Een avondje TUMULT… ik geef meteen toe dat ik een zwak heb voor de elektronische muziekavonden in de Toonzaal, de altijd gemoedelijk en verwelkomende sfeer, de meteen interessante gesprekken met mensen, als je je koffie of biertje staat te bestellen. Het is altijd een mooie ervaring. TUMULT op vrijdag de vijfde januari is daar geen uitzondering op.

Aangekondigd waren Leo Svirsky, Akim Moiseenkov en Milan W. Helaas moest Leo het wegens ziekte laten afweten, maar gelukkig kon zijn concert ‘last minute’ door Akim worden overgenomen.

TUMULT

Akim Moiseenkov houdt er duidelijk van om los van de muziek ook met de presentatievorm te spelen. Hij komt van de zijkant het podium op, en hij heeft nog een ’toegangspoort’ met glanzende neerhangende kralen gemaakt, achter zijn setup, met hulp van wat uitgerekte microfoonstatieven. Hier komt hij van achter door naar voren gelopen alsof hij de presentator is van een bekend quizprogramma.

Luchthartig allemaal, neem het vooral niet serieus. Hij gaat relaxed achter zijn uitgebreide Elka orgel zitten, met ritme sectie, en neemt ons mee naar lang vervlogen tijden toen het Hammond orgel in allerlei clubs werd bespeeld, denk een beetje aan Stef Meeder of Cor Steyn. Maar gezegd moet worden, zijn Latijnse ritmes, het uitbeelden van hoe de Polen bij de maaltijd hun kip opeten; het is leuk.

Je moet ook wel lef hebben om tijdens een optreden te verklaren dat een knop op het orgel het niet doet, het orgel open te maken en met een camera te laten zien hoe je een elektronicabord met een wasknijper op zijn plaats houdt. Na wat gewriemel doet de knop het weer, waarna de muziek weer vrolijk verder gaat. En het neemt de hele zaal nog mee ook in de stroom van ‘hey, ben ik eind 60er jaren aangeland?‘

En misschien zit er ook wel een diepe boodschap in zijn gezegde dat zijn Elka het Hammond orgel aardig maar net niet helemaal nabootst, en de Russische Tango net niet de Argentijnse Tango nabootst. Toch is het heerlijke swingende muziek waarop het makkelijk meedeinen is.

Akim maakt het heel persoonlijk door te vertellen dat hij tijdens zijn opleiding allerlei elektronicaprojecten heeft gedaan met het maken van vreemde geluiden, en dat het dan heerlijk is om weer eens iets conventioneels te doen.

Hij laat meteen een voorbeeld zien van zo’n wonderdoos waar naast een boel schakelaars een luidsprekertje in zit, waarin dan weer bolletjes boekweit ronddansen. Geluiden uit de hele frequentieband slaan ons om de oren, van driftige krekels tot diepe bastonen met een scherp randje.

Zo af en toe weet hij de doos ook in een chaotische toestand te krijgen waarin het geluid tussen twee toestanden heen en weer slingert. Erg interessant.

Tweede set

Milan W (aka Milan Warmoeskerken) maakt er na de pauze een heel ander TUMULT optreden van. Gezeten achter een berg knoppen en een mengpaneel begint hij gitaar te spelen. Niet dat je aan het geluid kan horen dat het oorspronkelijk een gitaar is. De geluiden worden al snel omgeven door ritmes en voortdurend evoluerende klankbeelden.

Dat varieert van diepe bastonen tot belachtige klanken die zo zijn opgerekt dat ze meer aan fluiten doen denken. Dit samenspel blijft in allerlei variaties doorgaan met ontwikkelen en de drie kwartier vliegen dan ook om.

Ik spreek iemand die voor het eerst bij zo’n concert is. Zij is eigenlijk bang dat het met een naam als TUMULT allemaal veel heftiger zou zijn, maar blijkt haar veiligheidshalve meegenomen oordoppen niet nodig te hebben en vindt het een mooie ervaring om nog eens vaker te proberen. Toch mooi als je ook nieuwelingen weet te boeien voor dit genre!

Akim verzorgt vervolgens in de foyer een mooie clubsfeer door met een Yamaha synthesizer allerlei ritmes en klanken op te roepen (bestuurd door een joystick) die een prima atmosfeer kweken om er onder een biertje nog eens met iedereen over na te praten.

Prima TUMULT avond weer, en vooral ook laagdrempelig.

Fotografie: Mickey Obo Photo

Akim Moiseenkov

Milan W