Josh Gray

Josh Gray Trio indrukwekkend optreden vol emoties

Zaal luistert geboeid naar betrokken zanger, dichter en verteller van verhalen die er toe doen

Josh Gray stond al in mijn playlist vanwege zijn fijne zangstem. Des te verrassender dat Ad van der Laan hem programmeerde. Met hem ook twee bekenden van de Blue Room Sessions.

Multitalent Janos Koolen kan werkelijk alles spelen volgens mij. Vanavond blinkt hij uit op mandoline, gitaar (Telecaster), accordeon, klarinet en zang. Gray zélf speelt overigens ook een goede gitaarpartij.

Nathalie Schaap zagen we vaker in diverse samenstellingen. Haar stem combineert mooi met die van Gray. Zij heeft zich zijn repertoire snel eigen gemaakt, terwijl ze die grote contrabas feilloos bespeelt.



Josh Gray

Josh Gray komt oorspronkelijk uit San Francisco maar woont tegenwoordig in Nashville. Als geëngageerde zanger, dichter en verhalenverteller is hij naar eigen zeggen minder bekend in eigen land dan bij ons. Hij bracht drie albums uit. Aan zijn vorige album Songs Of The Highway voegde hij de nummers van zijn eerdere EP toe. Zijn laatste album is Walk Alone. 

Josh Gray
geëngageerde zanger

Het eerste nummer is het vlotte Mortality Blues met Koolen op de mandoline. Bij Radio Stations verwijst hij naar Townes Van Zandt en hij klinkt ook zo. Zoals het een echte protestzanger betaamt geeft hij tijdens de aankondiging van het actuele Darkest Before The Dawn nog even af op zijn president, maar dat doet tot nu toe iedere artiest uit Amerika. Mooi klarinetspel van Koolen! Fraaie samenzang tussen Josh en Nathalie op All Out War.

Josh Gray Trio
Josh Gray Trio

Dan gaat Janos over op accordeon bij Famine & Feast net als bij She Thinks The World Of Me, dat Gray schreef voor zijn nu 7 jarige dochter.Het tekstueel indringende Ghosts wordt ingeleid door een gedicht, voorgedragen door Gray.  De song gaat over een aan lager wal geraakte vrouw, aan de drank, dakloos en slachtoffer van huiselijk geweld. Is dit nu the American Dream? Heel apart gitaarspel van Koolen net als op het album.

Josh Gray Trio
optreden vol emoties en persoonlijke ervaringen

Ease Your Pain is voor iedereen die iemand verloren heeftMooie tekst weer. Met de  gebruikelijke ‘singalong’ heeft Gray gewacht tot het allerlaatste nummer. Het is tevens een nieuwe song I don’t Wanna Live Like This, met (slide)gitaarspel van Koolen. 
Na  zo’n 20 nummers komt een einde aan een indrukwekkend optreden vol emoties en persoonlijke ervaringen. 


Mortality Blues (EP), Mystic Queen (WA), Radio Stations (WA), Darkest Before The Dawn (SotH), All Out War (WA), Walk Alone (WA), Famine & Feast, Second Chances (SotH), Ghosts (SotH),  Tweede set: Cheyenne (WA), She Thinks The World Of Me (WA), Take Her By The Hand (SotH), Not A Day Goes By, The Outlaw (EP), Midnight Rendezvous (SotH), Ease Your Pain (SotH),  Money Or Blood (WA), I Don’t Wanna Live Like This


Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten


Madeleine Roger Trio

Madeleine Roger Trio meer dan moeite waard

Magie van drie harmonieuze stemmen en alleen snaarinstrumenten brengt volle zaal in vervoering

Madeleine Roger is een folk singer-songwriter en storyteller uit Winnipeg Canada. In 2018 stond ze ook al eens op het podium van Blue Room Sessions met haar tweelingbroer Lucas. Toen viel haar heldere stem, die mij soms aan Joni Mitchell doet denken, al op.

Ze begeleidt zichzelf op een akoestische “Roger” gitaar en heeft deze keer Trent Freeman (fiddle, gitaar en zang), eveneens uit Canada, meegebracht. Als derde is contra-bassiste Nathalie Schaap toegevoegd. Madeleine en Nathalie kenden elkaar niet, maar na slechts één repetitie en één optreden speelt en zingt zij vanavond alle nummers feilloos en in close harmony mee.

Madeleine Roger Trio

Madeleine Roger
Madeleine Roger

Ze starten met Cottonwood van haar gelijknamige debuutalbum. Het tweede album is nog niet uit maar ze heeft vanavond wat bootleg albums meegenomen. Van dat album You Don’t Think About Me Anymore, geschreven vanuit de visie van haar ex vriend, met wie ze nog steeds over en weer songs uitwisselt en met wie ze een pact sloot om vrienden te blijven. Dat liefde op een ander niveau kan voortbestaan en zelfs groter wordt klinkt door in het prachtig vertolkte Love Only Grows.

Het feit dat Madeleine Roger al jaren een enorme fan is van de unieke fiddle band The Fretless, waar Freeman onderdeel van is, heeft ertoe geleid dat zij nu samen optreden. Het loont de moeite eens naar deze band te luisteren.

Trent Freeman
The Fretless

Anderhalf jaar geleden kwamen ze elkaar in het écht tegen. Ze ging naar Nashville hoewel ze gezworen had daar nooit heen te gaan, had er een fantastische tijd, ontmoette zelfs de fotografe van Dolly Parton en schreven songs in een camper. How To Build A Boat is het laatste nummer voor de pauze.

Tweede set

Blue Room Sessions
Soldier Song

Na het met timbre solo gezongen Wild Flowers volgt een persoonlijk verhaal over haar, naar eigen zeggen, ‘quirky’ familie, met een Duitse opa en oma. Als ze na een bezoek weer vertrokken, bleven ze hen altijd heel lang nazwaaien.

Op de vraag of dat een Duitse gewoonte was, trof het antwoord haar. Het bleek terug te leiden naar de oorlog. Een laatste kans om afscheid te nemen. Men wist immers nooit of men elkaar nog terugzag. Madeleine schreef er een nummer over, het ontroerende Soldier Song.

Ter inleiding van 60 Years More toont ze haar ongenoegen over het geringe aantal vrouwen (5%) in de muziekindustrie. Daarop volgt een hele fraaie fiddle solo op Lady Luck geïnspireerd door een oud verhaal van twee jaloerse zussen. Dan het laatste nummer, het harmonieuze driestemmig gezongen Caledonia.

Tent Freeman
groot applaus

Uiteraard brult het publiek om een toegift. Dat wordt Never, Never, Never, de enige song die Madeleine ooit op een servetje schreef. Daar is niets van te merken. Om met Ad van der Laan te spreken; “prachtige, muzikale hoogstandjes van Madeleine Roger en Trent Freeman. En hulde voor ‘onze’ Nathalie Schaap”. Groot applaus!


Setlist: o.a. Cottonwood, Wild Iris, You Don’t Think About Me Anymore, O Rainy Day (album Fairweather), Love Only Grows, Radio, How To Build A Boat, Tweede set: Wild Flowers, Soldier Song, 13 Crows, Fever Dreaming, 60 Years More, Lady Luck, Caledonia, Never, Never, Never

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

Madeleine Roger

Bertolf

Bertolf Trio is happy in Hindsight Theatertour

The Blue Room Sessions is met een uitverkocht huis voor het eerst weer op het oude niveau

Multi-instrumentalist, singer-songwriter producer en arrangeur Bertolf Lentink staat vanavond op ons podium. Hij wordt begeleid door twee eveneens zeer getalenteerde muzikanten, drummer en zanger Dave Menkehorst en bassiste en zangeres Nathalie Schaap. Met een uitverkochte zaal van 130 personen zijn we voor het eerst weer op het ‘oude’ niveau.

Bertolf blijdschap in retrospectief

Bertolf
Bertolf Lentink

De rode draad van vanavond is geluk. Op het moment dat dingen zich voltrekken, zegt Bertolf Lentink, zit hij vol twijfels en angsten. Terugkijkend blijkt het vooral leuk geweest te zijn; blijdschap achteraf dus. Over die dingen gaat zijn nieuwe theatertour met de titel van het gelijknamige zevende album Happy In Hindsight.

Lentink oogt jong maar is inmiddels 41. Uit zijn songs klinkt een voorliefde voor de 60’s. Back to The Garden, wat zowel aan zijn tuin als aan Woodstock refereert, is zo’n nummer. Het wordt sowieso een avond vol feiten en wijsheden. Praktisch elke song heeft wel een verhaal, variërend van Johan Cruijff’s kijk op het leven tot de visie van Paul McCartney in Don’t look up, oftewel ‘lik niet naar boven en schop niet omlaag’.

Als fervent Beatles-fan speelt hij She’s Leaving Home (Sgt. Peppers) voorafgegaan door een anekdote over een gekwetste George Martin, die van Paul McCartney voor dit nummer het strijkarrangement aan ene Mike Leander moest overlaten, met een ruzie tot gevolg.
Tijdens de lockdown was er naast tuinieren ook tijd om te ‘Netflixen’. Zo kreeg Bertolf inspiratie, o.a. van de serie Ozark. Hij hoorde een intrigerende zin van een van de acteurs, om die vervolgens op te schrijven en er de volgende dag meteen een song van te maken Everywhere I Go, (there I Am).

Bertolf
Beatles fan

Tweede set
Die begint met Jericho, gevolgd door Welcome Time Travelers, ingeleid met een waargebeurd verhaal over een experiment van de geniale Stephen Hawking. Ook het klimaat komt ter sprake, want met het oog op zijn kinderen vraagt hij zich wel eens af: What Have I Dragged You Into? Met indrukwekkende zang van Nathalie Schaap.

Voor het, volgens Bertolf, mistroostige maar erg mooie Misery Magnet speelt hij op een bijzondere gitaar, die ik van Ad per se moet vermelden… een Gretsch White Falcon Stephen Stills. Ook vanavond blijkt zijn liefde voor Bluegrass met het razendsnelle Freeborn Man van zijn ‘held’ Tony Rice.

‘Luizenmoeder’ Ilse Warringa vroeg hem de titelsong voor de gelijknamige film te schrijven. Dat werd Only Together. Van het album For Life (2009) nog het bekende Another Day. Als toegift het supersnelle Bluefinger.

Zowel in de eerste als tweede set komt het trio achter hun microfoons vandaan voor een akoestische sessie, o.a. met You’re Not Gonna Get It Every Day. Dit onder luid applaus van het publiek.
Bertolf Lentink, die vanavond speelt op piano en vier gitaren, is subliem, maar dat geldt ook voor het vakkundig en vaak ingetogen drumspel van Menkehorst en de baspartijen van Nathalie Schaap. De begeleidende zang maakt deze show tot een prachtig geheel.

Als je het mij vraagt is dit concert weer een hoogtepunt in de inmiddels rijke historie van de Blue Room Sessions.


Setlist: Happy in Hindsight, Back In The Garden, She’s Leaving Home, Everywhere I Go, Shadows, Don’t Look Up, Waiting In The wings, You’re Not Gonna Get It every Day, Me & My Guitar.Set 2: Jericho, Welcome Time Travellers, What Haver I Dragged You Into?, Misery Magnet, Mary, Freeborn Man, Heart Shaped Hands, Only Together, Another Day en toegift Bluefinger

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

Prashant Samlal wint Conservatorium Talent Awards

Veel variatie en hoog niveau 7e CTA

In aanloop naar Jazz in Duketown vond zaterdag 28 april de Conservatorium Talent Awards (CTA) plaats in de Verkadefabriek. Deelnemers aan deze competitie zijn afstuderend conservatoriumtalenten uit het hele land. De prijs: een bedrag van 5000 euro en een podiumplek op Jazz in Duketown. Het is geen publieksprijs, de jonge jazzmusici worden beoordeeld door een vakjury bestaande uit Charlie Crooijmans (VPRO Radio), Coen de Jonge (jazzrecensent), Frank Bolder (programmeur North Sea Jazz), Aad van Nieuwkerk (VPRO Radio) en muzikale duizendpoot Maarten Ornstein.

Conservatorium Talent Awards (CTA)

Gitarist Erik Verberne van het Tilburgse conservatorium mocht de CTA aftrappen. Hij deed dat samen met een drummer en bassist waar hij al vier jaar mee samenspeelt. Na het optreden vertelt hij dat hij eerst nog van plan was een celliste mee te nemen, maar het toch natuurlijker vond spelen als trio. Over de celliste kan ik niet oordelen, maar het trio voelt elkaar op het podium goed aan. De sound van Eriks gitaar wisselt door het optreden heen van wat klassieker jazzy naar meer poppy en, bij het laatste nummer, bijna orgelachtig. Een fris begin van een dag vol jazz door een gitarist die zichzelf “niet per se als jazzgitarist ziet.”

Prashant Samlal

Prashant Samlal - winnaar Conservatorium Talent Awards 2018
Prashant Samlal – winnaar Conservatorium Talent Awards 2018 – foto ©Wim Roelsma

Hierna is Prashant Samlal aan de beurt, een jazzgitarist uit Utrecht. Begeleid door drums, contrabas en piano speelt hij rijke melodieën die een sterke sfeer neerzetten. Vooral bij zijn laatste nummer, “Change of Seasons”, komt dit goed naar voren. De opbouw van het nummer zit ontzettend goed in elkaar waardoor je als luisteraar van begin tot eind meegenomen wordt.

De bands lijken steeds groter te worden: Daniel Clason uit Rotterdam treedt op met een 13-koppig ensemble. Het past maar net op het podium. In tegenstelling tot de eerste twee bands ligt de nadruk op de blazers, Daniel speelt zelf dan ook trompet. Hoogtepunt is het nummer “Floods”, waarin de blazers in golven aanzetten en weer wegebben, afgewisseld door de scherpe trompet van Daniël.

Als derde en laatste gitarist van de dag treedt Tommie Sjef Koenen uit Arnhem op. Hij heeft geen moeite zich te onderscheiden van de anderen: zijn gitaarspel begint gelijk een stuk steviger. Denk aan bluesrockriffs in een jazzritme. De liefhebber herkent hier en daar zelfs Saharablues terug.
Bij het nummer “Ochtend” (“We spelen het nomaliter alleen in de ochtend, maar nu maken we een uitzondering”) laat hij het gas wat meer los en bewijst hij zich een veelzijdig gitarist.

De vijfde artiest van de dag is Wouter Kühne, drummer van het Amsterdams Conservatorium. Zijn nummers zijn geïnspireerd op klassieke preludes, die soepel over moeten gaan in improvisatie. “Zo soepel dat jullie het misschien niet eens doorhadden,” legt hij halverwege het optreden uit. Dat is goed gelukt. De preludes zijn soms bijna abstract, vooral als de pianist overstapt op zijn keyboard en Wouter experimenteel zijn drums gebruikt.

contrabassist en zangeres Nathalie Schaap uit Zwolle - ©Wim Roelsma
Nathalie Schaap

Alle optredens waren tot dusver instrumentaal, maar dat verandert als contrabassist en zangeres Nathalie Schaap uit Zwolle het podium betreedt. Ze heeft eigen arrangementen van bestaande nummers gemaakt waar ze mee wil laten zien dat country en jazz dichter bij elkaar liggen dan menigeen zou denken. Het maakt een swingende combinatie, ook geholpen door de goede gitaristen die Nathalie begeleidden.

Het einde van de CTA komt langzaamaan in zicht als Luka van de Pol uit Den Haag met saxofoon begint te spelen. Begeleidt door een gitarist, drummer en contrabassist speelt hij warme, relaxte jazz. Het luistert heerlijk weg, maar het was waarschijnlijk harder binnengekomen als Luca juist wat meer buiten de lijntjes had gekleurd.

Hiske Oosterwijk met een internationaal combo - foto ©Wim Roelsma
Hiske Oosterwijk met een internationaal combo

En dan als allerlaatste deelnemer: Hiske Oosterwijk, zangeres uit Groningen. Ze heeft een prachtige stem met een enorm bereik, wat vooral in het laatste nummer ontzettend goed naar voren komt. Het heeft een rijke muzikale begeleiding maar ze komt er zo bovenuit. Het is het allerlaatste nummer van de dag, maar gelijk ook een hoogtepunt.

Ik ben blij dat ik het bij dit verslag mag laten en niet, zoals de jury, een keuze hoef te maken. Niet alleen omdat het algehele niveau erg hoog lag, maar ook omdat de variatie zo groot was. Het lijkt me een lastige keuze. Een keuze die uiteindelijk is gevallen op Prashant Samlal. De jury roemde “zijn mooie verhaallijn in de muziek die de luisteraar meeneemt en sterke, heldere melodieën met mooie versieringen.” Prashant zal optreden op de komende editie van Jazz in Duketown, die al over een kleine drie weken van start gaat.

Met dank aan alle vrijwilligers die de Conservatorium Talent Award mogelijk hebben gemaakt:
– Patricia van der Reep
– Gaby Westelaken
– Cindy Goorts
– Marlies de Bruijn
– Frans-jan Lathouwer
– Tekla de Veer
– Rob Pigmans
– Stefan Vugts
– Alex de Groot
– Wim Roelsma
– Evelien Gerrits
– Roos Bertens
– Anne Nicolai
– Quinten Kentie
– Arnold Bertens

Foto’s: Jazz in Duketown – Conservatorium Talent Award, fotograaf Wim Roelsma