feb, 2020

Alles kan op de Rauwkost zaterdag, deel 2, de late avond
Van Rauwe punkrock, via een queer party en techno naar experimentele jazz

Op het Rauwkost Festival is zoveel te zien en te beleven, dat je ogen en oren te kort komt. Er staan veel talentvolle acts geprogrammeerd, waar veel mensen misschien nog nooit van gehoord hebben.

Rauwkost Festival

Muziekminnende Brabanders zullen zich voelen als een kind in een snoepwinkel. Als je echt nieuw talent wil ontdekken dan moet je dus echt op het Rauwkost Festival zijn. En dan kun je zeggen dat die band of zanger(es) of andere act die je op de radio hoort, of op een andere manier groot is geworden, “Hé, die band ken ik! Die heb ik nog ooit op het Rauwkost Festival gezien in Den Bosch!” Wie kent er bijvoorbeeld Altin Gün niet, die er in 2018 stond, onlangs nog genomineerd voor een Grammy.

Deze zaterdag van Rauwkost heeft ook weer een uitgebreide, kwalitatief goede en verrassende programmering waar heel veel over te vertellen valt. Zoveel dat dit verslag in twee delen is geschreven. Dit is deel twee, de late avond. Voor wie deel één heeft gemist, die is hier terug te lezen.

The Guru Guru

Tot mijn blijde verrassing zag ik dit jaar The Guru Guru op het Rauwkost affiche staan. In 2018 zag ik deze Belgische band tijdens Oranjekade bij de Bossche Brouwers staan en ik was overdonderd. Wat een super strakke artpunkrock band met prettig gestoorde zanger en een geweldige strot is dit. De zaal is goed gevuld als ik de zaal binnenkom. Vanaf de eerste seconde staan de puntige punkrocksongs als een huis. Maar hoe goed die band ook is, zanger Tom weet alle aandacht naar zich toe te trekken, met zijn grimassen. Alsof ie zojuist, voor de gelegenheid, even is losgelaten uit zijn dwangbuis. In het midden vooraan op het podium staat ie regelmatig op een soort van zeepkist met stroboscoop erin, met lichten die omhoog schijnen, die hij met zijn voeten kan bedienen.

Al redelijk vroeg in de set hoor ik één van de releases van hun vorige album Pchew, We’ve Been Drinkin’ Bad Stuff, hoe rauw wil je het hebben! Wat een energie! Dit blijft toch wel één van hun topnummers. Maar ook nieuw werk van hun laatste album, Mache en Origamiwise met mooie melodieën en explosieve uitspattingen en geschreeuw, passen prima in het repertoire. Ik vraag me af of ze naast al deze voornamelijk uptempo nummers het prachtige slepende Back Door ook gaan spelen en ja hoor, die wordt ingezet. Die begint heel rustig en onheilspellend, “Hello, can I please talk to the manager?” Waar gaat die tekst toch over? Dan komt dat rauwe gitaargeluid erbij, en gaat onder je huid zitten. Als de storm gaat liggen eindigt het nummer weer rustig.

Tom verdwijnt na het laatste nummer, net als twee jaar geleden, via het publiek door ‘The Back Door’ om niet meer terug te komen. De band blijft nog even verder spelen en nodigen wat mensen uit het publiek uit om op het podium te komen. Dat worden er steeds meer en die blijven nog een tijdje door dansen. De rest van de aanwezigen heeft nog even de tijd om te beseffen dat ze hier een meesterlijk optreden gezien hebben van deze unieke band. Absoluut hoogtepunt van het festival wat mij betreft.

Teddy’s Last Ride

Bij Van Aken hebben ze een mooi rond podium opgebouwd in het midden van de zaal onder de kroonluchters. Wat ik daarop aantref is een man in een wit, soort van duikerspak dat super strak zit, met fluorescerende strepen erop in allerlei kleuren. Ik ben aanbeland bij Teddy’s Last Ride. Uit de laptop komen lekkere beats en Teddy zit in een lekkere flow met zijn praatzang. Hij is lekker aan het swingen en het, voor de gelegenheid extravagant uitgedoste publiek, volgt zijn voorbeeld. Deze act past perfect in de ambiance op deze locatie, waar later op de avond ook nog Fata Boom en het ‘queer feest’ Cruise Control staat geprogrammeerd.

Paracetamøl – UMEME

Eerst maar eens een deur verder richting De Bossche Brouwers waar Paracetamøl al begonnen is. De punkers zijn een lekker potje herrie aan het maken en dat is precies waar men hier voor komt. De tent is goed gevuld en iedereen, zeker vooraan, gaat lekker uit zijn dak. Strakke band met veel energie. Prima optreden.

UMEME

Zometeen weer richting Van Aken, maar ik ben ook benieuwd naar UMEME bij Barkade. En dat klinkt erg lekker. Techno, maar dan met echte instrumenten. Een gitarist die ook toetsen speelt en twee verschillende soorten percussie. Eén drumstel met een drumcomputer erbij en een percussionist met onder andere een grote Afrikaanse trommel. De muziek is erg dansbaar, maar dat hebben de aanwezigen hier niet echt in de gaten denk ik, want er wordt nauwelijks bewogen. Ja, hooguit achter in de zaal bij de speelhal. Maar dat heeft niks met de muziek te maken. Dat is jammer, want UMEME verdient een enthousiaster publiek.

Fata Boom

Bij Van Aken wordt inmiddels wél lekker gedanst op de Old Skool hip hop beats van Fata Boom. Dat die beats uit een doosje komen, mag de pret niet drukken. Er wordt wél live mee gedrumd op een elektronisch drum pad. De MC’s rappen er lekker op los, gecombineerd met melodieuze zang en hebben zich allebei extravagant gekleed. Zeer vermakelijk opreden, het is een feestje, alleen had het geluid ietsje harder gemogen.

Stuff

Zoals gezegd is er zoveel interessants te zien en te beleven dat je af en toe lastige keuzes moet maken. Ik had graag willen blijven bij dit feestje, maar ik weet hoe goed en bijzonder Stuff is, die al is begonnen bij Verkadefabriek in de Theaterzaal. Het is bijna niet uit te leggen wat je meemaakt bij de experimentele jazz van Stuff. De ritmes die gespeeld worden zijn bijna onwerkelijk, wat een buitenaardse drummer. En dan al die freaky geluidjes en vooral dat blaasinstrument ( is het een elektronische hobo?), wat een bijzondere sound komt daar uit. Dit moet je echt eens meemaken als je de kans krijgt. Unieke muziek.
Het was een lange dag en het is de hoogste tijd om maar eens huiswaarts te keren, ware het niet dat ik een muzikale tip kreeg van W2 programmeur Rob van der Ham van een band die ik niet zou mogen missen.

Mayleaf

Nou vooruit, nog één laatste dan. In de kleine, goed gevulde zaal van Willem Twee Poppodium speelt Mayleaf, een female fronted rockband. Vergelijkingen met Weezer en Paramore zijn al gemaakt. Lekkere ongecompliceerde, en daar is dat woord weer, rauwe rock’n roll. En het publiek slikt het als zoete koek. Maar voor deze recensent is de koek op dit moment op en kan worden teruggekeken op een muzikaal zeer geslaagde editie van het Rauwkost Festival. Het is te hopen dat er volgend jaar meer bezoekers dit bijzondere festival komen ontdekken. Want dat verdient het. Punt.

Foto UMEME: Rauwkost

jan, 2020

Las Medicinas koketteert met sinistere schemerwereld
Jong Actief is meest rauwe en ongepolijste locatie van Rauwkost 2020

Dat een band zoals Las Medicinas in Jong Actief gaat optreden, hoeft geen al te grote verbazing te wekken. Bands zoals Las Medicinas zijn daar helemaal op hun plaats. Van alle locaties op het Rauwkost festival benadert die van Jong Actief het dichtst wat het festival wil uitstralen. Voor en door jongeren met voorliefde voor anders, extravagant, rauwer, underground.

Las Medicinas

Deze slideshow vereist JavaScript.

Las Medicinas maken onderdeel uit van de burleske freakshow EXTRAVAGANZA. Radio Barbã en Bag Juice zijn de andere bands die op het affiche staan. Voor de deur van Jong Actief staat een portier helemaal in klassieke outfit – lange jas met gouden epauletten en hoge hoed – die bezoekers wijst op de verhogingen onder de rode loper.

Een passender entree voor deze zelfbenoemde freakshow is niet denkbaar en daarom is de tegenstelling ook zo groot als je binnenstapt waar het allemaal plaatsvindt. Zaaltje en podium ademen eerder meer de sfeer uit

van de krakerswereld. Aan de wand een muurschildering van musicerende skeletten die wel perfect past bij de outfit van Las Medicinas. Die doet meteen denken aan de albumhoes La Pistola Y El Corazon (1988) van de Mexicaanse band Los Lobos. De vergelijking houdt daar dan ook gelijk mee op, want de muziek van Las Medicinas is van een totaal andere orde. Het ontbeert ten eerste de warmte van de muziek van Los Lobos die nu erg welkom zou zijn, want het is binnen bijna net zo koud als buiten. Iedereen houdt zijn jas aan en blaast wolkjes uit.

Ik zie dus vier mannen met schedelmaskers op waarbij de zanger en toetsenist een soort traditioneel Mexicaans kostuum aan heeft met bijbehorende sombrero. Het is geen mariachi band, daar staat de muziek van Las Medicinas mijlenver vandaan. Wat is het dan wel? Moeilijk om te zeggen, om er enigszins vat op te krijgen. Een mix van salsa, surf en punk.

De zanger mompelt, gromt, en kreunt zijn teksten door de mic met af en toe een schreeuw, maar het is allemaal onverstaanbaar. Aanvankelijk is het zeer amusant, mede door de uitdossing van de band en de setting van de locatie, maar na drie nummers houd je het wel voor gezien en gehoord. Freaky? Zeker. Spannend? Eventjes.

Las Medicinas refereert een beetje aan de Mexicaanse dodencultuur, koketteert ermee zonder enige diepgang.

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

jan, 2020

Magistraal slotstuk Tape Toy met hypnotiserende lichtshow
Geen prime time wel veel nieuw werk maar het zijn de hits die blijven hangen

De bekende band Tape Toy staat verrassend genoeg op Rauwkost 2020 en nog verrassender niet op prime time. En dat terwijl deze band al landelijke bekendheid geniet. Vreemd, maar de reden blijkt een logistieke afweging te berusten. Tape Toy, een naam die blijft hangen.

Tape Toy

De line up van de Rauwkost vrijdag bleek achteraf verrassend goed te zijn met bijzondere shows van verschillende artiesten, dus wat zal de zaterdag voor ons in petto hebben…

Airplay

Deze slideshow vereist JavaScript.

Allereerst een band die in mijn ogen al best bekend is, vanwege vrij veel airplay op onder andere 3FM en KINK FM, namelijk Tape Toy. Die band stond afgelopen Paaspop in een hele kleine tent en dat verbaasde me nogal. In mijn beleving waren ze toen al vrij bekend. De show die ze toe gaven was erg goed en die tent was ook eigenlijk te klein.

Inmiddels hebben ze nog een paar singles uitgebracht, dus dan verwacht je dat Tape Toy nu echt gaat doorbreken en op grotere festivals uitgenodigd zal worden, zoals op Pinkpop bijvoorbeeld. Dat gebeurde niet, dus ben ik blij verrast dat deze band hier op het Rauwkost Festival staat. Wat me ook verrast is het tijdstip waarop deze band geprogrammeerd staat, namelijk al om 17.30 uur.

Tijdens het eerste nummer Lalala was er nog bijna niemand in de zaal. Er is sowieso nog weinig publiek en de meesten staan nog naar laatste klanken van Downtown District te luisteren in de kleine zaal. Gelukkig druppelen de toeschouwers vanaf het tweede nummer, het hitje Sad Girl, langzaam binnen.

Lichtshow Tape Toy

Prime time was beter geweest denk ik, maar na de show vertelde zangeres/gitariste Roos me dat ze later op de avond nóg een show hebben op een festival bij Metropool in Hengelo. Dat betekent overigens niet dat ze hun optreden afraffelen, integendeel. Dat bewijst hun lang uitgesponnen afsluiter Dive Deeper wel. Hun grootste hit met aanstekelijk synth riedeltje wordt hier magistraal uitgerekt tot wel bijna tien minuten.

Bezoekers met epileptische kwalen, doen er goed aan om de zaal even te verlaten, want door die lichtshow met op hol geslagen stroboscoop weet je even niet meer goed waar je bent en het brengt je bijna in trance. Dan pakken ze de draad weer op met het refrein en werken naar het slot toe en worden na afloop getrakteerd op enthousiast gejuich en geklap van de inmiddels redelijk gevulde zaal.

Het was weer een strakke en energieke show van Tape Toy en Roos is erg goed bij stem. Ze spelen vanmiddag veel nieuw werk van een nog uit te brengen album en die nummers blijven bij mij niet helemaal hangen. Ik moet er nog een beetje aan wennen denk ik. Het publiek reageert er ook niet echt uitbundig op. Maar vooral de singles Sad Girl, Naive en die lekkere laatste, Dive Deeper, zijn erg sterk en beloven veel goeds voor de toekomst.

Tape Toy op Pinkpop 2021 dan maar?

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

jan, 2020

Een festival in vogelvlucht van Rauwkost 2020 vrijdag
Van de moshpit bij new kid rapper Joost Klein tot de Balkan beat van in nepbont getooide Ooostblok mannen

Rauwkost vrijdag in vogelvlucht

Deze slideshow vereist JavaScript.

Met zoveel diversiteit en interessante optredens is het soms vliegen van hot naar her voor deze Klankgat recensent. Zo sta je nog bij de veelbelovende rapper Joost te kijken in de grote zaal van Willem Twee Poppodium, een uitgebreide recensie is hier te lezen en het andere moment drink je een, speciaal voor de gelegenheid gebrouwen, Rauwkots biertje bij De Bossche Brouwers in Café De Vaart. Een prima Amber bier trouwens, dat uit fles, maar ook van de tap te krijgen is.

Hier speelt een hele jonge band, die misschien wel aan hun eerste betaalde optreden bezig is, Mercury In Retrograde. Je kunt zien dat ze een beetje gespannen zijn, maar de Southern rock die ze laten horen klinkt op zich prima, al is het wel veel in hetzelfde midtempo. Pas de laatste twee nummers hebben iets meer pit.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Er moet nog even omgebouwd worden voordat de volgende band hier begint, dus is er nog even tijd om een paar stukjes elders mee te pakken. Vuist bij de Skatehal bijvoorbeeld, een project dat is geïnitieerd in samenwerking met Dukebox, een Bosch platform voor de urban scene. Sluit een stel rappers en producers een weekend op, afgezonderd van de rest van de wereld en laat je creativiteit de vrije loop. Het resultaat is een album en een videoclip. Vandaag mogen ze dat live ten gehore brengen. In de korte tijd dat ik er ben, zie ik twee MC’s enorm hun best doen op de minimale beats van de producer achter de knoppen.

Nog even naar de Silent Disco bij Van Aken waar je bij de ingang een koptelefoon aangereikt krijgt. Als je die niet op zet, dan is het toch een vreemde gewaarwording, want dan zie je een groep jongeren bij elkaar die allemaal uit de maat lijken te dansen en het enige wat je hoort is het schuifelen van hun schoenen op het beton. Leuker is het derhalve dan ook als je dat ding wél op zet en naar gelang je stemming, je eigen dansmuziek uitkiest. Er is keuze uit drie kanalen die elk een andere kleur hebben, die dan weer te zien is op je koptelefoon. Op die manier kun je als je wilt dus tóch samen in de maat dansen.

Bij De Bossche Brouwers is Dripping Trees bij aankomst inmiddels begonnen. De shoegaze sound van deze vier muzikanten wordt gecombineerd met fluisterzachte passages die afgewisseld worden met explosieve stukken die soms aan Nirvana doen denken. Naast zanger gitarist Koen neemt ook drummer Stijn veel zangpartijen voor zijn rekening met zijn donkere stem. De creatieve muziek zit vol met spannende breaks, soms freaky geluidjes en noisy feedback en in het laatste nummer een subtiele versnelling. Interessante muziek en boeiend tot de laatste noot.

Dan op naar de sensatie van het festival. De Belgische band met de bijna onuitspreekbare naam Hypochristmutreefuzz, die letterlijk ín de Skatehal staat de spelen, waar het aardig fris is. Ook van deze show is een uitgebreidere recensie te lezen.

In het warmere deel van de Skatehal staat dan Het Gezelschap op het punt van beginnen, maar niet voordat we naar met zijn allen naar buiten worden gedirigeerd vanwege een brandalarm. Na niet al te lange tijd, mag iedereen de zaal weer in en bleek het dus loos alarm. Het gezelschap is wel een bijzonder en bont gezelschap. Er zijn twee MC’s/vocalisten, namelijk Diggy Rast, voorheen van de Dordtse hiphopformatie Brandwerk en Jordy Dijkshoorn die we kennen van De Likt. Deon van Ooijen met zijn snorretje en strikje achter de knoppen en Juno Rissema zit als een dichtende Bluesbrother op een barkruk aan de zijkant van het podium met een blik bier in zijn handen. Poëzie gecombineerd met hip hop. Verrassende combinatie, maar het werkt. Maar toch vooral door die uptempo beats en die twee rappers die lekker dansend hun teksten en energie de zaal in sturen, waar het publiek ook lekker los gaat.

Willem Twee poppodium – Rauwkost

In de goed gevulde kleine zaal van Willem Twee Poppodium is het nu de beurt aan Foxlane uit Nijmegen. Afgelopen jaar waren ze de meest geboekte Popronde act en waren ook al eens bij DWDD te gast, dus dat schept wel verwachtingen. De indierock met een (post)punk sausje valt goed bij de aanwezigen. Lekkere uptempo en dansbare muziek, waar hardere stukken inclusief geschreeuw van de zanger, afgewisseld worden met rustigere passages.

Er staan twee keyboards op het podium waarvan de gitarist er op één tussendoor voornamelijk akkoorden speelt en de frontman neemt de speelse en soms zelfs hypnotiserende riedeltjes voor zijn rekening op de andere. De band speelt lekker strak, maar de composities zijn wel veelal in hetzelfde tempo. Dan kun je kritisch zijn en zeggen dat de nummers dan op elkaar gaan lijken, maar op deze manier houden ze wel de energie vast. Zanger Guus is de meest beweeglijke van het stel en maakt goed gebruik van de beperkte ruimte op het podium. Het publiek geniet zichtbaar, al blijven wilde moshpits uit. Misschien zijn de bezoekers inmiddels een beetje moe.

Ook voor deze recensent was het een lange dag en is het tijd om naar huis te gaan. Maar hé, daar klinkt nog gezellige Balkan feestmuziek uit de grote zaal, dus ga ik toch maar eens even een kijkje nemen. Als ik me niet vergis zijn dat de mannen van Ooostblok die nog aan het spelen zijn. Dus dáár zijn al die dansende mensen heen. Er gebeurt van alles hier in de zaal, waar dit feestje blijkbaar aan de grande finale bezig is. Mensen met takken en halve planten op de dansvloer, dansende mannen op het podium met kleding die zo uit de Anatevka garderobe zou kunnen komen en zie ik daar een moeder met kind op het podium? Dat zal toch niet echt…? Hoe gezellig het hier nog is, nu is het echt tijd om te gaan. Morgen weer een dag.

Foto’s: Wies Luijtelaar, Monique Nuijten, Ronald Rijken, Casper Menting @shootsxmenting en Jaap Joris van Super Formosa Photography

jan, 2020

Helm Op hard is het zeker maar veiligheid voorop
Met kickflips, tik taks en ollies door de Vert van de Skatehal op het Rauwkost festival 2020

Helm Op past natuurlijk perfect bij kickflips, ollies, tic tacs en vert riding, dus kom maar (Helm)op in de Skatehal. Helm Op is een mix van punk, stoner en hardcore.

Helm Op

De Skatehal van het World Skate Center, de plaats waar het allemaal gaat plaatsvinden, is de grootste indoor Vert – de skate ramp in de skatehal – van Nederland. De hal is vanavond omgetoverd tot een groot podium. Met de lichten aan en al het hout ziet het er in ieder geval supercool uit. Als Helm Op, afkomstig uit de Achterhoek, dan begint, valt het mij op dat het trio een kwartet is vanavond. Naast gitaar, bas en drums is er nog een bassist. Zelf bassist zijnde ben ik dan ook zeer benieuwd.

Tandje bij

Helm Op begint op een relaxte manier (met de bas in de hoofdrol) om er telkens een tandje bij te doen, uitkomende op de heftigste kickturns, heftige hoogte bereikend met de ollie, en op hoge snelheid door de vert, met hun mix van hardcore punk en stoner verbleekt die andere band uit de achterhoek heel Normaal.

Met twee bassisten is het geluid zwaar en log. Heerlijk. En de wall off death is dan ook immens. Zeker checken als deze band weer het zuiden op komt zoeken. HELM OP!

Na wat verder doorvragen blijkt dat Helm Op voortaan inderdaad als kwartet door het leven gaat. De naam van de tweede bassist is Gerben Bielderman.

Helm Op:
Vocals/guitar –Tom W
Vocals/bass – Tom – TD
Drums – Daan Wopereis
Bass – Gerben Bielderman

World Skate Center
Het World Skate Center is één van de mooiste skateparken van Nederland en ligt in De Kop van ’t Zand, het nieuwe culturele hart van ’s-Hertogenbosch, met als directe buren poppodium Willem Twee, de Verkadefabriek en de hotspot Tramkade. Er wordt volop geskated, gestepped en geBMX-ed in de voormalige ijzerfabriek. Tijdens het festival Rauwkost 2020 dient de ramp als podium.

jan, 2020

Changing Tides bakt het RAUW op Rauwkostfestival
Bossche metalcore band moet voor world domination gaan en bierspelletjes skippen

Op hun album laat Changing Tides horen wat ze in huis hebben en nu hier in Willem Twee op Rauwkost 2020. De Bossche death/metal band Changing Tides speelt strak en houd van spelletjes en is dat een goede combi.

Changing Tides

De derde editie van Rauwkost alweer en als er een vierde komt, dan is mijn advies, er bijzijn en meemaken. De sfeer op en rondom de Tramkade is geweldig en het programma zeer gevarieerd.

Kleine Zaal
Rond 19:45 trapt Changing Tides af in de Kleine Zaal van de Willem Twee poppodium. De band doet dat met een ietwat flauw kinderachtig intro dat in schril contrast staat met de rest van de set. Direct na het intro knalt men erin met heftige strakke gitaren, dito bass en dubbele bass. Knallen doet het dan ook echt vanaf het intro. Zo willen wij de death/metal core hebben.

Complimenten voor de geluidsman want het geluid is al snel dik in orde en dat helpt bij deze muziek wel. Strakke precisie riffs worden afgewisseld of ingeleid met harmony loopjes die mij in de verte soms aan Iron Maiden doen denken. Dankzij het goede geluid komt dat er allemaal goed uit. Het is lekker druk en als Kasper het publiek aanspoort om helemaal naar voren te komen geeft men direct gehoor hieraan en kan er nog meer publiek binnen.

Changing Tides valt goed in de smaak maar dan……halverwege de set een spelletje?!?!? Biercontest?!?! Vier gelukkigen ( of on-) worden het podium opgeroepen en wie het eerst zijn biertje leeg heeft gedronken wint een shirt van de band. Ikzelf zie dit eerder bij een Fransje Bauwer of WC-experience maar toch niet (niet!) bij een metalcore band. Als de band hierna nog de nieuwe single Pattern gaat spelen, blijkt dat Changing Tide serieus goed bezig is en niet onderdoet voor welke internationale act dan ook.

Dus laat de spelletjes achterwegen en ga voor world domination!

Foto’s: Wies Luijtelaar

Changing Tides:
Kasper– Vocals
Daan- Guitar
Bas –Guitar
Timmy- Bass
Thijs- drums

jan, 2020

Cocaïne Piss betekent glittershitstorm in je gezicht
Onontkoombare gekte én charme in rauwe verpakking

Cocaïne Piss, cokepiss? De halfpipe van het World Skate Center is voor vandaag ook toegankelijk voor mensen die niet skaten. Zij biedt namelijk een podium voor de Luikse wervelwind die Cocaine Piss heet. De nummers die maximaal anderhalve minuut duren, rammen ze erdoorheen.

Cocaïne Piss

Bij de eerste nummers blijft het publiek nog wat angstvallig achterin hangen, maar na wat geruststellende woorden van zangeres Aurélie wordt de afstand tusssen publiek en band kleiner. En gelukkig maar. Cocaïne Piss is niet het soort band dat óp een podium moet staan. Nee, liever ‘gelijkvloers’ met de bezoekers. Onwennig wordt er geluisterd én gekeken.

De bas, drums en gitaar zetten een stevige basis neer van punk, terwijl ver daarboven de schelle stem van de zangeres schalt. Een stem die zowel weerstand oproept, als ook verwarring en bewondering. Het is van eenzelfde ongepolijste directheid, als waar ooit, in de jaren 80, de Engelse anarchopunks van Crass hun boodschap mee naar buiten brachten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En van eenzelfde licht irritante a-muzikaliteit. Hoewel… als Steve Albini, van Big Black en Shellac-faam, je plaat wil producen is er wel wat meer aan de hand met Cocaïne Piss.

De door Cocaïne Piss zelf uitgeroepen ‘glittershitstorm’ mist mijns inziens de glitter. Hier staat een punkband, zonder veel franje, met veel energie. Aurélie danst en dwarrelt door het publiek, ze duikt op de vloer, flirt wat met een man, en met veel plezier en uitstraling. Zij maakt punk weer fysiek. Cocaïne Piss speelt korte nummers, en na pak hem beet een half uur is de storm helaas weer gaan liggen.

Een band zoals Cocaïne Piss past helemaal bij de gedachte die Rauwkost wil uitdragen en koesteren. Rauw, shockerend en in het geval van deze Luikse punkband vulgair op een prettige manier. Dat kan, hè?

Foto’s: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

jan, 2020

No Metal In This Battle speelt de sterren van hun hemel
Instrumentaal kwartet trotseert strak, stevig en dansbaar de kou

Petje af voor de heren van No Metal In This Battle. Zij hebben de reis vanuit Luxemburg gemaakt, om in de onverwarmde skatehal van het World Skate Center hun ding te doen.

No Metal In This Battle

De opstelling is verrassend : het vierkante platform waar anders skaters overheen vliegen, is omgeturnd tot een podium. Op elke hoek staat een speaker, en het publiek kan de band rondom bekijken. Theoretisch dan, want veel publiek is er nog niet. Ik gok dat ‘we’ met een man of vier zijn. De sporadische skater niet meegeteld, die af en toe vanaf zijn board de band een half oog en -oor gunt. Wellicht dat het tijdstip hier debet aan is.

Ongelijk

Maar zoals wel vaker, de thuisblijvers hebben ongelijk. Ondanks (of misschien genoopt door?) de kou speelt No Metal In This Battle. vol enthousiasme. Instrumentale nummers, die over het algemeen van begin tot eind blijven boeien. De opstelling van drums, bas, twee gitaren en keyboard biedt genoeg variatie.

Geen standaard

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ondanks het standaard rock-instrumentarium is de muziek van deze band allesbehalve standaard. Elk nummer heeft iets swingends, iets dansbaars in zich. De ritmes zijn complexer dan in standaard rock, de gitaar en bas geven een Afrikaans tintje en de keyboard geeft het geheel een dance-achtige sfeer. Aan het eind van het tweede nummer laat iedereen zijn instrument liggen en schaart zich om de drumkit. Het doet wat geforceerd aan, maar deze percussie-apotheose is raak en goed gevonden.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Duidelijk is te zien en te horen dat de mannen van No Metal In This Battle al langer samen spelen. Hoewel… zo af en toe gaat er een intro de mist in, maar in deze ongedwongen setting valt niemand daar over. De bandleden zelf al helemaal niet. Ze hebben het zichtbaar naar hun zin.

Hun set is ook precies lang genoeg. Tegen het eind ligt wat herhaling op de loer, terwijl de drummer ook niet helemaal maatvast meer is. Toch de schuld van de kou? Tijd dus voor een goede afsluiter. In dit laatste nummer wordt nog een keer goed uitgepakt. De gitarist mag nog lekker freaken met zijn effectenpedalen, terwijl de set wordt afgesloten in een Underworld-achtige dansbaarheid.

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

jan, 2020

Muziek van ODELION ademt droom en innerlijke rust uit
Margriet Sjoerdsma heeft bij Rauwkost 2020 maar twee muzikanten nodig

Margriet Sjoerdsma speelt het project ODELION in de Verkade Cabaret Firma. Dat is een podium dat ik niet ken, dus was het even zoeken. Voor ODELION schreef Margriet eigen werk, iets wat zij eigenlijk het liefste doet. Daar is weinig op tegen. Integendeel zelfs, dat mag altijd. Vooral omdat haar nummers zo waanzinnig mooi zijn en prachtig gespeeld en gezongen worden.

ODELION

ODELION kwam tot leven in Odelien, een oord of huis in Noorwegen. Margriet wilde even ver weg van de waan van alledag en de stress van het moderne leven. Daarom ben ik er ook niet rouwig om, dat zij voor Rauwkost 2020 gekozen heeft voor een kleine bezetting. Margriet zelf op vleugel en gitaar, Vera van der Bie op viool en Martin Fonze op keyboards.

De verstilling die haar muziek oproept, heeft alles te maken met dat Noorse toevluchtsoord van rust en contemplatie. Dat zou in de bezetting die zij standaard om zich heeft als ze rondtoert, nooit en te nimmer zo’n impact hebben als nu op deze zaterdagmiddag.

Meestal wordt Margriet omringd door een drummer, gitarist, bassist, toetsenist. De standaard bezetting van bandjes op toernee. “Normaal is het wat ruiger,” zegt ze. Tussen de nummers door maakt Margriet een kort praatje. Kom je wat meer te weten over het nummer dat ze net heeft gespeeld of dat ze gaat spelen. Ze heeft een heldere stem en haar articulatie en dictie zijn voortreffelijk. Een genot om naar te luisteren, een parel in de woestenij van grunt en onverstaanbare lyrics.

Met ODELION heeft Rauwkost een vreemde eend in de bijt want de muziek van Margriet Sjoerdsma is allesbehalve rauw. Een verademing tussen al dat geweld en sex. ODELION gaat over de donkere kanten van de liefde. Een verloren liefde, het gebroken hart, eenzaamheid. Margriet verwoordt en verklankt die gevoelens op knappe wijze en wordt nergens sentimenteel.

Ik ben helemaal tot rust gekomen en kan het drukke schema van de tweede dag van Rauwkost met hernieuwde energie aan. Met dank aan ODELION.

Bron: paradiso.nl

jan, 2020

Clittenband is strenge nachtburgemeester van Clit City
SM-kelders W2 bevolkt door artiesten die een rauw randje erotiek niet schuwen

Rauwkost 2020 reserveert de kelders van het Willem Twee complex voor Clit City. Daar gebeuren dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Alles is in rode gloed gezet en deze city of sin zou zeker niet misstaan in de red districts van willekeurig welke wereldstad. In Clit City hebben de strenge madammen van Clittenband het voor het zeggen. Dichters mogen hun erotische gedichten voordragen en bands als de Gaping Moles worden minzaam gedoogd. SM viert hoogtij met een ondeugende knipoog.

Lang wachten
De PR van Clit City betaalt zich uit, want het is erg druk in de smalle en lage gangen van de Willem Twee kelders. Je wilt erbij zijn geweest, toch? Ook op de trappen staan mensen in de rij. Clittenband doet verrekte lang over de soundcheck en het is zweterig warm aan het worden. Sommige mensen gaan weg uit deze benauwde situatie, maar als de deur eindelijk wordt geopend is het ook gelijk weer goed.

Clittenband in Clit City

Clittenband heb ik al verschillende keren op diverse plekken gezien. Bij de Bossche Band Battle van 2018, op de Parade tussen de kunstkramen van ArtiBosch en in de Toonzaal ter gelegenheid van de release van hun tweede EP. Ik mag dus gerust een Clittenband connaisseur genoemd worden. De progressie van de band heb ik alleen maar zien stijgen. En nu, Clit City.

Met deze Clit City act overtreffen de drie vrouwen zichzelf. Mede dankzij hun begeleiders is de sound voller geworden en is die lange soundcheck niet voor niets geweest. Het is lastig om het geluid goed te krijgen vanwege die lage gewelven. Het volume is perfect aangepast aan de krappe ruimte. Lof voor de techniek.

Nieuw werk zoals Overtreed Me – die single is speciaal voor Clit City gemaakt – en nummers van de EP’s Lavendelavendel en het recentere De Smaak Van Verhalen worden door elkaar gespeeld. Het nummer #Landschapsporno is hier helemaal op zijn plaats, al was het alleen vanwege de titel. Voorwaardelijk Verlieft wordt uitgevoerd tot een heuse R&B. In Uit Je Bed kan gitarist Victor Aangenaam zich uitleven.

De zanglessen aan het conservatorium van Amsterdam werpen hun vruchten af. Noortje Dupont zingt tegenwoordig iets lager wat natuurlijk beter past bij het beeld dat Clitttenband naar buiten brengt, zwoel, beladen en vol van onvervulde verlangens.

Rauwkost 2020 is dankzij Clit City ook opgemerkt in de media van andere steden. Het festival is voor jongeren van 13 tot 33 jaar bedoeld. Clit City gaat echter wel een stap verder.

Bandleden Clittenband Clit City
Noortje Dupont – zang/gitaar
Aya Dupont – basgitaar
Hannah Schuur – drums
Loes Bisschop – Percussie
Sophia Vernikov – Toetsen
Victor Aangenaam – Gitaar