Op het podium van Blue Room Sessions vanavond Dawn Brothers, een Nederlandse band met inmiddels een grote populariteit. Binnen afzienbare tijd liggen AFAS of Ziggo Dôme in het verschiet zo voorspelt programmeur Ad van der Laan tijdens zijn aankondiging.
Dawn Brothers
Dawn Brothers
Dat vinden kennelijk meer liefhebbers want dit concert was al ver van tevoren uitverkocht. Er zijn zelfs 30 extra staanplaatsen gecreëerd, wat zorgt voor een volle en enthousiaste zaal in afwachting van Bas van Holt gitaar en zang, Rafael Schwiddessen drums, Rowan de Vos toetsen en zang en Tammo Deuling bas en zang. Achteraf gezien heeft de band het ruimschoots waargemaakt.
Bas van Holt
Rafael Schwiddessen
Rowan de Vos
Tammo Deuling
De muziek van Dawn Brothers is een veelzijdige mix van Americana, folk, rock & roll, soul en blues, met een flinke dosis nostalgie uit de 60’s en 70’s. De songs doen denken aan Little Feat en The Band tijdens How Come en 7 Year Itch. Hoewel het ook heel erg als Dawn Brothers klinkt ontkom je er niet aan om af en toe te vergelijken.
Bijvoorbeeld Sheryl Crowheeft een onmiskenbaar Small Faces intro. Tijdens dit sterke optreden valt de kwaliteit van het spel op evenals de indrukwekkende stemmen, zowel solo als driestemmig. Het intro van I Will Never klinkt als een western met een vleugje Twin Peaks. Mooi intro van Van Holt.
indrukwekkende stemmen
De titelsong van het album Alpine Goldwordt bij aanvang ingezet door De Vos met zijn fraaie Hammond geluid. Zijn stem doet mij denken aan de Fleet Foxes. Het aanstekelijke gitaarintro van Van Holt op Vampirezorgt voor enthousiasme in de zaal, net als het opvallende drumspel van Schwiddessen met gebruik van diverse attributen.
De band sluit af met het driestemmig gezongen F Bowmet een opvallende baspartij van Deuling. Nadat ze in de kleedkamer verdwijnen wordt er zo hard geapplaudiseerd dat er nog een toegift volgt uit een samenwerking met DeWolff. What A Viewzou niet hebben misstaan in een oude film.
opvallende baspartij
Over ieder nummer kan ik uitweiden in superlatieven, maar het komt er op neer dat we getuige waren van een professionele, kwalitatief zeer goede band met indrukwekkende songteksten, zang en spel. Een hoogtepunt in de reeks Blue Room Sessions.
Dawn Brothers hebben een nieuw album Cry Alone uitgebracht wat ik hierbij van harte aanbeveel.
Eerste set: 7 Year Inch, How Come, Whippoorwill, It’s So Easy, Live A Little, Alpine Gold, Vampire, Stayin’ Out Late. Tweede set: I’ll Be Your Baby, Sheryl Crow, I Will Never Hold Your Heart Again, Late to The party, I Cry Alone, Birds Of Prey, Let It Bleed, F Bow. Toegift: What A View
Tekst Recensie: Wies Luijtelaar Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten
Met het optreden in de Toonzaal van het Belgische trio Tassin-Hermia-Joris starten De Verkadefabriek en Willem Twee de nieuwe samenwerking onder de voorlopige titel Jazz Factory. Dit alles onder de bezielende leiding van jazzprogrammeur Arjan Timmermans. Jaarlijks staan er zo’n 36 concerten op de planning De eerste concerten starten dit najaar en het is aan Tassin-Hermia-Joris om het spits af te bijten.
Tassin-Hermia-Joris
Tassin-Hermia-Joris
Belgische bands en artiesten hebben bij mij een streepje voor. Een dikke streep, zelfs. Toen ik op de concertwijzer van Willem Twee las dat Tassin-Hermia-Joris op 22 november gepland stonden in De Toonzaal, wist ik dat ik deze set niet wilde missen. Noem het ‘The Belgium Touch’ maar telkens weer weten Belgische musici mij te verrassen. Die touch heeft het karakter van een dwarse puber.
“Het is zoet anarchisme,” zei drummer Chris Joris. “Wij Belgen hebben niet veel te vertellen en als we ons dan uitspreken, doen we dat zacht.” Het is wel een typisch Belgisch kenmerk dat vaak tot verrassende resultaten en wendingen leidt. Iets wat de geluidsman van Willem Twee volmondig beaamde.
Chris Joris
Het debuutalbum van het trio Midnight Sun verscheen in december 2024 bij IGLOO Records en werd gevolgd door een tour. Saxofonist Manuel Hermia vertelde dat het album is gemaakt als een lichtpunt in deze donkere tijden van vele gewapende conflicten (130 volgens het Rode Kruis, red.) die nu woeden. Van het album speelden ze onder andere Dissolution wat zowel ontbinding, verval, beëindiging kan betekenen. Het titelnummer Midnight Sun is een ‘voorzichtig’ nummer, ingehouden en inderdaad een lichtpunt(je).
Julien Tassin
Gitarist Julien Tassin is de schrijver/componist van het drietal. Zijn muziek staat bekend om het vermengen van blues met andere genres zoals jazz, rock, en Afrikaanse invloeden, waarbij blues een belangrijk onderdeel vormt. Titels als Le Blues (2018) en Blues For Nina Simone van het album Wild Around (2024) spreken boekdelen. Deze avond speelt hij een bluesnummer – waarvan de naam mij is ontschoten – dat een van de hoogtepunten is van deze avond.
Het trio mixt graag hedendaagse blues met jazz en Afrikaanse invloeden. Hun samenspel van gitaar, saxofoon en percussie zorgt voor een eigenzinnige muzikale ervaring. Dan heel aards en dan weer zweven in de ijle sferen van de spiritualiteit.
berimbau
mbira
Manuel Hermia
Twee andere hoogtepunten zijn een tweetal naamloze nummers met duidelijk Afrikaanse roots en invloeden. Belangrijke onderdelen van die nummers zijn de Afrikaans-Braziliaanse instrumenten mbira of kalimba en de berimbau die door drummer Chris Joris worden bespeeld. De eenvoud van zowel de nummers als de instrumenten verdiepen de intensiteit van de muziek. De reactie van het publiek was dan ook heel enthousiast.
Na meer dan een uur spelen kwam de set van Tassin-Hermia-Joris tot een einde en kan de nieuwe samenwerking Willem Twee/Verkadefabriek zich geen betere start wensen dan deze sympathieke Belgische musici.
De Verkadefabriek en Willem Twee streven ernaar uit te groeien tot jazzpodia met landelijke uitstraling. Jaarlijks staan er zo’n 36 concerten op de planning – van kleinschalige optredens tot avontuurlijke avonden – verdeeld over de vier zalen die beide podia rijk zijn, met ieder een unieke sfeer en akoestiek. De eerste concerten -onder de voorlopige titel Jazz Factory- gaan in het najaar 2025 van start.
De componist der Nederlanden Anne-Maartje Lemereis gaf een workshop componeren. Naast de vele concerten die November Music organiseert, is er ook de insteek om het publiek op een andere manier – wat actiever – te betrekken bij het muzikale proces.
Anne-Maartje Lemereis
Ik vond het een mooie gelegenheid om haar manier van werken te leren kennen. Maar ik was ook sceptisch. Het doel was om met een hele groep mensen in ongeveer één uur gezamenlijk een muziekstuk te componeren. En het leek me sterk dat DAT mogelijk was.
Anne-Maartje Lemereis
Dus zat ik zaterdagmiddag in de Verkadefabriek Studio. Waar een harp en een cello op het podium stonden, en natuurlijk een vleugel. Er kwam nog een klein twintigtal andere mensen binnengelopen en precies op tijd nam Anne-Maartje Lemereis het woord.
Binnen de kortste keren hadden we geleerd dat je eerste taak als componist is om goed naar de te gebruiken instrumenten te luisteren en je af te vragen wat je er wel en niet mee kan doen. Kwam voorbij dat zowel Bach als Schostakovich hun eigen naam gebruikten om muzikale thema’s te maken (Bach het thema B-A-C-H waarbij de Duitse namen voor de noten een B zijn voor wat wij Bes noemen en hun H onze B, en Schostakovich de noten D-Es-C-H op de beginletters van zijn naam).
En leerden we dat Mozart een soort toevalsgenerator gebruikte om melodie-ideeën te maken. Anne-Maartje leerde ons ook meteen dat vrijwel iedereen kan componeren, maar dat lang niet iedereen ook een betaalde componist kan zijn. En dus mocht iedereen in het publiek een letter uit de eigen naam kiezen en die opnoemen.
iedereen kan componeren
Anne-Maartje Lemereis hield direct in software bij welke noten geroepen werden en hup: Daar stond een melodie op het grote scherm. Gezamenlijk luisterden we naar hoe dat klonk. Min of meer bij toeval had het een mooie atmosfeer, zoiets als een prieeltje met gekleurde glazen in de zonneschijn, en zat er een vraag antwoord spel in verstopt.
Toen kwam het echt creatieve werk, welk instrument kon wat spelen, zijn er onverwachte dingen die je met de noten kan doen. Wat voor een akkoorden komen er om heen. Hoe ga je om met de dynamiek. In een vriendschappelijke atmosfeer spuiden mensen ideeën, werden het met elkaar eens, en wonder boven wonder stond er na een uur een mooi stuk muziek op het scherm.
Nu de titel nog, waar van de suggesties het ‘Lettergebak’ het won, met als ondertitel ‘na de avondklok’ hetgeen de stemming van de muziek mooi weergaf. Al stoeiend met de ideeën was er een mooi stuk in elkaar gezet, en hadden we heel wat compositie principes opgepikt.
Erg leuk en een mooie manier om met mensen op een verbindende manier samen te werken.
Met dit concert van Emine Bostanci heeft November Music een prachtig grensverleggende compositie in huis gehaald. Traditionele instrumenten zoals de Kamanche en Erhu en de Kretenzische Lyra mengen zich met de klanken van de hyperTheremin.
Emine Bostanci
Emine Bostanci & gezelschap
Als je van een paar instrumenten nooit gehoord hebt is dat niet vreemd, de Kretenzische Lyra is pas herontdekt, en er zijn wereldwijd maar een 20 tal professionele bespelers van dit snaarinstrument. De hyperTheremin is een contactloze sensor die de positie en oriëntatie van twee handen in de ruimte kan volgen, waarbij ook de snelheid van bewegen een rol speelt, vier dimensionaal dus.
Via software gebaseerde samples en synthesizers kan je dan een zee van interessante geluiden opwekken, bijna dansend bespeeld. De snaarinstrumenten brengen diverse klankkleuren voort, van bijna fluit-achtig, tot geruis van de wind, tot nasale galmende tonen vol verlangen. Doe er dan een keur aan percussie bij en zang. Zet dit alles bij elkaar en je hebt een krachtige fusie motor om muziek mee te maken. Maar wat doe je met zo’n apparaat?
Hier komt de componiste en snaarinstrumentspeelster Emine Bosanci uit de verf. Ze is een van de weinigen die de Lyra professioneel bespelen. Gebaseerd op de omgeving waarin ze is opgegroeid in een traditie waar ze zelf niet echt meer in gelooft, maar die haar ook niet loslaat creëert ze een parallelle wereld in muziek. Haar ingegeven toen ze op een reis aan een sinaasappel rook.
HyperTheremin Jan-Bas Bollen
De HyperTheremin is ontwikkeld door de Nederlandse componist en performer Jan-Bas Bollen. Het instrument is gebaseerd op de principes van de klassieke theremin, maar maakt gebruik van geavanceerdere sensor-technologie en software om een breder scala aan expressieve mogelijkheden te bieden.
Na het stemmen begint het stuk met felle slagen op trommels, in een moeilijk te volgen maar meeslepend en altijd gecontroleerd ritme. Diverse klanken mengen zich in het geheel, belletjes rinkelen. Je wordt meegenomen in een warm bad aan klanken, verstillend, dan weer opzwepend.
Als er een korte stilte valt, klinkt een aarzelend applaus, eigenlijk niet de bedoeling op dit moment. Maar ja, enthousiasme laat zich niet remmen. Vanaf dan volgen contemplatieve momenten en uitzinnige uitspattingen elkaar op in een ritme dat telkens de aandacht vasthoudt. De zang doet soms in de verte denken aan Dead Can Dance, en is dan weer volkomen oosters traditioneel, om dan weer richting jazz te verschuiven.
finale
Klankkleuren en solo’s wisselen elkaar af in een grote verscheidenheid aan melodielijnen en klankkleuren. Zonder dirigent zijn de 8 muzikanten uitstekend op elkaar ingespeeld, de momenten van op elkaar reageren wisselen elkaar in rap tempo af en iedereen blijft bij de steeds wisselende stemmingen aanwezig.
Het uur is te snel voorbij als het geheel in een soort openbaring aan geluid uiteenspat. Een parallelle realiteit is voorbij geschoven en weer opgelost. Na het applaus verzamelt een grote groep mensen zich om de hyperTheremin om te zien hoe dat werkt.
Vrijdagavond 7 november brengt de Australische band King Gizzard And The Lizard Wizard hun Phantom Island Orchestra Tour naar Mainstage in Den Bosch. Deze onwaarschijnlijk productieve band heeft onlangs hun zevenentwintigste!!! album uitgebracht, Phantom Island dus, en als je zou denken dat de ideeën dan wel zo’n beetje opgedroogd zijn, dan heb je het mis.
King Gizzard And The Lizard Wizard
King Gizzard And The Lizard Wizard
King Gizzard And The Lizard Wizard speelt hun laatste album integraal met live orkest.
Dit album is opgenomen met een compleet orkest en dat geeft dan ook een hele andere sfeer, dan wat je van deze mannen gewend bent. Als je deze muziek live ten gehore wil brengen, dan hoort daar dus ook een orkest bij. Voor deze speciale avond hebben ze de hulp ingeschakeld van Sinfonia Rotterdam, onder leiding van dirigent Chad Kelly gekleed in een rode overall.
Sinfonia Rotterdam o.l.v. Chad Kelly
Een dag eerder speelt King Gizzard And The Lizard Wizard nog een rave set in 013 in Tilburg en dus vanavond met een compleet orkest hier in Den Bosch. Onder luid gejoel nemen de leden van het Sinfonia orkest even na half negen hun plek in op het podium. Het is dan nog even wachten voordat de band zich erbij voegt, maar die worden ook met een staande ovatie ontvangen. Zitten kan sowieso alleen op de tribune achter in de zaal, waardoor deze zaal wel wat weg heeft van Afas Live in Amsterdam.
In het eerste deel van hun ruim twee uur durende show brengen ze integraal hun nieuwe orkestrale album ten gehore en trappen ze dus af met de titeltrack Phantom Island. Het nummer begint rustig en ingetogen waarna het overgaat in een soort van seventies feel good nummer.
Stu Mackenzie
Soms lijkt het alsof ze heel veel korte nummers achter elkaar spelen, maar er zitten gewoon veel verschillende stukken in. Zanger/gitarist Stu Mackenzie neemt de meeste zangpartijen voor zijn rekening, maar toetsenist Ambrose Kenny Smith heeft ook een mooie karakteristieke stem. Zingen kunnen ze bijna allemaal wel, zéker in de harmonieën klinkt het geweldig.
Ambrose Kenny Smith
Deze non conformistische band is niet gebonden aan een bepaald genre en zijn dus ook van meerdere markten thuis. Hun laatste album, die dus voor de pauze aan bod komt, is wel vrij rustig, met ruimte voor psychedelische instrumentale stukken, waarbij het orkest een mooie aanvulling is.
Ook speelt Sinfonia regelmatig tussen de nummers door, zodat ze mooi in elkaar overlopen. Na een uurtje is het orkest blijkbaar toe aan een pauze en speelt de band een soort van lange jam, met een hoofdrol voor gitarist Lucas Harwood, die lekker aan het soleren slaat.
Lucas Harwood
Als het orkest weer geïnstalleerd is, gaat het tempo flink omhoog met Evil Death Roll onder andere en je ziet dat de zaal hier meteen op aanslaat. Voor het podium ontstaat meteen een kolkende massa van springende en dansende lichamen. Dit is toch waar de aanwezigen uit diverse windstreken voor zijn gekomen, zo lijkt het.
Zo wordt Mars For The Rich luidkeels meegeschreeuwd en wat dacht je van die bizarre maatwisselingen in Crumbling Castle. Wat een unieke band is King Gizzard And The Lizard Wizard toch. Met zoveel verschillende muziekstijlen er toch een kloppend geheel van weten te maken, dat is klasse! Ook de lichtshow en visuals maken deze avond tot een complete rockshow van formaat.
climax
Met de knaller Iron Lung heeft de climax zijn hoogtepunt bereikt en betekent het ook het einde van deze grandioze avond, die weliswaar ingetogen begon, maar iedereen in extase achterlaat.
De artiesten op het podium van Blue Room Sessions variëren van een enkele ingetogen en gepassioneerde singer-songwriter tot een luider, levendiger en net zo gepassioneerd gezelschap dat bijna niet op het podium past. En heel af en toe begint iemand uit het publiek spontaan een dansje. Maar de wervelwind die deze keer op ons afkomt wordt veroorzaakt door de Americana folkrock band Yellofox.
Yellofox
De zeskoppige band Yellofox bestaat uit frontman Marc Mosmans (gitaar, en zang), vriendin Jorieke de Vet, (cello, mandoline, en zang) haar zusje Pauline de Vet (viool, piano en zang), gitarist Roger Verbeek, bassist Ronald de Jong en drummer Frans Pruis. Zijn het nu Hagenaars of Hagenezen? Het verschil wordt haarfijn uitgelegd. Iets met links of rechts van de Laan van Meerdervoort. Enfin zoek zelf maar op wat de goeie en de kwaaie kant is.
Marc Mosmans
Jorieke de Vet
Pauline de Vet
Roger Verbeek
Ronald de Jong
Frans Pruis
Tijdens de soundcheck merk je al dat ons wat bijzonders staat te wachten. Goed klinkende sound en absoluut mooie driestemmige harmonieën. Het podium is smaakvol versierd met diverse lichtelementen. Met het melancholieke geluid van Jorieke’s cello in combinatie met de viool van Pauline heb je meteen de sfeer te pakken. Het belooft een buitengewoon optreden te worden.
vlnr. Pauline – Marc – Jorieke
De show begint meteen goed met een bijna psychedelisch intro. Mosmans zelf is een tijdloos ogende man die met de tekst op zijn gitaar (’this guitar makes friends’ – met een knipoog naar die van Woody Guthrie) en zijn verschijning niet zou misstaan op festivals in de late-60’s. Hij heeft de blues en nostalgie in zijn sound.
Vanaf de tweede song staat hij geen tel meer stil en stuitert over het podium. Hij bezit een opvallend goede stem net als de beide zusjes De Vet. Opvallend gitaarspel van Verbeek, vooral als hij speelt op de Godin gitaar tijdens het bluesy Ain’t God No Homevan de EP Dream On. Van deze EP ook het hele mooie door Nick Drake geïnspireerde Captain Train. Beeldend begeleid door de drums van Pruis en de onverstoorbare (contra)bas van De Jong.
stuiteren
De band Yellofox was mij tot op dit moment onbekend. Des te verrassend is het hele optreden. Temeer omdat het allemaal zelf geschreven nummers zijn, met veelzeggende teksten. Hun eerste echte LP uit ’23 is een ode aan dromers. Van dit album spelen ze een aantal songs, o.a. de titelsong For The Dreamers en het in mijn oren psychedelisch klinkende Seasons. Prachtig,
De band is bezig met een nieuw album waarvoor ze een crowdfundingcampagne hebben opgestart. De titel wordt The Secret Of Being Kind. Het laatste nummer voor de pauze, Maybe Tomorrow, komt op dit album. Na de pauze begint Yellofox met de titelsong ervan, met Jorieke op de mandoline.
Voor Western Town neemt Pauline voor de tweede keer plaats achter de piano. Forever Young wordt mooi driestemmig gezongen met fraaie celloklanken. En hulde voor het vioolspel van Pauline op Odd Man Out. Met het laatste nummer Phobiazingen ze alle nare herinneringen uit ons hoofd, aldus Mosmans.
Odd Man Out
Uiteraard volgt er een toegift met een boodschap op een groot wit tekstvel. Het publiek zingt mee en geeft een staande ovatie voor een dijk van een optreden vol passie, enthousiasme, plezier en muzikaliteit.
Eerste set: Seasons, The Hermit, Ain’t Got No Home, Homesick, For The dreamers, Captain Train, Maybe Tomorrow. Tweede set: Secret Of being Kind, Odd Man Out, The War, Western Town, Forever Young, It’s A Jazz, New York, Phobia, toegift
Tekst Recensie: Wies Luijtelaar Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijt
Het slagwerkensemble HIIIT en het elektronische Poulson Sq. voeren het muziekproject Battles & Silences uit in de Sint Jan. Het project wil een tegengewicht bieden aan al de oorlogen die nu woeden. Als locatie is de kathedraal van Sint Jan gekozen en een betere locatie voor zo’n vredesboodschap is er eigenlijk niet.
Poulson Sq. en HIIIT
HIIIT en Poulson Sq.
Poulson Sq. (Anthony Fiumara en Mathijs Leeuwis) hebben op verzoek van slagwerkgroep HIIIT (voorheen Slagwerk Den Haag) dit bijzondere project opgezet. Voor festival November Music 2025 is de Sint Jans kathedraal gekozen als locatie. De argeloze bezoeker kijkt verrast, nieuwsgierig en soms wat verstoord, en zij die bewust hiervoor naar de Sint Jan zijn gekomen, reageren na afloop enthousiast.
Een bijzondere rol is weggelegd voor een kerkklok – een vredesklok – die pontificaal in het midden van de setting hangt. Deze klok is gegoten uit acht kilo aan Oekraïense kogelhulzen, hulzen van scherpschutters. In Nederland werden die omgesmolten hulzen in de Koninklijke Eijsbouts Klokkengieterij in Asten tot een nieuwe klok gegoten. De klok zal gedurende het hele festival in de Sint Jan blijven hangen.
vredesklok
De analoge tapes van Anthony Fiumara en Mathijs Leeuwis roepen beelden op die wij maar al te goed kennen, die we bijna dagelijks op televisie te zien krijgen, al vanaf 24 februari 2022, toen Rusland Oekraïne binnenviel.
Het werk van Poulson Sq. kenmerkt zich door een langzaam tempo, een gedragenheid die door de ambiance van de Sint Jan helemaal tot zijn recht komt. En zeker ook dreigende en duistere stukken zoals Rattles en Morses en het gekraak en geknetter door de kerk schieten.
Als de twee aangetrokken performers Dirge Seçil Kuran en João Brito de klok luiden, keert het oorlogstij om en daalt een serene stilte neer.
Dirge Seçil Kuran
Dirge Seçil Kuran omschrijft dit bijzondere project als een mooi samenspel van elektronica en percussie met een hoofdrol voor de Oekraïense klok. De productie is in handen van Maryana Golovchenko, uit Oekraïne.
Het Robin Scherpen Collective speelt onder de toernaam Ambitus door Nederland. Ambitus betekent letterlijk bereik en omvang. In muziektermen betekent het hoe hoog en hoe laag een stem of een muziekinstrument kan gaan. De toer is om het nieuwe album We | Continue | As | One van het collectief te promoten. Gezien de opkomst in de Toonzaal is dat goed gelukt want volle bak. Ambitus is ook de naam van het muzieklabel waar Robin bij is aangesloten.
Robin Scherpen Collective
Robin Scherpen Collective
Het Robin Scherpen Collective is een nieuw project van Robin en bestaat uit producer Martijn Naber (synths en programmering), Ruben Maathuis (drums en percussie), Mart Koek en Sybren Holwerda (viool), Sylven van Sasse van Ysselt (altviool) en Hedwig Kok (cello), én Robin Scherpen op gitaar.
Robin maakt veel contact met het publiek. Alvorens te beginnen met het concert krijgt het een inkijk in het creatieve proces en vooral in de bijzondere wijze hoe dat bij Robin is gegaan. Hij vertelde dat hij na een zware oogoperatie – zijn zicht was erg slecht – zeven weken in totale duisternis moest doorbrengen.
In die duisternis ontwaakte bij Robin het besef dat hij eigen werk wilde maken. Er was niets dat hem kon afleiden dus 100 procent concentratie en creatie met zijn gitaar. Intussen staan er twee albums op zijn naam. Met het Collective is het nieuwe album We | Continue | As | One – tot stand gekomen in samenwerking met producer Martijn Naber met wie hij vele uren in de studio doorbracht.
Robin Scherpen
Na deze intro gaat hij op een hoge leren poef zitten in meditatiehouding zoals een sitarspeler maar dan met gitaar. Robin begint te spelen met die warme klanken die fans – en er zijn er veel van in de zaal – zo goed van hem kennen. Met Some Things Change opent het collectief de set. Het is een rustig en gedragen stuk. Het tweede nummer is een medley van Song For Eunoia van het album Verge Of Light, Still en Long Way From The Past van het We | Continue | As | One album. Daarna van hetzelfde album het melancholische How We Flourish.
Eterna Luna/Etude/Ongoing Reverie zijn aaneen gebracht en wisselen van thema, ritme en sfeer. Ongoing Reverie zou je continue muziek op gitaar kunnen noemen, terwijl Eterna Luna eerder meditatief is. Voor de volgende medley Vivre, Chanson, Verge Of Light vraagt Robin of het publiek een toon aan wil houden waar hij dan op kon anticiperen. In Chanson verwerkte Robin een aantal bekende Franse chansons maar waar ik niet op de naam kan komen.
Mart Koek en Sybren Holwerda
Martijn Naber
Ruben Maathuis
Sylven van Sasse van Ysselt en Hedwig Kok
Als kind van zeven/acht jaar hoorde Robin het nummer Classical Gas van Mason Williams en wist meteen dat hij op die manier wilde spelen. De rest is geschiedenis. Robin spreekt zijn voorkeur uit voor de laatste drie nummers van het album We | Continue | As | One.
Die nummers zijn In Fading Time, Before The Sun en We | Continue | As | One en worden ook aaneen gespeeld. Het eerste nummer is klassieke gitaar met strijkwerk, in het tweede gaan de ‘orgels’ van de synths van Martijn Naber wijdopen en het derde is een neo-klassieker met een wervelende Robin Scherpen Collective.
Turkse Stuk
Robin schijnt erg populair te zijn in Turkije. Een reel van hem op Instagram werd door drie miljoen Turken bekeken en het volgende nummer heet dan ook Turkse Stuk. Het symfonische popnummer Not Too Late For Sanity lijkt een oproep aan de wereld om het verstand erbij te houden. Het is het einde van deze set, maar er komen twee toegiften: YM&W en For The Days The Wind Feels Heavy.
Op YM&W speelt Martijn Naber in het begin op een elektrische bas en dat stuwt het nummer goed op. In het medidatieve For The Days The Wind Feels Heavy neemt het collectief op gepaste manier afscheid. Innerlijke bezinning zonder direct te zoeken naar oplossingen of antwoorden, de uitgangspunten van het Robin Scherpen Collective.
In al deze harmonische mijmeringen mis ik toch dingen die schuren, de lelijkheid, het valse. Schoonheid in perfectie of andersom zijn allemaal waardevolle deugden maar in chaos en wrijving ontstaan ook mooie dingen.
De getalenteerde zangeres en gitariste Alice Howe en haar legendarische muzikale partner, bassist en producer Freebo staan vanavond op ons podium. Zij spelen al acht jaar samen en zijn momenteel op tournee door Europa. In Nederland treden ze slechts een keer op en wel bij ons. Hierna moeten ze meteen door naar Duitsland, Denemarken en de UK.
Alice Howe en Freebo
Freebo en Alice Howe
Alice Howe (34) groeide op in de buurt van Boston en was al heel vroeg gecharmeerd van de platencollectie van haar ouders en daardoor liefhebber van de folk-, rock- en bluesmuziek uit de jaren 60 en 70. Freebo (81) heeft zijn sporen in de muziekgeschiedenis ruimschoots verdiend. In de 70-er jaren werkte o.a. met Bonnie Raitt met wie hij zes albums maakte. Hij werd in die tijd eveneens met Neil Young, Maria Muldaur, Dr. John en talloze anderen in de studio gesignaleerd.
Alice Howe is een begenadigd zangeres en begeleidt zichzelf op (Martin) gitaar. Freebo speelt op een fraai klinkende fretloze (Stingray) bas en op gitaar. Daarnaast is hij ook een opvallend goede en geëngageerde singer-songwriter.
begenadigd zangeres
singer-songwriter
Het eerste nummer is Twilight, van Howe’s debuutalbum Visions, gevolgd door het straffe intro van Somebody’s New Lover, van haar nieuwste album Circumstance, geschreven in de beroemde Fame studio’s in Muscle Shoals, Alabama.
Op haar 18e overleed Alice’s vader met wie ze een hechte band had. Met hem in gedachten schreef ze het gevoelige Forever Is A Long Timeen Your Love Is The Flame.
Van Freebo’s repertoire spelen ze ook een aantal nummers. Voor My Personal GPS neemt Alice zijn basgitaar ter hand. Freebo’s echtscheiding leverde 20 jaar geleden overigens ook een aantal songs op. Na de constatering dat zijn vrouw meer oog had voor een andere huisgenoot, schreef hij She Loves My Dog More Than Me. Balancerend tussen wanhoop en hoop, door Freebo schertsend ‘Carrousel of Madness’ genoemd, schreef hij Before The Separation. Voor de laatste song voor de pauze wordt Jeff Fielder aangehaald. Met hem namen ze vele songs op waaronder het vlotte pop-achtigeWhat About You en dat alles in éen take.
Carrousel of Madness
Tijdens een cover van Dylan, Don’t Think Twice, it’s Allright, klinkt Alice als Bonnie Raitt terwijl Freebo haast klassiek klinkende tonen uit zijn bas produceert. Sailin’ Shoes, een cover van Little Feat, is opgenomen in the Sunset Sound Studio waar een te ‘eagere’ Freebo ooit door Lowell George werd getemperd in zijn speeldrift (“space is a place”). De andere cover is John Prine’s Angel from Montgomery. Freebo arrangeerde dit nummer 50 jaar geleden samen met Bonnie Raitt.
Na ruim 20 songs komt het einde van de show in zicht. Alice Howe, opgegroeid met en geïnspireerd door Joni Mitchell, excelleert met The Case Of You. Ik vond het beter dan de originele versie.
The Case Of You
Op verzoek van het publiek komen ze terug met een vlotte uitvoering vanSometimes it’s for Nothin’. Soms wel…maar deze avond niet. Prachtig concert.
Setlist: Twilight, Somebody’s New Lover, Something Calls to Me, She’s My Personal GPS, Everything To Do With Love (Freebo, Harold Payne, JD Martin & Jan Garrett), She Loves My Dog More Than Me, Before The Separation, Forever Is A Long Time, What About You (Circumstances), Tweede set: It’s a Big Old Goofy World, Your Love Is The Flame, Don’t Think Twice (Dylan), With You By My Side (Circumstances), Line by Line, Sailin’ Shoes, Too Many Memoires, If Not Now When, Angel From Montgomery (John Prine), The Case Of You (Joni Mitchell), Toegift: Sometimes It’s For Nothin’ (Album Freebo-The End Of The Beginning)
Tekst Recensie: Wies Luijtelaar Fotografie: Wies Luijtelaar
Het Bossche label Dead Mind Records bestaat 25 jaar en om dat te vieren organiseerde het op zaterdag 18 oktober in de Willem Twee Toonzaal het Dead Mind Festival. Aan bod kwamen acts die representatief zijn voor dit label en die zich richten op de uitgebreide aspecten en dimensies van elektronisch gestuurde muziek.
Dead Mind Records
Johnny van de Koolwijk
Vooraf aan het festival heb ik een gesprek met Johnny van de Koolwijk, stichter en chef van Dead Mind Records. Hij is al 25 jaar bezig als hobbyist met zijn platenlabel waarmee hij experimentele muziek uitbrengt van Nederlandse artiesten, archiefopnames maar ook van hedendaagse artiesten.
Ik vroeg hem waarom zijn platenlabel zo’n duistere naam draagt. “Die naam is ooit gekozen, heeft eigenlijk niet veel betekenis en ik vond het toen mooi klinken.”
De doelstelling van Dead Mind Records is om muziek die in de vergetelheid is geraakt, opnieuw te publiceren en dan met name van Nederlandse artiesten. Bijvoorbeeld van artiesten zoals Enno Velthuys die in de jaren ’80 cassettes maakte. Daarvan zijn nu elpee uitgaves gemaakt. En zo van nog meer artiesten zoals projecten van kunstenaar Willem de Ridder.
Daarnaast experimentele muziek met een relatie tot kunst en waarin kunst en muziek elkaar overlappen. Daar proberen we wat meer aandacht aan te schenken. Het is voor een klein publiek en ik publiceer die platen. De oplages zijn zo tussen de 200 en 700 stuks en gaan naar vaste liefhebbers, platenzaken en distributeurs die dat inkopen. Voor een klein publiek dus en die gaan naar Japan, Amerika.
N.E.R.F.
N.E.R.F.
N.E.R.F.
Samen met Peter Zincken vormt Johnny van de Koolwijk het samenwerkingsproject N.E.R.F. en zij openen het Dead Mind Festival. Ik vroeg Johnny of er geluidsmateriaal bij zit dat voor films of documentaires gebruikt wordt. “De muziek van Enno Velthuys die is vrij filmisch. Daar hebben we inderdaad twee keer aanvragen voor gehad voor een film.” In het stuk dat N.E.R.F. speelt, zitten delen bij die zeer filmisch van karakter zijn.
Red Brut is de artiestennaam van Marijn Verbiesen en zij heeft de cassette als geluids- en muziekdrager omarmd. Het knippen en plakken in tapes vindt ze erg leuk. Ze heeft inmiddels drie albums uitgebracht: On Bare Ground (2024), Cloaked Travels (2020) en Red Brut (2018).
De verlichting in De Toonzaal gaat uit en achter op het podium draait op een groot scherm een onaardse wolkenmassa voortdurend rond. Verbiesen staat achter haar instrumentarium en een groot aantal geëtaleerde cassettebandjes. De sounds wisselen van aard en toon, dan dreigend dan lichtvoetig. In het tweede deel van haar act stapt ze uit haar spelpositie en fysiek verbonden aan de electronica brengt ze geluiden voort bij elke lichaamsbeweging, een buiging of het strekken van haar armen. Fascinerend en een sterke performance.
Kapotte Muziek dat zijn Frans de Waard, Peter Duimelinks en Roel Meelkop. Dit muzikale project is actief sinds 1984 en is een van de meest internationaal bekende improvisatie- en experimentele projecten uit Nederland. Naast elektronica maakt het trio volop gebruik van andere materialen zoals hout, plastic, ijzeren schalen met gekleurde ‘knikkers’, etc. De tafel waaraan zij zitten is bedekt met allerlei voorwerpen, een wirwar aan kabels en pluggen. De liefhebbers van Kapotte Muziek – het is volle bak in de Toonzaal – reageren enthousiast.
Kapotte Muziek
Hessel Veldman aka Y Create
Hessel Veldman begon al in zijn tienerjaren op zoek naar ‘ongemakkelijke’ muziek. Het was daarom bijna onvermijdelijk dat hij cultfiguur Willem de Ridder op zijn weg zou treffen. Toch is deze act die op mij overkomt als de meest harmonieuze. De klanken en het dromerige van zijn spel krijgen vat op mijn gemoedsrust, wiegt mij bijna in slaap. “Dat is ook de bedoeling,” zei hij mij na afloop.
Hessel Veldman
Na de act van Hessel Veldman was een pauze van een uur ingepland. Het Dead Mind Festival begon al om 16:00 uur. In de tweede set treden Alice Kemp, Truus de Groot, Ricardo Mazza en Organ of Corti op.
aLice kEmp
aLice kEmp komt uit Devon, UK. Met haar optredens reist zij wereldwijd vele podia af. Het is heel bijzonder dat Dead Mind Records haar heeft kunnen strikken voor dit festival. Het is een act die zich in bijna volslagen duisternis afspeelt. De enige verlichting in de zaal is een rode lamp op de tafel waar zij haar apparatuur heeft opgesteld.
aLice kEmp
Het begin van de act is meer dan minimaal, een tik of een klop gevolgd door een kort ratelend geluid dat nog een tijdlang zal aanhouden. De duisternis en de rode lamp stimuleren de concentratie curve in hoge mate. Het is muisstil in de zaal. Het minimalisme wordt geleidelijk overstemd door een stem die zo zwaar is bewerkt dat ie nog maar weinig menselijks heeft. Het lijkt alsof die ‘stem’ uit de krochten van het ondermaanse komt, het is bijna diabolisch te noemen. Net als Red Brut gebruikt Kemp haar lichaam als muziekinstrument. Een ovatie is haar deel na afloop van haar optreden.
elektroakoestische geluiden
Truus de Groot
Heel anders van aard, opzet en impact is de volgende act, die van Truus de Groot. Zij gebruikt het grote scherm als een doorlopende powerpoint met foto’s die lijken gemaakt uit de jaren ’30 van de vorige eeuw. De beat die zij hanteert is aanstekelijk, een happy sound.
Truus de Groot
Dance en electro krijgen door Truus een plek op dit festival. Het valt niet helemaal in goede aard bij sommige diehards, maar bij anderen zag ik de hoofden mee bewegen op haar beats. Na Truus de Groot besluit ik te vertrekken. De twee overblijvende acts Organ of Corti en Ricardo Mazza laat ik voor wat ze zijn. Mijn hoofd is vol.
Ricardo Zarra en Organ of Corti
Dead Mind Records heeft een prachtig programma samengesteld. Een bescheiden oplage voor een klein publiek, zei Johnny van de Koolwijk, maar met zeer bijzondere muziek die gekoesterd moet worden.
