Recensies | KLANKGAT

okt, 2025

Rod Picott weet solo een uitverkochte zaal te boeien
Onderhoudend optreden in Blue Room Sessions met afwisselend vlotte en mooie ingetogen songs

Rod Picott (New Hampshire 1964) tourt momenteel door ons land en geeft hierna nog zeventien concerten in de UK. Vanavond staat hij solo, met alleen gitaar en af en toe mondharmonica in een uitverkochte zaal van Blue Room Sessions.

Er zijn veel fans aanwezig want Rod is een gewaardeerd singer-songwriter die kan rekenen op een grote opkomst. Hij weet met gemak een muisstille zaal twee uur lang te boeien. Dat deed hij tien jaar geleden ook al eens op ons podium. Picott bracht inmiddels meer dan vijftien albums uit.

Rod Picott

Ondanks een opkomende keelpijn is hij goed bij stem. Hij is een echte verhalenverteller. Zo leidt hij bijna elke song in met een anekdote. Hij moet er zelf vaak smakelijk om lachen. Voor Next Man In Line vertelt hij over zijn 85 jaar oude vader die hij vaak bezoekt en mee uit eten neemt. De oude man wil alleen pancakes en waffles, ook al zit hij bij de Italiaan of de Indiër.

Rod Picott entertaint en bespeelt met gemak de zaal en spaart zichzelf daarbij niet. Met de nodige zelfspot wijst hij op zijn achteruitgaand geheugen. Tijdens een optreden in een Ierse bar bestreed hij met klem dat hij er ooit had opgetreden, tót de barman hem op een foto wees waarop hij enkele jaren daarvoor, op precies dezelfde plek, was geportretteerd. Het laatste nummer voor de pauze, I Might Be Broken Now, inclusief mondharmonicaspel.

Tweede set

Als de tweede set begint met Father’s Tattoo, wendt Rod Picott zich schertsend tot een jongen in de zaal. Hij verbaast zich erover dat hij überhaupt nog terug is gekomen voor een oudere man en zijn songs. Tot nu toe is het een onderhoudend optreden met afwisselend vlotte en mooie ingetogen songs zoals Little Bird en Girl From Arkansas. Het wordt weer ingeleid met een verhaal over een optreden in Baltimore, waar hij en een vriend door een bezoeker werden uitgenodigd om te overnachten. Het bleek een piepklein huis. De bewoner verdween naar boven, waarna de bank en een hondenmand overbleven. Het werd kop of munt.

Voor Falcon ’65 neemt hij ons mee in een autorit door de straten van Nashville. De setting; Rod Picott en de ons welbekende Fred Eaglesmith, beiden rijdend in die oude Ford. Rod was vergeten te melden dat de deur aan de passagierskant niet goed sloot waarna bij het bereiken van een onvoorspelbare rotonde, de boomlange Fred ternauwernood aan de dood ontsnapte. De rest van de rit verliep in boos zwijgen.

Na een twintigtal nummers en bijbehorende verhalen eindigt de show met I Want You van Dylan en een verrassende toegift met Springsteen’s Badlands. Groot applaus, mooie show!

Eerste set: Digging Ditches, Puncher’s Chance, Next Man In Line, Mona Lisa, Dirty T-Shirt, Revenuer, Lover, Elbow Grease, Until I’m satisfied, I Might Be Broken Now

Tweede set: Father’s Tattoo, Angels & Acrobats, When My Running is Through, Sheetrock Hanger, Little Bird, Kerosene, Girl From Arkansas, 65 Falcon, Gettin’ To me, River Runs, I Want You, Badlands (Springsteen)

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

okt, 2025

Powerplay Stroomstoot en Grote Geelstaart in WSC
World Skate Center op de Tramkade steeds meer hét centrum in Den Bosch voor punk, metal en noise

World Skate Center (WSC) opent Popronde Den Bosch met het ‘meedogenloze’ STROOMSTOOT. Het WSC ontwikkelt zich steeds meer tot hét podium voor het zwaardere werk in Den Bosch en met Popronde Den Bosch bevestigt het die rol overtuigend.

STROOMSTOOT

Het programma van WSC op deze Popronde avond is STROOMSTOOT, Grote Geelstaart, Gallamesh en Inherited als afsluiter. Wat deze vier bands gemeen hebben is de drang om het absorptievermogen van het publiek uit te testen. Het volume wordt volledig opengedraaid. Oordopjes zijn geen sinecure.

STROOMSTOOT staat om 19:30 op de rol en ondanks dat vroege uur is er veel volk op de been. De komst en faam van de band met frontman Isai Elia is hen vooruit gesneld. De soundcheck is blijkbaar al van tevoren afgerond en zonder overbodige intro’s davert de band door de hal van WSC met het openingsnummer Meltdown meteen gevolgd door Weg Van Hier en Alleen In De Avond. Het gaat verder en nummers zoals Riot, Nu Of Nooit of Catastrophe zeggen meer dan genoeg. De toon voor de rest van de avond is gezet.

Grote Geelstaart

Een vreemde naam voor een band, Grote Geelstaart. Het is de naam van een grote vis met een gele staart die bekend staat als een van de sterkste vissen van de Atlantische Oceaan, Stille Oceaan en Middellandse Zee. Klaarblijkelijk vereenzelvigen zij zich met die vis vanwege zijn kracht. Dat de band uit Zeeland komt, verklaart misschien een en ander.

Het lijken wel corpsstudenten die hier bij WSC op het podium staan met hun witte, gestreken bloezen en stropdassen. Schijn bedriegt want deze jongemannen zetten je te vaak op het verkeerde been met hun ontregelende nummers en performance. Bijzonder is ook dat een van de gitaristen nu en dan achter de tweede drumkit plaatsneemt. De power van de nummers neemt dan alleen maar toe.

De zanger/gitarist trekt rare gezichten en maakt vreemde bewegingen en personaliseert op die manier de ontregelende structuur van de nummers. Hij springt van het lage podium de zaal in en loopt door het publiek. Is het pop, jazz, rock, noise, punk? Het doet er niet toe. Grote Geelstaart heeft een unieke sound en zet het WSC op zijn kop.

sep, 2025

Dansbare acts en meer tijdens Popronde Den Bosch
Als een honingbij op zoek naar het lekkerste bloemetje hop ik van optreden naar optreden

Soms zou ik willen dat ik mezelf tijdelijk kon klonen en op meerdere plekken tegelijkertijd kon zijn. Je zou het ook FOMO (afkorting voor Fear Of Missing Out) kunnen noemen. Want je wilt eigenlijk niks missen van zoveel nieuw talent, dus is het pijnlijke keuzes maken en hopen dat je de juiste krenten uit de spreekwoordelijke pap vist.

Dansbare acts en meer

Traditiegetrouw en toevalligerwijs begint het Popronde avontuur van deze redacteur van dienst bijna altijd bij de Knillispoort, waar zoals gewoonlijk gitaarbands geprogrammeerd staan. Helen Jewett mag hier vanavond het spits afbijten. Lees het hele verslag hier.

Helaas kun je niet alle bands en acts afkijken als je, net als ik, een stuk of tien namen op je wensenlijstje hebt staan voor de avond. Dus is het snel door naar Onder De Moriaan, vroeger bekend als Plein 79. Daar staat Figi op het punt van beginnen.

Hij beschrijft zelf zijn muziek als een menging van inspiratie die hij van electro, Detroit style techno, (Italo/Space) Disco en Fusion Jazz kreeg. Hoe dan ook, deze man achter de knoppen zorgt voor lekker dansbare electronische muziek. Al heeft het publiek de dansschoenen thuis gelaten blijkbaar. Iedereen staat stil.

Dansbare acts hadden misschien beter wat later op de avond gepast. Figi zit bij hetzelfde label als, onder andere, De Jeugd Van Tegenwoordig en de muziek is zéker wel dansbaar. Hij speelt live toetsen erbij en zingt af en toe mee, waarbij zijn stem vervormd wordt door een vocorder.

Een mooie bescheiden lichtshow maakt het plaatje compleet. Jammer is wel dat je bij Onder De Moriaan moet betalen voor je toiletbezoek, dat vind ik op zijn zachtst gezegd niet gastvrij. Dus dat doen we maar ergens anders. Op naar Renee Rose in Hotel Central. Lees dat verslag hier.

Kinki Kappers staat altijd garant voor de betere vaak electronische dansbare acts. Hier hangen ze, net als meestal tijdens Popronde, met de benen buiten. Als je een glimp wilt opvangen van de tweemansformatie M2K achterin, dan moet je je even door de menigte wurmen, maar dat is het wel waard.

Producer Marnix verzorgt de tunes en speelt daar toetsen bij en door de live drums van Sam krijgt de muziek veel dynamiek. Lekkere underground dance muziek, geïnspireerd door Soulwax en Chemical Brothers en dat hoor je. Freaky weirde geluidjes kenmerken hun sound. Hier wordt wel volop gedanst. Stilstaan is ook bijna onmogelijk. Top act!

Hierna houden we de binnenstad voor gezien en is het op naar Tramkade en Willem Twee Poppodium voor de rest van de avond. Daarover later meer.

Coverfoto: ©Mickey Obo Photo

sep, 2025

Helen Jewett tussen shoegaze en postpunk
Mooie composities die eigenlijk wel wat langer hadden gemogen maar mooi begin van Popronde

De muzikale reis die Popronde heet, begint voor deze redacteur van dienst traditiegetrouw bijna altijd bij Knillispoort. Hier vind je vaak goede gitaarbands. Zo ook nu dus in de gedaante van Helen Jewett.

Helen Jewett

Anders dan de bandnaam doet vermoeden is het een driemansformatie. Geen vrouw in de band dus. De naam Helen Jewett komt van een negentiende eeuwse prostituee, die op gruwelijke wijze is omgebracht door één van haar vaste klanten. Dus dat klinkt alvast niet zo gezellig.

De muziek die de jonge mannen maken is ook niet zo vrolijk en houdt het midden tussen shoegaze en postpunk en soms hoor ik Fontaines DC klanken erin. Het is een mooie balans tussen rustige stukken en harde gitaarpartijen. Het zijn mooie composities die eigenlijk vaak wel wat langer hadden mogen zijn. Dat is een goed teken zou ik zeggen.

Helen Jewett timmert al lekker aan de weg en hebben al shows mogen supporten voor onder andere Personal Trainer en gaan ook op tour met Paceshifters.

Het is een energiek optreden en vooral de bassist, die ook enkele zangpartijen voor zijn rekening neemt, is lekker beweeglijk. Zanger/gitarist Gijs Stuivenberg heeft een bijzondere vibrato in zijn stem en maakt veelvuldig gebruik van zijn tremolo handle, waardoor de lang uitklinkende gitaargeluiden een extra spannende vibratie krijgen.

Het is lekker druk in de Knillispoort zo vroeg op de avond en iedereen, jong en oud, staat lekker mee te bewegen op de aanstekelijke klanken van de band. Het is een mooi begin van de Popronde en dat belooft wat voor de rest van de avond. De lat ligt hoog.

Coverfoto – ©Mickey Obo Photo

sep, 2025

Popronde Den Bosch 2025 een kwestie van keuzes
Van synthesizers en Oosterse instrumenten tot groovy-garage-glamorous-grimy-gnarly-punk

Een routeplanner maken voor Popronde is voor redacteuren en fotografen meer dan noodzakelijk. Het aantal artiesten en bands, de verspreiding van de locaties en het strakke tijdschema maken dat je keuzes moet maken. De grote diversiteit aan genres – en je wil toch eigenlijk zoveel mogelijk verschillende smaken proeven – maakt het plannen nog lastiger. En zoals elk jaar streep je noodgedwongen een aantal acts weg.

Popronde Den Bosch 2025

De route voor deze Popronde editie brengt mij eerst naar het World Skate Center (WSC) waar Stroomstoot om halfacht begint, eigenlijk veel te vroeg voor zo’n band. Toch komt er genoeg volk voor op de been. Stroomstoot houdt niet van half werk en grijpt het publiek meteen bij de strot.

Na al deze tomeloze energie is het contrast met Oliv Oliv in Willem Twee Toonzaal wel heel groot, toch ook welkom wat er staat een en ander nog te wachten. Oliv Oliv is de artiestennaam van Olivier Terpstra die zijn debuutalbum Tehran Mountains in deze prachtige zaal presenteert. De muziek en de videobeelden plus de donkere setting van de Toonzaal dompelen je in een spirituele roes. Wie wil dat nou niet?

Weer terug naar de Tramkade door een levendige Bossche binnenstad want Popronde trekt altijd veel publiek. Bij WSC wacht mij Grote Geelstaart, een noiserock band uit Zeeland maar die omschrijving schiet tekort. De vijfkoppige band is dé verrassing van de avond. Telkens zetten ze met hun spel het publiek op het verkeerde been.

Weer terug naar de binnenstad waar ik langs Kinki Kappers kom. Bij deze kapsalon maken ze met Popronde er altijd een feest van. Zo ook nu met het duo M2K. Dat zijn Marnix Bausch (keyboards/synth) en Sam Kemner (drummer). Sam drumt lekker strak op de dance van Marnix.

Even verderop in de Korenbrugstraat speelt een band met de naam Fellatio in café Het Veulen. Ondanks de nogal frisse temperatuur zijn alle terrasjes in de Uilenburg volzet en kost het mij moeite in het café te komen. Dat lukt deels, ik blijf bij de ingang staan. Fellatio speelt pal achter de deur, dus ik kan ze zien, maar dat is dan ook alles wat ik van deze disco-punk band uit Tilburg opneem.

Het Design Museum heeft haar deuren geopend voor twee acts. De avant-pop, trip hop en elektronica van Flora Sophi eerder op de avond en Crybabies die ik kan karakteriseren als een melancholische rockband. De vier vrouwen hebben zich opgemaakt met glinsterende make-up en zilverachtige versierselen. Rustige en weemoedige stukken wisselen ze af met steviger en ritmisch werk in de grote entreeruimte van het museum.

Terug naar Kinki Kappers waar de Amsterdamse artiest Subject Sue bezig is haar set vorm te geven. Gehuld in een zwart geplastificeerde blouson zingt zij zachtjes in de mic en produceert zij soundscapes en ambient echo’s uit haar Korg synthesizer/keyboards. De kleine kapsalon vult zich snel met passerende bezoekers en fans van dit mix-techno genre.

Op weg naar café De Palm aan de Hinthamerstraat hoor ik uit de Knillispoort aan de Korte Waterstraat zware bass-beats en strakke drums komen. Die band staat niet op mijn Popronde planner maar Who Cares? Het is ILÆNDER uit het Oosten van het land. Twee gitaristen, bassist, drummer en een krachtige frontman staan garant voor ongepolijste metal met een alternatieve benadering. De zanger heeft een groot bereik en gezien het vele headbangen om mij heen, valt het in zeer goede aarde.

Het is zaak om vroeg bij café De Palm aan te komen want anders kom je niet verder dan de deur. Bands treden hier met Popronde altijd helemaal achterin op. C’est Qui? is nog volop bezig met de opbouw en opmaak van het podium. Er is wat lichte paniek. De bassist is zijn basgitaar vergeten (😳) mee te nemen. Gelukkig komt na een minuut of tien iemand binnen die zijn bas uitleent. Het feest kan beginnen en meteen breekt dan ook de hel los.

C’est Qui? speelt niet hard maar speelt ultra hard, zonder mededogen. De frontwoman is tomeloos furieus en slaakt een spervuur aan geluid in de mic terwijl ze met haar hele lichaam schudt. De drummer slaat zowat de vellen van de trommels en de basgitarist ramt op de geleende basgitaar. Er is geen korte pauze tussen de nummers, alles gaat in één razend tempo door. Een betere afsluiter van mijn Popronde 2025 routeplanner is niet denkbaar.

sep, 2025

Popronde 2025 met Renee Rose in Hotel Central
Renee is een echte performer en een ster in de dop met stuk voor stuk radiovriendelijke liedjes

Het is nog vroeg in de avond als Renee Rose met haar band in Hotel Central op de Markt haar opwachting maakt. Het is een mooie nieuwe locatie voor de Popronde. Er is geen podium, maar de band is opgesteld bij de ingang voor het raam. Dat maakt het ondanks de grote ruimte toch knus. Het publiek heeft zich in het rond om de band opgesteld op een paar meter afstand.

Renee Rose

Het is mij een raadsel, waarom deze zangeres nog niet is doorgebroken, want het zijn stuk voor stuk radio vriendelijke liedjes die ze hier ten gehore brengt.

Grenzeloos en Zomerstorm zing je na één keer horen al mee. Ze vertelt dat ze de afgelopen jaren veel nummers heeft opgenomen en uitgebracht en dat het nu tijd is om die nummers live te spelen. Dat doet ze met een hele strakke band, een drummer en gitarist die ook de toetsen bespeelt. Al zou een bassist erbij een welkome toevoeging zijn.

Het ziet er zeer professioneel uit allemaal met rode staafvormige lampen en geluidsschermen voor het drumstel. Renee Rose is een echte performer en danst lekker vrij. Ze vertelt ook tussen de nummers door waar ze haar inspiratie vandaan haalt voor de teksten. En dat is niet altijd zo vrolijk als de nummers klinken.

Zo heeft ze niet zo’n fijne middelbare school periode beleefd en werd ze in die tijd geslutshamed. Maar dat was dan wel weer goede inspiratie voor haar muziek met teksten zoals de slet van 6 VWO.

Renee Rose past prima in het rijtje Nederlandstalige zangeressen ergens tussen Bente en Maan met een rocksausje. Ze heeft een mooie stem die, zelfs tijdens het wilde dansen, goed zuiver klinkt. Het is een kwestie van tijd voordat iedereen heeft gehoord van Renee Rose. En dan kunnen degenen die hierbij waren zeggen, “Die Renee Rose heb ik nog gezien tijdens de Popronde in Den Bosch! Vanaf twee meter afstand! En kijk nu eens!”

Foto’s: ©Johan Kramer

sep, 2025

Muzikale drone event Solaris van drie Brabantse bands
Een bewustzijn vergrotende trip door ons zonnestelsel

Vrijdag de 19de mocht ik bij deze avond van drone muziek onder de naam Solaris in de Toonzaal zijn waar drie ensembles – Ninth Wave, Drone Assembly en Autarkh Collective – optraden.

Solaris drone event

Drone muziek is een minimalistisch muziekgenre dat draait om langdurige, aanhoudende klanken (drones) met enkel subtiele veranderingen in klankbeeld. Het kenmerkende element is een continu klinkende noot, toon of akkoord dat als basis dient voor het stuk, wat een meditatieve en sfeervolle luisterervaring creëert.

Dit genre vindt zijn oorsprong in traditionele muziekstijlen, maar werd in de 20ste eeuw gepopulariseerd door minimalistische en experimentele componisten. En natuurlijk speelt tegenwoordig elektronica daar een grote rol in. Dus wat is dan beter dan De Toonzaal muziekstudio om langzaam ontwikkelende klanken op te wekken. Zeker als je dan als onderwerp de planeten pakt die majesteitelijk door het universum dansen om de zon, het Solaris drone event.

Ninth Wave

Als eerste ging Jacqueline Hamelink van Sounding Bodies samen met Arthur Kok deze uitdaging aan met de productie Ninth Wave. Sounding Bodies wil verbinding maken via de schoonheid van de muziek en de kracht van de performance en daarin ook maatschappelijk bijdragen. Beginnend met de lage sonore klanken met veranderende boventoonstructuur die zo goed op te wekken zijn in de studio speelde ze op cello klanken hier doorheen, een klankbeeld dat verrijkt werd door een gitaar als modulatiebron te gebruiken.

Samen met de projectie op de achtergrond van wat er in de studio live gebeurde een meeslepend bad van geluid om je in onder te dompelen, waarbij de soms enigszins aan walviszang denkende klanken je nog verder mee namen de diepte in. Omlaag getransponeerde zang voegde aan de energie toe. Een technisch hoogstandje om dat zo aan te pakken. En eentje die de geest langzaam tot rust bracht

Drone Assembly

Na een changement was het de beurt aan Drone Assembly uit Tilburg. Die voor deze avond niet alleen gebruik maakten van de klanken uit de elektronische muziekstudio, maar ook van het orgel dat De Toonzaal rijk is. Voortdurend langzaam wisselende klankbeelden dreven voorbij en trokken je langzaam maar zeker langs de statige planeten. Ook hier viel de creativiteit op van de samenwerking tussen elektronica en traditionele klanken.

Autarkh Collective

Misschien nam dit collectief van elektrische gitaren en elektronica uit Tilburg je wel het diepst mee in de kou van de buitenplaneten. Vervormde klanken met onderliggende ritmiek namen je mee de naar koude stormen, oplaaiende ijsvulkanen. Dit deed echt iets met mijn bewustzijn. Een soort van high worden. Muziek om echt volledig in meegesleept te worden.

De zaal zat opvallend vol met belangstellenden wat heel fijn is. En voor iedereen die het aandurfde om weer eens iets anders mee te maken een verruimende ervaring. De blijk van waardering voor het event Solaris was met het uitbundige applaus na afloop van elk gedeelte duidelijk aanwezig. En terecht voor de mensen die hier zoveel tijd energie en aandacht in hebben gestopt, maar vooral in de ‘viering’ van het artistieke grenzen verleggen.

Fotografie: Justina Lukosiute
Cover – ©Justina Lukosiute

Solaris verwijst onder meer naar een roman van de Poolse schrijver Stanislaw Lem en een sciencefictionfilm van de beroemde Russische regisseur Andrei Tarkovsky.

Deep Imaginations (live) in Ninth Wave

sep, 2025

Dordtse punk Here Today & The Great Hurricane Escape
Bossche Brouwers rockt! weer en dat gaat zo nog de hele maand door en wie weet komt er nog meer

Twee punkbands uit Dordrecht – Here Today en The Great Hurricane Escape – staan vrijdagavond op het rockprogramma van de Bossche Brouwers. Het lijkt alsof de Brouwers alvast een voorschot wil geven wat ons vrijdag 26 september te wachten staat als Popronde weer neerstrijkt in Den Bosch. Er staan dan drie bands die te boek staan als tomeloos energiek en dat is zeker ook van toepassing op deze avond.

Here Today

De bezetting bij Here Today is een klassieke want een trio: Olaf de Lange (zanger/gitarist), Rikkert Kraaijenbrink (drummer) en bassist Nathan de Graaf. Geen flauwekulletjes, rechttoe rechtaan zoals hoort bij punk. Here Today speelt af en toe melodisch wat niet des punks is. Af en toe hoor ik flarden van Bowie uit zijn Aladdin Sane periode, een beetje glamrock maar dan echt veel rauwer.

Olaf de Lange

Rikkert Kraaijenbrink

Nathan de Graaf

A-typische punk waar ze goed vanaf komen. Het publiek reageert enthousiast maar is nog een beetje beschroomd om helemaal los te gaan. Een mosh komt niet tot stand, hoewel de nummers daar perfect voor gemaakt lijken te zijn. Iedereen is nu wel in de juiste stemming gekomen voor de tweede band van de avond, The Great Hurricane Escape.

The Great Hurricane Escape

The Great Hurricane Escape komt ook uit Dordrecht dus Den Bosch maakt deze avond in één klap kennis met een puike vertegenwoordiging van de Dordtse punkscene. De band start met het furieuze nummer Lost In Space van de EP If Not Now, When? (2020) waarbij de drummer een knallende intro weggeeft.

Van diezelfde EP het nummer Scupture dat met hetzelfde geweld de zaal in wordt geblazen. De mensen zijn nu klaar om te moshen, hoewel de leadzanger hen nog wel vraagt om dichter naar het podium te komen. De single Manhattan Project schept er nog een laagje bovenop. Cult zou zo maar door Oasis kunnen worden gecoverd en is een geweldig nummer met een vette gitaarsolo.

Serpent Tongue is een hele stevige bluesrock nummer. Bij Slow Burn gaat de moshpit helemaal los en stijgt de intensiteit van de band verder op met als climax Old Habits en het slotnummer Whiskey And Friendship. De set komt eigenlijk te abrupt ten einde en een onwerkelijke stilte davert nog even door.

The Great Hurricane Escape is een Nederlandse topband in het genre en met het werk en de power die ze in huis hebben, kunnen ze zich met gemak meten met buitenlandse bands.

sep, 2025

Thuiskomen in Texas klinkt door in Nederlandse Tip Jar
Eerste concert van dit Blue Room Sessions seizoen is meteen weer een voltreffer

Het nieuwe seizoen Blue Room Sessions (BRS) begint met de Nederlandse band Tip Jar. Het concert is al enkele weken van tevoren uitverkocht. Er zitten dan ook veel fans in de zaal. Tip Jar is geliefd als uitstekend vertolker van het Americana en Roots genre.

Tip Jar

Naast zangeres Arianne Knegt en levenspartner Bart de Win is daar altijd Harry Hendriks, hun begeleider en vriend op gitaar, ukelele, banjo en mondharmonica. Zij worden begeleid door niet de minsten; Tonnie Ector staat weliswaar verscholen maar niet minder opvallend op de (contra)bas naast de strak drummende Eric van de Lest. Samen met de virtuoze Joost van Es op de viool staat daar een indrukwekkend gezelschap dat er zichtbaar plezier in heeft om de volle zaal te plat te gaan spelen.

Bart de Win

Harry Hendriks

Tonnie Ector

Eric van de Lest

Joost van Es

Tip Jar begint goed met een nostalgisch viool-intro bij Little Bright Light en een vrolijke ‘summer song’ All Good. Er wordt opvallend goed gepeeld en ook de vaak driestemmige vocals geven een extra dimensie aan de songs met de fleurig geklede Arianne als stralend middelpunt.

De show kent vele mooie momenten. Een verzonnen brief voor de lang geleden overleden vader van Bart leidde tot So Long waarbij Joost van Es zich naar de piano keert. Wat volgt is een indrukwekkend samenspel waarna de driestemmige zang invalt. Het publiek is onder de indruk. Ook Harry zingt een eigen nummer Hold You, een lovesong waarin hij de seconden optelde om zijn vrouw weer te zien na een te lang verblijf in Chicago.

De goede samenwerking met hun Texaanse vrienden Walt Wilkins en Bill Small komt aan de orde. BRS zag hen al eens in een van de shows. At The Dance is een ode aan de dance halls in Texas. Ze gaan er regelmatig heen en schrijven songs. Een van die nummers is Tell Me Something. Het gevoel van thuiskomen in Texas klinkt door in Big Family.

Nog een een ode maar dan aan de plekken waar nog live muziek wordt gespeeld, zoals bij BRS, klinkt door in Mean Eyed Cat met een ‘Staying Alive’ achtig intro door Harry op de Banjo. Na een luid applaus en een staande ovatie komt er uiteraard nog een toegift met Love And Understanding.

Tip Jar als openingsact bleek een groot succes en een uitstekende keuze om het nieuwe seizoen mee te beginnen.

Setlist: Little Bright Light, Road Of no Return, All Good, At The Dance, Like A Child, Gemstone Road, Night Train, Standing On The Corner, That’s Why.

Tweede set: Be Someone, Easy To See, I Won’t Hide, Hold You, Hold on To Get Lucky, So Long, Tell Me Something, Big Family, Mean Eyed Cat, Love And Understanding

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

sep, 2025

Nieuw seizoen met Slaughter The Giant en Black Rabbit
370 BPM, twee jeugdige crowdsurfers, een levende windmill en nog veel meer

De zomer loopt ten einde en met het Belgische Slaughter The Giant en Black Rabbit uit Apeldoorn is het dus weer tijd voor een nieuw seizoen indoor live muziek. Bij Willem Twee Poppodium kun je dan traditiegetrouw vaak terecht voor een avondje stevige gitaarmuziek. Op vrijdag 5 september kun je je hier schrap zetten voor twee death metal bands van het zwaarste kaliber.

Slaughter The Giant

De melodic death metal band Slaughter The Giant mag als eerste aantreden na een instrumentale prelude. Ze laten er geen gras over groeien en knallen er meteen in met het waanzinnig harde en snelle nummer Nothingness van zo’n 370 beats per minute, zo lijkt het. De toon is gezet, alleen het melodic gedeelte moet nog komen waarschijnlijk. Bij de eerste twee nummers staat de zang relatief wat zacht in de mix, maar dit komt later goed en dan is brulboei Benny Ubachs duidelijk te horen. En als ie even geen tekst heeft, zwaait hij als een levende windmill met zijn hoofd in het rond.

Er loopt het een en ander aan synths mee met de muziek en al die apparatuur moet dus ook op het kleine podium in de kleine zaal. Daardoor is bassist Daan gepromoveerd tot een plekje voor het podium, waar hij alle ruimte heeft en neemt. Af en toe krijgt hij gezelschap van Benny, die het publiek opzweept, “Den Bosch, I can’t fucking hear you!”. Er wordt meegeklapt, al blijven de moshpits vooralsnog uit.

Bij Abomination, de titeltrack van hun laatste EP, komt het melodic gedeelte wat meer tot uitdrukking. Relatief rustige melodische stukken gecombineerd met supersnelle drum en gitaarpartijen en dat dan retestrak. En de nummers gaan ook ergens over, al gebied de eerlijkheid te zeggen dat de teksten niet altijd zijn te verstaan.

Voordat Raging Demons wordt ingezet heeft Benny het over het feit dat iedereen wel iemand kent, die hij of zij heeft verloren, al dan niet door eigen toedoen. Maar de band eindigt niet in mineur. “Er is een traditie dat er altijd wordt gestagedived bij onze concerten”, vertelt Benny. Twee lichtgewichte jonge metalfans vooraan, van een jaar of veertien worden aangewezen om het podium op te komen en bovenop het, in niet al te grote aantallen aanwezige, publiek te duiken. Ze krijgen hier waarschijnlijk hun vuurdoop op het gebied van crowdsurfen en komen beiden tot achterin de zaal. Dat was een mooi einde van een strakke show!

stagedive — lichtgewichte jonge metalfan

Black Rabbit

De aanwezigen hier vanavond zijn al aardig opgewarmd, als Black Rabbit zijn opwachting maakt. En mocht er iemand een beetje zijn ingesukkeld tijdens de pauze, dan is die waarschijnlijk wel weer gelijk bij de les als Black Rabbit meteen vol gas geeft met hun laatste nieuwe release Malevolent Glare van het album Chronolysis. Wat een energie! Zanger Nino

Thomas met zijn lekkere grunts en screams is vaak vooraan het podium te vinden, niet zelden op één van de lichtbakken, geflankeerd door de twee sublieme gitaristen Jelle en Hidde die regelmatig van kant wisselen. Dat zorgt voor de nodige dynamiek net als de gevarieerde muziek.

En dan opeens valt er iets op de grond. Gitarist Hidde laat zijn ontvanger van zijn gitaar op de grond vallen, zo lijkt het. Hij rent backstage, maar is vrij snel terug, terwijl de andere bandleden ondertussen gewoon doorspelen.

Met hun rauwe energie storten ze hun dynamische muziek de zaal in en word je er helemaal ingezogen. Tijdens een solo mag gitarist Hidde ook even shinen op zo’n coole lichtbak waar hij mooi wordt uitgelicht. En opeens horen we een vrouwenstem, tijdens het nummer Delta Waves als ik me niet vergis. Dat komt uiteraard van een bandje, al doet de bassist een dappere poging om mee te playbacken.

Dat was op zich niet nodig. Het is wel duidelijk dat er ook hier het een en ander meeloopt en dat is ook niet erg, maar geeft de muziek juist een voller geluid. Als het einde nadert verlaat Black Rabbit het podium, maar je voelt aan alles dat er nog meer gaat komen. En dus volgt er nog een toegift.

Muziek is geen wedstrijd maar Black Rabbit kwam, zag en overwon en laat iedereen hier waarschijnlijk met een voldaan gevoel achter. En dit is nog maar het begin van een nieuw seizoen bands kijken en bier drinken. Een mooi vooruitzicht voor de donkere maanden die gaan komen.

Fotografie: Marcel Bruinshoofd

Slaughter the Giant

Black Rabbit