Sea Girls

Sea Girls luidt de zaterdagavond van Paaspop in

Ruige Britse indie-band is niet bang voor een poppy randje

Hoewel Sea Girls in hun thuisland Engeland genoeg aandacht krijgt van onder andere de BBC, zal er bij het Nederlands festivalpubliek niet direct een belletje gaan rinkelen bij hun naam; niet te verwarren met ‘seagulls’. Toch is het deze band die de zaterdagavond aftrapt voor het publiek dat Bente of Rowwen Hèze liever overslaat.

Sea Girls

Vijf minuten voor aanvang is de tent – voorheen bekend als ‘de Jack Daniels’ en inmiddels omgedoopt tot ‘The Shelter’ – nog halfleeg. Of is het halfvol? Laten we voor dat laatste gaan, want net voor de eerste tonen klinken, blijken de gaten op de dansvloer gevuld. Het publiek verwelkomt de bandleden met een braaf applaus. 

Sea Girls
Sea Girls

Sea Girls, bestaande uit vier mannen – of jongens, zou je haast zeggen – spelen naar eigen zeggen hun eerste festival van het seizoen. Inkomen hoeven ze echter niet: ze knallen er meteen vol in. Wanneer je de band voor het eerst hoort, ervaar je misschien een lichte verwarring tussen hun uiterlijk en hun geluid.

Want hoewel ze eruitzien als ruige rockers – zwarte kleding, warrige kapsels, zilveren kettingen – is hun sound verrassend poppy. Je zou zelfs associaties kunnen hebben met zoete Amerikaanse popbands. Toch buldert de kwaliteit van de Britpop-heritage daar dwars doorheen en is de act allerminst corny. Hier staat gewoon een indieband van niveau, waar de Paaspoppers goed van kunnen genieten.

Sea Girls
Henry Camamile

Dat het echte ambachtslui zijn, blijkt al aan het begin van het optreden, wanneer zanger Henry Camamile allerlei signalen geeft aan de technici. Die blijken uiteindelijk niet voldoende, want halverwege het concert kiest hij voor een directere aanpak: “Can you turn the volume on this thing down, ‘cause it’s fucking loud.” De technische ongemakken doen gelukkig weinig af aan de performance: nummers als I Want You to Know Me, Superman en Violet worden met verve gespeeld.

Ambachtsmannen of niet, de zaal blijft relatief kalm. Maar wat wil je, met een publiek van het type introverte muziekliefhebber? Feit is dat er tijdens het concert weinig mensen zijn weggelopen. Zou Bente – die op hetzelfde moment in de Roxy stond – dat ook gelukt zijn?


KLANKGAST is Perla van Kessel | foto’s Perla van Kessel



Socks;SportsSocks

Verrassend en gevarieerd optreden Socks;SportsSocks

Indie ambient en punk maar dan zonder moshpit bij Van Aken in het Werkwarenhuis

Bij Van Aken in het Werkwarenhuis staan, deze editie van Popronde Den Bosch, twee bands op het programma, Socks;SportsSocks uit Rotterdam en later op de avond eigenzinnige, Nederlandstalige hiphop van Dada uit Eindhoven.

Socks;SportsSocks

Socks;SportsSocks
Socks;SportsSocks – lange soundcheck

Op het affiche staat aanvang 19.50 uur en de belangstellenden druppelen vlak van tevoren binnen, waardoor de zaal inmiddels aardig is gevuld. Maar Socks;SportsSocks  heeft blijkbaar niet zo’n haast en is nog volop aan het soundchecken. Tussendoor roept zanger/frontman Djurre van Dijck nog met een vrolijke grijns op zijn gezicht: “Hee mensen, geen anderhalve meter!”

Inderdaad, dat is na het tonen van je corona app vanavond niet per se nodig. En dat zal voor de meesten de eerste keer zijn na een hele lange tijd. Inmiddels wordt het geduld van de aanwezigen wel op de proef gesteld, want uiteindelijk is het ruim na achten voordat het eerste nummer wordt ingezet.

Indie – Ambient – Punk – no moshpit
De heren noemen de muziek die ze maken, Indie – Ambient – Punk. En dat klopt allemaal, al had je dat punk gedeelte niet meteen verwacht in het begin. Daar hoorde ik eerder inspiratie van bands als Arcade Fire, met de wat huilerige stem van de zanger, en ook The War On Drugs is niet ver weg. Langzamerhand komt er wat meer venijn in het spel en ook in de zang.

Maar halverwege de set wordt single Hipster Blues #4 ten gehore gebracht en dat is, zeker in het begin, wel erg rustig. Zo rustig zelfs, dat er zelfs een paar mensen de zaal uit lopen. Of misschien moeten ze wel naar de volgende act van hun schema. Maar dan hebben ze toch wel wat gemist.

Djurre van Dijck
Djurre van Dijck

Eerst, schijnbaar uit het niets, een oerschreeuw van de zanger, waarna het dus echt wél richting punk gaat, met gierende gitaren, harde drums en een zanger die onverwacht de hele zaal door rent en zijn T-shirt uittrekt. Een moshpit zit er nu nog even niet in, al zou die zanger daar wel in voor zijn waarschijnlijk. Het nummer It’s Not My Problem / Or? begint vervolgens vrij chaotisch, waarna het overgaat in een soort van dronkemans ballade, om te eindigen met, als ik me niet vergis, People Get Around, wat dan muzikaal weer een beetje doet denken aan The War On Drugs.

Al met al een verrassend en gevarieerd optreden dus. Soms geplaagd door een kabel die een beetje stoorde, jammer genoeg gebeurde dat net bij een A capella stukje van de toetsenist achterin, maar dat mag de pret niet drukken. En pret hebben ze wel zo te zien. Houd dat enthousiasme vast mannen. En geniet nog van de Popronde optredens in Utrecht, Heerlen, Arnhem en Zwolle die nog op het programma staan en misschien zien we Socks;SportsSocks ooit nog terug op een groter podium.