DUFFHUES

Outsider singer-songwriter DUFFHUES onthult Hunting

Release tiende album ‘Warlock Enemy’ op 1 februari 2024

Muzikant, auteur en kunstenaar DUFFHUES onthult met Hunting een eerste track van zijn nieuwe album. Warlock Enemy is de tiende langspeler van de outsider singer-songwriter en verschijnt op 1 februari 2024.

DUFFHUES

DUFFHUES
DUFFHUES – Hunting

De songs op het nieuwe album zijn niet zelden korte verhalen, met personages die alledaagse, vreemde of absurde dingen meemaken en evenzo handelen. Met beschouwingen – al dan niet verankerd in de verbeelding of de actualiteit – waarin tegelijkertijd een duister, tragisch en melancholisch mensbeeld naar voren komt. De songs zijn ingebed in avant-gardistische blues, roots en folk, hetgeen vaak atypische songstructuren oplevert.

DUFFHUES
Hunting

DUFFHUES (Niels Duffhues) is een uit Den Bosch afkomstige auteur die duistere verhalen ten gehore brengt, sinds 2001 en al tien albums lang. Telkens met een existentialistische blik op de wereld. Zoals een schrijver verhalen schrijft en als boek of bundel uitbrengt, zo schrijft DUFFHUES korte verhalen en brengt ze uit als songs en albums.

Net zo goed kunnen deze songs ‘korte verhalen met muzikale omlijsting’ worden genoemd. Zijn werk is in de basis gestoeld op het oeroude ambacht van troubadour die de wereld observeert en erover vertelt, maar dan met scherpte, venijn en helemaal anno nu.

Herinterpretatie
DUFFHUES’ werk brengt in feite een literaire herinterpretatie van de blues, uit tijden waarin de rootsmuziek zijn oorsprong vond. Naast het schrijven van Engelstalige songs schrijft DUFFHUES korte verhalen in het Nederlands en maakt hij videokunst.

DUFFHUES beschouwt zichzelf als een outsider singer-songwriter. Net als voorganger Murder Call maakte hij Warlock Enemy volledig in zijn eentje; hij schreef de songs, nam ze op – waarbij hij alle instrumenten zelf inspeelde – en mixte het album. Hij nam het album op in een bunker, waar de temperatuur niet boven de dertien graden uit kwam.

Warlock Enemy
Warlock Enemy

Dat deed hij met opzet: in een wereld waar men voortdurend opzoek is naar comfort, leek het hem juist de uitdaging een album te maken met zo min mogelijk comfort. Het eerste vrijgegeven nummer Hunting is een song over het jagen op romantiek en magie, in een wereld die langzaam maar zeker de afgrond inglijdt.

De release van de track gaat gepaard met een op Super 8 film geschoten video.


Tekst: Gijs van de Burgt | Harvest Music
Frontcover foto: Esther van Waalwijk

DUFFHUES: Hunting (2023)

Murder Call

Murder Call live intens en tegelijkertijd relaxed

Tussen de duistere en macabere tracks door maakt Niels Duffhues grappen met het publiek

Niels Duffhues heeft het schrijven van liedjes weer opgepakt met als resultaat Murder Call. Goed nieuws voor de fans. Murder Call is het negende album van filmmaker, musicus en auteur Duffhues. Tijdens de live presentatie in de Toonzaal zagen we een goedgemutste Niels dit in schrille tegenstelling wat hij zijn publiek liet zien en horen.

Murder Call live

Murder Call live
Niels Duffhues

Het album bestaat uit tien duister verhalende songs met titels als Buried Alive, The Evil Kind en natuurlijk de titelsong Murder Call. Op een groot scherm staat de draaischijf van een ouderwets (bakelieten) telefoontoestel met in het midden het woord MURDER geprojecteerd. Het licht dimt en op het scherm verschijnt een tekst dat Niels over een kwartier zal gaan optreden. Eerst worden vijf video’s vertoond. Niels is ten slotte ook filmmaker.

Mieren
Mieren

De eerste video gaat over de tegenstellingen in een samenleving: rijk versus arm, jeugd en ouderdom, zwak tegenover sterk en hoe een ziekte rondwaart die die tegenstellingen verscherpt. De tweede video heet Jagers van Doggerland. Dat was het drooggevallen land dat Noordwest-Europa met Engeland verbond, het ‘Atlantis van de Noordzee en waar in de laatste IJstijd op de grote mammoet werd gejaagd. Daarna volgen nog Waar er wordt gefluisterd, Het kostuum, personage, lichaam en geest en Mieren. In vijfde deze video vertelt de voice over dat hij zich heeft verkleind tot een mier en zo een mierennest vanuit binnen kan waarnemen, wat een totaal ander en onbekend universum oplevert. Allemaal boeiende verhalen, gedichten, rap. De hese en donkere stem van Duffhues past er perfect bij.

Niels Duffhues
Niels Duffhues – verhalenbundel

Als de laatste video is geëindigd verschijnt Niels Duffhues met een elektrische gitaar in de hand en houdt hij eerst een voorwoord. Daarin vertelt hij over de totstandkoming van Murder Call, dat hij het schrijven van songs weer heeft opgepakt en dat er ook een optreden in Willem Twee poppodium in de planning staat. Daarnaast presenteert hij zijn eerste verhalenbundel De Kil. De bundel bevat korte Nederlandstalige verhalen en andere teksten.

Duffhues
Murder Call

Niels opent met het nummer Buried Alive, over een moordenaar die zijn slachtoffers levend begraaft. De show heeft twee gezichten. Macaber en duister als Niels speelt en lichtvoetig, ja zelfs grappig als hij tussen de songs door een babbeltje maakt met het publiek, inside jokes maakt. Doet hij dat bewust? Zou zomaar kunnen om de tegenstelling met zijn Murder Call tracks te vergroten.

De snellere nummers maken indruk, bevestigd door een luider applaus. Hoe zou het zijn als Niels zich zou hebben begeleid met drums en bas? Het antwoord is dat Niels dat heeft gedaan maar het niet meer wil.
Al met al is deze one-man show indrukwekkend mede door de entourage van de Toonzaal, de belichting en de goede geluidstechniek.

8 april is Niels Duffhues ook te zien bij de tribute aan Bert van de Kamp, de éminence grise van de Nederlandse popjournalistiek, in Willem Twee poppodium. Blimey! (Martien van Bergen) en Duffhues zullen gezamenlijk voor een optreden zorgen en enkele van Berts persoonlijke favorieten spelen.


 

Niels Duffhues Murder Call

Tien duister verhalende songs in Murder Call

Niels Duffhues nam het album in mono op en dat doet denken aan muziek uit vroegere en non-digitale tijden

Murder Call is het negende album van filmmaker, musicus en auteur Niels Duffhues. Het album bestaat uit tien duister verhalende songs. Het album is mono en dat is een bewuste keus. Mono is de bron, is harder, directer, inclusiever en herinnert aan muziek uit vroegere tijden, waar Duffhues zich mee verwant voelt. Op 2 januari verschijnt het officieel op de streaming platforms.

Murder Call
Murder Call

Murder Call

Het album opent met de track BURIED ALIVE, waarin een moordenaar zijn slachtoffers had kunnen doden met een zijn mes, maar in plaats daarvan begraaft hij ze levend. In de tweede track DOCTOR neemt Niels Duffhues de luisteraar mee naar de schemerwereld van rembetika; de Griekse stadsmuziek en subcultuur die zich vroeger afspeelde in hasjcafés.

De titelsong MURDER CALL vertelt over een rechercheur met een roeping voor moordzaken en de fles. In THE PHONE slaat, na een nachtelijk telefoontje vanuit de hel, de waanzin toe. STONE beschrijft een mysterieuze wereld, bestaande uit steen, rots en zandstormen. In THE EVIL KIND wordt het kwaad geboren.

Waar precies VITAMIN SHOT over gaat is, vooralsnog, ook de schrijver ervan een raadsel. SEGUIRIYA is een ode aan de meest duistere vorm van flamenco, waarvan Duffhues een groot liefhebber is. In ANIMALS IN MY HOUSE BLUES slaat wederom de waanzin toe en is het vluchten of verslonden worden.

Een terugkerend onderwerp in de songs van Duffhues is de onderwereld, melancholisch verklankt in de afsluiter ONE MORN.

Murder Call
Niels Duffhues – bio
Korte bio Duffhues

Sinds 2001 verrijkt Duffhues de wereld met zijn duister verhalende songs, roestig bruine stemgeluid en rauwe performance. Met een doorgewinterd repertoire van moordballades, verknipte blues, mystery songs en overpeinzende folk is hij een verhalenverteller als geen ander.

Duffhues is een singer-songwriter van het stevige soort, met wortels in de stevige muziekgenres. Hij speelt geen lieve liedjes, maar slaat het publiek, al negen albums lang, met klinkende zwarte parels om de oren alsof zijn leven ervan afhangt. Verwacht echter niet enkel macabere kommer en kwel, door zijn songs sijpelen ook de nodige absurditeit en zwarte humor.

Nogmaals, de officiële release is op 2 januari 2022 op diverse streaming platforms.

Niels Duffhues

Darkened AV-poetics cineconcert Niels Duffhues

Maker schept veelal een tragische wereld ingegeven door het idee dat de mens een tragisch wezen is

Met het cineconcert Darkened AV-poetics neemt Niels Duffhues je mee in een audiovisuele livebeleving, een traag voortschrijdende tijdzone waarin op eigenzinnige, donker-filosofische wijze verbanden worden gelegd tussen beeld, muziek, soundscapes en gesproken mantra’s.

Niels Duffhues

Niels Duffhues
Niels Duffhues

Ongrijpbaar kunsttalent. Zo wordt Niels Duffhues door velen treffend geportretteerd. Als filmmaker, musicus en auteur realiseert hij uiteenlopende kunstuitingen vanuit een circulaire grondgedachte. Hij leeft, werkt en creëert volgens de overtuiging waardevolle emoties en indrukken – ooit tot hem gekomen middels boeken, muziek, films, kunst en verhalen – terug te geven aan de medemens. Gekanaliseerd door middel van een reeks authentieke uitgaves, expo’s en belevenissen weerklinkt hierin niet zelden Duffhues’ visie op het aardse bestaan, dwars tegen alle conventies in.

Niels Duffhues
Abandon All Hope

In zijn werk schept hij veelal een tragische wereld, ingegeven door het idee dat de mens een tragisch wezen is. Een wezen dat in staat is om te reflecteren, te verlangen, ontevreden te zijn en daarnaar te handelen. Het resultaat is een wereld waarin het mooie en het gruwelijke naast elkaar bestaan, maar waarin de tragiek overheerst. In Duffhues’ werk zit de esthetiek aan de duistere kant. En juist daarin wordt het beeld van schoonheid gezocht. De kant van het licht waar alles mooi, positief en schone schijn is, wordt hierbij zoveel mogelijk weggedrukt.

Parallel aan het duistere streeft hij zoveel mogelijk naar poëtische kunst en keert zich daarbij af van het conventionele én het rationele. “Kunst is krachtiger dan de realiteit, omdat het iemand dieper weet te raken dan wat waargenomen kan worden”, aldus Duffhues. Het poëtische geeft een zekere gelaagdheid aan zijn uitingen.

Darkened AV-poetics

Niels Duffhues
The Other

Met het cineconcert Darkened AV-poetics neemt Niels Duffhues je mee in een audiovisuele livebeleving, een traag voortschrijdende tijdzone waarin op eigenzinnige, donker-filosofische wijze verbanden worden gelegd tussen beeld, muziek, soundscapes en gesproken mantra’s. Verwacht een louterende totaalervaring waarbij je als bezoeker voor even wordt losgetrokken van de dagelijkse waanzin. Grote thema’s zoals existentialisme en ook de ‘voortgangsmythe’, de oneindige technologische vooruitgang die een illusie van maakbaarheid weerspiegelt, blijven hierbij niet onaangeroerd.

Duffhues’ typerende aardsheid klinkt niet alleen door in thematiek en atmosfeer, maar ook in klankkleur, waarin grondtonen van doomblues en drone doorklinken. Laat je meevoeren door een compilatie van korte films, samengesteld als setlist, met een live soundtrack van gitaar en harmonium. De cineconcerten zijn voor Duffhues een manier om met de wereld te communiceren, gebracht als synthese; een cinematische muziekbeleving. Duister, melancholisch, hypnotiserend en onderhuids.


Screenshots: Abandon All Hope en The Other
Het cineconcert Darkened AV-poetics vindt plaats op vrijdag 21 augustus in Willem Twee poppodium

Boundless

Geslaagde eerste editie maakt Boundless volwaardig festival

Line up van instrumentale bands die de W2 zalen vullen met filmische soundscapes en visuals

Boundless, wat ooit begon als een probeersel op een zondagmiddag in 2018 (zie eerdere recensie) , is deze zaterdag 29 februari bij Willem Twee poppodium uitgegroeid tot een volwaardig festival. Deze eerste editie van het Boundless Festival is er al één om in te lijsten, met een line up om van te smullen. De vier programmeurs, Ivo, Johan, Rob en Patrick zijn lange tijd bezig geweest om deze bands van hoog niveau binnen te halen. Het toeval wil dat er vanavond geen enkele band te horen zal zijn met een zanger. Maar dat is geen enkel gemis, want de muziek is vaak spannend genoeg. De avond begint al vroeg, de eerste band mag al om 18.30 uur aantreden.

Boundless festival

Boundless
Celestial Wolves

Celestial Wolves
De kleine zaal is al aardig gevuld als het Belgische Celestial Wolves het podium betreedt. Deze vijfmansformatie heeft weinig bewegingsvrijheid op dit kleine podium, met alle apparatuur en enorme pedalenbakken op het podium. Met drie gitaristen weten ze een heel vol geluid te produceren. Vaak wordt hetzelfde recept gebruikt in de nummers, een rustig hypnotiserend begin dat dan langzaam aanzwengelt tot een storm van gitaargeweld.

Boundless Festival
Pedal Power

De muziek zou voor een soundtrack van een film gebruikt kunnen worden. Niet zelden wordt er een tel overgeslagen, zodat het geen vierkwartsmaat meer is. Dat is iets wat er bij prog rock wel vaker gebeurt. Op het podium gebeurt niet heel veel om naar te kijken, maar wat wel opvalt zijn de soort van computertekeningen op de schermpjes die op de versterkers staan, een reptiel, een konijn, een beer en een wolf. Die corresponderen dan weer met hun t-shirts waar dezelfde tekeningen op staan. De diepere betekenis hiervan heb ik niet weten te achterhalen.

Kokomo

Boundless festival
Kokomo

Een volle kleine zaal betekent nog geen volle grote zaal en dus oogt het in het begin wat leeg in de zaal. Dat verandert gedurende het optreden, waar het steeds ietsje drukker wordt, maar het is dan ook nog steeds best vroeg. De band neemt uitgebreid de tijd om alle apparatuur nog eens te checken, nog even te stemmen en dan zijn ze er klaar voor. Ook tussen sommige nummers door moet er klaarblijkelijk nog even worden gestemd en duurt het af en toe wat lang voordat het volgende nummer begint, waardoor de magie toch wat verbroken wordt.

Boundless festival
lange soundchecks

Ook de nummers van de Duitse band Kokomo beginnen vaak rustig al zijn de overgangen naar de stevige stukken wat minder subtiel zoals bijvoorbeeld bij Hold Me Closer Unknown Dancer en Golden Guns, waar er dan opeens lomp ingehakt wordt. Het geluid in de zaal staat erg hard, zo hard zelfs, dat je broekspijpen trillen van de bas. Er staan kleine lampjes achter op het podium die een beetje aan kaarsen doen denken en doen het goed bij de rustige passages. Tijdens de heftigere stukken gaat regelmatig een stroboscoop aan, soms met rood licht.

De enige keer deze avond dat er vocalen te horen zijn, is tijdens een nummer van Kokomo, waar de gitarist links op het podium een oerschreeuw laat horen. Meer hoeft ook niet, en dat heeft niet alleen te maken met het slechte Engels van deze jongeman, maar zang zou ook alleen maar afleiden van de trip waarin je je bevindt tijdens de lange uitgesponnen, soundscape achtige composities.

Duffhues

Boundless
Niels Duffhues

Dit is weer een hele andere setting dan de rest van de Boundless acts van vanavond. Geen hele band nu in de kleine zaal, maar alleen Niels Duffhues op het podium, gewapend met gitaar en Indiase harmonium. En niet te vergeten een hele rits aan pedalen op de grond. Het is niet heel druk in de zaal en dat is eigenlijk wel prima.

Zo zijn er alleen mensen in de zaal die echt serieus geïnteresseerd zijn in wat Niels allemaal laat zien en horen. Hij stelt zich kwetsbaar op, op het podium, waar hij vaak hele zachte subtiele geluiden laat horen en het publiek gaat daar zeer respectvol mee om en dat is prijzenswaardig. Soms is het zo stil in de zaal dat je het ijs in de glazen hoort rinkelen. Het voelt als een heel intiem optreden en vooraan bij het podium zitten er zelfs enkelen in kleermakerszit gebiologeerd te aanschouwen wat er allemaal gebeurt.

Niels mag dan wel alleen zijn, maar saai is het allerminst. In het begin van de show speelt hij schier achteloos een gitaar riedeltje met heel veel delay. Dit gitaarspel wordt gelooped en loopt dus door als hij zijn gitaar aan de kant zet. Hij draait aan wat knoppen en speelt dan verder op zijn Indiase harmonium waar een soort van trekzak aan zit waarmee de lucht in het instrument gepompt wordt. De hypnotiserende muziek past goed bij de beelden op het scherm, waar een film te zien is die hij ook zelf heeft gemaakt. Het is een zogenoemd cineconcert. Er zijn langsvarende boten te zien en allerlei verschillende sfeervolle landschappen.

In enkele fragmenten zie je Niels zelf ook door het beeld wandelen. Hij speelt zijn instrumenten om beurten en daarnaast zijn ook nog andere klanken te horen, zoals bijvoorbeeld kerkklokken. Als aan het einde de aftiteling is te zien op het scherm, dan landt iedereen in de zaal weer met beide benen op de grond van de werkelijke wereld.

Lost In Kiev

Boundless
Lost in Kiev

Deze band komt niet uit Oekraïne, zoals de bandnaam misschien doet vermoeden, maar uit Frankrijk. En dan wordt het zo wel een internationaal festival. De avontuurlijke muziek van Lost In Kiev neemt je mee op een dromerige reis. De linker gitarist en de bassist midden op het podium bespelen ook regelmatig de toetsen waardoor de muziek net iets spannender wordt.

Boundless festival
Lost in Kiev – slecht zicht

De nummers zijn soms vrij lang, maar blijven boeien met lekkere tegendraadse ritmes, zoals bijvoorbeeld The Incomplete van het nieuwe album Persona. Er zijn prachtige futuristische visuals te zien op het scherm achter het podium die door de band zelf geproduceerd zijn. Daarnaast is er ook een fantastische lichtshow met onder andere een stroboscoop. Alleen is er af en toe zoveel rook op het podium, dat je de band nog amper kunt zien.

Beschouwing
Het niveau van de acts op dit eerste Boundless Festival ligt hoog en daarmee ook de lat voor een volgende editie. Hopelijk weet het dan nog meer publiek aan te trekken, al zal er niet geklaagd worden over de opkomst van deze avond. Mooi om te zien dat er niet alleen mensen uit Den Bosch en omgeving op af komen, maar ook uit Rotterdam bijvoorbeeld. Ook hoor ik af en toe wat Engelstaligen in het publiek en zo wordt het met recht een grenzeloos festival, met hopelijk nog meer edities in het verschiet.

Ongefilterd, what you see is what you get

JC Duffhues en Donnerwetter, rauwe gitaarmuziek bij Café De Vaart

Onder de naam Ongefilterd programmeert Willem Twee Poppodium rauwe gitaarmuziek in Café De Vaart op Tramkade in Den Bosch. Op zaterdagavond 17 november staan hier JC Duffhues en Donnerwetter op het podium. En dat belooft een bijzondere, ongefilterde avond te worden.

JC Duffhues opent de avond gewapend met zijn elektrische gitaar, met als munitie veel distortion en delay. In combinatie met zijn raspende, doorleefde stem brengt hij zijn muziek ten gehore. Geen toeters en bellen, what you see is what you get.

Ongefilterd
The Village

Een groot aantal nummers die Niels Duffhues vanavond speelt heeft ie al een paar jaar niet meer live gespeeld, zoals bijvoorbeeld het meeslepende Saigon Blues van het album Among The Ruins. Verder laat hij ook wat horen van zijn nieuwe album The Village, dat gaat over een rechter die onderweg is naar een dorp waar een moord is gepleegd. Mocht je het album niet op Spotify kunnen vinden, dan kan dat kloppen, want het is op cassette uitgebracht. Het is wel als download verkrijgbaar.

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

Veel van zijn nummers bevatten persoonlijke teksten die recht uit het hart komen. Maar een groot deel van het publiek achterin de zaal is meer met elkaar bezig dan met de zieleroerselen van Duffhues. Het lijkt Niels niet te deren, want hij zingt onverstoorbaar verder over onder andere Windmills en een Hellhole. Gelukkig staan de mensen voorin wel aandachtig te luisteren. Hij sluit zijn show af met Dark Clouds.

 

Donnerwetter
Tegen de tijd dat Donnerwetter gaat spelen is de zaal lekker gevuld. Deze vier gelouterde muzikanten weten hoe je een zaal mee kan krijgen. Vanaf de eerste klanken weten ze de aandacht van het publiek vast te houden. Vooral zanger/gitarist Rocco met zijn kraakheldere stem is een blikvanger met zijn karakteristieke grimassen. Hij lijkt helemaal op te gaan in de muziek waarbij hij soms zijn haren wild laat wapperen en dan weer alleen zijn ogen van links naar rechts laat rollen. De muziek die de mannen maken is niet zo gemakkelijk in een genre in te delen. Ik hoor wat Psychedelica, Seventies Rock, Americana en soms een orgelgeluid wat aan de Doors doet denken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wat opvalt is de mooie opbouw van een aantal nummers en de verschillende tempowisselingen. Ook bijzonder is dat de gitarist de klanken van zijn gitaar meezingt, bij het nummer Ego bijvoorbeeld. Bijna net als Peter Frampton met Show Me The Way, maar dan zonder Talk Box. Als het nummer Dance wordt ingezet, gaan er ook een aantal mensen dansen en dat worden er alleen maar meer naarmate de avond vordert. De sfeer zit er goed in en het publiek reageert enthousiast. Er is een nieuw album uit van de heren, The Boy With The Joker Gun, dat hier vanavond verkrijgbaar is. Het is dan ook geen verrassing dat hier veel van gespeeld wordt. Wie Donnerwetter op korte termijn nog aan het werk wil zien zal naar Amsterdam moeten afreizen. Daar spelen ze op 8 december in De Roode Bioscoop.

Niels Duffhues

Niels Duffhues begint altijd met de tekst

In zijn eentje terug waar het ooit begonnen is

Bij mijn eerste kennismaking met de artiest Niels Duffhues wist ik niet waar ik terechtgekomen was. Hij gaf een optreden in de Willem Twee waar mij meteen het filmdoek opviel dat het publiek meezoog in een zwart-wit roadmovie waarvan hij de soundtrack live inspeelde. Het had iets betoverends, maar tegelijk kreeg je het gevoel dat achter die grauwe beelden een plot zou kunnen zitten dat net zo gelaagd zou zijn als de begeleidende muziek. Met die show gaf Niels ook meteen zijn visitekaartje af. Voor hem geen hapklare stukken of radiovriendelijke songwriter hits, maar muzikale, haast verhalende landschappen waar hij je als gids doorheen laat reizen.

Zaterdag 17 november staat hij in Brouwerscafe de Vaart samen met Donnerwetter ihkv Ongefilterd. Na een radiostilte van 4 jaar komt hij terug met een nieuw album, The Village, waarvan hij een deel zal spelen. Klankgat interviewde hem over zijn laatste werk

Niels Duffhues
Niels Duffhues – foto: Wim Voets

KLANKGAT: Alweer vier jaar sinds je vorige album, wat heb je in de tussentijd gedaan?
Niels Duffhues: Vijf jaar bijna zelfs, want het vorige album There’s a storm coming kwam uit in januari 2014. Ik presenteerde dat destijds bij The Blue Room Sessions in Verkadefabriek. Dat is ook de laatste keer geweest dat ik solo met songs heb opgetreden in Den Bosch.

In de tussentijd ben ik met verschillende dingen bezig geweest, zoals het rondreizende experimentele muzieklaboratorium The Flipside Paradox, dat ik samen met Luk Sponselee organiseerde, en waarmee we flink wat optredens hebben gedaan in Nederland en Vlaanderen. Ook hebben we in die tijd twee albums gemaakt en uitgebracht.

Ook was ik kunstfilms aan het maken, wat ik sinds 2009 doe, daarmee exposeren (o.a. eerder bij SM’s en in 2019 bij Cacaofabriek in Helmond) en filmconcerten aan het geven in Nederland en daarbuiten. Ik geef met regelmaat filmconcerten met mijn kunstfilms, waarbij ik de muziek live bij de films speel, zoals afgelopen zondag nog bij het Noordelijk Filmfestival in Leeuwarden. Ik doe dit onder de naam Niels Duffhues’ Fable Dust. Af en toe breng ik iets uit, zoals eerder dit jaar een cassette met filmdownload.

Waar haalde je dit keer de inspiratie vandaan?
Het idee voor het mini-album, als een conceptalbum, stamt al uit 2014. Ik had indertijd al wat songs geschreven en wat opgenomen, maar ben eind 2014 gestopt als singer-songwriter en was even klaar met songwriting, touren en albums maken. Ik heb sinds eind jaren negentig meer dan 160 songs geschreven, acht albums gemaakt en honderden optredens gedaan. Ik wilde een tijdje iets anders gaan doen. Toen ik er weer zin in had en weer wilde optreden en iets uitbrengen, heb ik wat er lag weer opgepakt en ben verder gegaan vanaf waar ik was gestopt.

Niels Duffhues
Niels Duffhues – foto: Wim Voets

Heb je hulp gehad of was het weer meer een eenmansproject?
Met het schrijven, opnemen, mixen enzo heb ik geen hulp gehad. Ik wilde dat allemaal in mijn eentje doen en wilde zo als het ware terug naar hoe ik ooit begonnen ben: met één microfoon in een ruimte en zelf opnemen, mixen, etc. Daarom komt het album ook als cassette uit, zo ben ik ooit begonnen en cassettes zijn gaaf. De digitale tracks op Bandcamp zijn ook vanaf cassette opgenomen, zodat de tracks dat randje hebben. Iedereen kan een plaat opnemen, dat stelt weinig voor, dus waarom dan niet gewoon doen waar je zin in hebt. Het artwork voor het album is gemaakt door Nikki Nijsten, die kan tenminste tekenen en het resultaat vind ik mooi. Ik had ook geen zin om een albumpresentatie te organiseren en daarom speel ik zaterdag de support van een band die ik gewoon leuk vind.

Wat gaat er schuil achter de titel van je nieuwe album?
De titel The Village slaat op het dorpje waar de songs zich afspelen. Er zijn diverse personages en er is een mysterieuze moord gepleegd. De songs vertellen één en ander, maar niet in chronologische volgorde, er is geen duidelijk verhaal en er is geen plot. Een beetje zoals ik ook films maak.

Niels Duffhuess
Niels Duffhues – foto: Wim Voets

In recensies wordt je neergezet als iemand unieks, zijn er artiesten waarmee we jou kunnen vergelijken?
Ik houd er niet van vergeleken te worden, maar het is inderdaad zo dat in recensies en artikelen altijd dezelfde woorden vallen, zoals ‘uniek’, ‘eigenzinnig’, ‘ongrijpbaar’. Wat ik doe is in zoverre uniek dat ik verschillende dingen doe: schrijven, muziek maken, filmmaken, en dat vaak verbind en combineer tot iets wat herkenbaar is als van mij. Het is ook zo dat mijn werk op verschillende plekken te aanschouwen is: op muziekpodia en festivals, bij exposities, filmfestivals, op bijzondere locaties en meer. Mijn werk beweegt zich daadwerkelijk door verschillende kunstwerelden heen en dat zie je niet zo vaak.

Bijna alles wat ik doe begint met schrijven en ik ben ook erg geïnteresseerd in het auteurschap. Bij het schrijven van songs begin ik altijd met de tekst, daarna de muziek en zo is het ook vaak met de films die ik maak. Ik begin dan met het schrijven van poëzie, korte verhalen en andere teksten, en van daaruit ga ik filmen en muziek componeren. Het enige dat daar in de afgelopen jaren van afweek waren de concerten met The Flipside Paradox, maar dat was ook de bedoeling: ergens elkaar ontmoeten, soundchecken en spelen; geen composities, geen repetities, alleen vrij muziek maken. Een werkelijke verademing vergeleken met de doorgaans geestdodende praktijk van de popmuziek.

Niels Duffhues
Niels Duffhues – foto: Wim Voets

Of artiesten die jou inspireren?
Die zijn er zeker. Ik luister zelden naar pop/rockmuziek, maar wel vaker naar wat men onder wereld- en volksmuziek schaart, zoals flamenco (met name de oudere generatie zangers, zoals Camaron, Caracol, El Chocolate, Afrikaanse muziek (veel Touareg en aanverwanten) en de laatste tijd luister ik veel naar rebetika (Griekse muziek, red.). Er moet van mij melancholie inzitten, het blues gevoel, dat vind ik interessant en raakt me.

Ik lees veel en er zijn schrijvers die me inspireren, zoals de poëzie van Lorca en Tjebbe Hettinga, de romans van Marcel Möring, Marquez, Màrai (ook schrijvers wiens achternaam niet met een M begint), om er wat te noemen. Filmmakers als Tarr, Kieslowski, Tarkovsky Kaurismaki en multikunstenaar Armando. Maar ook bijvoorbeeld de Vlaming Rudy Trouvé heb ik hoog zitten; die muziek maakt, schildert en meer. Ik houd wel van het autonome perspectief van de éénling en het moet natuurlijk niet allemaal blij en vrolijk zijn hè, maar dat is ondertussen toch wel duidelijk mag ik hopen.


Foto’s Niels Duffhues: Wim Voets