Brouwcafé de Vaart heeft het licht weer gezien, en programmeert een aantal weken op rij leuke punk- en hardcorebandjes. M’n lever vaart er wel bij, mijn bankrekening wat minder, maar mij hoor je niet klagen. Donderdag 13 juli staan Ink Bomb en No Breakfast Goodbye, twee bands uit Nijmegen, op het programma.
Ink Bomb

Ink Bomb mag de avond openen, ruim na de aangegeven starttijd van negen uur. Dit in de hoop het enigszins spaarzame publiek wat aan te laten groeien. Bij het betreden van het podium door Ink Bomb is de zaal redelijk gevuld, bij weten van de zanger met name door de meegereisde collega’s van één van de muzikanten van No Breakfast Goodbye. Collega’s van zeep- en badbommenwinkel Lush, wat meteen de lekkere geur in de zaal verklaart.
Ink Bomb pakt goed uit qua entourage: achter het podium hangt een prachtige ‘backdrop’, en ook de merchstand ziet er pico bello uit. Muzikaal echter is het wat onverzorgder. Er staan vier muzikanten te spelen, maar het wil geen band worden; er is vrijwel geen chemie merkbaar tussen de vier afzonderlijke muzikanten.
De zanger is niet erg toonvast, waardoor zijn zangpartijen, en de in de skatepunk gebruikelijke koortjes, niet heel fraai klinken. De bassiste plukt gedisciplineerd aan haar snaren, en samen met de drummer, na een wat onvaste start, zorgt zij voor een solide fundament. Jammer dat de verdere aankleding van zang en gitaar (-solo’s) wat flets aandoen.
No Breakfast Goodbye
Wat No Breakfast Goodbye mist aan aankleding, maken ze goed met performance. Het KLANKGAT-filmpje op de socials spreekt boekdelen. Skatepunk, met breaks die kloppen, de koortjes tussen zanger- -gitarist en bassist- zanger die goed klinken, en alles wordt met kracht de zaal in geslingerd. De band heeft er veel zin in. Het ene na het andere nummer vliegt er doorheen en de zaal loopt zeker warm voor deze Nijmegenaren.

Maar het zal niet aan het ‘de dertiende van de maand- syndroom’ liggen, maar het noodlot slaat toe. Zowel de gitaar als de versterker van de gitarist leggen het loodje. Aan de rest van de band de uitdaging om het publiek te vermaken, terwijl met lapmiddelen geprobeerd wordt instrument en versterker weer tot leven te wekken.
Het vermaken lukt vrij aardig, met flauwe moppen en dito liedjes, gitaar en versterker zijn opgegeven. Dit tot enorme frustratie van de gitarist, die er echt goed inzat en veel energie en ontlading in zijn spel stak.

De frustratie heeft zeker ook zijn weerslag op de rest van de band, want ondanks dat de gitarist verder kan spelen op de gitaar van de zanger- gitarist, en alle vier de leden van No Breakfast Goodbye keihard hun best staan te doen, is de dynamiek en energie van het eerste gedeelte van de set er een beetje uit.
Dat ze bij het laatste nummer het publiek toch nog mee krijgen in een moshpit zegt meer dan genoeg over hun gemotiveerdheid en vasthoudendheid. Diepe buiging hiervoor, om op deze manier je set uit te spelen, jammer dat het zo loopt want het smaakt naar meer. Dus hopelijk tot binnenkort, ergens in de herkansing, zonder materiaalpech!