Sean Taylor

dec, 2023

Weergaloze show van Sean Taylor & Mike Seal
Van politiek engagement en poëzie naar de energie van een voormalige Woodstock ster

Een zeldzaamheid in de geschiedenis van de Blue Room Sessions, maar Sean Taylor (1983) staat al voor de vierde keer op ons podium. Er is dan ook al drie keer zeer lovend over hem gerecenseerd. Ik probeer het dan ook korter te houden.

Sean is deze keer niet solo maar wordt vergezeld door Electro Bass player Mike Seal, een ingetogen redelijk relaxte man die voortreffelijk is ingespeeld op het opvallende en intense (Gibson J45) gitaarspel van Taylor. Mike Seal is overigens ook professor op de Universiteit van Birmingham.

Sean Taylor & Mike Seal

Sean Taylor is politiek geëngageerd en schrijft zijn songs voornamelijk zelf. Hij doet dat met zeggingskracht en overtuiging. Zijn inspiratie haalt hij uit bekende en minder bekende dichters en kunstenaars, maar ook uit de Britse folk music.

Naast virtuoos gitaarspel en mondharmonica beheerst hij uitstekend de toetsen. Hij is zelfs ‘obsessed’ door onze vleugel. Hij zou hem het liefst mee willen nemen.

Ze starten met The Letter, een nummer van zijn laatste album Short Stories, waar Seal ook op speelt. Mona Lisa is eveneens van dit album en wordt voorafgegaan door een ‘sterk’ verhaal over de diefstal van dit schilderij door niemand minder dan Picasso.

De ‘Brexit Blues’ This Is England, is een vlotte rap over het inmiddels bekende debacle. Knap gespeeld en in één adem vertolkt. ‘Breathe in / Breathe out’. Van de nogal omvangrijke songtekst heeft hij zelfs posters laten maken.

Van zijn zevende tot zijn zestiende speelde Sean voetbal in Kilburn bij Londen, maar een bezoek aan het Glastenbury festival dwingt hem tot een keuze tussen muziek en sport.

Vandaar de ‘psychedelic football song’ You”ll Never Walk Alone maar dan in de Taylor-versie. Daarbij opgemerkt dat (de originele versie niet meegerekend) ik die van Taylor prefereer boven die van Towers.

De laatste song voor de pauze is The Heart Of The Ocean en komt van het album The Beat Goes On, waarvoor hij weer achter de piano plaatsneemt en waarbij ik ‘kabbelende golven’ heb genoteerd. Heel mooi uitgevoerd!

Tweede set
Na de pauze klinkt o.a. Let Kindness Be Your Guide, geschreven nadat Taylor, zo vertelt hij, het voornemen had om een betere persoon te worden. Gevolgd door So Fine.

Deze song wordt aangekondigd als een ‘Folk, Blues, Psychedelic, American, Hard House song, met een excellerende Seal op de bas en indrukwekkend gitaarspel van Taylor, snel en luid.

Een meezinger ontbreekt ook vanavond niet. Het is een nummer van Skip James Hard Time Killing Floor Blues. Het klinkt best mooi als een volle zaal zachtjes Ho-Ho-Ho meezingt. En nee, het gaat niet over de Kerstman.

Zijn revolutionair standpunt (en prima mondharmonica spel) klinkt door in de song Stand Up, gevolgd door het laatste nummer Be My Love In The Rain, geïnspireerd door het gedicht A Line Storm Song van Robert Frost.

Uiteraard volgt een toegift want Sean Taylor en Mike Seal zijn op dreef. Het publiek wordt tijdens een zeer snelle uitvoering van Richie Havens’ Woodstock hit Freedom geïnstrueerd om op te staan als ‘clap your hands’ klinkt. Iedereen geeft hier massaal gehoor aan en de hele zaal springt en swingt.

Dit is uitgebreid te zien op de video van Monique Nuijten. Ook voor de vierde keer was het een weergaloze show!

Setlist Sean Taylor & Mike Seal: o.a. The Letter, Mona Lisa, This Is England, Open Your Heart To Love,You’ll Never Walk Alone, The Heart Of The Ocean, Let Kindness Be Your Guide, So Fine, Stand Up, Be My Love In The Rain, Freedom

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

Short Stories

feb, 2022

Sean Taylor toont zich een meervoudige solist
Begenadigd verteller met een groot politiek engagement laaft zich graag aan het Texaanse

Sean Taylor (Kilburn 1983) kwam vanochtend aan vanuit het, naar eigen zeggen, nog enigszins betaalbare West London. Deze talentvolle artiest bracht onlangs zijn twaalfde album uit met de titel The Beat Goes On. Zijn muziek klinkt als blues, soul, folk, country en soms wat jazzy want ooit speelde hij met Sonny Rollins. Hij is voor vier concerten in Nederland en als eerste is hij vanavond in de Blue Room Sessions. In 2014 en in 2018 stond hij ook al in onze clubzaal. Net als toen heeft hij er ook nu weer ontzettend veel zin in.

Organisator/programmeur Ad van der Laan geeft tijdens de aankondiging aan slechts zelden een singer-songwriter zonder band te programmeren. Sean Taylor is zo’n uitzondering. Met één enkele (Gibson J45) gitaar in de hand laat hij vanavond zien wat hij daar allemaal mee kan doen. Het is alsof er tegelijkertijd een bas- slag- en sologitaar klinkt. Daarnaast speelt hij ook nog zeer verdienstelijk piano en begeleidt zich op de mondharmonica.

Met zijn warme ietwat hese stem, die mij bij vlagen doet denken aan Ray Lamontagne, start hij de show met The Only Addiction is Love van het gelijknamige album uit 2015. Ook de huidige spoken word trend is hem niet vreemd. Al rappend vertolkt hij op het zo typische ritme de ‘Brexit Blues’ met This is England, zijn single over de bittere nasmaak die het referendum hen naliet. “A rhythmic journey through the underbelly of English life” las ik in een review uit Liverpool.

The Beat Goes On

Sean Taylor staat bekend als politiek geëngageerd en is tevens een begenadigd verteller. Wegens de vroege sluiting is dat nu iets minder dan andere keren, maar toch valt er voor mij genoeg te noteren. Hij creëert veel van zijn albums in Austin Texas, vandaar de vlotte Texas Boogie. Na Perfect Candlelight van het album Live in London (2020) begeeft hij zich achter de piano voor de titelsong van zijn nieuwste album The Beat Goes On. Over de laatste track op dit album The Heart Of The Ocean deed hij volgens eigen zeggen 15 jaar maar het resultaat mag er zijn. Met indrukwekkend pianospel geeft hij het kabbelende geluid van de golven prachtig weer.

Speelde hij van zijn 7e tot zijn16e jaar voetbal…na drie dagen Glastonbury was dat anders. Hij hing zijn voetbalschoenen aan de wilgen en vond zijn nieuwe bestemming in de muziek. In het laatste nummer voor de pauze klinkt een eigen, totaal andere, versie van You’ll Never Walk Alone.

Tweede set

De tweede set begint Sean Taylor met een ‘sad song’ Heaven en gaat over een vriendin met een fatale verslaving, gevolgd door Let Kindness Be Your Guide (ik dacht even dat hij inzette met Rosie van Claw Boys Claw). Ook de grote dichter Robert Frost wordt aangehaald voorafgaand aan het nummer Be My Love In The Rain, een track van het nieuwe album.

Blue Rppm Sessions — simpel zwart t-shirt

Taylor’s eerste (en enige?) bruiloftsconcert resulteerde al snel in de scheiding van het bezongen echtpaar vandaar het toepasselijke nummer She’s Gone. Met de gevoelige titelsong A Path Into Blue van het gelijknamige album (2019) is het concert bijna ten einde. Maar niet nadat een hij een ‘medley’ aankondigt, die start met een indrukwekkend klassiek aandoend intro en overgaand op Dylan’s Al Along The Watchtower. Goed voor een knallend einde!

Echt iedereen is na afloop razend enthousiast over deze veelzijdige artiest in een simpel zwart t-shirt…én met een bak talent!

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

okt, 2018

Sean Taylor is naast muzikant ook verteller
Ierse singer songwriter uit Londen trekt alle registers open

Sean Taylor is een Engelse singer songwriter uit Kilburn, London en schrijft bijna al zijn uitgebrachte songs zelf en begeleidt zich daarbij op gitaar en piano of soms op mondharmonica. Dat deed hij dan ook bij Blue Room Sessions in de Verkadefabriek op dinsdag 9 oktober.
Taylor opent het optreden met een bluesy Heartbreak Hotel op gitaar en dit doet hij toch wel heel opvallend, want toen ik ‘s middags op Spotify luisterde naar zijn muziek om te horen wat ik kon verwachten, vermoedde ik een zware avond. Zo kwam het echt over. Dat vermoeden was na het eerste nummer compleet verdwenen. Sean Taylor bespeelt zijn gitaar als een AK 47, heel luid en snel, hij zuigt je mee in zijn spel en zang.

De verteller Sean Taylor

Sean Taylor is ook een verteller dus vertelt hij over Austin, Texas en over zijn helden Steve Ray Vaughn, Townes van Zandt en Lightnin’ Hopkins waar hij veel inspiratie uit haalt en vertaalt dat in zijn derde nummer Texas Boogie. Het vierde en vijfde nummer zijn van zijn nieuw uit te brengen CD. En hij brengt toch wat uit: dit is alweer het negende, waarin Sean Taylor in het eerste nummer Donald Trump op de hak neemt met Little Donnie het gaat over de kleine handjes van The Donald en waar hij die allemaal laat wapperen.

In het zesde nummer vertelt hij over zijn Ierse roots in Kilburn London, County Kilburn zoals ze het daar noemen naar de vele Ieren die daar wonen. Hij zingt over het cafe Billy Mulligan en begeleidt zich op piano. Het is een nummer over heimwee en hartzeer een beetje een emo nummertje, hij speelt niet alleen snel hij schakelt ook snel, het volgende nummer is een boogiewoogie op de piano Put On Your High Heel Sneekers.

Daarna verhaalt hij over zijn reizen door Europa, hij doet vijftien optredens in drie maanden en vier landen en belandt daardoor in het zuiden van Italië in een klein dorpje waar niemand Engels spreekt. Dan breekt hij één van zijn nagels en dat is als fingerpickin’ gitarist heel vervelend, maar hij slaagt erin het halve dorp te mobiliseren om zijn nagel gefixt te krijgen. Sean Taylor sluit de eerste set van de avond met een nummer van Skip James

Na de pauze opent Sean Taylor met gitaar en mondharmonica het lied Call nr. 49 over de ellende met drugs en drank. Daarna beurt hij ons weer op met The Optimist Blues – lives goes on you gotta be strong – even een cover er tussendoor Own My Soul To The Company Store van de oude Tennessee Ernie Ford. In zijn vrije tijd blijkt Taylor ook TV te kijken en wel naar de X-factor en schrijft daar een bijtend nummer over The Cruelty Of Man. De titel zegt genoeg.

Sean Taylor speelt ook op festivals en een van z’n laatste was er een waar van alles speelde folk/blues/rock/americana/hardcore/house/rave. Sean moest heel laat optreden – rond een uur of 2 s’ nachts – en alle aanwezigen waren onder invloed van allerlei pillen en andere opbeurende middelen. Hij gaf nu in een paar minuten een nummer ten beste dat door de zaal golfde. Fenomenaal. Hij zei dat hij op dat festival dat nummer 3 uur aan een stuk speelde als een soort rave.
Om ons weer een beetje tot rust te brengen zijn nummers zes – Other Side Of Hope – en zeven love songs waarin Sean Taylor het heeft over kittens en vrouwen. Dat laatste nummer bevestigt wat ik al een beetje aanvoel. Hier lijkt hij op Niels Lofgren als je een vergelijking wil maken, met die ietwat schuurpapier-achtige stem en die specifieke gitaar.

In 2002 heeft Sean Taylor opgetreden op Glastonbury en zag daar Richie Havens [beroemd geworden door het legendarische festival Woodstock, red.] waar hij erg vol van was. Die man gaf hem energie en magic. Hij speelt dan ook Freedom, de snelste uitvoering die ik ooit heb gehoord met een ongelooflijke energie en zijn stem neigt ook een beetje naar Richie havens.
Gelukkig heeft Sean Taylor de leeftijd dat ie het cassettebandje nog heeft meegemaakt en vertelt hij over het gepiel met tape en potlood zodat alles weer strak in de cassette zit. Daar maakt hij dan weer een knap jazzy nummertje over. Daarna bezingt ie zijn eigen lot in Troubadour gevolgd door een door Lightnin’ Hopkins geïnspireerde blues over Black Hats, Black Shades en Diamond Teeth. Als laatste geeft Sean Taylor een medley van o.a .Ray Charles.
Zo tussendoor vertelt hij ons ook dat hij pas op 14-jarige leeftijd met gitaarlessen begon van een leraar die hem de basis leerde. Zijn tweede leraar was een oude punkgitarist. Toen viel alles op zijn plaats: dat geweldige gitaarspel dat had Sean Taylor van een ouwe punkgitarist. Prachtig toch.

De zaal was slechts half gevuld. De thuisblijvers hebben weer iets enerverends gemist.

Foto’s: Monique Nuijten