dEUS. | KLANKGAT

apr, 2023

Paaspopzaterdag in vogelvlucht veel bands uit België
Een dag met oudgedienden zoals dEUS en nieuwe sterren Coely en Nova Twins

Op Paaspopzaterdag schijnt de zon al iets meer dan vrijdag en ook de modder droogt langzaam op. Bovendien belooft het een mooie muzikale dag te worden. Alle ingrediënten zijn aanwezig in ieder geval. België is goed vertegenwoordigd op deze dag, met Warhaus, dEUS, Fleddy Melculy en natuurlijk ook Coely, al zou je ook kunnen geloven dat ze uit de Verenigde Staten zou komen, deze rijzende r&b en hip hop artiest.

Ook ben ik benieuwd hoe Joost het ervan af brengt in die gigantische tent, al heeft ie uiteraard wel Pinkpop ervaring. De rebelse Hang Youth mag op herhaling in de Jack Daniels tent en ik ben heel benieuwd naar Nova Twins, waar ik goede verhalen over lees. We gaan het meemaken. Paaspopzaterdag in vogelvlucht.

Paaspopzaterdag

Warhaus

De zanger van Warhaus, Maarten Devoldere kun je herkennen van Balthazar, de Belgische band die zijn sporen inmiddels wel heeft verdiend in de muziekwereld. Met zijn donkere whisky stem en dromerige artpop klanken van de band, waan je je af en toe in een nachtclub uit lang vervlogen tijden.

Soms lijkt het onvermijdelijk een beetje op Balthazar, maar Warhaus neemt toch regelmatig een andere afslag, mede dankzij de verschillende instrumenten die de multi instrumentalist rechts op het podium bespeelt. Hij is voornamelijk toetsenist, maar we zien hem ook viool spelen en trombone, waardoor het soms weer richting jazz gaat. Het zijn sowieso alle vijf topmuzikanten.

De lichten worden op den duur gedimd en Maarten neemt dan een grote spot ter handen en zet daarmee één voor één zijn bandleden in de spotlights. Indrukwekkend optreden van deze zeer muzikale band. Jammer dat niet iedereen in de grote Phoenix tent dat op waarde kan schatten en liever er doorheen loopt te ouwehoeren.

Coely
Dan is het tijd voor weer een Belgische act, de r&b en hip hop van Coely. Lees het complete verslag hier.

dEUS

Over dEUS kunnen we kort zijn. Dat is gewoon goed. Al lijkt het wel of ze nu nog meer spelvreugde laten zien dan de afgelopen jaren. Mauro Pawlowski is terug als vaste gitarist en er is sinds tijden weer een nieuwe, goede plaat. Dat zijn al twee goede redenen, lijkt me.

Van die nieuwe plaat horen we onder andere het melancholische 1989, het jaar dat zanger Tom Barman de muziek in rolde. Quatre Mains, een bijzonder Frans nummer van het laatste album, dat alweer meer dan tien jaar oud is, staat ook op de setlist, al is de reactie van het publiek hierop een beetje lauwtjes. Die wachten natuurlijk op de wat bekendere hits. En die krijgen ze ook.

De verwachte afsluiter is natuurlijk Suds &Soda met die prachtig hysterische vioolklanken en dat nummer verveelt me nooit. En de band ook niet, zo lijkt het, want ook al is dat nummer bijna dertig jaar oud, het wordt nog steeds vol overgave gespeeld.

Joost

Voordat ik naar de volgende Belgische act, Fleddy Melculy, ga kijken, neem ik nog een klein kijkje in de grote Apollo tent, waar Joost al is begonnen. Wat me opvalt is dat dit podium wel heel groot is voor Joost Klein. Hij wordt begeleid door een gitarist en een man achter de knoppen die de beats verzorgt.

Joost loopt heen en weer over dat grote podium en de lichtshow is niet heel spannend, daardoor voelt het alsof je toch iets mist. Al lijken de jonge mensen vooraan bij het podium zich goed te vermaken, zoals op het grote scherm is te zien. Dat is mooi, want Joost heeft wel die gunfactor. En dat is niet omdat ie in zijn jeugd is gepest, zoals hij zelf vertelt op het podium, maar omdat ie wel degelijk hele aanstekelijke liedjes heeft gemaakt. Albino bijvoorbeeld. En als die dan is geweest, kan ik tevreden de Apollo verlaten.

Fleddy Melculy

Het ingestudeerde en onvermijdelijke grapje kan niet uitblijven natuurlijk. “We zijn geen foute Chinese Queen coverband, maar we zijn een hardcore metalband uit België ”, zegt zanger Jeroen Camerlynck van Fleddy Melculy. En er wordt ook in het Vlaams gezongen. Als je probeert niet naar de teksten probeert te luisteren klinkt het soms echt als brute metal muziek.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Niks mis met die band met strakke muzikanten en ze geven ook een vette show. Al vraag ik me af of er niet wat minder vaak van die lollige teksten bij zouden kunnen. In het nummer Niks zingen ze letterlijk: “Over wat gaat deze song? Deze song gaat over niks!” Maar het publiek vermaakt zich prima en maakt zich op voor de volgende wall of death.

Nova Twins

Het absolute hoogtepunt van deze Paaspop editie is Nova Twins in de Jack Daniels tent. Ook hier leek even tijdens de show een wall of death te ontstaan, maar zangeres Amy vraagt het publiek ruimte te maken, zodat ze met zijn tweeën, die fantastische bassist en zij, tussen het publiek het nummer verder kunnen spelen. Waanzinnig goede show! Een uitgebreid verslag is hier te lezen.

Hang Youth

De bedoeling was dat ik nu nog iets over Goldband zou schrijven, maar er zijn meer mensen die deze mannen willen zien. Zoveel zelfs dat een kwartier voor aanvang de ingang van de Apollo tent al is afgesloten. Balen natuurlijk, maar dan maar nog even kijken bij Hang Youth.

Ze hebben een bekend recept inmiddels met ultrakorte punkliedjes van soms nog geen minuut. Zo bekend zelfs dat de inmiddels niet meer zo nuchtere aanwezigen lekker mee aan het lallen zijn. Ook Je Haat Geen Maandag, Je Haat Kapitalisme, een wat bekender nummer van het album Het K-woord kent iedereen, zo te horen. Het K-woord, kanker wel te verstaan, staat voluit geschreven op een groot spandoek achter de drummer.

De anarchistische rapper en punker Abel van Gijlswijk vindt kanker gewoon een lekker woord om mee te vloeken, maar hij begrijpt ook wel dat er mensen zijn die daar aanstoot aan nemen. Het is zelfs een onderwerp geweest waarmee hij in het theater stond. In de Verkadefabriek in Den Bosch onder andere.

Het was een mooie Paaspopzaterdag met enkele bijzondere muzikale verrassingen. Dat belooft wat voor de laatste dag.

Coverfoto: Warhaus – ©Tom Doms

nov, 2019

TaxiWars is veruit de beste band van de Lage Landen
Tom Barman is gruizige en raspende kruising van Tom Waits, Tone Loc en zichzelf, voorzien van hypnotische sax pulsen

TaxiWars, wat een naam. Het roept beelden op van rivaliserende groepen mannen in de grote, norse boulevards van een metropool zoals Brussel. Want uit België daar komt TaxiWars vandaan en is donderdag 7 november te gast bij November Music 2019 in Willem Twee poppodium. “Have a grip on my soul.”

TaxiWars en Anna Meredith die vooraf ging aan de set van Tom Barman (dEUS) en de zijnen maken deel uit van Moodz, het jazz en elektronica vlaggenschip van November Music.

TaxiWars

Al bij de soundcheck die nogal moeizaam verloopt, merk je de virtuositeit van de bandleden en zie je de nerveuze danspassen van frontman en zanger Tom Barman. Na veel geroep over en weer met de geluidsmannen is de band tevreden en trekt zich terug. Publiek druppelt binnen, een stuk minder dan bij aanvang van de set van Anna Meredith.

TaxiWars laat er geen gras over groeien en start fel en strak met het gedreven funky jazz Fever van het gelijknamige album uit 2016. Een fijne hoofdrol voor saxofonist Robin Verheyen. Er is toch technisch iets niet goed met de microfoon van Barman. Als Fever is afgelopen wordt de mic direct vervangen.

Soul Repair, ook van het Fever album, begint klassiek met een hoofdrol voor de contrabas van Nicolas Thys maar al snel loopt het tempo op en zingt Barman snel en intens dat een ziel gerepareerd moet worden. Aan het eind is nog weinig over van het klassieke begin.

Artificial Horizon

Dropshot van het recent uitgebrachte album Artificial Horizon is een cool en ingehouden nummer met een Tom Barman die balanceert tussen zang en rap. Het werkt. Het is jazz van de Grote Stad en je ziet taxi’s door brede boulevards suizen. TaxiWars doet zijn naam eer aan met deze track. Dan volgt het korte titelnummer Artificial Horizon en nu gaat het tempo rap omhoog. Robin Verheyen stoot ritmische pulsen uit zijn saxofoon, dermate dat het meer een percussie instrument wordt. Hypnotische pulsen als het ware. Barman zingt in de stream van die pulsaties, hakkend, stotend.

The Glare, Irritated Love, Rosco en Different Or Not staan behalve Rosco ook op Artificial Horizon. In de intro van The Glare komt de mix met Tom Waits even naar bovendrijven. Barman vervolgt pratend en zingend met het nerveuze spel van Verheyen op saxofoon. Irritated Love is een oceaan van rust met een heerlijke sax solo. Different Or Not is een popsong rechtstreeks uit de jaren ’60. Ook dát kan TaxiWars, popsongs maken.

TaxiWars hypnotische songs
Bridges van het album Fever is het begin van het meest interessante deel van deze free funky jazz set. Bridges is een voortkabbelend nummer opgezet in klassieke jazz patronen. In Who That gaat saxofonist Verheyen helemaal los en schroomt niet om er flink naast en vreselijk schril te blazen.

Apotheose

Dan komt het geweldige Infinity Cove, langer uitgesponnen dan de drie minuten op het Artificial Horizon album. Dit nummer is de apotheose van de avond. Strakke beat, terzake doende vocals en een magistrale Verheyen die op zijn sax het publiek als gehypnotiseerde ratten betovert. “Have a grip on my soul,” declameert TaxiWars voortdurend.

Sharp Practice eveneens op het nieuwe album is lekker dansbaar. De afsluiting is aan Death Ride Through Wet Snow van het TaxiWars album uit 2016. Roffelende drums, hot sax en de donker raspende stem van Tom Barman die rapper Tone Loc aanhaalt. Wilde free jazz en een terecht slot. TaxiWars geeft nog een toegift na aandringen van de enthousiaste fans.

Na dit optreden even alles laten bezinken. Eenmaal thuis kom ik tot de conclusie deze avond de beste band der Lage Landen te hebben gezien. Volwassen muziek gemaakt door zeer professionele musici die ijzersterke nummers met de nodige improvisaties levendig op een podium uitvoeren. TaxiWars 4 ever.

Bandleden TaxiWars
Tom Barman (vocals)
Robin Verheyen (saxophones)
Nicolas Thys (contrabas)
Antoine Pierre (drums)

Fotografie: Wim Roelsma, Artishoot Fotografie

View this post on Instagram

A post shared by Klankgat.online (@klankgatonline)

dec, 2018

Stef Kamil Carlens solo is een intiem concert
Een unieke ervaring van een mooi spectrum uit zijn gehele oeuvre

Een groot arsenaal aan instrumenten voor het concert van Stef Kamil Carlens vult het podium zie ik, als ik de Willem Twee Concertzaal in Den Bosch binnenwandel op zondagavond 9 december. Ik zie vier gitaren, toetsen, een xylofoon, een houten kist met een kickpedaal ervoor en dan zie ik nóg een kist, met allerlei knoppen erop, die schuin op een tafel ligt, als een soort harmonica die je met je voeten kunt bedienen. Zou hij dan tóch met een band optreden? Maar als iedereen een zitplaats gevonden heeft in de uitverkochte Toonzaal, dan gaat de deur open en komt Stef Kamil Carlens in zijn eentje het podium op gelopen.

Deze voormalige synagoge is de perfecte locatie voor een intiem concert als deze. Deze sfeervolle zaal heeft ook een goede akoestiek, waar de stem van Stef Kamil Carlens, met zijn mooie timbre heel goed tot zijn recht komt. Als hij opent met het Zita Swoon nummer Our Daily Reminders, zichzelf begeleidend met enkel een elektrische gitaar, dan voel ik dat mijn haren op mijn arm langzaam overeind gaan staan. En het is echt niet koud in de zaal. Die stem, die in de loop der jaren net iets donkerder is gaan klinken, heeft niets aan karakter ingeboet.

Dan pakt hij een blues gitaar, gaat zitten op de kist met de kick en speelt een lied over liefde en wijn, zoals hij het nummer inleidt. Elk nummer krijgt zo zijn eigen inleiding. Hij bespeelt de snaren met een bottleneck voor een echt bluesgeluid.

Het derde nummer, de single Empty World, is een wat meer uptempo bluesnummer, met weer een andere gitaar. Het ritme komt uit het orgel en er zijn twee tonen die het hele nummer als basis meeklinken doordat hij gewichtjes in de vorm van ijzeren staafjes op de toetsen legt.

After I’m Gone gaat naar eigen zeggen over een begrafenis, van zichzelf? Hierop begeleidt Stef Kamil Carlens zichzelf op ukelele en mondharmonica, waardoor het toch vrolijk klinkt. Bij The Journey Will Be Long wordt hij op het album bijgestaan door een vrouwenstem, maar deze uitgeklede versie houdt uitstekend stand.

Er is zelfs een lied over een hond, een straathond die Sammy heet. Dat is het nummer Moondog uit zijn Moondog Jr periode. Als hij dan ineens “Woef!” roept tijdens het nummer, klinkt er gelach uit de zaal, maar het hoort er echt bij, want het komt nog een paar keer terug. Zo passeert er een mooi spectrum uit het gehele oeuvre van Stef Kamil Carlens deze avond.

In het volgende nummer, dat over fietsen gaat, gebeurt van alles. Hij neemt zijn elektrische gitaar weer ter handen en speelt een bluesy deuntje. Dat deuntje wordt in een loop geplaatst. Intussen zet Stef Kamil Carlens de xylofoon in het midden van het podium, hangt de mondharmonica om en neemt plaats achter de xylofoon. Tussendoor programmeert hij nog een riedeltje op het keyboard, dat ook geloopt wordt. “Dat is de wind,” zegt-ie.

Het nummer Rumble Factories met een mooie climax is één van de hoogtepunten. Big City is dan weer een Zita Swoon nummer van een jaar of tien geleden wat een soort roadtrip beschrijft van een vader en zoon.

Als afsluiter van de reguliere set speelt hij Pretty Girl, neemt dankbaar het applaus in ontvangst en verlaat dan het podium via dezelfde deur als waar hij is binnengekomen. Het applaus blijft aanhouden en dan kan Stef niet anders dan nog een nummer spelen, dus komt hij goedlachs het podium weer opgelopen voor het allerlaatste nummer I’m Going Away. Het bezwerende uptempo nummer waarin zijn stem ook weer lekker de hoogte in gaat is dan echt het laatste wapenfeit en doet ie wat de titel al doet vermoeden, hij gaat weg.

Maar hopelijk niet voorgoed, want Stef Kamil Carlens solo, zeker in deze setting is een unieke ervaring, Al ben ik ook wel benieuwd hoe het klinkt met de gehele band erbij. Dat is dan misschien meer iets voor het Willem Twee Poppodium.

Stef Kamil Carlens Club Tour 2018 is opgezet door Stef en zijn team. In 2017 bracht hij het solo album Stuck in the Status Quo uit.
Foto’s: Ruby Peach

apr, 2018

Arty Noise/Punkrock The Guru Guru tijdens Oranjekade
Een bijzonder en energiek optreden

Tijdens het Oranjekade Festival op Koningsdag zijn er bij Café De Vaart op Tramkade drie bands geprogrammeerd. Eerder op de dag waren al Paramatman, de winnaar van De Bossche Bandbattle en het Amsterdamse garage/noiserocktrio Bartek te zien. Rond de klok van 20.45 uur is The Guru Guru aan de beurt. Deze Belgen hebben afgelopen jaar een puik album afgeleverd genaamd PCHEW.

Psychotische goeroe

Zonder aankondiging lopen de mannen van The Guru Guru het podium op en knallen er gelijk stevig in met We Had Been Drinkin’ Bad Stuff. De energie spat ervan af en dit belooft een bijzonder optreden te worden. Zanger Tom Adriaenssens betreedt zijn lichtgevende zeepkist als een psychotische goeroe die zijn, vaak onverstaanbare, boodschappen de zaal in spuwt. Die teksten zijn op het album overigens een stuk beter te verstaan. Met zijn theatrale bewegingen en grote ogen lijkt het net alsof hij zojuist uit zijn dwangbuis is ontsnapt.

Tom Adriaenssens van The Guru Guru - foto ©Casper Menting — Tom Adriaenssens

Drie gaten

Tom trekt zonder twijfel de meeste aandacht, maar we mogen niet vergeten dat er achter hem een zeer goede en energieke band staat te spelen. Met speelse breaks en creatieve maatsoorten valt vooral de super strakke drummer op, die rechts achter op het podium staat met zijn drumstel een kwartslag gedraaid. De bassist links achterin is goed te zien doordat er drie gaten in de pilaar voor het podium zijn gemaakt. Hij en de gitaristen zijn erg beweeglijk, maar dat gaat niet ten koste van hun gitaarspel.

Alles goe?
De gitarist rechts op het podium is degene die het woord tot het publiek richt. Als hij met Vlaamse tongval aan het publiek vraagt: “Alles goe?”, is het voor degenen die het nog niet wisten ook duidelijk, dit is een Belgische band. En als hij later zegt dat het volgende nummer om te dansen is, dan is dat niet tegen dovemansoren gezegd. Vooraan ontstaat een heus moshpitje. Maar ook de rest van de zaal danst lekker mee.

The Guru Guru in Brouwpodium De Bossche Brouwers aan De Vaart — The Guru Guru in Brouwpodium De Vaart

Arty sausje
In het nummer Back Door meen ik ook de muzikale invloeden te herkennen van een andere Belgische band, namelijk Balthazar en soms ook een vleugje dEUS. Dit is ook meteen het meest toegankelijke nummer en zou in een betere wereld best een bescheiden hitje kunnen worden. De rest van het repertoire, met die heerlijke schreeuw van zanger Tom, laat zich eerder betitelen als noise/punkrock van het betere soort in de staccato stijl van At The Drive In, maar altijd met een arty sausje waar ze in België meester in zijn.

Kadootje

Na ruim een half uur lijkt de reguliere set klaar te zijn en verdwijnen ze even kort achter de coulissen. Gelukkig komen ze al vrij snel terug, zelfs voordat het publiek de kans krijgt om om een toegift te vragen. Tijdens het allerlaatste nummer springt Tom het podium af en baant zich een weg door het publiek heen naar achter om vervolgens niet meer terug te komen. De band speelt het nummer nog tot het einde en verlaat dan het podium, maar de zanger heb ik niet meer terug gezien. En hoe hard het publiek ook roept om “Nog een liedje!” , het is dan écht afgelopen.

Hopelijk is ie wél op tijd terug voor het volgende optreden in de buurt, want dan ben ik er weer bij! Want een bijzonder optreden, dat was het zeker. Na afloop hoorde ik iemand zeggen: “Dit was gewoon een kadootje!” Daar kan ik me bij aansluiten.

Voor het dichtstbijzijnde eerstvolgende optreden van The Guru Guru moeten we toch naar België, namelijk naar Retie. Net over de grens bij Baarle Nassau. Tijdens Retie Rockt, op zaterdag 9 juni.

Foto’s: Casper Menting en Brouwpodium De Bossche Brouwers aan De Vaart