avond vol melancholie en herfst gevoel, een prima avond weer voor de vele aanwezigen.

Fotografie: Wies van Luijtelaar

okt, 2018

Pieta Brown komt uit een muzikaal nest én uit Iowa
Een Americana Session die maar blijft voortkabbelen

Pieta Brown en Lucie Thorn traden dinsdag 23 oktober op in de Blue Room Sessions met een gastoptreden van Howe Gelb. Het repertoire van Pieta Brown kan het beste omschreven worden als Americana met een volslagen eigen stijl.

Howe Gelb support act
Howe Gelb opent de avond. Hij speelt een drietal nummers op een tamelijke matte manier wat mij verbaast van deze bekende singer songwriter. Na het derde nummer waar hij de piano en de gitaar tegelijk wil bespelen – wat nogal ongemakkelijk uitpakt – sluit hij zíjn aandeel voor deze avond af.

Pieta Brown and Lucie Thorne

Na de teleurstellende performance van Howe Gelb betreden Pieta Brown en haar Australische vriendin Lucie Thorne het podium. Brown komt uit een muzikaal nest, gelegen ergens in Iowa wat ze ons ook regelmatig laat weten. Haar vader – Greg Brown – en moeder zijn allebei muzikanten zijn. Een vader vooral die haar al van jongs af aan op de piano muzikaal bijvijlt.

Muzikaal nest

Deze slideshow vereist JavaScript.

Pieta Brown is een niet geheel onverdienstelijke verschijning met een ietwat fragiele stem. Zijn het misschien zenuwen die haar parten spelen? Dat lijkt me onwaarschijnlijk, want als ik haar trackrecord doorlees dan heeft ze toch een achtenswaardige staat van dienst met niet de minsten. Namen zoals Mark Knopfler, John Prine, Brandi Carlile, Richard Thompson en Calexico komen voorbij.

De opening is wat voorzichtig, maar helaas, het kabbelt maar voort. Er is weinig dynamiek en de teksten zijn niet altijd goed verstaanbaar. Ook haar gitaarspel is niet wat ik ervan verwacht. Lucie Thorne probeert op gitaar er nog wat van te maken, maar ook zij kan mij niet overtuigen. Ergens halverwege het concert doet Thorne de meezinger Don’t Wanna Go Home dat over een motorcycle en Mark Knopfler gaat. Dat is wel zo’n beetje het hoogtepunt van de avond.

De naam Tom Petty valt op een gegeven moment en daarop volgt een cover van zijn grote hit Falling, met een geheel eigen interpretatie. Op het laatst wordt Howe Gelb erbij gehaald voor een paar nummers met z’n drieën samen.

De zaal is uitverkocht en het publiek reageert heel enthousiast na afloop van deze Blue Room Session. Ik kan dat enthousiasme echter niet delen. Het zou zomaar kunnen dat ik deze keer iets heb gemist. Dat zou zomaar eens kunnen.

Fotografie: Monique Nuijten

okt, 2018

Sean Taylor is naast muzikant ook verteller
Ierse singer songwriter uit Londen trekt alle registers open

Sean Taylor is een Engelse singer songwriter uit Kilburn, London en schrijft bijna al zijn uitgebrachte songs zelf en begeleidt zich daarbij op gitaar en piano of soms op mondharmonica. Dat deed hij dan ook bij Blue Room Sessions in de Verkadefabriek op dinsdag 9 oktober.
Taylor opent het optreden met een bluesy Heartbreak Hotel op gitaar en dit doet hij toch wel heel opvallend, want toen ik ‘s middags op Spotify luisterde naar zijn muziek om te horen wat ik kon verwachten, vermoedde ik een zware avond. Zo kwam het echt over. Dat vermoeden was na het eerste nummer compleet verdwenen. Sean Taylor bespeelt zijn gitaar als een AK 47, heel luid en snel, hij zuigt je mee in zijn spel en zang.

De verteller Sean Taylor

Deze slideshow vereist JavaScript.

Sean Taylor is ook een verteller dus vertelt hij over Austin, Texas en over zijn helden Steve Ray Vaughn, Townes van Zandt en Lightnin’ Hopkins waar hij veel inspiratie uit haalt en vertaalt dat in zijn derde nummer Texas Boogie. Het vierde en vijfde nummer zijn van zijn nieuw uit te brengen CD. En hij brengt toch wat uit: dit is alweer het negende, waarin Sean Taylor in het eerste nummer Donald Trump op de hak neemt met Little Donnie het gaat over de kleine handjes van The Donald en waar hij die allemaal laat wapperen.

In het zesde nummer vertelt hij over zijn Ierse roots in Kilburn London, County Kilburn zoals ze het daar noemen naar de vele Ieren die daar wonen. Hij zingt over het cafe Billy Mulligan en begeleidt zich op piano. Het is een nummer over heimwee en hartzeer een beetje een emo nummertje, hij speelt niet alleen snel hij schakelt ook snel, het volgende nummer is een boogiewoogie op de piano Put On Your High Heel Sneekers.

Daarna verhaalt hij over zijn reizen door Europa, hij doet vijftien optredens in drie maanden en vier landen en belandt daardoor in het zuiden van Italië in een klein dorpje waar niemand Engels spreekt. Dan breekt hij één van zijn nagels en dat is als fingerpickin’ gitarist heel vervelend, maar hij slaagt erin het halve dorp te mobiliseren om zijn nagel gefixt te krijgen. Sean Taylor sluit de eerste set van de avond met een nummer van Skip James

Na de pauze opent Sean Taylor met gitaar en mondharmonica het lied Call nr. 49 over de ellende met drugs en drank. Daarna beurt hij ons weer op met The Optimist Blues – lives goes on you gotta be strong – even een cover er tussendoor Own My Soul To The Company Store van de oude Tennessee Ernie Ford. In zijn vrije tijd blijkt Taylor ook TV te kijken en wel naar de X-factor en schrijft daar een bijtend nummer over The Cruelty Of Man. De titel zegt genoeg.

Sean Taylor speelt ook op festivals en een van z’n laatste was er een waar van alles speelde folk/blues/rock/americana/hardcore/house/rave. Sean moest heel laat optreden – rond een uur of 2 s’ nachts – en alle aanwezigen waren onder invloed van allerlei pillen en andere opbeurende middelen. Hij gaf nu in een paar minuten een nummer ten beste dat door de zaal golfde. Fenomenaal. Hij zei dat hij op dat festival dat nummer 3 uur aan een stuk speelde als een soort rave.
Om ons weer een beetje tot rust te brengen zijn nummers zes – Other Side Of Hope – en zeven love songs waarin Sean Taylor het heeft over kittens en vrouwen. Dat laatste nummer bevestigt wat ik al een beetje aanvoel. Hier lijkt hij op Niels Lofgren als je een vergelijking wil maken, met die ietwat schuurpapier-achtige stem en die specifieke gitaar.

In 2002 heeft Sean Taylor opgetreden op Glastonbury en zag daar Richie Havens [beroemd geworden door het legendarische festival Woodstock, red.] waar hij erg vol van was. Die man gaf hem energie en magic. Hij speelt dan ook Freedom, de snelste uitvoering die ik ooit heb gehoord met een ongelooflijke energie en zijn stem neigt ook een beetje naar Richie havens.
Gelukkig heeft Sean Taylor de leeftijd dat ie het cassettebandje nog heeft meegemaakt en vertelt hij over het gepiel met tape en potlood zodat alles weer strak in de cassette zit. Daar maakt hij dan weer een knap jazzy nummertje over. Daarna bezingt ie zijn eigen lot in Troubadour gevolgd door een door Lightnin’ Hopkins geïnspireerde blues over Black Hats, Black Shades en Diamond Teeth. Als laatste geeft Sean Taylor een medley van o.a .Ray Charles.
Zo tussendoor vertelt hij ons ook dat hij pas op 14-jarige leeftijd met gitaarlessen begon van een leraar die hem de basis leerde. Zijn tweede leraar was een oude punkgitarist. Toen viel alles op zijn plaats: dat geweldige gitaarspel dat had Sean Taylor van een ouwe punkgitarist. Prachtig toch.

De zaal was slechts half gevuld. De thuisblijvers hebben weer iets enerverends gemist.

Foto’s: Monique Nuijten

sep, 2018

Amanda Anne Platt & The Honeycutters echte countryband
Songs vanuit het hart van de Amerikaanse Midlands

Amanda Anne Platt & The Honeycutters traden op 25 september in de Clubzaal van de Verkadefabriek in het kader van de Blue Room Sessions. Het werd een onvervalste country avond: een zangeres met een heldere stem omringd door vakmuzikanten en songs die je raken.

Amanda Anne Platt & The Honeycutters

De band begint strak met drie uptempo country nummers met een heldere Amanda Platt en een straf ondersteunende Honeycutters. Want dat is wat de band speelt; het is een echte country-band met hier en daar een rauw randje tegen de country-rock aan. Of is het Americana in de beste zin van het woord? Amanda heeft een mooie heldere stem en begeleidt zichzelf op gitaar. Ze schrijft haar eigen nummers en is het middelpunt van de band. Maar de echte gitarist is Matt Smith die haar voortreffelijk ondersteunt met pedalsteel en gitaar, in dit geval een heuse Stratocaster.

Amanda Anne Platt kan nummers zowel vanuit haar eigen perspectief schrijven als vanuit de ogen van een ander. Een goed bijvoorbeeld is dat van een vrouw die al 42 jaar getrouwd is met dezelfde man, die stervende is, en zij dat prachtig neerzet in Learning How To Love Him. Of – ook zo tragisch – over een vrouw die na verlies van man en baan, met haar kinderen terugkeert naar het stukje land van de familie in Indiana (Eden) en daar haar leven probeert op te pakken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

In het vierde nummer neemt Amanda Anne Platt wat gas terug met het prachtige nummer When Bitter Met Sweet, en met Eden vertelt ze over een alleenstaande moeder die probeert haar brood te verdienen voor haar familie in het hart van Indiana, waar de boerderijen op hol zijn geslagen en zij zich voortbeweegt op een manier die herinnert aan het beste van Mary Chapin Carpenter terwijl ze zingt ‘Alsjeblieft, laat me terug naar binnen de tuin. Ik zal niets eten dat van die verdomde boom is gevallen’. Dat is één van de leitmotieven van Amanda Anne Platt en haar band.
Veel songs gaan over de Amerikaanse Midlands waar zij en haar band veel door heen reizen, maar ook zingt Platt over de gevoelens van het hart, namelijk geliefden, rouw, ouder worden, seizoenen, weggaan en zowat de meeste andere emoties die we allemaal op een bepaald moment delen.

Tweede set

Amanda Anne Platt & The Honeycutters echte countryband — Amanda Anne Platt

De tweede set begon met een tweetal solo gezongen songs waaronder Holy One en Angoline. Deze nam Amanda Anne Platt solo live op bij vrienden omdat ze het geld voor een opnamestudio niet bezat en de vrienden moesten hard klappen op het eind zodat het leek of ze een live album aan het maken waren. Daarna nam ze ons mee naar haar favoriete seizoen, de herfst, met Summerchild die overgaat in de slow wals Telefonwires.
Daarna volgde het titelnummer van haar derde album en nog enkele nummers waar de melancholie vanaf druipt en geeft ze als slot en heel mooi, driestemmig nummer begeleid door haar bassist op gitaar.

Als ultieme toegift zingt Amanda Anne Platt het legendarische Halleluia van Leonard Cohen van een heel goed gespeeld concert met een hechte basis en een vooral een niet al te veel opvallende Kevin Williams als pianist maar die toch alle gaatjes heel mooi invulde. Terugblikkend was het een heel goed concert en dat voor een goed gevulde maar zeker niet uitverkochte zaal. Wat jammer is, want Amanda Anne Platt & The Honeycutters verdienen dat zeker en de wegblijvers hebben hier zeker een goed optreden aan gemist.
Eind september vliegen Amanda Anne Platt en band terug naar de USA om daar aan een toernee te beginnen zoals in The Grey Eagle in Ashville in de staat North Carolina.

De band bestaat uit Amanda Anne Platt die zichzelf begeleidt op gitaar
Kevin Williams op piano/keys
Matt Smith op pedalsteel en stratocaster
Rick Cooper op bass
Evans Martin op drums

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

sep, 2018

Martha Fields in The Blue Room Sessions
Texas Martha is puur Americana met Franse slag

Martha Fields aka Texas Martha is een Texaanse zangeres uit de country & bluegrass stal, geboren in de Appalachen die momenteel met een uitstekende band op tournee is in Europa. Ze begon al heel jong met het zingen van bluegrass en country (bij moeder op schoot) dus het zit wel een beetje in haar bloed. Ze leerde zich zelf gitaar te spelen en trad tijdens haar carrière onder andere op met Ricky Skaggs en Merle Travis.

Martha Fields speelt niet alleen bluegrass en country maar ook een mix van folk, blues en rock ’n roll. Haar repertoire bestaat grotendeels uit eigen geschreven nummers en daar legt zij haar hart en ziel in. Ze zingt deze met een authentieke en gevoelige stem en is daarmee in staat je mee te nemen op een reis door het zuiden van de Verengde Staten.
Met verschillende prijzen reeds op haar naam, heeft ze al verscheidene tours door Europa achter de rug. Het concert op dinsdag 4 september in The Blue Room Sessions in de Clubzaal van de Verkadefabriek is inmiddels haar vierde optreden in Nederland waaronder o.a. Nijmegen en Schiedam. Haar discografie bestaat inmiddels uit drie CD’s genaamd Dancing Shadows, Southern White Lies en Long Way From Home.

Texas Martha & Band
Laten we eerst haar band voorstellen die volledig uit Fransen bestaat. Martha Fields woont momenteel voor het grootse gedeelte van het jaar in Bordeaux, Frankrijk. Je zou bijna kunnen spreken van The Bordeaux Blues of country met een Franse inslag. Dus, op dobro en mandoline Manu Bertrand; Urbain Lambert op elektrische gitaar en Serge Samyn op staande bas.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Voor een goedgevulde Clubzaal in de Verkade Fabriek opent Martha Fields met een paar nummers van haar laatste CD Dancing Shadows, o.a. Dancing Shadows, Demona en Johanna.
Martha Fields begeleidt zichzelf op gitaar, maar de echte gitaristen staan links en rechts van haar. Deze jongens begeleiden haar tijdens het concert op de dobro die hij bespeelt als een slide gitaar en elektrische gitaar in een mooie balans die het hele concert in balans houdt. De bassplayer is van het soort ‘He never says much, he play the bass’.

Martha wisselt haar concert af met country en bluegrass en ballads. Haar al jaren gevormde stem wisselt moeiteloos tussen deze genres en altijd ligt die verscholen snik op de loer, even haar stem verheffen in een bluegrass als Hardtime of in een mooie ballad als Johanna en die snik die trekt je naar binnen in de Appalachen in de Southern Country States.
Martha Fields zingt eigen geschreven repertoire maar had toch voor haar favoriet Janis Joplin een door haar geschreven nummer in petto, een door drank en leed gelardeerde What Good Can Drinkin Do maar mooi gebracht en weer gestut door de dobro en elektrische gitaar.

De eerste helft van het concert rond ze af met een ballad Where The Red Grass Grows en een heel fraai a capella gezongen Indian Song. En daarna een uptempo song Hilbilly Bop. Het publiek is tot dan toe weinig toeschietelijk in haar verzoeken om mee te klappen, misschien is dat de reden om een whiskey in één teug leeg te drinken.

Martha Fields in The Blue Room Sessions — Martha Fields & Band in The Blue Room Sessions – ©Wies Luijtelaar

Na de pauze vertelt Martha Fields over haar achtergrond die bepaald wordt door haar Cherokee voorouders van moeders kant en dat wordt bezongen in het vrolijke uptempo Maxine. Daarna laat ze zien over een groot repertoire te beschikken en dit goed ten uitvoer kan brengen. Ze neemt ze ons mee in de meeste facetten die ze beheerst. Eerst een early bluegrass nummer Southern White Lies en early countryblues Koko Me Baby en daarna een gospel What Are They Doing In Heaven en een boogiewoogie Born To Boogie en toch weer die gevoelige ballads om te eindigen in een Hillibilly song.

Als toegift na een verdiend applaus speelt Martha Fields en haar band de traditional When The Saints Go Marchin’ In die uitmondt in een polonaise vooropgegaan door Martha herself gevolgd door merendeels vrouwelijke toeschouwers en haar band. Eindelijk levert ook het publiek zijn bijdrage aan dit zeer geslaagde concert. Hulde aan Martha Fields & Band.

Foto’s: Wies Luijtelaar
Met dank aan The Blue Room Sessions