De muzikale reis die Popronde heet, begint voor deze redacteur van dienst traditiegetrouw bijna altijd bij Knillispoort. Hier vind je vaak goede gitaarbands. Zo ook nu dus in de gedaante van Helen Jewett.
Helen Jewett
Anders dan de bandnaam doet vermoeden is het een driemansformatie. Geen vrouw in de band dus. De naam Helen Jewett komt van een negentiende eeuwse prostituee, die op gruwelijke wijze is omgebracht door één van haar vaste klanten. Dus dat klinkt alvast niet zo gezellig.
De muziek die de jonge mannen maken is ook niet zo vrolijk en houdt het midden tussen shoegaze en postpunk en soms hoor ik Fontaines DC klanken erin. Het is een mooie balans tussen rustige stukken en harde gitaarpartijen. Het zijn mooie composities die eigenlijk vaak wel wat langer hadden mogen zijn. Dat is een goed teken zou ik zeggen.
Helen Jewett timmert al lekker aan de weg en hebben al shows mogen supporten voor onder andere Personal Trainer en gaan ook op tour met Paceshifters.
bijzondere vibrato
Het is een energiek optreden en vooral de bassist, die ook enkele zangpartijen voor zijn rekening neemt, is lekker beweeglijk. Zanger/gitarist Gijs Stuivenberg heeft een bijzondere vibrato in zijn stem en maakt veelvuldig gebruik van zijn tremolo handle, waardoor de lang uitklinkende gitaargeluiden een extra spannende vibratie krijgen.
Het is lekker druk in de Knillispoort zo vroeg op de avond en iedereen, jong en oud, staat lekker mee te bewegen op de aanstekelijke klanken van de band. Het is een mooi begin van de Popronde en dat belooft wat voor de rest van de avond. De lat ligt hoog.
Inge Lamboo draait voor de tweede keer mee in het rondreizend muziekcircus dat Popronde heet. Vrijdag 6 oktober doet zij ook Den Bosch aan en wel in de sfeervolle ruimte van de Knillispoort. Zij gaat solo dus zonder haar eigen live band. Haar kennende van The Voice in Holland editie 2020 zal een solo act net zoveel impact hebben.
Inge Lamboo
Inge Lamboo – @Mickey Obo Photo
Inge Lamboo staat in haar eentje in de Knillispoort voor de microfoon met haar akoestische en elektrische gitaar en uit de pedalen tovert ze haar effecten. Het is redelijk druk in de Knillispoort, zo’n 50 fans nemen de moeite om naar deze – voor de gelegenheid – singer songwriter te luisteren. Ze speelt nummers van haar debuutalbum Black Heart dat in april van dit jaar werd uitgebracht. Ook op vinyl trouwens.
Tijdens haar show maakt ze de opmerking dat ze het fijn vindt dat haar nummers akoestisch net zo overeind staan als op haar Black Heart album met al die vele instrumenten. Inge maakt bij een aantal songs gebruik van loops maar ze wil dat niet gaan uitmelken.
Collega redacteur Johan van Bommel: Ze was nu in haar eentje in Den Bosch. Heb op Instagram dingen van haar met de band gezien. Ik vond haar supersterk in haar eentje. Heel goed gitaarspel, bluesy en rocky. Mooie hoge uithalen, wel veel hoge uithalen maar echt wel heel vet.
Inge Lamboo houdt ervan om in veel stijlen te spelen. Ze schrijft dan ook in veel stijlen. Ze wil zoveel mogelijk uitproberen en daar mag het publiek hier in de Knillispoort gelukkig getuige van zijn. Haar optreden is een oase van bezinning & drive temidden van al het gitaargeweld dat de redactie van KLANKGAT nog te wachten staat.
Ik kwam precies op het moment dat Abel in de foyer op de piano begon te spelen binnengelopen. En het was meteen duidelijk: hier zat iemand met ontzettend veel lol te spelen. En dat sloeg meteen aan. Met zijn schijnbare nonchalance maakte hij de indruk een beetje een amateur te zijn, compleet met een stevige vleug zelfspot.
Maar zijn akkoorden op de piano, en de bij tijd en wijle ingewikkelde akkoordprogressies en diverse ritmes logenstraften dat flink. Hij wist heel goed allerlei stijlen te combineren, ook van minder bekende stromingen. Soms was het bijna klassiek, dan weer hoorde je vleugjes Genesis terug en plots moest ik aan Henry Cow denken.
Zijn teksten waren sterk en doorleefd, waarbij de klanken de betekenis van de woorden perfect ondersteunden. Dat zijn vingers echt wel wisten waar de toetsen zaten wekt minder verbazing als je weet dat hij conservatorium afgestudeerd is. Iets wat hij met zijn laconieke manier van doen prima wist te verbloemen. Naast de piano wist Abel Natürlich ook heel goed waar de snaren van een gitaar voor dienen.
De drie kwartier speeltijd waren heel erg snel voorbij, en ik zat alleen nog maar met de gedachte dat dit een erg leuk en bijzonder optreden was geweest.
Xavier trad na een pauze op in de Toonzaal zelf. Na een studie piano en elektronische muziek aan het conservatorium is hij een geheel eigen muziekstijl aan het ontwikkelen. Het bestaat uit een onderbouwing door synthesizers (in een laptop) en een Behringer PolyD, waar hij live vleugel bij speelt.
Hierin zorgt de achtergrond voor allerlei ritmes en ambient achtige geluiden die heel mooi samen gaan met de melodie die hij op de piano speelt. Hij begon met stukken van Philip Glass, die opnieuw gearrangeerd waren. Naderhand toegevoegde tonen uit de Poly D maakten daarbij een heel aparte atmosfeer. Echt muziek waarin je je in de stemming kan verliezen.
Toch nam het me nergens echt mee, misschien door een zeker gebrek aan beweging in de muziek, waar het zeker van zou kunnen profiteren. Verdere composities volgden. En zo was het einde van de avond al weer snel daar.
De Muziekroute van November Music 2022 vraagt de nodige voorbereiding van de liefhebber. Op zondag 6 november is tussen 11:30 en 18:00 uur het aanbod zó groot én divers dat je wel een persoonlijke timetable moet opstellen.
Muziekroute 2022
Chiel Nugter is een productieve componist uit Den Bosch en Bart van Dongen is momenteel De Stadscomponist. Een scheutje chauvinisme is mij niet vreemd. Ik heb hen dan ook op mijn Muziekroute lijst staan. Verder laat ik me graag verrassen en daarom staan Sanne Sanne, XTRO, Anneleen Boehme en Jo Goes Hunting op mijn lijst.
Muziekroute – Greener Grass
In de Clubzaal van de Verkadefabriek zou om 12:00 uur Sanne Sanne met Sanne Huijbregts beginnen, maar door ziekte komt dat te vervallen. Greener Grass, een andere band van Sanne Huijbregts neemt de honneurs waar. Dat moest zaterdagavond nog op stel en sprong worden geregeld. Greener Grass balanceert tussen jazz, folk, pop en wereldmuziek. De band opent met het nummer Greener Grass.
De close-harmony van de drie vrouwen is engelachtig waarbij de zware stem van bassist Camiel Jansen een mooie aanvulling is. Het is een kalm begin van mijn Muziekroute, eigenlijk wat te lief voor mij. Ik ben toch meer in voor de rafelranden van de muziek.
XTRO – a waste of time
Die rafelranden tref ik aan in Huis73 waar het trio van XTRO in een donkere Pleitzaal ieder achter een percussie installatie staat met als decor drie grote schermen. De geprojecteerde beelden zijn onrustbarend. Gigantische afvalstortplaatsen en vervuilde zeeën stromen voorbij. De set draagt heel toepasselijk de naam A Waste of Time, maar tijdsverspilling is het zeker niet.
Een set van 30 minuten blijkt een goede keuze en houdt het publiek scherp. XTRO combineert minimalmusic, electronica, akoestische instrumenten, theater en eigenlijk alles wat los en vast zit. Er is geen limiet, indachtig de woorden van de Amerikaanse componist John Cage dat muziek zich niet beperkt tot piano of viool.
Dat laatste gaat wel op voor het volgende concert van het Ensemble Chiel Nugter dat ook in Huis73 plaatsvindt
Ensemble Chiel Nugter
Ensemble Chiel Nugter
Het ensemble speelt Masquerade, een productie uit 2021 van Chiel Nugter waar KLANKGAT aandacht aan heeft besteed. Het is druk in de Hofzaal van Huis73. Ik zie Bert Palinckx, artistiek leider van November Music in de zaal. De belangstelling voor de muziek van Chiel Nugter is terecht. De liefde voor melodie staat centraal in zijn werk. Met het album Masquerade (2021) worden we ondergedompeld in Mediterrane sferen.
Anneleen Boehme
‘Anneleen Boehme die als uitvoerend musicus even imposant is als de omvang van haar instrument‘. Zo wordt deze Belgische contrabas speler op haar Facebook pagina omschreven. Een waar woord. Maar toen ik de zaal van De Azijnfabriek binnenliep, dacht ik toch dat ik me had vergist. In plaats van een klassieke jazz opstelling, zag ik violisten. Was ik verkeerd? Nee, want die strijkers maken deel uit van Grand Picture Palace waar Anneleen mee toert. Ik had een kort interview met haar. Dat wordt in een apart artikel gepubliceerd.
Anneleen Boehme
Grand Picture Palace
Anneleen wordt begeleid door het Grand Picture Palace met strijkers, koperwerk en een slagwerker. Het is een bijzondere mix van jazz en klassiek. Krachtig en prachtig van sound en harmonieus wanneer dat nodig is. Een heel bijzonder concert met als beloning een lang applaus. Ik spoed me naar Theater Artemis. Angel City van Bart van Dongen staat daar op het programma van de Muziekroute.
Bart van Dongen
Bart van Dongen – Angel City
Bart van Dongen is De Stadscomponist van ‘s-Hertogenbosch en dientengevolge een must in deze Muziekroute. Wat op deze muzikale zondagmiddag in Artemis te zien is, heet De Verwachting, het eerste deel van zijn compositie Angel City.
De Verwachting bestaat uit piano en zang, gesitueerd in een Middeleeuws aandoende decor, ja. een tafereel van het Spanje onder Moors bewind. Die associatie ligt misschien voor de hand door een van de zangers die uit Syrië komt.
In een donkere ruimte werpt een draaiende discobol (!) heldere lichtjes rond. Mysterie ten top mede door de uitdossing van de twee zangeressen en zanger. De inhoud ontgaat me maar het maakt wel indruk.
Dan iets totaal anders. Helemaal nu, westers, rock, pop, jazz & dance in Willem Twee poppodium met Jo Goes Hunting ter afsluiting van deze Muziekroute. Groter contrast met Angel City is haast niet denkbaar en zodoende lijkt deze rockjazz groep uit Rotterdam.haast iets gewoons. Maar dan doe ik hen geen recht. Daar waar je denkt dat het jazzy wordt, komt de rockspirit om de hoek kijken.
Frontman/drummer/zanger Jimmi Jo Hueting haalt zijn inspiratie door op een hoek aan de Kruiskade in R’dam te luisteren naar de muziek die uit de open ramen van voorbij rijdende auto’s schalt. Dat is te merken aan de vele onvoorspelbare breaks. Jammer dat de stem van Jimmi deze middag de kracht ontbeert om deze set echt geslaagd te noemen.
De Muziekroute heeft mij gebracht waar ik op zoek naar was. Variatie, herkenning en onvoorspelbaarheid. Maar wat een overvloed. November Music is een muzikale suikeroom.
Triggerfinger. A new desire, a new yearning to rock hard! staat er op het affiche. Voor het eerst na een lange sabbatical gaan deze rockgoden uit België weer live en in Willem Twee poppodium zijn wij, de uitverkorenen, daar getuige van.
Het was bijna niet te geloven, toen begin vorige maand de aankondiging kwam dat Triggerfinger op 29 juni in Willem Twee Poppodium zou gaan spelen. Maar deze woensdag is het dan zover. A new desire, a new yearning to rock hard! staat er op het affiche. Het album Colossus uit 2017 was het laatste wapenfeit van de band en daarna besloten de bandleden dat het tijd was voor een pauze en zich te richten op enkele persoonlijke projecten.
Zo was Mario Goossens samen met Cesar Zuiderwijk van The Golden Earring onlangs nog te zien op Paaspop en het Bevrijdingsfestival met zijn band Sloper. Vanavond spelen deze “rockgoden” weer voor het eerst na een lange sabbatical en deze uitverkorenen hier in de zaal mogen daar getuige van zijn.
Triggerfinger bestaat volgens Wikipedia nog steeds uit drie personen, al is er voor dit optreden wel extra gitarist Geoffrey Burton ingevlogen. Mijn verwachting was dat ze deze avond zouden gebruiken om wat nieuw materiaal te testen, maar het blijkt een greatest hits show te worden met bijna uitsluitend knallers. Er wordt afgetrapt met I’m Coming For You, een lekker lomp rocknummer met die kenmerkende hoge stem van Ruben Block.
Dan het heerlijke First Taste, waarvan ook een geweldige uitvoering bestaat samen met rapper Method Man van Wu-Tang Clan, dan heet het The One. Als derde nummer het swingende Let It Ride en het lijkt niet op te houden met de hits, want als vierde komt dan de lekkere meezinger Short Term Memory Love.
Daarna komt Triggerfinger met een paar wat minder bekende nummers, zoals de titeltrack van het in 2014 verschenen By Absence Of The Sun, Perfect Match en And There She Was, Lying In Wait bijvoorbeeld, van hetzelfde album. De nummers volgen elkaar in rap tempo op. En terwijl Ruben en vooral Mario het publiek nog eens opjut, soms staand achter zijn drumkit, wild zwaaiend met zijn armen, blijft Monsieur Paul (Paul Van Bruystegem) onverstoorbaar de groove erin houden op zijn bas.
Ruben wisselt regelmatig van gitaar, maar tegen het einde, na het lekkere, lome en bluesy Is It, ruilt Ruben voor één keer zijn gitaar in voor een basgitaar. Nu komt extra gitarist Geoffrey Burton zéker van pas, want er zijn dan opeens twee basgitaren in het spel. En het moet gezegd, Colossus, de titeltrack van hun laatste album, heeft door dat extra basgeluid een heel dik geluid.
De perfecte uitsmijter van de reguliere set kan dan alleen maar All This Dancin’ Around zijn natuurlijk. En gedanst wordt er zéker en dit keer zijn de aanmoedigingen van Mario niet eens nodig. Het publiek gaat uit zijn dak en terecht want het is een waanzinnige show! Maar dan blijkt toch dat het een try out betreft, want ergens halverwege het nummer raken ze elkaar kwijt.
Is dat erg? Nee man! Ruben maakt er een verhaal van dat ze tijdens de sabbatical veel naar experimentele jazz hebben geluisterd en dat het daardoor even mis ging. Ze kijken elkaar aan en na één knikje gaan ze verder. En hoe! Het dak gaat eraf! Het kan ook niet anders dan dat er een toegift volgt.
De twee laatste nummers van vanavond zijn beide covers, waarvan de voorlaatste, Dancing Barefoot van Patti Smith, zeer geslaagd is. Over de allerlaatste zijn de meningen in de zaal wat verdeeld. Het begint met een gitaarriff, die verdacht veel lijkt op Kashmir van Led Zeppelin, maar gaat dan over in Man Down van Rihanna.
Het zal niet gek zijn dat er vanavond niet zoveel Rihanna fans in de zaal zitten, maar toch weet Triggerfinger ook hier weer een eigen draai aan te geven net als bij I Follow Rivers, die met die kopjes in de ochtendshow van Giel Beelen, u weet wel. En dat is een cover die ze vanavond gelukkig hebben overgeslagen.
De vier mannen op het podium maken nog een diepe buiging en dan is het alweer gedaan, na een uur en een kwartier. Maar eigenlijk zouden wij, de gelukzaligen in de zaal, die diepe buiging moeten maken en dankbaar zijn dat we hier in zo’n kleine zaal getuigen van mogen zijn. Triggerfinger is weer terug, en hoe!
