De Roxy is lang niet vol als Yin Yin er op zaterdag, begin van de avond hun opwachting maakt. We houden het maar op, onbekend maakt onbemind. Maar het kan er ook mee te maken hebben dat Froukje tegelijkertijd in de Apollo speelt. En die heeft inmiddels een flinke schare fans verzameld.
Yin Yin
Kort door de bocht maakt deze band Oosters klinkende, grotendeels instrumentale muziek in een modern, dansbaar jasje. Maar met die omschrijving doe je ze natuurlijk veel te kort. Als je ze live meemaakt, dan voel je de energie en ga je vanzelf meedansen.
Het nieuwe album Mount Matsu, mogelijkerwijs afgeleid van de berg in Japan die Matsuoyama heet, komt veelvuldig aan bod. Naast Oosterse klanken van de toetsen, hoor je ook vaak western gitaar geluid, zoals je die ook hoort bij een band als Khruangbin, als ik al een vergelijking zou willen maken. White Storm is daar een mooi voorbeeld van.
De show begint een beetje ingetogen, waarbij de heupjes al een beetje losgegooid kunnen worden tijdens bijvoorbeeld Pia Dance. In dit nummer wordt er af en toe gezongen, maar dan wel met vervormde stem van de bassist. En dat past perfect. Alhoewel de toetsenist af en toe het woord neemt en de twee gitaristen voor op het podium de show maken, is het toch echt de drummer die de meeste aandacht naar zich toe trekt, met zijn heerlijke ritmes en allerlei drum fills. Even later krijgt ie echt de aandacht die hij verdient tijdens zijn soort van drumsolo.
Inmiddels is de tent wel aardig gevuld met blije dansende mensen van jong tot oud en komen er steeds meer disco klanken met dikke beat doorgesijpeld in de Oosterse mix, aangejaagd door die waanzinnige drummer. Ook de lekker solerende gitarist en swingende bassist voor op het podium worden nog beweeglijker en hebben mooie interactie samen. Zo knielen ze al spelend samen naast elkaar, waar ze elkaar ook een kus geven. Dis kô Dis kô is zo’n lekker dansnummer van de eerste plaat The Rabbit That Hunts Tigers.
Deze band geeft je het gevoel in een psychedelische muzikale trip te zitten, waar je niet meer uit wilt. Na een relatief rustig begin in de set, word je uiteindelijk helemaal meegezogen in de extatische klanken van de muziek. Yin Yin mag dan wel staan voor de schaduwzijde van Yin en Yang, maar hier is geen duisternis te bespeuren, alleen maar licht en liefde.
Fotografie: Johan Kramer en Jessie Kamp
Yin Yin – Mount Matsu (2024)
