Brouwpodium Bossche Brouwers aan de Vaart

feb, 2020

Alles kan op de Rauwkost zaterdag, deel 2, de late avond
Van Rauwe punkrock, via een queer party en techno naar experimentele jazz

Op het Rauwkost Festival is zoveel te zien en te beleven, dat je ogen en oren te kort komt. Er staan veel talentvolle acts geprogrammeerd, waar veel mensen misschien nog nooit van gehoord hebben.

Rauwkost Festival

Muziekminnende Brabanders zullen zich voelen als een kind in een snoepwinkel. Als je echt nieuw talent wil ontdekken dan moet je dus echt op het Rauwkost Festival zijn. En dan kun je zeggen dat die band of zanger(es) of andere act die je op de radio hoort, of op een andere manier groot is geworden, “Hé, die band ken ik! Die heb ik nog ooit op het Rauwkost Festival gezien in Den Bosch!” Wie kent er bijvoorbeeld Altin Gün niet, die er in 2018 stond, onlangs nog genomineerd voor een Grammy.

Deze zaterdag van Rauwkost heeft ook weer een uitgebreide, kwalitatief goede en verrassende programmering waar heel veel over te vertellen valt. Zoveel dat dit verslag in twee delen is geschreven. Dit is deel twee, de late avond. Voor wie deel één heeft gemist, die is hier terug te lezen.

The Guru Guru

Tot mijn blijde verrassing zag ik dit jaar The Guru Guru op het Rauwkost affiche staan. In 2018 zag ik deze Belgische band tijdens Oranjekade bij de Bossche Brouwers staan en ik was overdonderd. Wat een super strakke artpunkrock band met prettig gestoorde zanger en een geweldige strot is dit. De zaal is goed gevuld als ik de zaal binnenkom. Vanaf de eerste seconde staan de puntige punkrocksongs als een huis. Maar hoe goed die band ook is, zanger Tom weet alle aandacht naar zich toe te trekken, met zijn grimassen. Alsof ie zojuist, voor de gelegenheid, even is losgelaten uit zijn dwangbuis. In het midden vooraan op het podium staat ie regelmatig op een soort van zeepkist met stroboscoop erin, met lichten die omhoog schijnen, die hij met zijn voeten kan bedienen.

Al redelijk vroeg in de set hoor ik één van de releases van hun vorige album Pchew, We’ve Been Drinkin’ Bad Stuff, hoe rauw wil je het hebben! Wat een energie! Dit blijft toch wel één van hun topnummers. Maar ook nieuw werk van hun laatste album, Mache en Origamiwise met mooie melodieën en explosieve uitspattingen en geschreeuw, passen prima in het repertoire. Ik vraag me af of ze naast al deze voornamelijk uptempo nummers het prachtige slepende Back Door ook gaan spelen en ja hoor, die wordt ingezet. Die begint heel rustig en onheilspellend, “Hello, can I please talk to the manager?” Waar gaat die tekst toch over? Dan komt dat rauwe gitaargeluid erbij, en gaat onder je huid zitten. Als de storm gaat liggen eindigt het nummer weer rustig.

Tom verdwijnt na het laatste nummer, net als twee jaar geleden, via het publiek door ‘The Back Door’ om niet meer terug te komen. De band blijft nog even verder spelen en nodigen wat mensen uit het publiek uit om op het podium te komen. Dat worden er steeds meer en die blijven nog een tijdje door dansen. De rest van de aanwezigen heeft nog even de tijd om te beseffen dat ze hier een meesterlijk optreden gezien hebben van deze unieke band. Absoluut hoogtepunt van het festival wat mij betreft.

Teddy’s Last Ride

Bij Van Aken hebben ze een mooi rond podium opgebouwd in het midden van de zaal onder de kroonluchters. Wat ik daarop aantref is een man in een wit, soort van duikerspak dat super strak zit, met fluorescerende strepen erop in allerlei kleuren. Ik ben aanbeland bij Teddy’s Last Ride. Uit de laptop komen lekkere beats en Teddy zit in een lekkere flow met zijn praatzang. Hij is lekker aan het swingen en het, voor de gelegenheid extravagant uitgedoste publiek, volgt zijn voorbeeld. Deze act past perfect in de ambiance op deze locatie, waar later op de avond ook nog Fata Boom en het ‘queer feest’ Cruise Control staat geprogrammeerd.

Paracetamøl – UMEME

Eerst maar eens een deur verder richting De Bossche Brouwers waar Paracetamøl al begonnen is. De punkers zijn een lekker potje herrie aan het maken en dat is precies waar men hier voor komt. De tent is goed gevuld en iedereen, zeker vooraan, gaat lekker uit zijn dak. Strakke band met veel energie. Prima optreden.

UMEME

Zometeen weer richting Van Aken, maar ik ben ook benieuwd naar UMEME bij Barkade. En dat klinkt erg lekker. Techno, maar dan met echte instrumenten. Een gitarist die ook toetsen speelt en twee verschillende soorten percussie. Eén drumstel met een drumcomputer erbij en een percussionist met onder andere een grote Afrikaanse trommel. De muziek is erg dansbaar, maar dat hebben de aanwezigen hier niet echt in de gaten denk ik, want er wordt nauwelijks bewogen. Ja, hooguit achter in de zaal bij de speelhal. Maar dat heeft niks met de muziek te maken. Dat is jammer, want UMEME verdient een enthousiaster publiek.

Fata Boom

Bij Van Aken wordt inmiddels wél lekker gedanst op de Old Skool hip hop beats van Fata Boom. Dat die beats uit een doosje komen, mag de pret niet drukken. Er wordt wél live mee gedrumd op een elektronisch drum pad. De MC’s rappen er lekker op los, gecombineerd met melodieuze zang en hebben zich allebei extravagant gekleed. Zeer vermakelijk opreden, het is een feestje, alleen had het geluid ietsje harder gemogen.

Stuff

Zoals gezegd is er zoveel interessants te zien en te beleven dat je af en toe lastige keuzes moet maken. Ik had graag willen blijven bij dit feestje, maar ik weet hoe goed en bijzonder Stuff is, die al is begonnen bij Verkadefabriek in de Theaterzaal. Het is bijna niet uit te leggen wat je meemaakt bij de experimentele jazz van Stuff. De ritmes die gespeeld worden zijn bijna onwerkelijk, wat een buitenaardse drummer. En dan al die freaky geluidjes en vooral dat blaasinstrument ( is het een elektronische hobo?), wat een bijzondere sound komt daar uit. Dit moet je echt eens meemaken als je de kans krijgt. Unieke muziek.
Het was een lange dag en het is de hoogste tijd om maar eens huiswaarts te keren, ware het niet dat ik een muzikale tip kreeg van W2 programmeur Rob van der Ham van een band die ik niet zou mogen missen.

Mayleaf

Nou vooruit, nog één laatste dan. In de kleine, goed gevulde zaal van Willem Twee Poppodium speelt Mayleaf, een female fronted rockband. Vergelijkingen met Weezer en Paramore zijn al gemaakt. Lekkere ongecompliceerde, en daar is dat woord weer, rauwe rock’n roll. En het publiek slikt het als zoete koek. Maar voor deze recensent is de koek op dit moment op en kan worden teruggekeken op een muzikaal zeer geslaagde editie van het Rauwkost Festival. Het is te hopen dat er volgend jaar meer bezoekers dit bijzondere festival komen ontdekken. Want dat verdient het. Punt.

Foto UMEME: Rauwkost

jan, 2020

Een festival in vogelvlucht van Rauwkost 2020 vrijdag
Van de moshpit bij new kid rapper Joost Klein tot de Balkan beat van in nepbont getooide Ooostblok mannen

Rauwkost vrijdag in vogelvlucht

Deze diashow vereist JavaScript.

Met zoveel diversiteit en interessante optredens is het soms vliegen van hot naar her voor deze Klankgat recensent. Zo sta je nog bij de veelbelovende rapper Joost te kijken in de grote zaal van Willem Twee Poppodium, een uitgebreide recensie is hier te lezen en het andere moment drink je een, speciaal voor de gelegenheid gebrouwen, Rauwkots biertje bij De Bossche Brouwers in Café De Vaart. Een prima Amber bier trouwens, dat uit fles, maar ook van de tap te krijgen is.

Hier speelt een hele jonge band, die misschien wel aan hun eerste betaalde optreden bezig is, Mercury In Retrograde. Je kunt zien dat ze een beetje gespannen zijn, maar de Southern rock die ze laten horen klinkt op zich prima, al is het wel veel in hetzelfde midtempo. Pas de laatste twee nummers hebben iets meer pit.

Deze diashow vereist JavaScript.

Er moet nog even omgebouwd worden voordat de volgende band hier begint, dus is er nog even tijd om een paar stukjes elders mee te pakken. Vuist bij de Skatehal bijvoorbeeld, een project dat is geïnitieerd in samenwerking met Dukebox, een Bosch platform voor de urban scene. Sluit een stel rappers en producers een weekend op, afgezonderd van de rest van de wereld en laat je creativiteit de vrije loop. Het resultaat is een album en een videoclip. Vandaag mogen ze dat live ten gehore brengen. In de korte tijd dat ik er ben, zie ik twee MC’s enorm hun best doen op de minimale beats van de producer achter de knoppen.

Nog even naar de Silent Disco bij Van Aken waar je bij de ingang een koptelefoon aangereikt krijgt. Als je die niet op zet, dan is het toch een vreemde gewaarwording, want dan zie je een groep jongeren bij elkaar die allemaal uit de maat lijken te dansen en het enige wat je hoort is het schuifelen van hun schoenen op het beton. Leuker is het derhalve dan ook als je dat ding wél op zet en naar gelang je stemming, je eigen dansmuziek uitkiest. Er is keuze uit drie kanalen die elk een andere kleur hebben, die dan weer te zien is op je koptelefoon. Op die manier kun je als je wilt dus tóch samen in de maat dansen.

Bij De Bossche Brouwers is Dripping Trees bij aankomst inmiddels begonnen. De shoegaze sound van deze vier muzikanten wordt gecombineerd met fluisterzachte passages die afgewisseld worden met explosieve stukken die soms aan Nirvana doen denken. Naast zanger gitarist Koen neemt ook drummer Stijn veel zangpartijen voor zijn rekening met zijn donkere stem. De creatieve muziek zit vol met spannende breaks, soms freaky geluidjes en noisy feedback en in het laatste nummer een subtiele versnelling. Interessante muziek en boeiend tot de laatste noot.

Dan op naar de sensatie van het festival. De Belgische band met de bijna onuitspreekbare naam Hypochristmutreefuzz, die letterlijk ín de Skatehal staat de spelen, waar het aardig fris is. Ook van deze show is een uitgebreidere recensie te lezen.

In het warmere deel van de Skatehal staat dan Het Gezelschap op het punt van beginnen, maar niet voordat we naar met zijn allen naar buiten worden gedirigeerd vanwege een brandalarm. Na niet al te lange tijd, mag iedereen de zaal weer in en bleek het dus loos alarm. Het gezelschap is wel een bijzonder en bont gezelschap. Er zijn twee MC’s/vocalisten, namelijk Diggy Rast, voorheen van de Dordtse hiphopformatie Brandwerk en Jordy Dijkshoorn die we kennen van De Likt. Deon van Ooijen met zijn snorretje en strikje achter de knoppen en Juno Rissema zit als een dichtende Bluesbrother op een barkruk aan de zijkant van het podium met een blik bier in zijn handen. Poëzie gecombineerd met hip hop. Verrassende combinatie, maar het werkt. Maar toch vooral door die uptempo beats en die twee rappers die lekker dansend hun teksten en energie de zaal in sturen, waar het publiek ook lekker los gaat.

Willem Twee poppodium – Rauwkost

In de goed gevulde kleine zaal van Willem Twee Poppodium is het nu de beurt aan Foxlane uit Nijmegen. Afgelopen jaar waren ze de meest geboekte Popronde act en waren ook al eens bij DWDD te gast, dus dat schept wel verwachtingen. De indierock met een (post)punk sausje valt goed bij de aanwezigen. Lekkere uptempo en dansbare muziek, waar hardere stukken inclusief geschreeuw van de zanger, afgewisseld worden met rustigere passages.

Er staan twee keyboards op het podium waarvan de gitarist er op één tussendoor voornamelijk akkoorden speelt en de frontman neemt de speelse en soms zelfs hypnotiserende riedeltjes voor zijn rekening op de andere. De band speelt lekker strak, maar de composities zijn wel veelal in hetzelfde tempo. Dan kun je kritisch zijn en zeggen dat de nummers dan op elkaar gaan lijken, maar op deze manier houden ze wel de energie vast. Zanger Guus is de meest beweeglijke van het stel en maakt goed gebruik van de beperkte ruimte op het podium. Het publiek geniet zichtbaar, al blijven wilde moshpits uit. Misschien zijn de bezoekers inmiddels een beetje moe.

Ook voor deze recensent was het een lange dag en is het tijd om naar huis te gaan. Maar hé, daar klinkt nog gezellige Balkan feestmuziek uit de grote zaal, dus ga ik toch maar eens even een kijkje nemen. Als ik me niet vergis zijn dat de mannen van Ooostblok die nog aan het spelen zijn. Dus dáár zijn al die dansende mensen heen. Er gebeurt van alles hier in de zaal, waar dit feestje blijkbaar aan de grande finale bezig is. Mensen met takken en halve planten op de dansvloer, dansende mannen op het podium met kleding die zo uit de Anatevka garderobe zou kunnen komen en zie ik daar een moeder met kind op het podium? Dat zal toch niet echt…? Hoe gezellig het hier nog is, nu is het echt tijd om te gaan. Morgen weer een dag.

Foto’s: Wies Luijtelaar, Monique Nuijten, Ronald Rijken, Casper Menting @shootsxmenting en Jaap Joris van Super Formosa Photography

jan, 2020

Rauwkost 2020 zet hotspot Tramkade in welkom winterzonnetje
Derde editie Rauwkost festival uitgebreider en zo mogelijk nog rauwer

Rauwkost festival staat al drie jaar eind januari gepland, op slimme afstand van het Nieuwjaarsfeest. Het enige wat aan dat feest nog herinnert, is de discussie over een eventueel vuurwerkverbod. Mensen zijn weer toe aan een feestje. Daar springt het eigenzinnige festival goed op in.

Rauwkost Tramkade

Rauwkost omschrijft zichzelf als een ongepolijst festival in het laatste rauwe stukje van Den Bosch. Dat rauwe stukje is de Tramkade waar sinds het voorjaar van 2014 de machines van mengvoederfabriek de Heus voorgoed het zwijgen werden opgelegd.

Gemeente ’s-Hertogenbosch, eigenaar van het complex, heeft de Tramkade vooruitlopend op stedelijke herontwikkeling, voor tien jaar tot in 2024 in gebruik gegeven voor jonge ondernemers die actief zijn in de culturele sector al dan niet verbonden met horeca. Sindsdien blazen de Kaaihallen, de Mengfabriek en het Werkwarenhuis de Tramkade nieuwe leven in.

Rauwkost festival kan je als een soort bindmiddel beschouwen van deze culturele hotspot. In nauwe samenwerking met Willem Twee poppodium/kunstruimte, de Verkadefabriek, Bossche Brouwers, Van Aken, Skatehal, Jazzacademy en Jong Actief wordt een festival opgezet dat zonder overdrijven de adem beneemt. Al was het alleen maar om het grote aanbod en de diversiteit van de bands en artiesten. Er geldt slechts één voorwaarde: het moet RAUW zijn.

En dat is dit jaar zeker weer het geval. Er zijn ook meer acts want Rauwkost is een meerdaagsfestival geworden: vrijdag 24 en zaterdag 25 januari met een stevige uitloper naar de vroege uurtjes van zondag de 26-ste.

Locaties Rauwkost

Ook buiten op het terrein van de Tramkade is genoeg te doen zoals Rauwkerk en Nomadenmakers. In de Mengfabriek komen jazz liefhebbers aan hun trekken. Bij Van Aken in het Werkwarenhuis is het alle dagen feest met van vrijdag op zaterdag een RGB-afterparty. Poppaleis Willem Twee is natuurlijk rijk bedeeld met veel bands. In de krochten van de voormalige sigarenfabriek huist voor één avond het mysterieus erotisch paradijs Clit City.

De grote Rauwkost klapper is toch wel de wederkomst van Dr. Meaker uit Bristol (UK), live drum & bass geremixed met stevige rocksoul. Op zondag 26 januari van 02.30 tot 03.30 uur.

Bij Jong Actief is het zaterdag een groot Extravanganza feest en laten de Brouwers blijken van rauwe rock te houden, om maar te zwijgen over het programma in de Skatehal. De Verkadefabriek mixt vele genres door elkaar. Kortom, Rauwkost is een festival van vele smoelen, een prachtig uithangbord van deze rauwe hotspot in ‘s-Hertogenbosch.

jan, 2020

Letterbekken LIVE! Nieuwjaars-editie bij Bossche Brouwers
Van erotische gedichten van Jules Deelder en komische zelfmoord tot spitsvondige versjes

Zanger/gitarist Peter-Paul Kleijwegt opent de Nieuwjaarseditie van Letterbekken LIVE! bij Brouwpodium Bossche Brouwers aan de Vaart. Renk van Oyen is de drijvende kracht achter Letterbekken en ook van de Stadsdichtersverkiezing die onlangs door Doeko L. werd gewonnen. Renk is de creative director van Letterbekken. Deze avond is hij de enthousiasmerende gastheer.

Deze diashow vereist JavaScript.

Letterbekken LIVE! Nieuwjaars-editie

De eerste die het podium betreedt is Stadsdichter Doeko L. Doeko vertelt wat hij deze avond gaat voordragen. Erotiek maakt er een belangrijk deel van uit. Dat komt door oud-nieuwslezer Fred Emmer die Doeko in zijn kinderjaren op tv zag. Fred Emmer verliet de NTS – voorloper van het NOS journaal – en ging erotische romans schrijven. Dat had een niet misverstane impact op de jeugdige Doeko. Fred Emmer overleed 24 december 2019.

Doeko L. begint met een hommage aan de pas overleden Jules Deelder door werk van hem voor te lezen. De Bossche Stadsdichter houdt het kort om ruim baan te maken aan de veelal jonge gasten van deze Letterbekken Nieuwjaarseditie en de deelnemers van het Open Podium.

Myrthe van Loon en Luc Wiegers
Door omstandigheden komt Han Jansen voor deze avond te vervallen. Hij wordt vervangen door twee jonge dichters van Spraakwater, het poëziefestival van het Stedelijk Gymnasium ‘s-Hertogenbosch. Dat zijn Myrthe van Loon (16) en Luc Wiegers (19).

Deze diashow vereist JavaScript.

Myrthe kampt met een writers block en is weinig productief geweest de laatste tijd. Daarom onthaalt zij het Letterbekken publiek op ouder werk. Toch is het niet helemaal waar wat zij zegt. Ter plekke in café De Vaart heeft ze toch de geest gevonden om nieuw werk te maken, hier aan tafel tussen vrienden en onbekenden. Zo’n primeur krijg je alleen bij Letterbekken. De tweede afgezant van Spraakwater is Luc Wiegers. Luc schrijft puntige gedichten met grappige vondsten en woordspelingen. Tussen de acts door speelt en zingt Peter-Paul Kleijwegt of begeleidt hij een dichter.

Open Podium – Letterbekken

Na de pauze krijgen drie dichters de gelegenheid om in Open Podium werk voor te dragen. De dichters zijn Gerard Scharn, Marino van Liempt en Evelien Rothuizen.

Deze diashow vereist JavaScript.

Charley Ranzijn aka Tijdelijke Toon
Ranzijn is de laatste der zeepkist-poëten. Zijn poëzie bracht hem op Lowlands, in Paradiso en in de finale van het NK poetry slam. En dat is te merken. De vrijheid die hij op de bühne van Letterbekken pakt, getuigt van een grote dosis ervaring. Zijn act balanceert tussen dichter en standup comedian. Brutale humor met morbide inslag – komische gedichten over zelfmoord – zijn zijn kenmerken en niet bestemd voor gevoelige mensen. Ranzijn krijgt deze avond in ieder geval de lachers op zijn hand.

Stokely Dichtman
Waar humoristische vluchtigheid een belangrijk ingrediënt inneemt bij Charley Ranzijn, krijgt Letterbekken LIVE met Stokely Dichtman een andere draai. Dichtman wil zijn publiek wat meegeven, dichterlijke stof tot nadenken.

In het grote gedicht Tijd spreekt Stokely over de muur die al vanaf het ontstaan van het leven op Aarde is opgebouwd. Een molecuul moest zichzelf beschermen door een celwand te ontwikkelen, de eerste muur. De muur zit in de DNA-basis van elk levend wezen, is de conclusie die Dichtman maakt. “Een muur is een muur die kan worden afgebroken,” herhaalt hij telkens in het gedicht en dat groeit uit tot een mantra.

In zijn laatste en nogal hallucinante gedicht vertelt Stokely over Koning Aap en een troebele droom. Wat bijblijft, is de zin Dorst lest onze hoofden. Tijdens het gedicht klinkt jazz muziek. Jazz en poëzie gingen in de jaren ’50 een huwelijkse verbintenis met elkaar aan. Dat werd Jazz poetry genoemd. Nu, hier bij Letterbekken wordt dat prachtig huwelijk nieuw leven ingeblazen.

Peter-Paul Kleijwegt pakt weer zijn gitaar op en rondt deze zeer geslaagde Nieuwjaarseditie van Letterbekken Live af.

El Bosco, een hommage aan Jeroen Bosch. Een semi-akoestisch optreden van Peter-Paul Kleijwegt.

nov, 2019

Muziekcircus Bossche Band Battle is lappendeken aan genres
Battle moet in 2020 meer locaties opnemen in programma want hoe meer hoe beter

Het rondreizend muziekcircus met de naam Bossche Band Battle is achter de rug. De editie van 2019 is opnieuw een lappendeken aan muziekgenres gebleken. Het vrouwelijk aandeel in deze muziekcircus is dit jaar weer klein. Dit jaar zijn ook minder locaties opgenomen in het programma.

Muziekcircus Bossche Band Battle

Dit jaar begon het muziekcircus op 14 september in Muziekcafé Lohengrin. Dat was de eerste voorronde. De twee andere voorrondes waren in café De Vaart op de Tramkade. De twee halve finales gingen naar de binnenstad in Plein 79 oftewel P79. De finale op 22 november is traditioneel in Willem Twee poppodium. Wederom moesten de leden van de vakjury keuzes maken in het wel heel diverse aanbod. Een echte lappendeken wat tegelijkertijd de Bossche Band Battle zo aantrekkelijk maakt.

Waarom dit jaar minder podia werden aangedaan, is onbekend. Dat is wel zo jammer, want de grote charme van een rondreizend muziekcircus zoals de Bossche Band Battle is dat het telkens naar een andere locatie, ander podium toegaat. Mensen maken dan eens kennis met een andere plek dan ze gewend zijn, een andere sfeer en achtergrond.

Ik pleit met de nodige klem om in 2020 dat opnieuw in te voeren. Zo wordt het Bossche in Bossche Band Battle meer recht gedaan. Volgend jaar ontmoeten we elkaar weer of in Lohengrin, Skatecenter, De Azijnfabriek, Babel, Verkadefabriek, De Vaart, P79, Willem Twee poppodium of eventueel andere en nieuwe locaties. Hoe meer Bossche podia hoe beter.

Female fronted bands

Bandjes zijn nog steeds een zaak van jongens. Ik weet nog toen ik 14/15 jaar was, bandje opzetten met jongens uit de buurt. Het is nooit iets geworden maar illustratief.

In de vier edities van de Band Battle heeft in mijn herinnering slechts één meidenband meegedaan en dat was Clittenband in 2018. De band was toen zelfs finalist. Het aandeel female frontend bands is wat groter. Dit jaar deden twee van zulke bands mee. Dat waren Artificial met Norain Kuijs en Myth of Origin met Linda Heinen.

Twee andere bands hebben ook een zangeres in hun midden. Alleen zijn die vrouwen geen leadzanger, ergo geen female fronted band. Die twee bands zijn A Fool’s Errand en Spelfout, beiden Bossche bands trouwens. A Fool’s Errand is in wezen een instrumentale band. Sinds een jaar zingt Sarah Cahuasqui op enkele nummers waar ze de teksten voor heeft geschreven.

Bij Spelfout neemt Johan van Bommel de vocals hoofdzakelijk voor zijn rekening. Toetsenist/gitarist Dominique Aberkrom heeft een goede stem en dat liet ze horen toen Spelfout in De Vaart streed voor een plek in de halve finales. Dominique zong één nummer als leadzangeres.

En dat was het dan, het vrouwelijk aandeel van dit jaar in het muziekcircus Bossche Band Battle. Meer vrouwen in de piste van dat circus. Het talent is er, daar ben ik van overtuigd. Ook goed voor de stage performance want vrouwen besteden meer aandacht aan hun uiterlijk. De Battle heeft een impuls nodig en die kan het beste van vrouwelijke kant komen.

Maar dan moeten zij zich wel aanmelden bij Studio Cube als het muziekcircus weer gaat rondreizen.

nov, 2019

Irrelevator en Tambles sixties en instrumentaal op één podium
Twee zeer uiteenlopende bands bij Brouwpodium Bossche Brouwers aan de Vaart

Irrelevator uit Den Bosch en The Tambles uit Gouda op vrijdag 8 november, twee bands op één avond op hetzelfde podium die mijlenver van elkaar staan qua muziekgenre. Je moet maar durven. Bij Brouwcafé De Vaart draaien ze daar geen hand voor om.

Irrelevator

Irrelevator is gegroeid sinds de vorige keer dat ik ze heb zien spelen. Het spelen lijkt ze makkelijker af te gaan, ze staan wat ontspannener op het podium. En visueel wordt het Bossche trio nu bijgestaan door beelden uit een beamer. Beelden die bekend zijn van hun videoclips. Maar ook de nummers die niet als single bedoeld zijn, hebben visuele bijstand.

Het is zeker een verrijking. Het kijken naar drie hard werkende muzikanten wordt enigszins verluchtigd, plus dat de beelden enige duiding geven aan de instrumentale nummers.
Op hun plaat Music For The Insignificant is de verhouding tussen samples en instrumenten goed in balans. Live blijkt die verhouding een stuk moeilijker te realiseren, de samples zijn nauwelijks hoorbaar in het totaalgeluid. Dit maakt het lastig om aan te haken bij Irrelevator.

Het instrumentale maakt de muziek van Irrelevator vrij abstract, mede doordat de songstructuren verre van doorsnee zijn. Alleen hun uitvoering van Toxic, Britney Spears‘ megahit, heeft een klassieke songopbouw.

Dat ze het nummer dan weer uit laten lopen in dezelfde basloop als waar The Cures A Forest mee eindigt zegt veel over de brede muzikale interesse van deze interessante band.

The Tambles

Ongeveer haaks hierop staan, muzikaal gezien, the Tambles. Vier jonge gasten uit Gouda die, in weerwil tot hun leeftijd, al wat uren op de planken hebben gestaan. Popronde en een tribute-tour ter ere van het ‘bananenalbum’ van Velvet Underground, het aantal vlieguren is duidelijk terug te horen in het samenspel. De bandleden van The Tambles spelen ook onder de naam The Jerry Hormones Ego Trip.

The Tambles zien er uit als de sixties, hun muziek is waarschijnlijk ook in die tijd in een glazen stopfles gedaan en nu pas ontkurkt. Fris, helder, swingend, enthousiast, deze muziek doet verlangen naar een eenvoudiger, zorgelozere tijd. Beatle’esque, zuivere meerstemmigheid in het ene nummer wordt afgewisseld met een Lou Reed-achtige lijzige manier van zingen als de sologitarist de leadzang doet.

Sommige nummers van The Tambles worden opgesierd met eenvoudige gitaarsolo’s die prima kloppen in het totale sfeerplaatje. Geen lange, breed uitgesponnen solo’s maar eenvoud, to the point. De bassist speelt ondertussen allesbehalve rudimentair. Zijn baspartijen zijn inventief en vullen het geluid mooi aan.

Zero euro
Het is misschien een publiek geheim dat de Vaart sinds kort een nieuwe p.a. én een eigen geluidsman heeft. Dat dit het geluid nog beter maakt dan hiervoor mag geen verbazing wekken. Het live-geluid klinkt voller en beter. Wellicht dat Irrelevator meer gebaat is met een ander, ‘droger’ geluid, de Tambles profiteren zeker van de nieuwe installatie.

En dat je dan ook nog eens voor zero euro twee bandjes kan zien, maakt De Vaart een bijzonder toffe plek.