gospel | KLANKGAT

aug, 2021

Reaspora zoektocht naar eeuwenoude en verborgen roots
Live-act en video van Onyx & Ivory brengt vele muziekstijlen tot één geheel

Reaspora is de muziektour van zangeres en performer Anne-Fay Kops en haar broer, video- en filmmaker Felix Kops. Zij zijn op zoek naar hun roots. Waar komen hun voorouders vandaan? Hoe zijn ze in Suriname terechtgekomen. Waarom zijn hun grootouders naar Nederland gegaan? Allemaal vragen die hen van Suriname tot aan West-Afrika brachten. Broer en zus Kops (Onyx & Ivory) realiseren met deze muziektour op Theaterfestival Boulevard 2021 een terugkeer, een reaspora die zij in muziek, dans & performance, teksten en video hebben vormgegeven.

Reaspora – omgekeerde migratie

Anne-Fay en Felix reisden van Nederland via Aruba en Curaçao naar Suriname en kwamen uiteindelijk uit in het West-Afrikaanse land Ghana. In al deze landen maakten ze muziek met lokale producers en muzikanten. De verhalen, de mensen en de muziek van deze reis stopten zij in tracks vol hiphop, soul, gospel, elektronica en traditionele stijlen uit de landen van hun voorouders. De diaspora is ten einde en omgezet in een reaspora.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Maar laten we beginnen hoe de muziek- en videovoorstelling Reaspora begint. Op het donkere podium is alleen een microfoon op een standaard te zien. Er verschijnen teksten en beelden op een beeldscherm dat als achtergronddecor gaat dienen voor de performance van Anne Fay. We krijgen in sneltempo te zien waar hun voorouders vandaan komen: West-Afrika (Ghana) en China.

Hoe zij in Suriname terechtkomen, dat hun grootvader naar Nederland vertrok en trouwde met een blanke vrouw en zij een zwarte dochter kregen die op haar beurt een witte dochter op de wereld bracht, Anne-Fay. Het wordt een reis naar de roots van broer en zus Kops.

Soundscapes zoemen zacht door de zaal. Aan weerszijden van het podium zijn heel donker en vaag de twee begeleiders van Anne-Fay te zien: Anan den Boer op keyboard en Gino Cochise op drums, bass en gitaar. Anne-Fay komt op en de show kan beginnen.

Op het podium staat een jonge blanke, blonde vrouw en het is dat je de strekking van Reaspora kent anders zou haar verschijning je zeker op het verkeerde been zetten. Anne-Fay stipt dat ook aan in eigen bewoordingen. “Ik ben een witte dochter van een zwarte moeder.” White woman.

House, hip hop, r&b, poppy-disco en indringende video’s

White Woman is een mooie ballad, maar deze muziektour heeft meer te bieden zoals de nummers Titanic Noir en Freedom & Death bewijzen. Zelfspot is Anne-Fay ook niet vreemd. In de song Thighs (dijen) zingt ze: “I’ve got thighs the size of Africa…[ ] With these cheeks I should have been a stripper. Het is een lekker klinkend poppy-disco liedje met een serieuze strekking/ondertoon. Luister zelf maar.

Met My Me duikt Anne-Fay verder in wat de zoektocht voor haar persoonlijk betekent. In het aangrijpende The Sun beschrijft zij hoe gedachten en gevoelens vervliegen onder de hete zon op de slavenmarkten en plantages. Hoe flarden uit het verleden opkomen.

Anne-Fay wordt begeleid door Gino Cochise en Anan den Boer. Zij is een hele goede zangeres met die typische sound die meer zangeressen van haar generatie hebben, zacht & rauw, hard en omfloerst wanneer een lied daarom vraagt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dansen bij Reaspora
Het laatste nummer is So Many Days en Anne-Fay roept het publiek op te gaan dansen. De mensen doen gretig mee en zo wordt deze muziektour vrolijk afgerond. Het indringend verhaal van een zoektocht die nooit te zwaarwichtig wordt. Gelukkig maar.

Reaspora de muziektour van Onyx & Ivory is een lange live videoclip, dan ernstig dan vrolijk. en altijd goed en krachtig vormgegeven.

Crew
concept Onyx & Ivory: Anne-Fay & Felix Kops
zang: Anne-Fay Kops
drums: Gino Cochise
toetsen: Anan den Boer
beeld: Felix Kops
geluid: Rory van den Oest

mei, 2021

Soepele blending S!R en Berget Lewis Jazz in Duketown
Ongecompliceerde soul spat vanuit Willem Twee poppodium via Zoom zo je huiskamer in

Berget Lewis is een gevestigde naam in de Nederlandse soul scene. Denk aan Ladies of Soul bijvoorbeeld. Ik heb haar een aantal keren zien optreden op diverse podia in het land en in televisieuitzendingen. De band S!R (Soul Recruits) is opgericht door gitarist Aron Raams – bandleider van Gare du Nord – en zanger Dennis Kroon, bekend van The Voice of Holland. En nu staan ze live op de laatste dag – maandag 24 mei – van Jazz In Duketown 2021. Via ZOOM, dat weer wel. Zien hoe dat uit gaat pakken.

Berget Lewis en Soul Recruits (S!R)

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het belooft een flinke dosis funk, gospel en soul te worden, volgens zanger Dennis Kroon. Hij begint samen met Soul Recruits aan de set met een nummer van Jarle Bernhoft. Ook het tweede nummer So Many Face is van Bernhoft. Sterke new soul en vakkundig vertolkt. Dennis als soulzanger verrast op een prettige manier. Het derde nummer is er een van zanger Gregory Porter.

Meteen na afloop verlaat Dennis de stage en verschijnt Berget Lewis vanachter de coulissen zonder enige aankondiging. Maar gejuich van de weinig aanwezigen stijgt op vanuit de zaal en wellicht ook van het ingelogde publiek. Berget neemt meteen bezit van het podium en haar show kan beginnen. Ze doet onder meer een cover van Ain’t Nobody van Chaka Kahn.

Wat opvalt aan het optreden van S!R en Berget Lewis is dat ze op elkaar ingespeeld zijn, alsof ze al jaren samenspelen. Zo natuurlijk. S!R met Dennis Kroon klinkt ingetogener, terwijl de band bij deze Soul Diva van meet af aan rauwer – heavier – speelt. Met Berget Lewis trappen de Soul Recruits op het gaspedaal voor een flinke dosis gospel, soul en funk. En dat komt de livestream ten goede uit, het spat gewoon uit je scherm je huiskamer in, of waar je ook zit te kijken.

Tina en Chaka

Deze slideshow vereist JavaScript.

De show gaat door en een uur is eigenlijk te kort. Een ‘we want more’ zou bij een reguliere act vele keren hebben geklonken. Zelfs een kleine technische storing – de mic van Berget hapert en er moet een draadje vervangen worden – kan de stemming niet verpesten. Er wordt effe een geïmproviseerd introotje ingezet waarna het nummer Goodbye James wordt ingezet.

Na dit nummer komt Dennis weer op het podium en zingen hij en Berget het prachtige nummer Let’s Stay Together van The Reverend, Al Green. Lewis vervolgt met een gospelvertolking van het nummer Help van The Beatles dat ook door Tina Turner werd vertolkt. Berget is een groot fan van haar. Een ander icoon is Chaka Kahn en Through The Fire ontbreekt dan ook niet aan haar repertoire.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Meteen hierna een zinnenprikkelende cover van What’s Love Got To Do With It van Tina Turner. Dat nummer is inmiddels grijsgedraaid maar door Berget klinkt het als nieuw, als vers van het mes. De spetterende afsluiting van de show is aan I’m Every Woman van Chaka Kahn. Berget roept alle vrouwen op om voor zichzelf op te komen. Geen beter nummer denkbaar.

Berget Lewis en de Soul Recruits hadden de Bossche binnenstad helemaal op haar kop kunnen zetten. Misschien volgend jaar.

Bezetting

Berget Lewis (zang)
Dennis Kroon (zang)
Aron Raams (gitaar)
Ferry Lagendijk (toetsen)
Sven Happel (bas)
Marc Schenk (drums)

Gastredacteur: Mathijs van Tongeren
Screenshots Livestream Berget Lewis en Soul Recruits – Jazz in Duketown 2021

Bekijk de livestream op Youtube:

jan, 2020

The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra
Blue Room Sessions is weer het toneel van een fantastische happening van fantastische muzikanten

Het is een berucht Belgisch familie orkest, althans volgens The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra. Deze allitererende naam lijkt te verwijzen naar een zeer bekende Belgische artiest. Maar deze muzikanten zijn echter minstens zo virtuoos.

The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra

De Rielemans familie bestaat uit de twee zangeressen Hermine (Kathleen Vandenhoudt), Josephine (Pascale Michiels) ook wel bekend als Billy & Bloomfish. De Gentse singersongwriter Bruno Deneckere (Joseph Rielemans) en zijn kompaan Nils De Caster (Eduard Rielemans) speelden ooit samen in de band Pink Flowers. Het vijfde lid van de familie is de uit Mexico afkomstige Luiz Marquéz (Gerardo Rielemans).

Op de site (zie link onderaan) staat het hele verhaal van “De meest intrigerende familie van deze tijd” beschreven, The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra.

Vol podium

The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra — overvol podium

Het overvolle podium oogt zeer indrukwekkend en staat vol met instrumenten. Viool, mandoline, diverse gitaren en, over intrigerend gesproken, twee Chinese snaarinstrumenten uit de omvangrijke collectie van Pascale Michielse. Daarnaast een hele rij saxofoons, blokfluit, een trompet en allerlei dingen die geluid produceren.

Who gave her Away is het eerste nummer. Gevolgd door songs over het leven met Life’s Too Short en Rest Of My Life. Ook een ‘schôôn vogelke’ mag niet ontbreken in hun repertoire, Sing Bluebird Sing. Over de begeleiding van de songs val ik niet steeds in herhaling…alle songs worden namelijk meesterlijk meerstemmig gezongen en begeleid.

Ook het laatste taboe, schertsend ‘seks met insecten’ genoemd, wordt bezongen in het nummer Butterfly. De eerste set bevat mooie nummers alsTime Of Day, wat uitnodigt tot dansen. Tenslotte wordt origineel afgesloten met Little Break. Een lied met een boodschap; bestel een drankje en koop gerust een CD.

Tweede set
Na de pauze nog een aantal goeie songs zoals het ‘jazzy’ Doin’ It Right. Het vrolijke Sentimental Blue en Who’s That Man, met Morricone-waardige mondharmonica spel is een mix van country en gospel. Het Spaanstalige Caravana wordt gezongen door Marquéz.

Tegen het einde van de show wordt het donker in de zaal. Hypnotiserende geluiden klinken tijdens Deeper Well. Met een hoofdrol voor Michiels die gepassioneerd haar Chinese instrument in het onheilspellende blauwe licht bespeelt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Als toegift JJ Cale’s Tijuana. Tijdens de soundcheck al gehoord en bewonderd en gelukkig tóch nog gespeeld. Het allerlaatste nummer is er een van Deneckere zelf; Blue Sky over Nashville.

Ik zeg het nog één keer. Het hele orkest is muzikaal gezien briljant! Pascale Michiels; is het geen banjo of gitaar dan is het de xiaoruan of de gaiyinruan (de Chinese snaren). Kathleen Vandenhoudt; op de Gibson J-200 en de trompet. Deneckere met zijn karakteristieke stemgeluid en zijn spel op zowel elektrische als akoestische gitaar.

Multi-instrumentalist De Caster virtuoos op lapsteel, viool, mandoline en gitaar. En niet te vergeten Luiz Marquéz die overigens een opvallende rol speelt in dit markante gezelschapl. Kortom het was een fantastische happening.

Nieuwsgierig naar het hele verhaal van de Rielemans Family? Lees er alles over op rielemans.be

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

Setlist:
Who Gave Her Away, Life’s Too Short, Rest Of My Life, Sing Bluebird Sing, The Fire That Burns, Lowlands Clay, Butterfly, Time Of Day, Little Break. Tweede set: I’d Do It Again, Doin’ It Right, Talking Too Much, Sentimental Blue, Deep In Soul,Who’s That Man, Caravana, Some People Call It Poison, Deeper Well. Toegift Tijuana en Blue Sky Over Nashville

nov, 2018

Heart and soul van Dana Fuchs rauw en zoet
Drumsolo en akoestische act stelen de show

De band van Dana Fuchs begint de avond met een stevige intro en zet daarmee de toon. Soul met een dikke rocklaag gaat het worden. Op de achtergrond van het podium verschijnt het silhouet van een rijzige vrouw met lang krullend haar en je voelt de spanning stijgen. Reikhalzend kijkt het publiek naar de vrouw die zich langzaam losmaakt van de donkere achtergrond.

De rauw-zoete stem van Dana Fuchs

Dana Fuchs loopt naar voren, stopt bij de microfoonstandaard, de spotlichten staan fel op haar gericht en zij begroet Den Bosch, de stad met voorop natuurlijk Willem Twee poppodium waar het allemaal voor haar is begonnen, iets dat deze artiest niet is vergeten. ‘It all started here’. De band rockt intussen gewoon door en Dana begint te zingen en ik vraag me meteen af waar ik zo’n soortgelijke stem eerder heb gehoord. Ik kom er maar niet op.
Na het eerste nummer vertelt Dan Fuchs wat haar de laatste tijd is overkomen. Dat zijn geen prettige berichten, want er zijn nogal wat familieleden gestorven. Dana lijkt me een sterke vrouw, maar het heeft haar duidelijk veel pijn gedaan. Ze roept iedereen in de zaal op om dierbaren die pas geleden zijn overleden te koesteren, hen te herdenken en bij zich te roepen. ‘Let them join in’.

Nog steeds kan ik maar niet achterhalen waar de stem van Dana Fuchs mij aan moet denken. Ook een vrouwelijke artiest, maar wie? Afijn, het is eigenlijke niet zo belangrijk want het is een lekkere soul show met veel rock. Niet van dat gelikte spul en zeker geen vertegenwoordiger van de Philly Sound. Dat was alleen maar zoet. Dana trakteert ons op een rauw-zoete maaltijd. Ze wordt ondersteund door het betere gitaar- en drumwerk van haar band. Gitarist Jon Diamond is de grote man achter Dana Fuchs. Hij schrijft alle teksten van haar nummers.

Drumsolo

Een hoogtepunt van de show is de drumsolo van Santo Rizzolo. Hij is de favoriet van Dana Fuchs en mag met een heuse drumsolo even alles naar zich toe trekken. Het is lang geleden dat ik een drumsolo live heb gezien. De spotlichten staan op Rizzolo gericht, mooi vlammend rood licht. De drumsolo is goed opgebouwd en het publiek reageert erg enthousiast. Dana komt naast Rizzolo staan en begint de beroemde woorden van Sympathy For The Devil van The Rolling Stones op te zeggen. Het publiek doet mee door ‘WHOO-HOO’ te roepen. Een hele goede act die terecht met veel applaus wordt beloond.

Akoestisch

Een tweede hoogtepunt van de show is de akoestische act van Jon Diamond en Dana Fuchs. Diamond begeleidt haar op akoestische gitaar en Dana zingt bloedstollend mooi. Zo komt haar stem volledig tot zijn recht, kaal en sober en weet ik eindelijk aan wie zij mij doet denken. Het is wijlen Janis Joplin die soul, blues, country en rock ook zo machtig mooi ineen kon smeden. Het blijft bij één akoestisch nummer. De voltallige band komt weer op het podium en de show vervolgt zijn weg.

Dana en haar band passen perfect in het Amerikaanse plaatje. Dat soort bands kunnen moeiteloos cross-overs maken binnen en tussen diverse genres. Dat heeft te maken dat zij daar van kinds af aan vertrouwd mee zijn. Het zijn hun roots. Dana Fuchs mixt er nog gospel bij, de basis van vele, zo niet alle, soul artiesten. De spirituele soul show nadert zijn einde, maar gelukkig scandeert het publiek luidkeels om een toegift die door Dana Fuchs en band van harte wordt ingewilligd.

Leden band
ON TOUR:
Dana Fuchs
Jon Diamond
Brian Gearty
Santo Rizzolo
Matt Wade
Steven Salcedo
Tyler Keneshero
Piero Perelli
Walter Latupeirissa
Nicola Venturini

aug, 2018

Spetterende soul show van Steffen Morrison & Band of Brothers
New soul in old school traditie met ballads, gospel en full swing

Theaterfestival Boulevard 2018 heeft meer oog voor muziek dan de vorige edities van zeker de laatste 10 à 15 jaar. De muziek programmering van deze editie ziet er ook goed gevarieerd uit met voor iedereen wat wils. Zaterdag 4 augustus was het soul – new soul zelfs – en wat voor soul. Soul van Nederlandse bodem uitgevoerd door zanger/performer Steffen Morrison uit Amsterdam.
Sommigen kennen Steffen wellicht nog van The Voice of Holland waar hij in 2013 tijdens een ‘blind audition’ alle vier de stoelen liet omdraaien. Steffen is dat stadium ontgroeid en maakt nu onvoorwaardelijke soul in samenwerking met producent Tjeerd Oosterhuis, de broer van.

Soul show in old school traditie

Het is warm, heel warm in de BLVRD-theatertent op het festivalplein van Theaterfestival Boulevard en het is zowat afgeladen vol. Nederland zucht onder een ongekende hete zomer maar vanavond heeft iedereen in de tent daar lak aan. De temperatuur past bij een soul show.
75 minuten hebben Steffen Morrison en zijn Band of brothers tot hun beschikking gekregen van de organisatie en die tijd pakken ze volledig aan. Het begint al goed. De band komt eerst op en gelukkig is de soundcheck al eerder gedaan. De stemming komt er meteen in. De band speelt als opening de intro van het dit jaar uitgebrachte Takin’ Me Higher en de toetsenist kondigt Steffen Morrison aan.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een dynamische opkomst van Steffen die net als alle andere bandleden een hoofddeksel draagt (de drummer heeft bijvoorbeeld een padvindershoed op van een hopman). Steffen grijpt meteen naar de mic die op een standaard staat en groet zijn publiek (de eerste keer een optreden in Den Bosch?). Ook het gebruik van die standaard tijdens het optreden past bij de traditie van een soul show. Veel herkenning en een nieuwe sound gegrondvest op gerijpte soul. Met het tweede nummer Movin’ On wordt het echt duidelijk dat we hier te maken hebben met een exponent van de New Soul stroming.

Na deze twee up tempo nummers is het tijd voor een slow, de gospelballad Love Walks All Over You die net als trouwens alle andere nummers flink wordt uitgesponnen. Het dancehall nummer Old Enough To Know Better glijdt slick & smooth binnen, een mix van soul en beetje glamour disco. We Can Have It All is een regelrechte gospel en ideaal voor lovebirds die innig willen gaan slowen. Steffen roept het publiek om een geliefde te omhelzen en vast te houden. Het is niets voor niets dat hij eind december gaat optreden op Sint Jan Black Gospel Night in Gouda.

All For You, Little Bit Longer, Wonderful One en Art Of Being Human volgen na de ballad en de show nadert zijn ogenschijnlijke einde als plots de intro van de soul klassieker Hard To Handle van Otis Redding klinkt. Als de tent een dak had dan zou die eraf zijn gesprongen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De goed opgebouwde show met Morrison als perfecte showman/frontman en up tempo nummers afgewisseld door ballads bereikt verschillende hoogtepunten zoals de gitarist die tijdens een geweldige solo op de grond gaat liggen en uit zijn gitaar de lekkerste licks haalt. Ook van het publiek verlangt Morrison dat het meedoet – ‘We are here all together’. Het publiek eet intussen al lang uit zijn hand. Morrison springt in het publiek en de bassist tapt woest met zijn duim op de snaren om het helemaal gekker te maken.

Na de Otis Redding cover speelt de band nog Stuck On The Moon en Do It All Again. De toegift was de slow Just Another Man. Na afloop sprak Morrison nog even na met sommige mensen uit het publiek. Ik vroeg hem waar het nummer Art Of Being Human over gaat. “Ik wil met dit nummer benadrukken dat mensen meer gemeen hebben dan dat ze verschillen. Ik heb afgedaan met al het negatieve.”

Zaterdag 1 september treedt Steffen Morrison weer op in Den Bosch. Dan op een ander festival, het Soul Live Festival aan de Pettelaarse Schans. Steffen Morrison heeft tot nu toe twee albums gemaakt. Het recente Movin’ On en Revealed uit 2011.