Vocalist en componist Sara Bax (1997) bracht in september haar eerste album She’s the Poem uit. Voor dit album startte ze in 2024 een crowdfundingactie via het platform voordekunst.nl. Met hulp van een aantal fondsen en bijna 200 donateurs behaalde ze haar doel. Belofte maakt schuld, en dus verscheen er vorige maand een tien nummers tellend album.
Het album werd uitgebracht door Challenge Records en geproduceerd door Sara zelf, met bijdragen van Jeroen van Vliet (piano), Angelo Verploegen (flügelhorn), Joshua Herwig (cello) en Maximilian Hering (drums).
Sara Bax studeerde Jazz&Pop aan het ArtEZ Conservatorium in Arnhem. Eerder maakte ze al de EP Boy on the Moon, met vrijwel dezelfde ploeg muzikanten. Die EP bracht ze eerder dit jaar ten gehore op het Just Jazz Festival in Delft en bij North Sea Round Town in Rotterdam. Over haar drijfveren zegt ze zelf: “Making music connects me to the magic in this world, and it’s a way to make people sparkle.”
She’s the Poem
Wat direct opvalt bij het luisteren van dit album, is dat er verschillende talen voorbijkomen, soms zelfs meerdere in één nummer. Het is alsof Sara zich echt heeft laten inspireren door klanken en ritmes van verschillende talen. We horen Spaanse rollende r’en, Franse woorden in een Balkan sausje, en één nummer zingt ze in het Nederlands.
Engels is het meest vertegenwoordigd. In enkele nummers ontbreekt juist elk spoor van taal en krijgen de instrumenten ruim baan. Door de mix van sferen krijgt het genre ‘world’ op dit album een nieuwe betekenis: de muziek voert ons niet naar één specifieke cultuur, maar neemt ons mee op een wereldreis.
Het album heeft een spiritueel randje, maar pop en jazz vormen de stevige basis. Een optreden van Sara zou dan ook niet misstaan op Jazz in Duketown. Het is redelijk toegankelijke jazz van het rustige soort, beschouwend, dromerig. Hoewel melancholisch, klinken de nummers over het algemeen wel optimistisch. Ze wakkeren een soort onalledaagse tevredenheid aan.
Inspiratie blijkt vooral te komen van mensen. Zo hebben de meeste nummers de naam van een persoon, zoals ‘Frida’ (naar Frida Kahlo), maar ook ‘Jeroen’, wat misschien zal doelen op Jeroen van Vliet (pianist van het album). Sara zelf noemde het dan ook een ‘portretserie in muziek’. Als luisteraar lijkt het alsof je aanschuift bij Sara’s — al dan niet bestaande — multiculturele vriendengroep, die bij zonsondergang intieme en oprechte verhalen deelt.
Reformist uit Noord-Brabant komt met hun eerste single Refraction als voorloper op hun full lenght plaat Voyages die later dit jaar zal verschijnen. Na de al eerdere twee singles en EP dan eindelijk de hele plaat. De release van de single was op 5 maart.
Refraction
Refraction
De titel van de single is dus Refraction en het nummer gaat over het herstellen van een trauma of verslaving, het behandelt de mentale worsteling van jouw gedachten als je gevangen zit. Uiteindelijk is het het doorbreken van die gedachten om vrij te zijn en het licht na het donker weer te zien .
Refraction begint met het donkere van jouw ziel en laat een mix horen van metalcore en doet mij wat denken aan Hatebreed in een moderner jasje, lekker lomp. Als het over gaat in het refrein doet het mij denken aan oude Linkin Park, veel melodie en catchy.
Een lekkere melodieuze gitaarsolo is de overgang naar een bridge waarin de stem dan weer meer richting een zware Dani Filth van Cradle of Filth gaat, lekker duister en slepend dus en dan zit het er al weer op.
Drie minuten die vol staan van muzikaliteit. De mannen beheersen hun instrumenten goed, fijne stem en goede productie, kan mij voorstellen dat de shows een feest zullen zijn.
REFORMIST
Voyages zal de veelzijdige muziek van de band laten horen: zware, pakkende en groovy progressieve metal, staat in hun persbericht. Dus, stuur het album maar op, ben benieuwd!
KLANKGAT heeft in februari 2023 al eerder kennisgemaakt met REFORMIST op een event georganiseerd door Heavy Hangout van Willem Twee Poppodium. REFORMIST bewees een goede live band te zijn. Verder stonden ze nog bij Popronde 2022 geprogrammeerd alleen helaas toen niet in de Popronde Den Bosch. We zien ze graag terug.
● Freek Kruijswijk – Vocals ● Matthijs van den Hoven – Guitar ● Mark van Gils – Guitar ● Jeffrey Vermeulen – Drums
De Bossche melodic deathmetalband Nephylim heeft nieuwe muziek uitgebracht met duistere klanken onder de noemer Circuition. Vrijdag 14 maart ziet het album het levenslicht. En vanaf vanavond mag de hele wereld kennis maken met hun nieuwste werk.
Vanwege het feit dat ik van deze avond verslag mag doen, is mij een paar weken geleden al, onder voorwaarden van strikte geheimhouding, de muziek toegezonden. Zeven nieuwe nummers, of feitelijk zes, als je Travail pt l. Anima, het sfeervolle, bijna sprookjesachtige instrumentale interludium, waar de plaat mee begint, niet mee zou rekenen.
De langspeler Circuition, die overigens niet heel lang duurt met bijna veertig minuten, is wat gelikter geproduceerd dan voorganger Severance Of Serenety en dat komt het geluid alleen maar ten goede. Producent Joost van den Broek, die ook met Ayreon heeft samengewerkt, is betrokken geweest bij het opnameproces en heeft zich voornamelijk bezig gehouden met de mix. Dat verklaart het een en ander.
Ik zie uit naar vanavond, waar de composities live ten gehore worden gebracht. Maar eerst mag de zaal nog worden opgewarmd door Hallowed Fire en Brave New Hell.
Is een heavy trashmetalband uit Heerhugowaard. De mannen en een dame, hebben er zin in. Vanaf de eerste seconde is het vol tempo. Het zijn snelle, energieke nummers met vet soleerwerk. De zanger, met zijn Rock Circus T-shirt, die niet veel later in zijn blote bast op het podium staat, heeft een lekker krijsende schreeuw in huis.
Een kenner naast me in het publiek noemt het een kruising tussen Duitse en Amerikaanse trashmetal. De band doet er alles aan om het publiek mee te krijgen, maar daar moet eerst wat meer bier in, zo lijkt het.
Wel ontstaat er een kleine moshpit door een nieuwe generatie jonge metal liefhebbers. Er klimt zelfs een meisje het podium op, om een selfie met de zanger te maken.
De zanger laat het zich welgevallen en springt even later zelf nog het podium af, om zich te mengen met de jonge fans vooraan en dan is de figuurlijke kop eraf.
Heeft ook net nieuw werk uitgebracht, de EP Chapter l, Into The Abyss is vanaf deze maand te beluisteren. Hein Willekens, onder andere bekend als gitarist van Persistense en Splinterbomb, en als gastgitarist bij Legion Of The Damned, neemt in deze bezetting ook de vocalen voor zijn rekening.
Er is veel ruimte ook voor instrumentale passages, waarin de grootste kwaliteit van Hein goed tot zijn recht komt, zijn excellente gitaarspel. Met Into The Fires (als ik de titel goed heb) komt er een einde aan de set en zijn we klaar voor de band waar het vanavond om draait, Nephylim.
En eindelijk is daar dan het nieuwe wapenfeit van deze lokale metalhelden. Het vorige album Severance Of Serenity is al van 2020, dus nieuw werk is inmiddels wel welkom. Al is het ook wel begrijpelijk, dat er misschien minder tijd is om aan nieuwe muziek te werken, als je zo’n druk speelschema hebt.
Zo stonden de mannen afgelopen januari hier nog, in deze zelfde zaal als opener voor Thulcandra en Sacramentum. En dan nu met deze nieuwe plaat op zak, als headliner van hun Album Release Show.
Zoals het album begint, klinkt ook hier vanavond in het begin het sprookjesachtige instrumentale Travail pt. 1 Anima, gemaakt door gitarist Kevin van Geffen, samen met componist Yannick Maris. Evenals de orkestrale backing tracks die op de andere nummers meelopen. Intussen staat het publiek vol verwachting klaar voor wat gaat komen.
Als de mannen het podium betreden, is goed te zien dat, ook nu weer, hun gezichten geschminkt zijn met zwarte strepen. Het is niet alleen maar hun nieuwe muziek laten horen, het is een totaal kloppend plaatje, met een goed lichtplan dat klopt bij de accenten van de muziek en rooksalvo’s die uit de vloer van het podium lijken te komen.
Alles klopt. Al bij de eerste tonen knalt het er lekker hard in. Een lekker vol geluid met die twee gitaristen, de bassist en drummende motor in het midden, gecompleteerd door de stevige schreeuw en grommende grunt van vocalist Tijn Bosters. Het is een lekker lang en hard nummer met een rustig intermezzo. En iedereen in de zaal is wakker!
Amaranth
Begint rustig, met een spannende opbouw waar voornamelijk toms en snare zijn te horen. Langzaam maar zeker komen de gitaren er nadrukkelijker bij en wordt het drumwerk wat drukker, maar als de lekkere scream wordt ingezet, gaat het pas goed los. Het geluid is lekker vol en hard, maar goed in balans, zoals je mag verwachten.
Is een lekker snel nummer, maar het publiek komt amper in beweging. Al wordt er wel genoten van de show zo te zien. Maar deze muziek is natuurlijk niet bedoeld om bij stil te staan, dus moedigt Tijn een circle pit aan en daar wordt zowaar gehoor aan gegeven.
De titeltrack begint stevig met lekker veel double bass van drummer Martijn Pauwe en dan volgt een wat ingetogener stuk met cleane zang van gitarist Kevin van Geffen, dat me doet denken aan Opeth. Hopelijk is dat geen vloeken in de kerk. Dit is misschien wel het meest toegankelijke nummer van de plaat met prachtige melodische gitaarpartijen van gitarist Ralph Lentink.
Zoals verwacht wordt keurig de volgorde van het album Circuition aangehouden. Ook in dit nummer zijn er weer mooie cleane vocalen te horen. Heel kort in het midden en later nog een keer in een rustiger stuk. Er zit veel variatie in de nummers, met aardig wat tempo wisselingen. Tussendoor spuit er nog meer rook vanuit het podium omhoog en zijn we inmiddels aanbeland bij het laatste nummer van het album.
Inner Paradigm
Naar eigen zeggen is dit een liefdesliedje en dat geloof ik meteen, al heb ik niet de gehele tekst kunnen verstaan.
Een mooie afsluiter in midtempo. De backing tracks zitten zowel op plaat als live mooi subtiel in de mix, maar hebben desondanks veel impact. Het geeft een heel vol geluid en maakt de nummers completer. De mannen hebben bewezen dat de muziek live zonder probleem overeind blijft en dat verdient een groot compliment.
Alle nieuwe nummers van Circuition zijn dus gespeeld, maar de show is nog niet over natuurlijk. Er worden nog wat oudere nummers gespeeld, waaronder The Bitter Inheritance. Bij de afsluiter begeeft Tijn zich nog even in het publiek en dan is er toch echt een einde gekomen aan de Album Release Party van Circuition. En die was zeer geslaagd. Nephylim kwam zag en overwon. Een van de beste Nederlandse metalbands van dit moment!
Nu allemaal naar de merchandise en scoor je T-shirts, cd’s en zelfs sokken.
Changing Tides uit Noord-Brabant komt met hun belangrijke tweede plaat (als we de debuut-EP niet mee rekenen) die 1 november uit zal komen! De titel is Amidst The Gray, wat ongeveer zoveel betekent als in het grijze gebied verkeren en biedt meer van hun handelsmerk namelijk deathcore/metalcore en dat sinds 2013 alweer.
Changing Tides
Amidst The Gray
Allereerst complimenten voor de mooie hoes. Prachtig gedetailleerd en mooie aanvulling op het geheel. Drie afbeeldingen van een meisje met een bloemenhoofd bedekking dat met gesloten ogen poseert. Prachtig.
Het album opent met Siren’s Song met een episch klinkend intro dat overgaat in een slepende metalcore song, zware grunts en met een lekkere melodieuze gitaar solo blijvend slepend. Het is minder snel dan ik gewend ben van Changing Tides en doet mij wat aan een band als Heriot denken.
Desolate met gastrol van Dane Evans van To the Grave is ook wat trager met lekkere breakdowns.
The Thrill opent met felle screams en vertraagd dan direct in het begin en gaat langzaam over in een toegankelijke lekkere gitaarsolo en eindigt weer met de vertraging.
Het wisselen met tempo’s en vertragingen zorgt wel voor meer dynamiek en bevalt mij wel, dit nummer is sowieso een van mijn favorieten van dit album samen met Siren’s…
Not Quite Close opent met super diepe grunst en vertraging, lekker melodieus gitaar werk in dit nummer. Louder Than Words, is dan meer traditionele metalcore, met veel screams en raast lekker door.
Changing Tides
Amidst The Gray, de laatste single en titelsong van het album, is wat rustiger met zelfs cleane zang en toetsen maar eindigt gelukkig weer met diepe grunts. Dit is een fijn afwisselend nummer en bijna een soort van toegankelijk 😉
Sabotage is dan weer lekker slepend en Lifeline vol met screams en grunts. Sands Of Time heeft als ondersteuning Adam On Earth (warren) bekend van Oceano, een populaire deathcore band uit Illinois.
Zo zie je maar dat Changing Tides internationale allure heeft en kan rekenen op samenwerkingen met de grote jongens, een fijn nummer dat wel centraal staat voor dit album.
Het album eindigt met Bleeding Wrists dat wederom langzaam eindigt met diepe grunts en is dan ook de perfecte afsluiter van het album.
screams/grunts
Professioneel bandje dit Changing Tides! Productie is top, artwork geweldig, muzikanten zijn erg goed op dreef en de screams/grunts mogen er zijn, ik hoop dat de getijden gunstig gaan veranderen en men boven de grijze middelmaat uit zal steken, om met dit album aan de top te komen, jullie verdienen het!
Death en metalcore fans direct toeslaan en de ruimer denkende metalhead moet dit zeker ook proberen. Lees ook een eerder bericht van de band op het laatste Rauwkostfestival in 2020.
De Bossche componist Chiel Nugter heeft nieuw werk geschreven, Spirit Of The Times. Het bijzondere is dat Chiel het werk in operette vorm heeft gegoten. Een operette (letterlijk ‘kleine opera’ in het Italiaans) is een vorm van muziektheater die erg lijkt op opera, hoewel de onderwerpen vaak minder serieus zijn.
De muzikale nummers (aria’s, duetten, ensembles, koorwerken) worden veelal door gesproken dialogen aan elkaar verbonden, al dan niet ondersteund door melodramatische muziek. Dat is hetzelfde zoals een musical is opgebouwd. Zijn musicals dan eigenlijk niet de operettes van onze tijd?
Spirit Of The Times
Bij opera worden alle dialogen gezongen en dat is nou precies de reden dat Chiel Nugter voor Spirit Of The Times gekozen heeft voor de operette vorm. Chiel noemt het een operetta. Operette is luchtiger dan opera en is er ruimte voor dialoog.
Chiel Nugter: Op het vorige album Masquerade stond een werk voor sopraan. Over dit stuk was ik zelf het meest tevreden en ik wilde er graag iets meer mee doen. Ik heb vervolgens voor Markant Vocaal drie stukken geschreven die bij hun voorjaarsconcert uitgevoerd werden.
Nadat ik bij een tentoonstelling van Orpheus in de onderwereld van Offenbach was geweest dacht ik, is het niet leuk om die stijlvorm te pakken (namelijk een operette) en dat de verhalen in plaats van over goden en andere dingen waarmee men zich vroeger bezig hield maar iets te maken over de huidige tijdsgeest.
Samenwerking zoeken: Het album heet dan ook: Spirit Of The Times. Na een aantal koren te hebben benaderd is er een samenwerking gekomen met Brabant Koor onder leiding van Louis Buskens. Dit is een projectkoor en zij zagen het wel zitten hier iets mee te doen.
Het verhaal:
Brabant Koor
Chiel Nugter
Volverstudio Tilburg
Het verhaal gaat over iemand die op een kafkaëske manier verstrikt raakt in de wereld van AI (Kunstmatige Intelligentie, red.). Hij brengt zelf werken uit die gemaakt zijn door Chat GPT met alle gevolgen van dien.
Dit lekt uit en hij word gecanceld. Karakters in de operette zullen zijn Chat GPT en ook het Internet. Het Internet vormt het koor en de verschillende apps en website vormen de karakters.
Uiteindelijk is het project opgenomen in Volverstudio te Tilburg.
Brabant Koor is een 24-koppig koor met piano en solozang. Het album bestaat uit twaalf, veelal korte nummers.
Janneke Stoute & Brabnat Koor
Sopraan Janneke Stoute met wie Chiel eerder heeft samengewerkt op het album Masquerade, zingt op zes nummers, onder meer op het wonderschone en gedragen openingsnummer Sovoronna. Het album is onlangs op Spotify geplaatst.
De single Vier Nul Vier van de songwriter BARDT is op 8 maart uitgekomen, dus deze recensie is een beetje mosterd na de maaltijd. Deze single van de Bossche songwriter is echter meer dan de moeite waard om te bespreken.
BARDT – Vier Nul Vier
404 – Puk Groen, Puks Illustraties
“De waan waarin ik leef is die van de dag. Ik ren de feiten achterna.” Sterke binnenkomer, de toon is gezet. Als je zo begint dan houd je mensen wel vast. En dat vast dat is waar het nummer over gaat. De zanger is namelijk vastgelopen, mentaal. Hij wordt in zijn hoofd geplaagd door een blauw scherm met het beruchte *404-error. “Ik loop vast, ik loop vast.”
BARDT is de artiestennaam van Bart van Velzen die we nog kennen van DUKEBOX, het productiehuis voor urban & hiphop in Den Bosch. De single die Bart heeft uitgebracht, heeft twee kanten. De melodie klinkt opgewekt, de teksten zijn dat allerminst.
Hij heeft een huis, een vrouw, een kind, een kat en zelfs een volwassen baard maar het is allemaal zo snel gegaan. Goed advies brengt geen geluk, integendeel zelfs. “De tijd gaat sneller als je treurt.” Het lied eindigt met de hartekreet “Ik loop vast. ik loop vast, ik loop vast.”
Vier Nul Vier is een professionele productie en blijft geruime tijd in je hoofd hangen. Toch mis ik wat diepte in het vocale werk van zowel de gastzanger als het achtergrondkoor. Bart schrijft en arrangeert de liedjes. Hij besteedt de zang nu nog uit.
Toen Bart in 2020 zowel een burn-out als een kind kreeg werd zijn wereld op zijn kop gezet. Maar het inspireerde hem ook tot nieuw werk.
Hij vond zijn sound ‘symfonische nederpop’ en schreef én arrangeerde zes songs. Samen vormen die liedjes zijn debuutplaat onder de naam BARDT Niet Voorspeld, een conceptalbum over de onvoorspelbaarheid van het leven.
Clip met de 10-jarige hiphop danser Sepp van Ochten. Geschoten in JC Noord.
De productie van de single Vier Nul Vier was in handen van Frans de Visser. In zijn studio Recbaar zijn meerdere opnames gemaakt.
*De foutmelding Error 404 of Not Found is een van de HTTP-statuscodes. De foutmelding wordt gegeven door een webserver wanneer het gevraagde bestand, of preciezer gezegd de URL, niet bestaat. Een van de redenen dat bestanden niet gevonden worden, is linkrot.
Absent Chronicles is de projectnaam van Danny de Vlugt, die eigenlijk audiovisueel kunstenaar is. Op muzikaal vlak werkte hij tot voor kort vooral achter de schermen als producer en songwriter, onder andere voor de K-pop act BTS.
Nu is hij ook zelf op het podium te vinden met een audiovisuele live experience, waarbij visuals gecombineerd worden met synthesizers en trompet. Zo heeft hij afgelopen jaar meegedaan aan de Popronde en speelde Absent Chronicles onlangs nog in Willem Twee Poppodium. En dan is er nu de langspeler What You’ve Won I’ve Lost, zijn debuutalbum.
Absent Chronicles
debuutalbum – What You’ve Won I’ve Lost
Het hele album bestaat bijna louter uit mooie, korte popsongs, waarvan de eerste paar nummers zo op de radio zouden kunnen. Er worden meerdere muziekstijlen gebruikt, soms zelfs in hetzelfde nummer. Ook is er veel variatie in tempo en volume, van fluisterzacht tot krachtige hiphop beats.
En door het gebruik van de vele verschillende vocalisten, een mooie mix van mannelijke en vrouwelijke, krijgt de plaat nog meer diversiteit, maar zonder dat het verzandt in teveel ideeën op één album. Het blijft een evenwichtig geheel, en dat is knap.
Openingsnummer Everland gaat van zwoele r&b naar zweterige dance en Carry On, vindt weer het midden tussen r&b en dubstep light. En met For The Living als afsluiter wordt je meegenomen in een wereld van dromerige pop tot klassiek met prachtige violen aan het einde.
Veel liedjes halen amper de twee minuten, maar blijven daardoor juist wel boeien. Sommige nummers lijken geïnspireerd door geluidskunstenaars als Flume en Oneohtrix Point Never. Die laatste referentie hoor je vooral bij Don’t Smile, I’m Happy Too en ook bij Yesteryears, het korte hoogtepunt (1.47 minuten) van het album, dat echt een geweldig nummer is, met allerlei kekke geluidjes en stevige beats.
Het lekkere trippy Voices klinkt onheilspellend met veel galm, She Knows lijkt wel een samenwerking tussen Flume en FKA Twigs en Unbreakable zou zo een Dua Lipa Dance knaller kunnen zijn. Zoals gezegd, aan variatie geen gebrek. Wat te denken bijvoorbeeld van het nummer Acrobat, dat wordt gezongen in een andere taal, iets wat lijkt op het Oekraïens van Go-A, die we nog kennen van het Songfestival van een paar jaar geleden, gecombineerd met trompet en swingende beats.
Kortom, What You’ve Won I’ve Lost is een gevarieerde plaat, van internationale kwaliteit, die je op kunt blijven zetten, zonder dat het je gaat vervelen. Een win-win situatie lijkt me.
Muzikant, auteur en kunstenaar DUFFHUES onthult met Hunting een eerste track van zijn nieuwe album. Warlock Enemy is de tiende langspeler van de outsider singer-songwriter en verschijnt op 1 februari 2024.
DUFFHUES
DUFFHUES – Hunting
De songs op het nieuwe album zijn niet zelden korte verhalen, met personages die alledaagse, vreemde of absurde dingen meemaken en evenzo handelen. Met beschouwingen – al dan niet verankerd in de verbeelding of de actualiteit – waarin tegelijkertijd een duister, tragisch en melancholisch mensbeeld naar voren komt. De songs zijn ingebed in avant-gardistische blues, roots en folk, hetgeen vaak atypische songstructuren oplevert.
Hunting
DUFFHUES (Niels Duffhues) is een uit Den Bosch afkomstige auteur die duistere verhalen ten gehore brengt, sinds 2001 en al tien albums lang. Telkens met een existentialistische blik op de wereld. Zoals een schrijver verhalen schrijft en als boek of bundel uitbrengt, zo schrijft DUFFHUES korte verhalen en brengt ze uit als songs en albums.
Net zo goed kunnen deze songs ‘korte verhalen met muzikale omlijsting’ worden genoemd. Zijn werk is in de basis gestoeld op het oeroude ambacht van troubadour die de wereld observeert en erover vertelt, maar dan met scherpte, venijn en helemaal anno nu.
Herinterpretatie
DUFFHUES’ werk brengt in feite een literaire herinterpretatie van de blues, uit tijden waarin de rootsmuziek zijn oorsprong vond. Naast het schrijven van Engelstalige songs schrijft DUFFHUES korte verhalen in het Nederlands en maakt hij videokunst.
DUFFHUES beschouwt zichzelf als een outsider singer-songwriter. Net als voorganger Murder Call maakte hij Warlock Enemy volledig in zijn eentje; hij schreef de songs, nam ze op – waarbij hij alle instrumenten zelf inspeelde – en mixte het album. Hij nam het album op in een bunker, waar de temperatuur niet boven de dertien graden uit kwam.
Warlock Enemy
Dat deed hij met opzet: in een wereld waar men voortdurend opzoek is naar comfort, leek het hem juist de uitdaging een album te maken met zo min mogelijk comfort. Het eerste vrijgegeven nummer Hunting is een song over het jagen op romantiek en magie, in een wereld die langzaam maar zeker de afgrond inglijdt.
De release van de track gaat gepaard met een op Super 8 film geschoten video.
Tekst: Gijs van de Burgt | Harvest Music
Frontcover foto: Esther van Waalwijk
De EP Gewoon Doen van Gewoon Johan – artiestennaam van Johan van Bommel – bestaat uit twee Nederlandstalige en twee Engelse nummers. En dat is nogal ongewoon en eigenlijk uniek in de pophistorie en zeer typerend voor deze eigenzinnige artiest uit Den Bosch.
Gewoon Doen
Gewoon Doen – Gewoon Johan
De EP Gewoon Doen werd op 27 juli uitgebracht en zorgde voor enthousiaste reacties. Wonderlijk genoeg repte niemand een woord over die tweetaligheid van dit debuut. Het is toch wel het eerste wat opvalt aan deze EP ook al heb je er nog geen noot van gehoord.
De conclusie luidt dan ook dat het om een unicum gaat. ‘Gewoon’ dus op de man af vragen hoe dat zit met die tweetaligheid, waarom hij hiervoor heeft gekozen. Johans antwoord was simpel.
“Ik kon het doen dus deed ik het gewoon, gewoon doen. Ik wilde altijd al werken in het Engels en die twee nummers zouden in het Nederlands behalve de taal heel anders zijn. En ook andersom. Ik had die vier nummers klaarliggen. Ik kon het doen gewoon. Talk to Me komt bij mij heel anders over dan Praat met Me.”
De EP
design: Nikki-Jo de Bijl en Sietske Drijver
De EP begint met 0,0 (nul komma nul) en kan je beschouwen als een positief nihilistisch nummer.
We weten niks van dit superlijpe leven
Zo onbegrijpelijk en eindeloos, voor even
Helemaal voor ons, gratis gekregen
Dus doe je ding, welkom in het leven
0,0 We weten helemaal niks
We leven allemaal het leven, maar toch weten we niks
Van zichzelf zegt Johan dat hij helemaal niks weet van belasting, wonen of oorlog maar wel over dromen. En naar ons toe nodigt hij je uit om naar jezelf te kijken om zijn gedachtegang te snappen.
0,0 is alles wat ik weet
Meer dan genoeg en dat is goed
Eyes on the Road
Een regelrechte rocknummer, met een stevige beat die nergens afzwakt. En een oproep om je te houden aan het pad – the road – dat je voor jezelf hebt uitgestippeld. Met een lekkere gitaarsolo als toetje.
I keep my eyes on the road
You gotta keep your eyes on the road
We gotta keep our eyes on the road
I don’t wanna kill somebody
I just wanna love somebody
So Ik keep my eyes on the road
Weg Van Hier
Heel ver weg
Soms wil ik weg ik wil weg van hier
Weg van de toekomst, op naar plezier
Weg van het verleden, ik heb genoeg gestreden
Erg herkenbaar allemaal, wie heeft niet diezelfde verlangens om er even helemaal tussenuit te trekken? Geen gedoe aan je hoofd maar het is o zo moeilijk. Sterk nummer.
Talk to Me
Het laatste nummer begint met een fijne gitaarlick en invallende bass & drums. Zoals dat hoort bij een rocksong. Het is een bijna wanhopige oproep aan een geliefde om te gaan praten, een vrouw die het moeilijk met zichzelf heeft. En ook dat is een aloud terugkerend thema in de pophistorie.
Lois Simonse – cover art
De EP Gewoon Doen is tot stand gekomen in de studio’s van Studio Cube onder de kundige begeleiding van Frans de Visser die zorgde voor de opnames, inspelen van meerdere instrumenten, backing vocals, audioproductie, meedenken met teksten en de videoclip die in de maak is.
Johan werd verder begeleid door zangeres Hesther Ansems op Weg van Hier. Johan Kuiters (drums) en Tim Gout (bass) speelden mee in Talk to Me. Lois Simonse deed de cover art.
BOYBAND, is dat een soort Take That maar dan literair?, vroeg Philip Freriks quizmaster van De slimste mens aan Martin Rombouts bandlid van BOYBAND. Dat is precies wat het is, beaamde Martin volmondig die donderdag 5 januari voor het eerst meedeed aan die quiz en ook maar meteen winnaar van de dag werd.
Uit onvrede en verveling hoe het toegaat op literaire avonden, besloten de bandleden om dans en muziek toe te voegen aan hun act. Een boyband look-a-like maar dan eentje van de literaire kant. Op 17 januari is hun debuutalbum In Canon te koop en te beluisteren op diverse streaming diensten.
BOYBAND In Canon
BOYBAND – in Canon
BOYBAND telt twee Bosschenaren in zijn samenstelling. Dat zijn schrijver en striptekenaar Jelko Arts en dichter, schrijver, performer Wout Waanders.
De drie andere bandleden zijn muzikant Laurens van de Linde, theatermaker Koen Frijns en de reeds genoemde dichter en theatermaker Martin Rombouts.
In Canon
Het album opent met het nummer Adriaan van Discotheek dat nu ook een hit is. Het refrein luidt:
We gaan schuren in de Adriaan van Discotheek
Sturen facturen in de Adriaan van Discotheek
Propriacuren in de Adriaan van Discotheek
Baby met mij is het elke avond Boekenweek
Het nummer is een rake schets van een doorsnee boekpresentatie. Champagne, coke, verveling, overspel, vage kennissen. En een nieuw boek, net op tijd persklaar voor de Boekenweek. Met de goedkeuring van de literaire peetvader der Nederlandse Letteren, Adriaan van Dis.
Het tweede nummer De kleedkamer is een partytent tussen twee auto’s is een telefoongesprek met een vriend(in) die niet opneemt dus spreekt de beller in de voicemail. Hij klaagt dat hij het zo koud heeft op een videoset. Tussendoor maken de andere bandleden op- en aanmerkingen. Het is erg leuk vormgegeven. Helemaal van deze tijd door het te gieten in een voicemail monoloog.
Literaire BOYBAND
Niet in Oranje gaat over een persoon die zijn kansen niet heeft gepakt en zijn talenten niet heeft aangewend in tegenstelling tot zijn vrienden. Hij zit vast in een doorlopende herhaling: “Ik doe mijn haar precies zoals het ook gisteren zat.” Hij zal nooit voor Oranje spelen.
Je hoeft het niet alleen te doen stemt melancholisch. Eenzaamheid troef. “Ik ben al dagen binnen ook al schijnt de zon, staar naar de buren vanaf mijn balkon. Aan de kapstok hangt al een tijd alleen mijn jas.” Maar er gloort hoop want niemand hoeft het alleen te doen: ” We kunnen het ook samen doen, je staat hier niet alleen,” luidt een deel van het refrein.
In De manager horen we de peptalk van de manager van BOYBAND die zijn mannen vrijaf geeft om te gaan feesten in de stad. “Je bent maar één keer jong.” Ze moeten wel hun socials in de gaten houden en live verslag maken van de stapavond. De manager wordt emotioneel. “Het is niet alleen zakelijk, we zijn een grote familie. Zorg altijd voor elkaar.” Toch eindigt de manager met de opmerking voorzichtig te zijn met de stem van Wout (Waanders) want niet is verzekerd…
BOYBAND
Dit is slechts een deel van het album In Canon. BOYBAND is een welkome afwisseling op literaire avonden voor zowel publiek als voor de Nederlandse literaire gemeenschap. Speels en niet te beroerd om andere vormen te mengen in een format dat toe is aan verandering.
