Brabanthallen | KLANKGAT

nov, 2024

Sepulfest haalt strak uit met zeven metalbands
Enforced, 200 Stab Wounds, Jesus Piece, Gatecreeper, Obituary, Jinjer en natuurlijk de host Sepultura

Het festival Sepulfest strijkt neer in de Brabanthallen in Den Bosch met Enforced, 200 Stab Wounds, Jesus Piece, Gatecreeper, Obituary, Jinjer en natuurlijk de host Sepultura! Zeven vette metalbands op een zondag. Wat een feest.

Sepulfest

Geen Rockcircus dit jaar in de Brabanthallen maar een goede vervanger dit Sepulfest. Zojuist bekend gemaakt dat er volgend jaar 2025 op 17,18 en 19 oktober wel weer The Rockcircus zal plaats vinden. Vanaf vrijdag 8 oktober start de voorverkoop. Check de site er zijn al wat namen bekend!

Op deze mooie zondag in november kan ik weer heerlijk op mijn fietsje naar de MainStage want daar is een wel erg lekker metal pakket in de vorm van Sepulfest. Dit festival pakket wordt voor het eerst buiten Brasil gehouden en gehost door Sepultura wat in het Portugees letterlijk grafmonument betekent.

Door wat verplichtingen op de zondag ben ik wat later en krijg ik nog net twee nummers mee van de openings act Enforced. Deze thrash metal band die met twee voeten in de jaren 80 staat met een modern sausje, ligt lekker in het gehoor en War Remains mag er zijn.

Het is al best druk in de MainStage en ik denk dat zeker later op de middag het bordje uitverkocht wel erg genaderd zal zijn. Het is gezellig druk, het tijdschema van Sepulfest is strakker dan strak en om precies 15:50 begint de volgende band 200 Stab Wounds.

Die bracht onlangs nog een nieuwe plaat, Manuel Manic Procedures, death metal van de eenvoudige soort, maar wel lekker groovend. Helaas komt het live niet uit de verf, de belangrijke accenten zijn niet hoorbaar, de gitaar staat te zacht in de mix, bass boom’d veel te veel. Kortom een slecht geluid.

De band is denk ik ook nog niet klaar voor een groot podium en zal in kleinere clubshows met een goed geluid veel beter tot hun recht komen, jammer.

Band nummer drie Jesus Piece lijkt veelbelovend te beginnen. De band zit vol energie en dat past ook goed bij hun hardcore-achtige death metal. Een soort van Biohazard doet death, maar ook hier geluidsproblemen als de gitaar van een van de gitaristen een haperende zoem gaat geven.

Jesus Piece

Men probeert het te verhelpen maar helaas 30 min lang irritant aanwezig… knap dat de gitarist gewoon door speelt uiteindelijk. Misschien een club tour met 200 Stab Wounds , goede apparatuur mee en het dak gaat eraf, wellicht een idee?

Dan is tijd voor Gatecreeper dat net een geweldig nieuw album uit heeft namelijk Dark Superstition. Het geluid is gelukkig direct een stuk beter en de band opent met Ovlivion van de nieuwe plaat. Lekkere death metal met een Zweeds randje en het is gelijk headbangen geblazen.

Gatecreeper

Door het exclusief gebruik van groen licht lijkt het of het Noorderlicht weer in de MainStage aanwezig is (zie mijn recensie van in flames in de MainStage..) maar dit keer komt de band uit Arizona en niet uit Zweden. Ik hoor wel af en toe wat oude In Flames invloeden, heel fijn.

De oudere songs gaan dan meer richting de oude Zweedse metal zoals een Entombed, de frontman heeft een uniek stemgeluid voor het genre en de hele band maakt een professionele indruk.

De laatste song Flametower van het eerste album is een lekkere afsluiter, de nieuwe nummers klinken ook als een klok en Gatecreeper laat een goede indruk achter, fijne band.

Hoogtepunt van de avond samen met de volgende band namelijk Obituary.

Obituary

Wat een power en strakheid, geluid is direct goed en de band start strak met Redneck Stomp. Gelijk is duidelijk dat hier een van de grondleggers van de death metal staat. Super strak staan ze te spelen en de zang van John Tardy staat ook als een huis. Met Threatening Skies gaan ze weer verder.

Duidelijk een van de bands waar het publiek voor is gekomen en ook een nieuwe song als The Wrong Time, vooraf gegaan door een super vet intro, knalt uit de speakers. Het geluid is top en de band in vorm. Met Dying Of Everything – veel effect op de zang – komt het onvermijdelijke einde Slowly We Rot, met indrukwekkende breaks.

Helaas zit het na 45 minuten erop en knalt Ted Nugent nog even door de speakers. Enig minpuntje is dat er tussen de songs wel veel stille momenten waren en wellicht anders één song extra gespeeld kon worden… maar vette show!

Dan even tijd voor de innerlijke mens. Het schema van Sepulfest is zoals eerder al gezegd strak en na vijf bands moet er ook wat eten in. Alles is keurig geregeld in de MainStage/Branthallen. Fijne locatie en hopelijk gaan we nog veel meer metal in Den Bosch zien.

Tatiana – JINJER

JINJER

Ik mis nu wel wat van JINJER die nu op het programma staat. Opvallende band met een moderne metalcore sound die opvallend gepland staat tussen de overwegende death/thrash metal met een old skool randje vandaag, en de enige met zangeres.

Tatiana klinkt soms lief met haar cleane stem, maar meestal gebruikt zij een diepe grunt. Het podium is anders aangekleed met extra licht dat flitst van achter de muzikanten die daardoor ook veelal in het donker staan. Ik heb ze ook eens gezien op Dynamo Metalfest en toen maakte de band op mij meer indruk. Vandaag lijkt het een beetje routinematig en dat is ook wat ik in de wandelgangen hoorde na de show.

Sepultura

Paolo Jr.

Andreas Kisser

Greyson Nekrutman

Dank zij het strakke schema begint klokslag 21:30 Sepultura, misschien wel de laatste keer om de band te zien in de huidige samenstelling want de band heeft aangegeven om te stoppen na 40 jaar. Wel toeren ze eerst nog anderhalf jaar de wereld rond en wil de band afscheid nemen met een live document.

Refuse/Resist is een lekkere opener en het publiek doet gelijk mee met de band en dan gelijk door naar Territory. Het geluid is mooi in balans, als het viertal doorgaat met een nummer uit het Derrick Green tijdperk blijkt wel dat de oude songs het beter doen. Na maar liefst acht albums met Sepultura gemaakt te hebben blijft het voor Derrick lastig om Max Cavalera te doen vergeten.

Nu is zijn stem vandaag ook niet in grootste vorm helaas en dat blijkt gaande weg de show minder te worden. Muzikaal is het dik in orde in het begin maar het wordt gaandeweg wat slordiger. Wel complimenten voor de nieuwe jonge drummer Greyson Nekrutman want die mept er goed op los.

Bij oudje Escape To The Void gaat het weer ff lekker los. In Kaiowas komen er extra trommels het podium op om dit Braziliaans nummer ten gehore te brengen, met de crew. Voor mij haalt dit de vaart wel uit de show.

Met Dead Embryonic Cells, Troop of Doom, Inner Self en mijn persoonlijke favoriet Arise komt er nog genoeg voorbij en als ze afsluiten met Ratamahatta en Roots Bloody Roots komt er een einde aan deze show van Sepultura. Helaas vandaag wat minder indrukwekkend dan vorig jaar op Dynamo Metalfest maar wellicht komt er nog wel een reünie met de broertjes Cavalera. We zullen gaan zien.

Het einde van een leuk Sepulfest met dank aan Mojo. Fijne locatie, superstrak georganiseerd (alle bands op tijd gestart!) dus op naar volgend jaar The Rock Circus 2025.
Slowly We Rot.

Fotografie: Marcel Bruinshoofd

nov, 2023

Electric Callboy verzorgt knallende afsluiting
Bijzondere mix van stijlen groter dan de som van de delen eerste aflevering van The Rock Circus

Nergens wordt ook maar gesuggereerd dat Electric Callboy een ‘serieuze’ band zou zijn. Deze mannen komen om plezier te maken en dat doen ze met hun eigen aanstekelijke mix van rave, happy hardcore, nu metal. En Rock Circus weet dat op waarde te schatten.

Electric Callboy

The Rock Circus beleeft dit jaar zijn première in de Bossche Brabanthallen. Drie dagen lang een indoor festival voor de rockende en headbangende medemens. Sfeervol aangekleed, als sta je in een echte ‘big top’-tent, met een gevarieerd aanbod van bands binnen de ruime kaders van rock en metal.

Maar aan alle goede dingen komt een eind, en zo ook aan dit Rock Circus. En als je dan toch moet afsluiten, dan maar goed. Dus Electric Callboy maar geprogrammeerd.

Ik kom ogen en oren te kort tijdens de set van deze zes Duitse muzikanten. Op papier een ‘metalcore’ band, alsook ‘electronicore’, live een meeslepende mengeling van ‘core’- in welke vorm dan ook – en lekker foute dansmuziek. Ik weet niet of ik de eerste ben die de grap maakt, maar naar mijn idee zou Eclectic Callboy een betere bandnaam zijn.

Schaamteloze combinaties
Ik rol van de ene verbazing in de andere door de schaamteloze combinaties die hier bedacht zijn. Every Time We Touch (Cascada) wordt de eerste maten naadloos gecoverd, tot de grunt en hakkende gitaren invallen. Ergens in de set komt Darudes’ Sandstorm voorbij, een enorme kneiter van een danshit, waar de drummer van Electric Callboy een sterke solo overheen legt.

Of dat ene nummer dat begint als een schlager (Du bist wie ein Hurrikan), dat via een jaren ’90- bruggetje uitmondt in een bruut staaltje metal, grunts en dubbele bass en al. En dan is er ook nog ruimte voor een a capella gezongen (en door het publiek meegebrulde) ‘Let It Go’ uit Disneys Frozen.

Mocht er een smaakpolitie bestaan voor de metalwereld, Electric Callboy zou zes keer levenslang krijgen. En terecht, want wie verzint er nu een tekst als ‘I’m a spaceman, got a rocket on my back, spaceman, oh I’m raving like a maniac’? Puberaler dan dat wordt het niet.

En toch… En toch? En toch komt Callboy er mee weg. Er wordt nergens ook maar gesuggereerd dat dit een ‘serieuze’ band zou zijn. Deze mannen komen om plezier te maken en dat doen ze met hun eigen aanstekelijke mix van rave, happy hardcore, nu metal en weet ik veel wat voor ongelooflijke combinaties nog meer.

En Rock Circus weet dat op waarde te schatten. Als ik glimlachend het circus verlaat, staat het grootste deel van het publiek lekker een feestje te vieren.

Fotografie: Johan Breij.nl

Bezetting Electric Callboy: Kevin Ratajczak – zang (grunts)/keyboards, Nico Sallach – zang(grunts), Daniel “Danskimo” Haniß – leadgitaar, Pascal Schillo – slaggitaar/achtergrondzang, Daniel Klossek – bas/achtergrondzang, David-Karl Friedrich – drums

TEKKNO

nov, 2023

Lzzy Hale staat haar mannetje in rock metal universum
Verrassend element bij decennia uitgestorven gewaand fenomeen

In de nog steeds door mannen gedomineerde wereld van rock en metal is Lzzy Hale van Halestorm de spreekwoordelijke “witte raaf”. Zij is daar overigens erg trots op. Haar publiek in The Rock Circus wordt daar goed op gewezen.

Lzzy Hale storm

“Raise Your Horns!” klinkt het als een soort metal gospel lied vanuit de coulissen. Elizabeth “Lzzy” Hale schreeuwt uit volle borst, terwijl ze het podium op loopt. “Let them fly, all trough the heavens, forever more!” zingt ze onder andere. Even later komt de rest van de band erbij om er vervolgens in te knallen met I Miss The Misery.

Lzzy merkt op dat ze één van de weinige vrouwelijke artiesten is op dit festival en maakt daarmee een terecht punt. Ze is daar overigens wel trots op. Het blijft blijkbaar toch meer een mannenwereld, dat rock en metal universum. Maar ze staat prima haar mannetje, om die uitdrukking er dan maar in te gooien.

Wat een lekker rauwe rockstem heeft die dame toch. In I Get Off bijvoorbeeld, waarin ze bezingt wat ze allemaal met haar geliefde zou willen doen, laat ze horen wat ze in haar mars heeft en gaat ze ook aardig de hoogte in met haar stem. Zo ook bij de meezinger I Am The Fire, waarbij alle lampjes van de telefoons de lucht in gaan, als een soort van zee van lichtjes.

Fenomeen

Even later volgt een fenomeen, dat ik al sinds decennia uitgestorven waande, een drumsolo. Die duren altijd te lang, al voegt Arejay Hale, haar broer dus, wel een eigen element toe. Halverwege verruilt hij zijn normale drumstokjes voor reuze drumstokken van wel een meter lang. Maar ook daar weet hij wel raad mee. Helemaal goedgekeurd dus deze drumsolo, het is tenslotte niet voor niets een rock “circus”.

Lzzy heeft veel interactie met het publiek en spreekt tegen het einde van de show de menigte toe, “I’m going to be a little selfish. Do you like me? I mean do you love me? You are my people? This is my church, you are my people!

En dan volgt het slotakkoord The Steeple, wat zoiets betekent als torenspits, wat heel toepasselijk is, want wat mij betreft torent Halestorm muzikaal, boven alle andere bands uit deze zaterdag van The Rock Circus!

Fotografie: Kees Vos Fotografie

Bezetting Halestorm: gitarist/zang/frontwoman Elizabeth “Lzzy” Hale, drummer/percussionist Arejay Hale, gitarist Joe Hottinger en bassist Josh Smith.

Back From the Dead

nov, 2023

Epica pakt flink uit in het indoorfestival Rock Circus
Episch optreden in zowel het symfonische geluid als de meest prachtige projecties

De Nederlandse band Epica is een mengeling van gothic en symfonische metal. Zondag 5 november staat de band mainstage op het gloednieuwe Rock Circus festival en pakt op grootse wijze uit met prachtige projecties en doordacht decor.

Epica

De Bossche Brabanthallen zijn het terrein voor het nieuwe indoorfestival The Rock Circus. Waar ik ooit als klein menneke in de schoolvakanties naar de Veemarkt ging kijken, staan nu in de hallen circustenten opgezet. Er is een markt met kleding en sieraden, en een keur aan eettentjes om ook de inwendige rock – en metalfan tevreden te houden.

Muzikaal is er ook genoeg variatie om het aanwezige publiek gunstig te stemmen. Een keur aan internationale en nationale artiesten laten dit weekend hun muziek klinken. Op zondagavond heeft het Nederlandse Epica de weg naar het Rock Circus gevonden. De liefhebbers kunnen hun vingers hier aflikken.

Vooraan op het podium spuwen vlammenwerpers regelmatig hun vuur, de twee enorme cobra’s aan weerszijden van de band doen daarbij nog een vurige duit in het zakje, terwijl achter de muzikanten de prachtigste projecties getoond worden.

Totaalgeluid

Het is duidelijk dat deze band erg serieus bezig is. Alles is tot in de puntjes uitgewerkt en verzorgd, tot aan het synchroon headbangen van de bandleden. De praatjes van de zangeres verluchtigen de set, waar verder niks aan het toeval wordt over gelaten. Toch leuk om te horen dat ook zij heeft genoten van een Bossche bol.

Geïnspireerd door muziek vanuit diverse windstreken, worden elementen daarvan knap geïntegreerd in het totaalgeluid van de band. Epica maakt symfonische metal. Veel stevig gespeelde gitaarpartijen en beukende drums, terwijl het nooit écht hard wordt.

De synthesizer en gitaarsolo’s zorgen voor extra kleur in het geluid, met genoeg ruimte voor het kenmerkende stemgeluid van de zangeres, hoog boven dit alles uit.

Epica neemt je een uur lang mee op wereldreis, zowel in beeld als in geluid. De uitdrukking ‘overdaad schaadt’ ligt op de loer, maar de vele ‘devils horn’- handen boven het publiek, na afloop van de nummers, laten zien dat de fans de energie en het vakmanschap van deze band erg kunnen waarderen.

Fotografie: Johan Breij stagephoto.nl

Bezetting Epica: Simone Simons – zang, Mark Jansen – gitaar/grunt, Coen Janssen – keyboards, Rob van der Loo – bas, Ariën van Weesenbeek – drums en Isaac Delahaye – gitaar.

Omega

nov, 2023

Black Veil Brides haalt inspiratie uit hairmetal
Op The Buzz Stage spelen de winnaars uit de Rock Circus voorrondes zoals Nephylim

Black Veil Brides is een Amerikaanse alternatieve rockband die in 2006 in Cincinnati, Ohio werd opgericht. Black Veil Brides heeft een opvallend voorkomen, geïnspireerd op bands als Kiss, Poison en Mötley Crüe uit het hairmetal genre van de jaren tachtig. Nu staan ze op Stage 1 in de Brabanthallen bij het nieuwe rock & metal festival The Rock Circus

Black Veil Brides

Deze Amerikaanse rockband, haalt zijn inspiratie vooral uit de hairmetal bands uit de jaren tachtig, maar weet het toch in een eigentijds jasje te gieten. Zanger Andy geniet zichtbaar van alle aandacht en laat zich gewillig bekijken.

Verder gebeurt er ook niet zoveel in de zaal. Er is weinig beweging bij het publiek. Misschien zijn de nummers gewoon niet interessant genoeg. Tijdens Wake Up, een simpele meezinger en Nobody’s Hero, met cliché teksten bijvoorbeeld, is er weinig reactie uit de zaal.

We worden ook nog getrakteerd op een nieuw nummer, Devil, met een lekker poppy meezing refrein en dan komt de zaal een beetje los. In The Legacy zitten dan wel weer een paar lekkere screams en aan de kundigheid van de band ligt het ook zeker niet. Zo draait de drummer zijn stokjes nog een paar keer rond, voordat ie de bekkens raakt.

Jeremy ‘Jinxx’ Ferguson – ©Kees Vos Fotografie

Hét moment: Het publiek juicht als Lost It All wordt aangekondigd en dat snap ik. Dit is verreweg het mooiste nummer van de set, een soort ballad, waar Andy in zijn eentje begint, begeleid door toetsen en viool en waar later de andere instrumenten bij komen. Met het uptempo Fallen Angels komt er dan een einde aan dit niet zo’n spectaculair optreden.

The Buzz Stage

Het is voornamelijk op de twee grote podia te doen natuurlijk, maar ook op The Buzz Stage spelen bands. Dit zijn de winnaars uit elke provincie die hier hun kunsten mogen vertonen, zoals bijvoorbeeld het Bossche Nephylim die vandaag dit podium mocht openen.

Verder zorgt ook onder andere Heavy Hoempa en Metallikoor voor de nodige sfeer impulsen. Bij de signeersessie van de bands staat constant een rij van fans. En ondanks dat veel muziek uit andere tijden lijkt te komen, zijn er opvallend veel jongeren onder de aanwezigen vandaag.

Black Veil Brides bestaat uit zanger Andy Biersack, basgitarist Lonny Eagleton, gitarist Jake Pitts, violist & ritmische gitarist Jeremy ‘Jinxx’ Ferguson en drummer Christian ‘CC’ Coma Mora.

Fotografie: Kees Vos Fotografie

Black Veil Brides: The Phantom Tomorrow

nov, 2023

Geen spoor van slijtage bij Cradle of Filth
Publiek moet nog warm worden maar aan de band kan het niet liggen want goed op tempo

In het weekend van 3, 4 en 5 november kunnen liefhebbers van het stevigere werk zoals Cradle of Filth hun hart ophalen in de Brabanthallen in Den Bosch. Drie dagen rock en metal tijdens deze eerste editie van The Rock Circus.

Op vrijdagavond is er een soort van pre-party met diverse tribute bands en dat speelt zich af op The Buzz Stage, het kleinere podium in de eerste hal waar je binnen komt. In die hal is ook een grote markt te vinden, waar je doorheen kunt struinen, op zoek naar een cool vintage bandshirt, vinyl en nog veel meer.

Op zaterdag en zondag is ook de grote hal achterin open, met twee grote podia naast elkaar. Er is goed nagedacht over de aankleding, met grote rode en witte banieren door de hallen heen en naast de podia dikke rode gordijnen, om het maar zoveel mogelijk op een heus circus te laten lijken.

Er is zelfs een spreekstalmeester met hoge hoed, die de bands vakkundig aankondigt en er zijn geschminkte mensen op het podium. Oh wacht, dat is Cradle of Filth de eerste band die ik zie bij binnenkomst.

Cradle of Filth

Deze door de wol geverfde Britse metalband heeft een rijk oeuvre waaruit gekozen kan worden. Er passeren nieuwere nummers de revue, maar ook ouder werk, zoals Born In A Burial Gown uit 2001 en zelfs Principle Of Evil Made Flesh uit 1994.

Cradle of Filth gaat al zo’n dertig jaar mee en laat nog geen spoor zien van slijtage en geven hier een strakke show. De grunts en screams van vocalist Dani Filth tonen ook geen tekenen van verval en klinken krachtig als altijd. Aangevuld door de klassieke vocalen van toetseniste Ashley Ellyllon.

Marek Ashok Smerda — Marek ‘Ashok’ Smerda – ©Kees Vos Fotografie

Dani gebruikt het hele podium en staat soms naast de drummer, maar ook vooraan op een soort van mini podium, waar de kleine man, met wit geschminkt gezicht en zwarte ogen, goed is te zien. Het is goed druk in de zaal, maar het is niet helemaal uitverkocht, want er is voldoende ruimte en er is overal goed zicht op de podia.

Het publiek moet nog een beetje warm worden, want er is weinig beweging voor het podium. Aan de band ligt het niet, want het tempo zit er goed in. En dan zit het er na een krap uurtje alweer op.

Fotografie: Kees Vos Fotografie

apr, 2023

De eigen visie van Ramkot op oude rocktradities
Snoeiharde ramrock die helemaal klopt met harde gitaren, grote drums en schreeuwende vocals

Ramkot is een alternatieve rockband uit Gent, België. De band werd opgericht in 2017 en bestaat uit de twee broers Tim (gitaar) & Tom Leyman (drums) en Hannes Cuyvers (bas). Zondag 16 april stonden ze op de stage van Willem Twee Poppodium.

Ramkot

KLANKGAT heeft Ramkot helaas gemist, maar gelukkig was fotograaf Mickey Obo ter plekke. Van hem zijn dan ook de foto’s. Maar niet getreurd. Er staat gelukkig een herkansing gepland. Op 5 november 2023 staan ze namelijk geboekt in de Brabanthallen als The Rock Circus ontbrandt.

Ramkot is een band met een uniek geluid en sterke live-optredens die een grote fanbase heeft opgebouwd in België en een groeiende hier in Nederland. Ze blijven zichzelf ontwikkelen en experimenteren met nieuwe geluiden en stijlen, wat hen tot een van de meest opwindende bands in de Belgische muziekscene maakt.

Ze weten echter dat ze in het buitenland – Duitsland en Noorwegen – eigenlijk van nul moeten beginnen. Hier in Nederland beginnen hun naam en faam gestaag opgang te maken. Zo maakten ze indruk op het Eurosonic Festival 2023.

De muziek van Ramkot wordt gekenmerkt door melodische gitaarriffs, sterke vocalen, onverwachte tempowisselingen en krachtige drums. Hun nummers hebben vaak een melancholische ondertoon en gaan over persoonlijke ervaringen en emoties. De teksten zijn zowel introspectief als poëtisch en zijn vaak doorspekt met metaforen en beeldspraak. Maar dan wel hard. Big Rock met een eigen visie.

In 2021 was Ramkot één van de negen finalisten van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Hieronder een video ter kennismaking.

Debuutalbum

In februari 2023 verscheen hun debuutplaat In Between Borderlines. Met de singles Exactly What You Wanted en I Can’t Slow Down werd reeds een voorschot gegeven van dit debuut. Tom Leyman over dat debuut: Het is een Ramkotplaat en elk van de acht nummers is een echt Ramkotnummer. Met een uitgebreide tour speelt de band hun nieuwe muziek door België en Nederland.

Op 29 april spelen ze in de Ziggo Dome, Amsterdam en 19 mei op Oerrock in Ureterp. Daarna nog op verschillende festivals (in Nederland) zoals het HobNob festival in Almelo op 1 juli, Down The Rabbit Hole, Groene Heuvels op 2 juli, het Nirwana Tuinfeest in Lierop op 18 augustus en zoals eerder genoemd op 5 november in de Brabanthallen in Den Bosch op het gloednieuwe The Rock Circus festival.

Foto’s: Mickey Obo Photo
Screenshot: Ramkot — Red | StuBru LIVE LIVE | ©Studio Brussel

feb, 2023

TexMex Dwayne Verheyden vroeg aan de accordeon
Hoe Dwayne in de ban raakte van Flaco Jiminéz en zodoende terecht kwam bij de trekharmonica

Na afloop van de eerste sessie op zondagmiddag 29 januari van TexMex muzikant Dwayne Verheyden op de Mainstage van het Western Experience festival omringen fans hem om een selfie te kunnen maken. Dwayne willigt elk verzoek met plezier in en staat iedereen te woord. Hij stemt ook direct in op mijn verzoek voor een interview. Maar eerste wil hij even wat eten en drinken. Ik volg hem backstage.

TexMex

TexMex muziek is een fusie van traditionele Mexicaanse volksmuziek met elementen van country, western swing en rock and roll. Het is ontstaan in Texas en wordt gekenmerkt door het gebruik van de acordeón, elektrische gitaar en bajo sexto: een twaalfsnarige akoestische gitaar met een grote klankkast.

Deze muziek is ook bekend om zijn opgewekte ritme en liedteksten in het Spaans en Engels. Populaire artiesten in dit genre zijn Flaco Jiménez, Doug Sahm en Freddy Fender. In dit rijtje zou Dwayne uit Montfort, Limburg, zomaar aan toegevoegd kunnen worden.

KLANKGAT: Dwayne, ik las dat TexMex jou van kinds af aan met de paplepel is ingegoten. Is dat waar?
Dwayne Verheyden: Ja dat klopt, ja. Mijn vader werd fan van Flaco Jiménez een paar maanden voordat ik geboren werd. En als kind hoorde ik zijn muziek dagelijks in huis, in de auto. Zo ben ik daarmee opgegroeid, ja. Ik zie video’s terug toen ik twee jaar was en dat ik met mijn vader op die muziek aan het dansen was. Dat is echt met de paplepel erin.

Van het een komt het ander maar niet iedereen pakt accordeonist op als een carrièremogelijkheid en gaat daar zelfs voor naar de bron, naar de oorsprong. Hoe verklaar je dat dan?
Op mijn zevende heb ik mijn eerste accordeon gekregen van vader en moeder en ben ik begonnen met spelen. En ik wilde net zo als Flaco kunnen spelen en dat heb ik doorgezet. Eerst lessen gehad, natuurlijk toen ik klein was op een normale piano-accordeon. Dat heb ik op mijn vijftiende omgewisseld voor een acordeón waarmee ik nu speel. Hetzelfde als Flaco, een trekharmonica. Dat heb ik mezelf geleerd door zijn naar filmpjes te kijken, cd’s te luisteren.

En het Spaans?
Spaans, dat heb ik in Mexico veel geleerd en ook door van kinds af aan naar Flaco te luisteren.

Verblijf je nu veel in Mexico?
Daar woon ik eigenlijk.

Dan ben je hier nu eigenlijk op toer?
Twee weekjes in Nederland en vrijdag terug naar Mexico [3 februari, red.]

De band waar je nu mee speelt bestaat uit drie jonge gasten en … laten we zeggen een senior aan de drums. Hoe verklaar je dat?
Nou dat is eigenlijk de originele drummer. We hebben al een aantal jaren een jonge drummer, maar die wordt vader op dit moment. Hij kan er nu helaas niet bij zijn, dus we hebben onze oude vriend Jacque Schoonens gevraagd.

Gaan deze bandleden ook terug mee naar Mexico?
Nee, nee. Zij hebben hier gewoon hun werk en familie.

Met wie speel jij dan in Mexico?
Daar heb ik ook een eigen band, Mexicaanse muzikanten. En in Texas heb ik ook een band.

Dus in drie landen heb jij een band, In Nederland, Mexico en Texas.
Ja, klopt.

Komt er binnenkort nog een nieuw album uit?
Er komen nog video’s uit, singles en verschillende projecten waar ik op dit moment niet veel over kan zeggen. Ze zijn nog niet concreet. Er staat veel moois op de planning en hopelijk meer optredens in Europa en hier in Nederland.

En bij die laatste opmerking sluit ik me van harte aan. Boek die man.

jan, 2023

El Holandés Dwayne Verheyden in Western Experience
Tex Mex muziek werd Dwayne letterlijk met de paplepel ingegoten

Dwayne Verheyden trad 28 en 29 januari op in de 26ste editie van Western Experience in de Brabanthallen. En die Dwayne, die is een grote in de Tex Mex muziek. In Monterey, Mexico, waar hij woont, staat hij beter bekend als El Holandés, opvolger van de beroemde Flaco Jiménez.

Dwayne Verheyden – Western Experience

Tex Mex was in huize Verheyden de favoriete muziek. Dwayne groeide ermee op en al snel bleek dat hij hét talent had om op hoog niveau accordeon te spelen. De rest is geschiedenis: Dwayne Verheyden speelt Tex Mex met Flaco Jiménez als zijn grote voorbeeld en ging wonen in Mexico. In 2017 kwam de EP Sol y Sombra uit in samenwerking met Flaco.

Western Experience

Op de 26ste editie van Western Experience spelen Dwayne Verheyden en band op zowel zaterdag 28 als zondag 29 januari. Elke dag twee sessies, dus vier keer Dwayne, wat een luxe. Natuurlijk staan er meer bands op het programma en voor de line dancing is zelfs een klein leger aan DJ’s aangetrokken. Qua muziek kom je als bezoeker niks tekort.

Road Chicks
In de eerste hal – de entree – de Cars, Music & Dance Hal spelen de Road Chicks, twee country dames uit Oostenrijk. Het Engels, daar is niks mis mee en de cover nummers uit hun zeer uitgebreide repertoire worden voortreffelijk vertolkt. Het ene nummer na het andere rolt er moeiteloos uit, allemaal aanstekelijk gebracht gezien de grote groep line dancers op de dansvloer. Goede binnenkomer.

Dixie Aces
In de Lang Straat Hal bevindt zich de Main Stage waar om 12:00 uur de Dixie Aces staan geprogrammeerd. Het wordt een historisch gebeuren want deze band houdt er na vandaag definitief mee op. Het is een Limburgse groep die zich toelegt op zowel country, rock’n’roll als instrumentals met zangeres Gerry van Koot als frontwoman.

Ook deze band heeft een groot cover-repertoire, covers die zowel vakkundig als integer worden neergezet. Nummers zoals Carmelita, A Fool Such As I, Heartaches By The Number (Ray Price), She’ll Have To Go (Jim Reeves), Half A Boy And Half A Man en als besluit All You Ever Do Is Bring Me Down. De dansvloer blijft hun hele optreden goed bezet.

Na de Dixie Aces duurt het nog bijna twee uur voordat Dwayne Verheyden en band gaan spelen. Dat geeft mij de gelegenheid om te gaan dwalen in de immense Brabanthallen met allerlei standhouders die western-parafernalia te koop hebben, Amerikaanse automobielen die uitgestald staan, drukbezette line dance hallen waar DJ’s het ritme bepalen, Wild West Horses rodeo show in de Baronie hal, Natives & Culture (Powwow) in de Diezehal en overal natuurlijk food & drinks. Ik kijk mijn ogen uit, ook naar de bezoekers waarvan velen zich westernlike hebben uitgedost.

Tex Mex

Helaas heb ik door het rondzwerven de band Windfall gemist en zie ik Dwayne Verheyden en zijn band al op het podium van de Main Stage staan met een korte soundcheck. Tex Mex, het is één van mijn geliefdste muziekgenres, samen met Zydeco en Cajun. Ik houd van die polka up-beat, de ogenschijnlijke blijmoedigheid en levenslust die zo warm aanvoelen.

De band bestaat bijna allemaal uit leeftijdsgenoten van Dwayne met uitzondering van de drummer. Die valt meteen op maar zeker niet uit de toon want magistraal gedrumd. Het tempo is vlot en de band is goed op elkaar ingespeeld. Vooral de bassist met zijn zwarte kleding en witte hoed trekt de aandacht. Dwayne blijft rustig achter de microfoon en wisselt op de helft van de show van accordeon.

Tex Mex, het is wat onbekend bij het grote publiek. De nummers zijn zowel Spaans- als Engelstalig. Bij de Spaanse nummers voert Dwayne de leadvocal en in de Engelstalige songs zingt de bassist met de witte Western hoed. Het openingsnummer heet Soy de San Luis gevolgd door In Heaven There Is No Beer van Frankie Yankovic. Is Anybody Going To San Antone (Charley Pride) en Los Mexicanos maken de benen los. Carmelita van Warren Zevon is een prachtige ballad, een echte classic.

Daarna volgen Ay Te Dejo En San Antonio, The Cowboy Rides Away (George Strait), Marie, La Felicidad (Palito Ortega) en het prachtige Together Again van Buck Owens. Met Camino Real de Colima van Mariachi Vargas De Tecalitlán, Bonita, All You Ever Do Is Bring Me Down (The Mavericks) met een geweldige gitaarsolo en A Mover El Bote wordt een enerverende show van een uur afgesloten.

Aan het eind van de middag volgt de tweede set van deze Nederlandse formatie rondom Dwayne Verheyden. Hierna vertrekt El Holandés weer naar Monterey. Hij heeft ons even kunnen verwarmen met zijn Tex Mex. Gracias, hombre!

Dwayne wordt begeleid door Lynyrd van Riet op basgitaar, Jacque Schoonens op drums, Geert Verheyden op akoestische gitaar en een solo gitarist.

apr, 2022

Horn of Plenty Festival ft. Eric Vloeimans
Een puls van positiviteit vloeit door Den Bosch en nu al uitkijken naar de volgende editie

Afgelopen weekend vond de eerste editie van festival Horn of Plenty plaats. En overvloedig was het. Op initiatief van Theater aan de Parade programmeerde meester trompettist Eric Vloeimans een grote serie optredens met blazers als hoofdmoot.

Horn of Plenty – Eric Vloeimans

Van vrijdagavond tot en met zondagavond stond Den Bosch bol van de muziek. Eric Vloeimans is zo bijzonder, niet alleen om het zeldzame niveau van zijn trompetspel, waarbij hij klankkleuren aan het instrument ontlokt die je niet vaak zo zult horen, maar ook omdat hij met zijn sympathieke verhalen, opstandige mildheid en levenswijsheden een heel bijzondere atmosfeer creëert van positiviteit en mogelijkheden zien. Dat straalt af op het hele festival.

Als recensent kan je je makkelijk afmaken van een concert dat door Vloeimans wordt gegeven, je schrijft gewoon van te voren op dat het wederom geweldig was en klaar ben je. Maar ik ben toch blij dat ik op zondag al om 10 uur in de ochtend bij Podium de Azijnfabriek was voor de aftrap van die dag. Hiervoor dank ik organisator Sharon Dahler, die me ondanks dat ik veel andere dingen te doen had (ik ben bomen aan het planten in mijn eigen bos) met haar enthousiasme wist over te halen om te komen.

Azijnfabriek
Eric Vloeimans was voor aanvang midden in het publiek en begroette een aantal mensen hartelijk met een knuffel. Vervolgens kwam er een man met een rijdbaar miniatuurorgel binnenlopen, die meteen een heel vrolijke stemming neerzette met zijn orgel, blaasspel, en toverkunsten met fluiten op zijn vingers. Reinier Sijpkens bleek de rest van de dag de rode draad door het aankondigen van alle optredens te zijn.

Vloeimans stond even later zelf met pianist Eric Derix op het podium om een paar geïmproviseerde nummers te spelen. Hierin toonde hij zich opnieuw met zijn enorm gevoelige en subtiele spel, die dan weer overging in een bepaalde Caribische wildheid, de grootmeester die hij is. Hier en daar maakte hij wat relativerende opmerkingen: “ik kan ook noten lezen, daar heb ik voor doorgeleerd.”

Hij werd gevolgd door het Dianto Reed Quintet, een groep jonge Spaanse musici die in Amsterdam conservatorium studeerde. Dianto betekent ‘Pioenroos’ in het Esperanto. Symbool voor exotisch en verbinding. Het moest verboden zijn om zoveel talent op een podium te zetten, wat was het mooi. En niet alleen de muziek, ook hun onderlinge dynamiek en choreografie, en muzikale grappen waren een genoegen.
Het volgend optreden moest ik helaas missen omdat ik op tijd in de Brabanthallen wilde zijn voor het programmaonderdeel dat daar aansluitend begon.

Brabanthallen – Horn of Plenty

Omdat het Theater aan de Parade nog niet open is was het vinden van locaties best nog een ding. Los daarvan was de totale organisatie met de onzekerheden rond corona maatregelen lastig om te regelen. De Brabanthallen liggen uit de route van het centrum. Gelukkig was de zaal van het optreden heel sfeervol ingericht en gaf dat je het gevoel dat je toch in het theater zit.

Daar trapte het Amsterdam Brass Quintet de middag af. Zij speelden veel klassieke werken die ze gearrangeerd hadden voor koper. Stukken zoals Pavane pour une infante défunte en het prachtige Le Tombeau de Couperin van Ravel, en Nuages van Debussy kwamen voorbij.

Volgende op het programma was de Amsterdam Klezmer Band. Als je ze al kent: het was weer het bekende klezmer/balkan/hiphop/rap feest dat je van ze kent, en het stond vanaf de eerste noot weer als een paleis (huis kan je dat niet meer noemen).
Als je ze niet kent: meer dan 20 jaar geleden begonnen als straatmuzikanten mixen ze klezmer en balkan tot een groot dansfeest op de wildste onregelmatige maatsoorten. Fantastisch om eens lekker op uit je dak te gaan.

The Quartet volgde met geweldige jazz, die het publiek soepel meevoerde. Deze muziek maken moet gezond voor je zijn want Han Bennink, de drummer, is vorige week 80 geworden. Ze hadden er met zijn allen dik plezier in en dat sloeg aan bij het publiek.

Eric Vloeimans — verheugen op de volgende editie

Het einde van het weekend werd verzorgd door Gallowstreet. Deze gasten zetten (na een kleine technische storing die snel werd opgelost en waar Reinier met zijn orgel de, overigens prima, stemming goed op peil hield) een woeste show op. Veel zware basklanken op een drijvend ritme, trompet solo’s, alles was ultiem dansbaar. En toen de led verlichting op hun instrumenten ritmisch mee pulseerde stond bijna iedereen te dansen.

Zeven geweldige optredens op rij, wat een dag.

Volgende editie van Horn of Plenty
Het viel op dat hoewel er aardig wat mensen in de Brabanthallen waren het niet zo uitpuilde als dat voor een festival van dit kaliber had gemogen. Moeten de mensen na corona weer wennen? Trekt de locatie minder? Hoe dan ook, ik kijk uit naar de volgende editie van Horn of Plenty en wil speciaal nog al die mensen van de organisatie bedanken die er met zijn allen reteveel werk in hebben gestopt om dit mogelijk te maken.

Aftermovie Horn of Plenty

Aftermovie Horn of Plenty Festival 2022 – YouTube

Met dank aan Gerard Monté voor de foto’s. Kijk voor meer foto’s Horn of Plenty