Jimi Hendrix | KLANKGAT

jan, 2020

Bluesrockband Blue7 opent Lohengrin Blues Middag in 2020
Covers van blues grootheden en eigen werk kunnen rekenen op enthousiast onthaal van fans

Blue7 is een zeskoppige bluesrockband uit ‘s-Hertogenbosch. Ze spelen eigen nummers en covers van hun idolen, zoals Herman Brood, Eric Clapton, Cuby & The Blizzards, Jimi Hendrix en John Mayall. Van laatste idool klinkt het nummer Top Of The Hill bij binnenkomst van Muziekcafé Lohengrin. Iedere derde zondagmiddag van de maand is het blues geblazen in dit sympathiek muziekcafé aan de Zuiderpassage.

Blue7 treedt af en toe op. Zo’n vier keer per jaar en het is één van de redenen dat het lekker druk is in de zaal van het muziekcafé. “We repeteren heel veel en dat vinden we ook leuk,” zegt zanger Hans van der Linden. Dat de band uit Den Bosch speelt natuurlijk ook mee. Maar waar de mensen echt voor komen is om Blue7 live te zien, hoe deze band bekende en minder bekende nummers op eigen wijze vertolkt.

Het slepende blues nummer Need Your Love So Bad van de oorspronkelijke Fleetwood Mac met gitaargod Peter Green is in de versie van Blue7 zo mogelijk nog slepender, meeslepend zelfs. De vocals van Hans van der Linden klinken uitstekend en de gitaristen Richard van Dijk en Jos van Asperen zijn goed op dreef.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Koos Henkens op mondharmonica maakt het geheel meer dan compleet. Wat haalt-ie er veel uit. Zijn intro op de mondharmonica van de klassieker Ridin’ on the L&N van The Bintangs is opzwepend genoeg om een grotere zaal dan die van Lohengrin helemaal plat te krijgen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Hans van der Linden is naast zanger ook de frontman van Blue7. Toen gitarist Jos van Asperen en bassist Ton Bruggeling de eerste tonen aansloegen van het nummer Sunshine of your Love van The Cream, was dat totaal niet naar zijn zin. Hij stopte het nummer en wilde dat er opnieuw werd ingezet. Drummer Jack Goedgebuure sloeg weer drie tikken met zijn drumsticks en Hans had gelijk, want pas nu klonk het nummer zoals het behoort te klinken.

Derde set
Elke Blues Middag in Lohengrin kent een vast stramien. Er zijn drie sets met telkens een break van een kwartier. Pas in de derde set komen de eigen nummers van Blue7 aan bod. Ze komen van het album Back to the City dat in mei 2019 werd uitgebracht. Blue7 speelde Hobo Blues, Last Man Boogie, Nancy Avenue en I’m Going Home. Spijtig genoeg niet Deep Down My Heart en het mooi dromerige And If I Like It. Maar je kunt niet alles krijgen in het leven.

Leden Blue7

Hans van der Linden (Zang);
Koos Henkens (Mondharmonica);
Richard van Dijk (Gitaar);
Jos van Asperen (Gitaar);
Ton Bruggeling (Basgitaar);
Jack Goedegebuure (Drums)

aug, 2019

The Destination Bluesband imposante lijst blues krakers
Bossche bluesband trekt trouwe schare fans naar Muziekcafé Lohengrin

The Destination Bluesband uit Den Bosch covert met speels gemak bekende en minder bekende blueskrakers en classics. Dit tot groot genoegen van hun trouwe schare fans die zijn komen opdagen op deze druilige zondagmiddag in Muziekcafé Lohengrin. De set list is dan ook indrukwekkend: Stevie Ray Vaughn, The Cream, Jimi Hendrix, Jethro Tull, JJ Cale, om er enkelen te noemen. Het zijn ook niet de geringsten.

Het mooiste is dat het geen zielloze covers zijn, maar verrassende bewerkingen van classics zoals Cold Shot van Stevie Ray Vaughn of Locomotive Breath van Jethro Tull. Vooral het effectieve gitaarwerk van Raymond van de Vorst draagt daar veel aan bij. Raymond benadert de stijl van Stevie Ray heel nauw door net zo slepend te spelen als de meester zelve.

Ik ben blij dat ik van KLANKGAT de ruimte krijg om blues als genre en bluesbands in het bijzonder meer onder de aandacht te brengen. Blues lijkt een genre van en voor de oudere generatie, beoefend door diezelfde generatie. Bedenk echter wel dat zonder de blues, rap niet had kunnen bestaan. Blues is da roots.

Dat The Destination Bluesband nou ook toevallig uit Den Bosch komt, is meer dan een bijkomstigheid. De band is al begonnen als ik het café binnenloop. Er is veel volk komen opdagen en dat verbaast mij niet. De heren timmeren al lang aan de weg en hebben een fijn repertoire opgebouwd. En daardoor veel fans gekregen. Om en om nemen Rene Eggly en William Verstappen de leadvoice over. Eggly’s stem is heser, die van William krachtiger. Jammer dat die twee stemmen niet in één stem samenkomen.

Drie sets
De eerste set van de middag sluit The Destination Bluesband af met What Makes People van Willy Wilde. De tweede set begint meteen goed met Call Me The Breeze van JJ Cale. De sfeer die al goed is, wordt er alleen maar beter op. Vermeldenswaard in deze tweede set is het nummer Too Blind To See van good ol’ Harry Muskee. Lang geleden dat ik dat hoorde en blij dat deze band het zo goed uitvoert. De tweede set sluit af met Crossroads van John Mayer.

De derde set opent met The Sky Is Crying van Stevie Ray Vaughn en voor SRV ga ik altijd door de knieën. Hij en Jimi Hendrix zijn mijn idolen en laat nou uitgerekend het vierde nummer van deze set Little Wing zijn van Jimi, zijn mooiste blues ballad. En ook dit moeilijk te coveren nummer wordt zeer geslaagd uitgevoerd met natuurlijk een hoofdrol voor Raymond. Mijn dag kan niet meer stuk.

The Destination Bluesband

Raymond van de Vorst – Solo gitaar
Henny Schelle – Drums
Rene Eggly – Blues Harp/Zang
Hans van Drunen – Bass
William Verstappen – Gitaar/Zang

Optredens
28 september, Foodbar Bottles in Rosmalen
19 oktober, Café Post Besoyen in Waalwijk
8 december Muziekcafé het Warm Onthaal in Den Bosch

Coldshot van The Destination Bluesband

feb, 2018

STORING! Solide driehoek
Rocktrio ten voeten uit

Het begon eigenlijk al in de 80-er jaren als viermans formatie. Echter niet voor lang. De nog jonge muzikanten moesten ook nog naar school maar vonden wel weer snel hun plaats in diverse andere bands waarbij ze in aanraking kwamen met o.a. Jazz, Afro, Hardrock, Funkrock, Blues en experimentele muziek. In 2001 wordt Storing! na een gelegenheidsoptreden weer opgericht.

STORING!

Drie cd’s
Daarbij hebben de heren beslist niet stil gezeten. In 2004 wordt de cd ‘Loud’ uitgebracht waarna de drummer de band verlaat. De twee overgebleven bandleden weten in John Donkers een uitstekende vervanger te vinden waarmee de cd ‘STORING! Undressed’ opgenomen wordt. Helaas verlaat deze drummer noodgedwongen de band in 2014 waarna de huidige bezetting vorm krijgt met Robbert – drums, Michiel – bas, zang en Eric – gitaar, zang. Momenteel wordt er wel de laatste hand gelegd aan ‘STORING! Undressed’. Cd nummer drie staat echter ook al klaar om geboren te worden. Alle drie de cd’s laten geen enkele twijfel bestaan over de hechte band en de kwaliteiten van de bandleden.

Solide driehoek
Door de inmiddels ruime ervaringen en diverse achtergronden van dit drietal èn de wijze waarop ze de muziek benaderen worden de vele paden van met name het rock en blues jargon door hen bewandeld. Storing! schuwt het experimentele element zeker niet maar houdt wel graag vast aan de solide driehoek van drums, bas en gitaar. Hun repertoire bestaat hoofdzakelijk uit eigen werk, spaarzaam aangevuld met covers van Jimi Hendrix, Beatles, Blind Faith, Herman Brood, ZZ Top, Jan Akkerman en Joe Bonamassa.

‘Nie lulle mar poetse’…
….is zo’n uitspraak die op deze mannen zeker van toepassing is. O ja..ze zijn wel in voor een babbel hoor, maar als er gespeeld moet worden wordt er gespeeld. En hoe! Afgelopen zondag in Muziekcafé Het Warm Onthaal stonden de muren wederom bol en ook wederom niet alleen vanwege het volume maar ook vanwege de gezellige en ongedwongen sfeer die zo langzamerhand standaard wordt voor dit bijzondere café.

Deze slideshow vereist JavaScript.

In vogelvlucht
Drie sets die allen beginnen met eigen, pure recht toe recht aan rocknummers waarin meteen al duidelijk wordt hoe deze solide driehoek op elkaar is ingespeeld.

Mirror Mirror is een stevig rocknummer met leuke maatsprongetjes erin, Goodbye heeft verrassende ritmewisselingen, in I Am The Rain zit mooi basgitaarwerk. In Downstream en Undress Me worden de psychodelische jaren ’70 op een vakkundige manier neergezet. Dan Little Wing van Jimi Hendrix een gewaagde cover waaraan een mooie STORING! draai gegeven wordt. Faith is een rustig nummer met bijzondere gitaareffecten. Hoochie Coochie Man en Don’t Let Me Down zijn gaaf vertolkte covers die met open armen ontvangen worden en de feestvreugde verhogen. Aan het einde van het optreden wordt er, na het gebruikelijke ‘We Want More’ nog eventjes een vierde set gespeeld met highlights van eerder gespeelde nummers.

STORING! bestaat uit drie geweldig goed op elkaar ingespeelde muzikanten die de bluesrock op een gedurfde eigen manier weten te vormen naar hun eigen hand. Eric staat daarbij garant voor tekst en muziek, Michiel arrangeert het geheel naar een STORING!- waardig niveau, Robbert slaat zelden een klap mis en weet op een perfecte manier vooral ‘live’ foutjes recht te trekken. Hier zijn ze nog een keer:

Eric Slaats—gitaar en zang, Michiel van Eerd—basgitaar en zang, Robbert Pas—drums