De EP Gewoon Doen van Gewoon Johan – artiestennaam van Johan van Bommel – bestaat uit twee Nederlandstalige en twee Engelse nummers. En dat is nogal ongewoon en eigenlijk uniek in de pophistorie en zeer typerend voor deze eigenzinnige artiest uit Den Bosch.
Gewoon Doen
Gewoon Doen – Gewoon Johan
De EP Gewoon Doen werd op 27 juli uitgebracht en zorgde voor enthousiaste reacties. Wonderlijk genoeg repte niemand een woord over die tweetaligheid van dit debuut. Het is toch wel het eerste wat opvalt aan deze EP ook al heb je er nog geen noot van gehoord.
De conclusie luidt dan ook dat het om een unicum gaat. ‘Gewoon’ dus op de man af vragen hoe dat zit met die tweetaligheid, waarom hij hiervoor heeft gekozen. Johans antwoord was simpel.
“Ik kon het doen dus deed ik het gewoon, gewoon doen. Ik wilde altijd al werken in het Engels en die twee nummers zouden in het Nederlands behalve de taal heel anders zijn. En ook andersom. Ik had die vier nummers klaarliggen. Ik kon het doen gewoon. Talk to Me komt bij mij heel anders over dan Praat met Me.”
De EP
design: Nikki-Jo de Bijl en Sietske Drijver
De EP begint met 0,0 (nul komma nul) en kan je beschouwen als een positief nihilistisch nummer.
We weten niks van dit superlijpe leven
Zo onbegrijpelijk en eindeloos, voor even
Helemaal voor ons, gratis gekregen
Dus doe je ding, welkom in het leven
0,0 We weten helemaal niks
We leven allemaal het leven, maar toch weten we niks
Van zichzelf zegt Johan dat hij helemaal niks weet van belasting, wonen of oorlog maar wel over dromen. En naar ons toe nodigt hij je uit om naar jezelf te kijken om zijn gedachtegang te snappen.
0,0 is alles wat ik weet
Meer dan genoeg en dat is goed
Eyes on the Road
Een regelrechte rocknummer, met een stevige beat die nergens afzwakt. En een oproep om je te houden aan het pad – the road – dat je voor jezelf hebt uitgestippeld. Met een lekkere gitaarsolo als toetje.
I keep my eyes on the road
You gotta keep your eyes on the road
We gotta keep our eyes on the road
I don’t wanna kill somebody
I just wanna love somebody
So Ik keep my eyes on the road
Weg Van Hier
Heel ver weg
Soms wil ik weg ik wil weg van hier
Weg van de toekomst, op naar plezier
Weg van het verleden, ik heb genoeg gestreden
Erg herkenbaar allemaal, wie heeft niet diezelfde verlangens om er even helemaal tussenuit te trekken? Geen gedoe aan je hoofd maar het is o zo moeilijk. Sterk nummer.
Talk to Me
Het laatste nummer begint met een fijne gitaarlick en invallende bass & drums. Zoals dat hoort bij een rocksong. Het is een bijna wanhopige oproep aan een geliefde om te gaan praten, een vrouw die het moeilijk met zichzelf heeft. En ook dat is een aloud terugkerend thema in de pophistorie.
Lois Simonse – cover art
De EP Gewoon Doen is tot stand gekomen in de studio’s van Studio Cube onder de kundige begeleiding van Frans de Visser die zorgde voor de opnames, inspelen van meerdere instrumenten, backing vocals, audioproductie, meedenken met teksten en de videoclip die in de maak is.
Johan werd verder begeleid door zangeres Hesther Ansems op Weg van Hier. Johan Kuiters (drums) en Tim Gout (bass) speelden mee in Talk to Me. Lois Simonse deed de cover art.
De Jamkade bestaat 1 jaar en dat moet worden gevierd. Dat gebeurt op het sympathieke en laagdrempelige podium van de Bossche Brouwers. De Jamkade maakt onderdeel uit van het DIY festival (Do It Yourself) dat verspreid over de Tramkade in diverse locaties wordt gehouden op deze zonnige zaterdag van 13 mei.
Jamkade
Jamkade
KLANKGAT houdt zich aan zijn ‘core business’ en dat is het verslag geven van muziekoptredens en -events en beperkt zich daarom tot de muzikale Jamkade. Andere activiteiten van het DIY festival zijn: retro gaming reparatie, Wasted About Waste, Den Bosch e-sports, Horror Experience, kledingruil en nog veel meer. Het festival is een initiatief van School Des Levens Den Bosch, WeenerXL en een groep jonge vrijwilligers en artiesten.
Fabian van Heesewijk
Het festival begint rond 16:00 uur, de zon schijnt uitbundig, het terras van de Bossche Brouwers is gezellig vol en binnen wordt al muziek gemaakt. Vijf jonge gasten staan lekker te jammen en ik hoor zowaar bluesy akkoorden met wat funky riffs. Top. De sologitarist met pet op maakt meteen indruk op me met zijn techniek. Zijn naam is Fabian van Heesewijk. Later op de avond gaat hij een solo op gitaar weggeven.
Intussen wordt er stevig verder gejamd en wisselen de muzikanten van instrument. Na wat doorvragen blijkt dat veel van deze jonge gasten multi-instrumentalist zijn en sommigen hebben ook zangtalent. Johan Van Bommel aka Gewoon Johan coördineert en regisseert de boel. Hij is een van de begeleiders van dit DIY festival.
Froukje – muziekworkshop
Een leuk onderdeel is de Muziekworkshop van Froukje met het publiek en Guess The Song ook door Froukje ingezongen. Raden welk nummer zij speelt en zingt. Ik hoorde zelfs een heel oude hit van The Monkees (I Am a Believer) voorbijkomen.
Qube
Rapper en spoken word artiest Qube (Jasper van den Bovenkamp) brengt nummers van zijn debuutalbum dat binnenkort uitkomt. In de spoken word opening beschrijft hij zijn geboorte en wat hij zoal aantreft op de plek waar zijn moeder hem ter wereld brengt. Deze week komt het album uit, dus check het zelf uit.
Qube
Qube’s taalbeheersing, woordenschat en timing verraden een behoorlijke staat van dienst. De opbouw van zijn verhaal houdt de spanning goed vast. De tweede spoken word artiest van de dag is Money Meijer.
Romeo – drums, zang, gitaar & keys
In de avond komen Romeo (songwrite/R&B) en Thirza (Nederpop) aan bod die we ook bij de lancering van de video Love Bytes zagen. Inmiddels komt er meer volk binnenlopen. Het was toch wel erg rustig in de middag. Fabian van Heesewijk (alt rock) en Max Somers (pop/rock) krijgen dan het podium. Ze worden gevolgd door een Muziektheater van Gewoon Johan. De nieuwe Bossche band Buzz Cruising krijgt een half uur speelruimte en DJ Willie Eilish sluit het DIY festival af. Het is dan allang goed vol bij Bossche Brouwers.
Gewoon Johan presenteerde de release van de nieuwe videoclip Love Bytes in Pixel-Arcade aan de Tramkade. De release werd zeer toepasselijk op Valentijnsdag, de dag van de Liefde, gehouden. Love Bytes gaat over de mega overload aan reels, apps, tweets en likes die online staan en hoe dat kan leiden tot afstomping.
Love Bytes
Pixel-Arcade is een klein paradijs voor zowel gamers van het eerste uur als hun nazaten. De locatie voor deze release van Love Bytes is natuurlijk perfect. Johan van Bommel aka Gewoon Johan is de gastheer van de avond. Hij vertelt hoe de clip tot stand is gekomen.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Franky Zero, de artiestennaam van Frans Ouwerkerk, liep met een concept rond met de naam Love Bytes. Franky wilde dat jonge artiesten zijn idee gingen uitvoeren en kwam daarvoor terecht bij Frans de Visser van Studio Cube. Frans op zijn beurt betrok Gewoon Johan bij het project. Samen met Johan zette hij de teksten om. Frans produceerde het nummer verder nadat Franky Zero met zijn eerste versie kwam. De Visser voegde instrumenten toe en bracht een duidelijk refrein/hook in het nummer aan. Daarnaast zette hij het op beeld en zorgde voor de editing. Een deel van de opnames vond plaats in Pixel-Arcade.
De release werd feestelijk gevierd met een Love Event. De avond werd gevuld met korte optredens van Romeo, Thirza de Koning, Gewoon Johan & zangeres Tacani en Niels Coopmans aka Nelis.
Singer-songwriter Romeo trapte de avond af met twee liedjes die hij op gitaar begeleidde. De liefde was vanzelfsprekend hét thema. Dat was ook het geval bij zangeres Thirza de Koning, alleen pakte zij het stukken lichtvoetiger op zoals te horen in haar fictieve relatie met tv-bioloog Freek Vonk en het hele grappige nummer Kale Mannen. Voor dit Love Event had zij zich geheel in roze gehuld.
Maar het wachten was toch echt op de première van de videoclip. Die stond gepland op exact 21:00 uur. Helemaal passend in het beeld werd de clip vertoond op het beeldscherm van een dance speelautomaat, zoiets als de videogame Just Dance maar dan in ouderwets hardware, hieronder te zien met presentator Leo Valentino.
Na de presentatie met ovatie ontvangen bedankte Johan iedereen die bij heeft gedragen aan de totstandkoming van de clip waar hard aan is gewerkt. Daarna gaf ie een krachtige act weg met elektrische gitaar. Het was een mix van bluesrock met rap. Uit het publiek – jammen werd sterk aangemoedigd deze avond – stapte zangeres Tacani naar voren en gaf samen met Johan nog wat nummers weg.
Als laatste op de setlist stond Niels Coopmans aka Nelis geprogrammeerd. Deze artiest uit Nijmegen beweegt zich tussen zang, rap en spoken word. Nelis is een humoristisch-melige entertainer en weet het publiek mee te krijgen met zijn onnavolgbaar verrassende liedjes.
Een geslaagd Love Event met een uitgesproken en gemêleerd publiek vrolijkte deze Valentijnsdag op geheel eigen wijze op. Pixel-Arcade is een verrassende locatie en lof aan Frans de Visser en Johan van Bommel die alle puzzelstukjes bij elkaar brachten.
Bart van Dongen is De Stadscomponist van Den Bosch. Op 63-jarige leeftijd doet hij hetzelfde als wat hij op 15-jarige leeftijd deed: dingen bedenken en organiseren. Vandaag ben ik voor KLANKGAT op pad om verder kennis te maken met Bart en om hier het artikel over te schrijven dat je nu leest.
Wie is Bart van Dongen? Wat doet een stadscomponist? Wat beweegt hem? Welke instrumenten heeft hij en wat kunnen we van hem verwachten? Deze vragen hoop ik beantwoord te krijgen.
We hebben in het café van het Willem Twee Poppodium afgesproken voor de kennismaking.
Vooraf vroeg ik ook of we naar zijn huis konden gaan daarna, zodat ik wat meer in zijn wereld kon duiken en omdat ik ook benieuwd was naar welke instrumenten hij allemaal heeft staan.
De Stadscomponist
Bart van Dongen – De Stadscomponist
Nadat Ronald Rijken foto’s heeft genomen voor bij dit artikel en we van koffie zijn voorzien, vraag ik Bart naar zijn achtergrond en eerste kennismaking met muziek.
Bart van Dongen: ‘’Ik ben geboren in Zeeland, een klein dorpje tussen Nijmegen, Eindhoven en Den Bosch. Vanaf heel jong begon ik al te drummen op potten en pannen in huis. Zo rond mijn vijftiende ging ik bij de dorpsharmonie en kreeg ik het instrument in mijn handen geduwd waar een tekort aan was, want zo ging dat. Dat was de corhoorn. Uiteindelijk ging ik trombone op het conservatorium in Utrecht studeren, maar dat heb ik na drie à vier maanden neergelegd. De trombone had ik ingepakt en ik stortte me op de piano, om na drie jaar piano aan het conservatorium in Arnhem te gaan studeren.’’
onweerstaanbare groove
Johan van Bommel: ‘’Wat trok jou toen zo naar de piano?’
Bart: ‘’Eigenlijk omdat het voor mij een soort combinatie van de trombone en het drummen was. Op een piano kun je zowel ritmisch losgaan, als melodisch. Het kan ook beide tegelijk en ik hou van zo’n onweerstaanbare groove. Met een piano heb je zelf meer in de hand. Het is heerlijk om verantwoordelijk te zijn voor zo’n groove die dan direct uit jezelf komt.
Johan: ‘’Wat is het eerste album dat je zelf kocht?’’
Bart: ‘’Dat was van Joe Cocker met het nummer ‘’The Letter’’ erop. Het album heet ‘Mad Dogs & Englishman’’
Johan: ‘’Je bent stadscomponist van Den Bosch, wat houdt dat nu eigenlijk in?’
Bart: ‘’Samengevat in één zin is het eigenlijk: Het componeren van muziek van, dóór en vóór de stad.’’
Johan: ‘’Hoe krijgt dat vorm? Wat houdt je momenteel bijvoorbeeld bezig?’’
Bart: ‘’Pas geleden was bijvoorbeeld de Guitar Gods on Sunday hier in de Kleine Zaal. Ik had verschillende composities gemaakt, om die samen met zo veel mogelijk gitaristen uit de stad te gaan spelen. Er waren vijf verschillende stukken waarmee ik kon afwisselen en met behulp van borden kon dirigeren. Maar elke maand componeer ik ook een stuk dat voor iedereen toegankelijk is, en waarmee iedereen mag doen wat ie wil. Deze verschijnt maandelijks in de Bossche Omroep en op mijn website.
Wel zou ik het dan leuk vinden als ik een bericht, filmpje of audiofragment krijg van wat iemand ermee doet. Het zou al helemaal mooi zijn als een verzameling hiervan live met elkaar gepresenteerd kan worden op een evenement. Het is erg afwisselend wat ik doe. Laatst heb ik tijdens een schilderles bij Huis73 live piano gespeeld, terwijl ik ondertussen geportretteerd werd. Voor Huis73 heb ik ook de muziek voor de audiotour gecomponeerd. Dit is onderdeel van Shift Talks.’’
elke maand een compositie
Johan: ‘’Welk werk van jezelf ben je het meest trots op?’’
Bart: ‘’Dat is een moeilijke vraag, want elk werk heeft zijn eigen waarde in zijn tijd, op die plek en dat moment. In dat stukje ontwikkeling is alles veel waard, ook al zijn het heel verschillende dingen.
Zelf luister ik eigenlijk ook niet veel terug. Waar ik wel trots op ben, is wat ik iemand een keer hoorde zeggen nadat ik een lezing had gegeven. Iemand zei tegen iemand anders: ‘’Weet je wat nou het mooie is van Bart zijn werk? Dat het zo toegankelijk is, zonder te pleasen’’. Dat is eigenlijk wel precies wat ik wil doen ook. Het maakt me niet echt uit of mensen het per se mooi vinden, maar wel dat het toegankelijk is en dat die muziek iets doet, dat het communiceert.
Johan: ‘’Wat is het mooiste optreden dat je ooit hebt bijgewoond?’’
Bart: ‘’Het mooiste dat is lastig te zeggen, maar er zijn wel een aantal optredens die mij blijvend hebben veranderd als maker. Één daarvan was in de Willem Twee Toonzaal van Charlemagne Palestine. Hij had een paar redelijk goedkope Yamaha keyboards staan. Met bierviltjes had hij hierop een aantal akkoorden vastgezet die bleven doorklinken, waarover hij live speelde op een vleugel. Plotseling ging er een film aan, waarop je beelden van allerlei graven zag. Het ongemak in het publiek nam enorm toe, vooral toen het leek te gaan om kindergraven, gezien de leeftijden op de grafstenen.
Er hing een soort gevoel van ‘Wow heeft deze gast op een kinderkerkhof lopen filmen voor dit optreden?’ Achteraf bleek het wel om een dierenkerkhof te gaan.’’
Miles Davis, Joe Cocker, Len Russell, David Bowie
Johan: ‘’Welke muzikanten inspireren jou?’’
Bart: ‘’Leon Russell, die speelt ook op dat album van Joe Cocker. Die heeft dus echt van die onweerstaanbare grooves op de piano. Verder kwam ik er laatst eigenlijk pas achter hoeveel David Bowie voor me heeft betekend. Niet zo zeer in de muziek zelf, maar wel in het hele tot stand komen van zijn wie je wil zijn en om te mogen doen wat je wil doen. Er is ook nog een ander album dat me heel erg heeft geïnspireerd. Ik had het ooit eens gekocht en wel eens gedraaid, maar eigenlijk na vijftien jaar pas weer geluisterd. Toen kwam ik erachter hoe mooi het eigenlijk is. Dat is ‘In a Silent Way’ van Miles Davis. Al mijn werk dat ik maak is ergens wel terug te linken aan dat album, samen met die van Joe Cocker.’’
Voor de laatste vragen fietsen we samen naar het huis van Bart. Dit ligt vlakbij het Willem Twee Poppodium, maar nog dichter bij de Brabanthallen. Ik vind het leuk dat ik welkom ben om een kijkje in de keuken te nemen bij iemand die al zo lang muziek maakt en zoveel ervaring heeft.
We komen binnen in de gang waar aardig wat materiaal in flight cases klaar staat, omdat Bart momenteel op tournee is met een muziekproject.
Johan: ‘’Wat gaat er momenteel mee op de tour?’
Bart: ‘’Een Wurlitzer piano, een Fender Bandmaster versterker en een Moog Prodixy synthesizer. Normaalgesproken neem ik de Synton Syrinx synthesizer mee. Dat is het enige Nederlandse merk dat synthesizers maakte. Het is een zeldzaam instrument.’’
Via de keuken lopen we het huis in terwijl Bart wat over de geschiedenis ervan vertelt. Vroeger was het een bakkerij, waardoor je dus nog steeds verschillende delen in het huis hebt. De ene kant was vroeger het winkelgedeelte waar ook klanten kwamen en het andere deel de bakkerij.
Johan: ‘’Verder staan er eigenlijk niet gek veel instrumenten..’’
Bart: ‘’Klopt. Op een gegeven moment besloot ik dat ik thuis niet meer wil werken. Anders blijf je altijd maar in die muzikale bubbel. Daarom staat bijna alles nu in mijn werkruimte in Eindhoven.
Daar kan ik dan in die bubbel duiken, maar er thuis ook weer uitstappen.’’
Wel staat er een zwarte ED Seiler piano in zijn woonkamer. Bart loopt er naartoe en pakt een tas die hiernaast staat. Voorzichtig zet hij de tas op tafel en er komt een prachtig afgewerkte melodica uit tevoorschijn.
melodica
Bart: ‘’Deze heb ik altijd prachtig gevonden. Destijds kostte het instrument ongeveer €25.000,-.
Dit kon ik nooit betalen. Nu speel ik er wel eens op ter nagedachtenis aan een overleden muzikantenvriendin van me, want deze was van haar.’’
Bart begint een stuk te spelen en aandachtig luister ik naar de klanken.
Het is moeilijk te omschrijven hoe deze precies klinken. Dat het geluid uit zo’n mooi instrument komt draagt in elk geval bij aan de beleving. In de weerspiegeling van de piano zie ik dat ook voorbijgangers hun blik naar binnen werpen op Bart en de melodica. Met veel variatie en dynamiek in zijn spel blijft het aangenaam om naar te luisteren. Als Bart klaar is vertelt hij dat hij de melodica zo’n mooi instrument vindt omdat het een soort combinatie van trombone en piano is.
Voor we er langzaam een eind aan breien heb ik nog één vraag.
Johan: ‘’Is er nog één ding wat je echt graag kwijt wil?’’
Bart: ‘’Dat ik met het stadscomponistschap een bijdrage wil leveren aan het ontdekken of herontdekken van muziek. Het ontdekken hoe leuk het is om fysiek met een instrument bezig te zijn, het liefst samen.
We bedanken elkaar en spreken af dat we elkaar nog eens zien en elkaar van muzikale ontwikkelingen op de hoogte houden. Wie weet wat we voor elkaar kunnen betekenen.
