Het leuke van een avond als vanavond in het World Skate Center is dat je weer wat nieuwe bands kan gaan zien zoals STiCKFiGS en Terrorpins voor een heel schappelijke prijs . En dat door het organisatietalent en de contacten van een heel bescheiden man, die punk diep in z’n bast heeft zitten.
STiCKFiGS
STiCKFiGS
De avond begint met de skatepunk van STiCKFiGS. Ik heb voor dit optreden hun e.p. Former Glory geluisterd en ik maakte me wat zorgen; met vier nummers zou het een heel kort optreden kunnen zijn en de nummers op de e.p. vond ik ook niet heel sterk.
Maar gelukkig hebben ze een liveset die in lengte én kwaliteit de e.p. snel doet vergeten. STiCKFiGS staat als een huis. De zanger- gitarist is goed bij stem, de drummer is strak en snel, en de bassist vult de nummers mooi aan met razendsnelle, knappe basloopjes.
basloopjes
Het publiek is nog wat onwennig, maar met het dreigement niet verder te spelen, komt men toch wat dichter na het podium. De nummers worden afgewisseld met wat leuke prietpraat over de Sint Jans kathedraal (of toch kerk? Of toch…?), en het eeuwige dilemma ‘Den Bosch of ‘s- Hertogenbosch’.
Als er iemand uit het publiek ‘‘s-Gravenhage!’ roept, wordt de ‘discussie’ snel afgekapt door deze jongens uit Den Haag, en een volgend nummer ingezet.
Remember
Het is duidelijk dat de muzikanten van STiCKFiGS al langer muziek maken en optreden, het is allemaal dik in orde. De vaart blijft er goed in zitten tot aan het laatste nummer, het gedreven gespeelde midtempo Remember.
Terrorpins
Terrorpins
De tweede band op de planken van het World Skate Center is het Engelse kwartet Terrorpins. Bestaande uit muzikanten die ook in andere bands hun sporen hebben verdiend, speelt Terrorpins een variatie aan stijlen.
Er zit wat hardcore verstopt in hun set, een mopje ska, wat punkrock, en zelfs wat ‘dubbelloops’ gitaarpartijen, voor het hardrockgevoel. En net die variatie aan stijlen voorkomt dat de band een echt eigen smoel krijgt.
Engelse pub
Hoewel alles met dezelfde intensiteit wordt gespeeld, krijg ik het gevoel dat ik in een Engelse pub zit, waar toevallig de band van dienst voor vanavond de Terrorpins is. In plaats van een band waar ik speciaal voor naar een concertzaal zou gaan. Maar smaken verschillen gelukkig, want de zaal blijft tot het eind toe redelijk gevuld.
De naam Stuurbaard Bakkebaard gonst al jaren rond in de Nederlandse muziekwereld, zo ook in het Bossche. Toch is het me nog niet gelukt om de band live te zien spelen. En dat met zo’n geweldige bandnaam, hoe kan het. Tot zaterdag 25 januari; het World Skate Center opent haar deuren, voor wat voor mij het eerste concert van het jaar gaat zijn.
Stuurbaard Bakkebaard
Stuurbaard Bakkebaard
Er is geen voorprogramma. Tot de band begint, iets later dan gepland, wordt er muziek gedraaid vanaf vinyl. Charmant, maar te hopen is dat het bandgeluid beter is dan wat er nu de zaal in wordt gestuurd. De zaal is goed vol, er wordt wat geroezemoesd over b.n.’ers die er zouden zijn.
We bevinden ons in goed gezelschap; Patrick Laureij en Theo Maassen staan achterin, eveneens in afwachting van, als alle zaalverlichting uitgaat. Er klinkt een walsje met trompet, iets wat zomaar uit een oude Spaanse film zou kunnen komen.
In het openingsnummer schreeuwt en giert Timo van Veen in z’n microfoon, begeleid door bassist Onno Kortland en Marc Koppen op drums, bij het tweede nummer pakt de zanger zijn gitaar erbij, om hem niet meer los te laten.
Marc Koppen
Onno Kortland
Timo van Veen
Het kost mij een nummer of drie, vier om te horen wat er gebeurt. Ik ga wat associëren om mezelf richting te geven; de ‘drive’ van oude Nick Cave And The Bad Seeds; iets van swamprock; iets van Amerikaanse jaren- 90 noise? Rockabilly drumpartijen?
Het zal Stuurbaard Bakkebaard een biet wezen. Overtuigd van hun gelijk, onderbouwd door bijna dertig jaar podiumervaring, spelen ze de tent platter en platter naarmate de avond vordert.
De summiere drumkit van snare- met- theedoek en toms stuwt SBBB voort, de vette bas speelt het spel mee, de gitaar jankt en gromt als om geesten uit hun Eindhovens moeras te verjagen. De zang doet er nog een stevige schep bovenop.
geesten uit Eindhovens moeras verjagen
Soms tweestemmig, maar ook als percussie, tonen en klanken herhalend. Het wordt nergens ‘mooi’: het schuurt en schreeuwt en beukt en dat is nodig, maar het wordt niet plat. De ‘drive’ van Stuurbaard Bakkebaard wordt verpakt in sterke composities.
Er is sprake van een nieuwe plaat die binnenkort uit gaat komen. Als de band dit live- geluid en gevoel vast kan leggen gaat dat een heel vette plaat worden. Er staan voorlopig nog geen verdere optredens gepland, maar hou ze in de gaten.
Rechttoe rechtaan of recht door zee, het maakt voor Pizzatramp uit Wales en Jodie Faster uit Frankrijk allemaal niks uit, als het maar snel en hard gaat.
Vrijdag één november; na een week hard werken heb ik weinig puf om er op uit te gaan. Maar, het bloed kruipt… dus hop, op het fietske naar de ‘skatehal’ waar vanavond twee hardcore-punkbandjes op de planken staan.
Pizzatramp
Pizzatramp
De drie heren van Pizzatramp zijn geen onbekenden in het Bossche. Al een aantal keren stonden ze eerder hier te spelen, en vanavond staan ze met een nieuwe plaat onder de arm in het World Skate Center.
De Welshmen spelen rechttoe recht aan, met in en tussen hun nummers veel plek voor grappen en grollen. Millions Of Dead Goths, I Got Work In The Morning, een blokje in hun set met ‘nummers’ van een paar maten lang, over onderwerpen als de voordelen van Brexit en als kers op de taart een jongedame uit het publiek die een nummer mee mag schreeuwen. En of ze mee op tour wil.
Een set lang glim-en schaterlachen met de bravoure waar Pizzatramp een behoorlijke schare fans mee op de been weet te krijgen vanavond.
Jodie Faster
Jodie Faster
Tourmaatjes voor deze tour van Pizzatramp, en opener van de avond, is het Franse Jodie Faster. In tegenstelling tot wat vaak gebruikelijk is: niet de zanger maar de bassist is de woordvoerder van Jodie Faster. Naar verluidt omdat hij de enige is, die een woordje Engels spreekt.
De heerlijk flauwe knipoog in de bandnaam verwijst duidelijk naar hun stijl van muziek. Of zoals de zanger van Pizzatramp ons in de pauze licht vertwijfeld vroeg: ‘How the fuck are we gonna top that?’ Hardcore ís snel, Jodie Faster heeft een extra versnelling uitgevonden!
ziel en zaligheid
En dat geldt niet alleen voor de recht door zee stukken, maar ook voor de breaks die ze in hun nummers verwerken. Het is heerlijk om te zien en horen hoe deze jongemannen hun ziel en zaligheid in hun nummers proppen. En dat ondanks een bepaalde brakheid, door de slechte invloed van bepaalde Welshe vrienden…
Ik ben benieuwd hoe ze klinken als ze wel fit zijn; hopelijk gaat dat in de toekomst nog eens gebeuren. Dit is in elk geval een zeer overtuigende eerste kennismaking!
Tijdens Popronde Den Bosch 2024 voelt deze muziekliefhebber en tevens redacteur bij KLANKGAT zich altijd als een kind in een snoepwinkel. Heel veel lekkers, maar je mag er maar tien uitkiezen. Je kunt simpelweg niet overal bij zijn, dus een goede voorbereiding is de kunst. Het hele programma wordt dus van tevoren aandachtig beluisterd.
En dan is het vrijdagavond 11 oktober eindelijk zover. In vogelvlucht wordt in dit stuk geprobeerd je door deze selectie te loodsen en te omschrijven wat je waarschijnlijk hebt gemist, of misschien ook wel hebt gezien en gehoord.
Popronde Den Bosch 2024 vooravond binnenstad
Iris Jean
Iris Jean
Om 19.00 uur start de avond met singer songwriter Iris Jean in Salon van Jetje. Hier waren zelfs drie redacteuren van KLANKGAT bij aanwezig. Gekozen is voor een gecombineerd verslag van twee van hen. Dat is hier te lezen.
Future Husband
Future Husband
Op naar Plein 79, waar Future Husband al bezig is. Deze vijfkoppige, soulvolle, funky, disco indiepopband laat zien dat ze klaar zijn om door te stomen naar een groter publiek. Ze stonden eerder al op het affiche van onder andere Best Kept Secret festival en Grasnapolski. Met mooie gevarieerde liedjes pakken ze het aanwezige publiek in.
De charismatische Adura Sulaiman met haar mooie, zuivere stem, die tevens de bas speelt, trekt alle aandacht naar zich toe. Maar tijdens het laatste nummer Swell Times blijkt de gitarist rechts op het podium ook over een mooie donkere stem te beschikken en zingen een soort van duet. Hier gaan we in de nabije toekomst nog wel meer van horen.
Heath
Heath
Na een korte opbouw is het de beurt aan Heath, ook in Plein 79. Deze band, gewapend met allemaal topmuzikanten, laat de seventies Americana (hard)rock herleven, maar dan niet in doorsnee vierkwartsmaat. Muzikaal doet het vanwege alle onnavolgbare ritmes soms denken aan Rush.
Heath
Soms ben ik de tel helemaal kwijt. Maar het klopt muzikaal wel allemaal. Airplay op de radio zal wel lastig worden met nummers die niet zelden de tien minuten aantikken met lang uitgesponnen composities. Ook het veelvuldig gebruik van de mondharmonica door de zanger is bijzonder. Hij had wat mij betreft ook wel iets meer mogen zingen, want die stem mag er zéker zijn.
ENJAKU YOYO
ENJAKU YOYO
Dit was wel de meest bijzondere act van vanavond, kan ik wel verklappen. Techno, maar dan anders, met live piano en gitaar. Lees het hele verslag hier.
Later op de avond bij Tramkade en World Skate Center
PXRPLE JAZZ
PXRPLE JAZZ
Tijdens de voorbereiding van deze avond sprak de muziek van deze PXRPLE JAZZ me zeer aan. De dansbare pop, r&b, latin en afro klanken, maar dan met het gebruik van leuke gekke geluidjes en ritmes.
Qua planning was het echter niet gelukt om de hele band mee te nemen, dus is ze samen met één kompaan, die de toetsen, de beats en de rest van de klanken verzorgd. En dat klinkt natuurlijk ook goed, maar je mist wel wat energie. Aan PXRPLE JAZZ zelf ligt het niet, want ze danst en zingt met heel veel energie.
De zaal zit wel goed vol en bijna iedereen heeft het naar de zin zo te zien, maar gedanst wordt er amper. En daar leent deze muziek zich juist voor. Ik ben benieuwd hoe dit zou zijn met complete band een volgende keer.
Outahead
Outahead
Halverwege de show val ik binnen bij World Skate Center om nog een stuk mee te pakken van de punkrock band Outahead. Althans als ik er nog bij pas, want ze hangen hier zowat met de benen buiten. Gelukkig is verder vooraan nog wel wat ruimte.
Wat ik hier aantref is een lekkere rauwe rockshow met veel energie. Soms denk ik vaag de geest van Kurt Cobain te ontwaren in de muziek en de stem van de zanger. Tijdens het laatste nummer rent één van de gitaristen het publiek in om daar een moshpit te initiëren en die missie is geslaagd. Er ontstaat een kolkende massa mensen voor het podium. Jammer dat daarna de show is afgelopen.
Popronde Den Bosch 2024 is weer voorbij en de muziekkaravaan trekt verder door naar andere Nederlandse steden. Wat overblijft is een beduusde duizeling van al die muzikale overdaad.
Op vrijdag 20 september 2024 vindt in het World Skate Center in Den Bosch de zesde editie van Zinnig Zuiden plaats. Het belooft een avond te worden waarin woordkunst en muziek samenkomen, met optredens van zowel gevestigde artiesten als opkomend talent uit het Talentpool-programma van Zinnig Zuiden.
Zinnig Zuiden #6
Talentpool: Alisa, Christie, Femke, Saúl en Sem
Zinnig Zuiden is een platform dat spoken word, poëzie, rap en andere vormen van woordkunst een podium geeft in Den Bosch en de rest van het zuiden. In deze editie ligt de nadruk op het Talentpool-programma, waarin beginnende schrijvers en performers de kans krijgen zich te ontwikkelen via workshops en masterclasses, waarbij ze toewerken naar een optreden op Zinnig Zuiden #6.
Tijdens deze editie zullen bekende artiesten zoals rapper en lokale legende Kleine Jay en de rapper/spoken word artiest Duimalot (met live band), optreden. Ook rapper/spoken word artiest Brohlin – die al eens eerder deelnam aan een spoken word editie – verzorgt een show.
Brohlin
Daarnaast zullen vijf deelnemers uit het Talentpool-programma hun talenten op het podium laten zien: Alisa, Christie, Femke, Saúl en Sem. Deze nieuwe generatie woordkunstenaars heeft de afgelopen tijd hard gewerkt aan hun vaardigheden en kijkt ernaar uit om het publiek te veroveren met hun performances.
Line-up ZZ #6
Jasper van den Bovenkamp, projectleider van Zinnig Zuiden, kijkt vol verwachting uit naar het evenement: “Deze eerste editie van het Talentpool-programma is tot nu toe heel geslaagd. Ik kijk enorm uit naar wat onze deelnemers de 20ste aan ons gaan laten zien.”
Het wordt een avond waarin de kracht van taal centraal staat, een unieke kans om kennis te maken met de diversiteit van woordkunst in de regio. Van rap tot spoken word, van beginnend talent tot gevestigde artiesten—Zinnig Zuiden biedt voor ieder wat wils.
Zinnig Zuiden #6
Vrijdag 20 september 2024 | 20.00 – 23.00 uur
World Skate Center, Tramkade 18, Den Bosch
Tickets van het event zijn hier verkrijgbaar
World Skate Center organiseert samen met de band Bayline, een nieuw punkrock festival met de naam Bayrock. Die allereerste editie vindt plaats op zaterdag 20 april in de knusse concertzaal van de skatehal.
Bayrock
Twee van de drie bands van Bayrock festival, Bayline en het Belgische Loud Love, brengen hun muziek uit op het label White Russian Records uit Eindhoven. Het label richt zich met name op punkrock en hardcore punk muziek.
Bayline – Bayrock
Het is mooi om te zien, dat Roelof de Brouwer eerst de entreekaartjes scant aan het begin van de avond en later staat te vlammen op het podium met zijn band Bayline. Dat typeert de kleine, maar sympathieke organisatie, die alleen nog maar kan groeien.
LoudLove
Loud Love
Loud Love uit België mag het vuurtje bij Bayrock aanwakkeren in het begin van de avond. Zanger Dries Olemans vraagt het publiek wat dichterbij te komen, maar er zijn er niet veel die daar gehoor aan geven. Daar moet eerst nog wat meer bier in, zo lijkt het. Het weerhoudt de mannen niet om er een energieke show van te maken.
Vooral zanger Dries is erg beweeglijk en is regelmatig aan de rand van het podium te vinden om zijn teksten de zaal in te schreeuwen. De onderwerpen van de nummers zijn heel divers en gaan onder andere over Taylor Swift en over politiek, zoals Vox Populi, al kun je de teksten vaak niet volgen. Met de muziek van Taylor Swift heeft het in ieder geval weinig te maken.
Dries
Halverwege de set weigert de microfoon dienst en Dries lost dat op, door gewoon die van de gitarist te gebruiken. Dat maakt niet uit, want de drummer zingt ook de tweede stem mee. Er komt wat ouder werk voorbij van de EP Loud Love, zoals Angels Maintenance en Dealbreaker en de afsluiter Rookie Nightmare van hun laatste EP II wordt aangekondigd als liefdeslied.
geen aanstekers
Vanzelfsprekend geen aanstekers in de lucht natuurlijk, maar gewoon gas erop! Rauwe punkrock die neigt naar hardcore. Het woordje loud uit de bandnaam is in ieder geval gerechtvaardigd en love is er ook voor deze sympathieke Belgen.
Bayline
Roelof
Dan is het tijd voor de initiatiefnemers van het Bayrock festival, Bayline. Roelof die in het begin van de avond dus nog alle aanwezigen heeft begroet bij de kaartverkoop, neemt nu de microfoon ter handen en vraagt iedereen twee stappen naar voren te doen. Daar wordt deze keer wel gehoor aan gegeven en het lijkt ook iets drukker te zijn geworden in de zaal.
De band is ontstaan in een periode waarin niet zoveel mocht en de muziek is te omschrijven als melodische emo punkrock. Een combinatie van verschillende tempo wisselingen, aanstekelijke zanglijnen met mooie melodieën, gecombineerd met een lekkere rauwe schreeuw en soms zelfs een gevoelige kopstem.
emo punkrock
Als ik een referentie zou moeten noemen, dan denk ik aan één van de beste Nederlandse bands ooit, Face Tomorrow. Al kan daar, naar mijn persoonlijke mening, nog geen enkele Nederlandse band echt aan tippen natuurlijk. Maar qua energie, songstructuren en zang gaat het wel een beetje die kant op.
Sound The Alarm springt er wel uit met een lekker meezing refrein. Er wordt goed gebruik gemaakt van de kisten op het podium, waar niet alleen de zanger, maar ook de bassist en gitarist regelmatig bovenop gaan staan. De verlichting in de zaal mag wel iets spannender, het is vaak vrij licht in de ruimte. De momenten dat de discobol aan gaat bijvoorbeeld, geeft het gelijk meer sfeer.
Bij het nummer Trophy Heads vraagt zanger Roelof of het publiek mee wil zingen. Hij is niet veeleisend en zegt, “Kom op jongens, één woordje lukt toch wel? Gone….”. Uit verschillende hoeken van de zaal wordt er dan ook daadwerkelijk meegeschreeuwd en dat tovert een tevreden blik op het gezicht van de zanger.
Met de single Bleeding Hearts laat Bayline tot slot nog één keer zien en horen wat het in huis heeft en is de zaal inmiddels goed warm gespeeld voor Tusky.
Tusky
Vladimir – Tusky
Tusky is toch wel de band waar de meeste aanwezigen bij Bayrock het regenachtige weer voor getrotseerd hebben deze avond. Er zijn zelfs enkele diehard fans vanuit Breda en omgeving die de weg naar World Skate Center hebben gevonden voor deze band.
De band met leden van John Coffey in de gelederen, heeft de afgelopen jaren wel wat wisselingen gehad in de bezetting. De meest opvallende verandering is misschien wel dat de vorige zanger Alfred zijn weg terug heeft gevonden als gitarist van John Coffey, de band die inmiddels ook weer flink aan het toeren is.
Nu staat dus Vladimir, ook wel bekend van de band Pene Corrida, achter de microfoon, die met volle overgave zijn taak vervult. Al heeft Alfred misschien wel net een mooiere stem.
Serenade Me
Vroeg in de set komt de knaller Going Out al voorbij. Hebben ze dan hun kruit al verschoten? Niks daarvan, er is nog genoeg sterk materiaal dat de revue gaat passeren. Waaronder een nieuw nummer Serenade Me, waarvan de drummer het rustige intro mag zingen, waarna het lekker uptempo los gaat.
In de zaal ontstaan inmiddels voorzichtig de eerste moshpits als Vladimir roept, “Iedereen gaat fucking bouncen!”. Even later komt ie tijdens een nummer naar beneden en staat ie voor het podium te zingen. Daar maakt ie van de gelegenheid gebruik om één van zijn grootste fans, Tibor erbij te roepen en voor hem te applaudisseren. Een mooi gebaar en zo zijn de rollen even omgedraaid.
strakke band
Even later tijdens het nieuwe nummer Fixer Upper is het tijd voor wat beweging zegt ie en komt Vladimir weer naar beneden. En dat is niet voor het laatst, kan ik alvast verklappen. Intussen wordt het publiek almaar wilder en wordt er zelfs een poging tot crowdsurfen ondernomen, wat niet meevalt, want zo vol is de zaal niet.
Maar wát een strakke band is Tusky toch, die alles geeft en die energie de zaal in stuurt. Terwijl het toch al het tweede optreden van de dag is, na de show in Dordrecht vanmiddag. Ook de samenzang is mooi met de gitaristen en drummer. Het tempo is hoog, ze jagen er zo’n twintig nummers doorheen vanavond, waaronder ook Jet Pilot, een cover van System Of A Down, die wat minder bekend is.
Lemon Party
Hoe krijg je een circle pit aan de gang? Nou, door zelf het goede voorbeeld te geven dus. Eén van de gitaristen staat voor het podium tussen het publiek rondjes te draaien met zijn gitaar, terwijl hij het intro van Lemon Party inzet. Bassist Quirin rent om hem heen en dat voorbeeld wordt direct gevolgd. Het begin van de apotheose is daar.
Er wordt steeds nadrukkelijker contact gezocht met het publiek. Vladimir klimt op de bar om Trial & Terror in te zetten. Dat wordt natuurlijk eerst door diverse mobieltjes vastgelegd, om vervolgens weer te gaan moshen. Voor de laatste paar nummers worden de microfoonstandaards vóór het podium gezet en staat de voltallige band, op drummer Bas na, dus nu vóór het podium, vanwaar Jawbreaker wordt ingezet.
trial & error
Dan volgt nog de korte knaller Lights Out om natuurlijk af te sluiten met You Will Not Regret This. En die wordt natuurlijk uit volle borst meegeschreeuwd door het uitgelaten publiek. Ondanks de wisselingen in de band, heeft het dus muzikaal niks aan kracht ingeboet.
Deze mannen weten heel goed hoe ze een show moeten neerzetten en zijn ook de perfecte headliner voor dit nieuwe festival. Ik ben nu al benieuwd naar de volgende editie van Bayrock. Maar de lat ligt hoog.
De aankondiging komt voor mij als een aangename verrassing: Tom Holliston komt naar Den Bosch. De voormalig zanger-gitarist van het onvolprezen No Means No, inmiddels helaas ter ziele. De Canadese band heeft heel wat bakens verzet binnen het punk/ hardcore-idioom. Een bezoek van meneer Holliston maakt me nieuwsgierig.
Tom Holliston treedt als tweede op vanavond. Gezeten op een ouderwetse houten kantinestoel, zijn gitaar op schoot. Hij oogt wat gespannen. Het begin van de set klinkt niet heel interessant, het lijkt er op dat stem en vingers opgewarmd moeten worden. Tot het vierde nummer. “Song number four”, waarbij volgens meneer Holliston, je antwoord krijgt op al je vragen.
Zo zal het de hele set doorgaan: elk nummer wordt afgewisseld met een grap, een grol, een anekdote. Sommige hebben het bedenkelijke niveau van flauwe dad-jokes (wat steevast commentaar oplevert van Simon Wells, vanaf de bar), andere spelen met dingen die Tom weet van Nederland.
Zo zat Holliston ooit, naar eigen zeggen, in de band The Rutger Hauers, en is- ie enórm fan van bluesmuzikant Blind Harry Mulisch. Hij heeft in elk geval de lachers op zijn hand, terwijl ondertussen zijn nummers winnen in overtuiging.
Op het eerste oor zijn Hollistons nummers eenvoudig, maar er komen heel fraaie dingen voorbij, zowel in zijn keuze van akkoorden als in wisselende maatvoeringen. Met name het laatste nummer is een echte uitsmijter; er wordt gestopt op het hoogtepunt.
Dat No Means No tussendoor voorbij komt met een bluesy (‘Only so many songs can be sung with…’) Two Lips, Two Lungs And One Tongue, geldt als een kersje op een toch al heel fraaie taart.
Simon Wells, voorheen lid van de Engelse punkbands Snuff en Southport, heeft de eer om de avond te openen. Het is te vroeg in de avond om het bier de schuld te geven, en aan de temperatuur in het World Skate Center kan het ook niet liggen, dus komt het door de muziek van meneer Wells dat ik kippenvel langs m’n rug voel gaan. Wat een zeggingskracht gaat er van deze man uit.
Zijn stembeheersing is behoorlijk goed te noemen, en de variatie tussen hard en zacht gebruikt hij erg goed. Staand, zichzelf begeleidend op zijn gitaar, opent hij met een nummer over verdriet en verlies; tijdens de afwas koelen zijn tranen het hete water in de gootsteen. Een ruwe bolster, blanke pit door de combinatie van Noord-Londens accent en teksten.
ruwe bolster, blanke pit
Een onderwerp als psychische gezondheid schuwt Simon niet, getuige het auto- biografische Optimism, en ook de situatie in het door Tory geteisterde Engeland komt natuurlijk aan bod. Een truckers-anthem, Champions Of Keeping Them Rolling, staat als een huis. Als de set eindigt met het geleende ‘Bee’s Wing’ ben in ieder geval ik ruim een half uur geboeid en ontroerd.
De later als ‘Bert en Ernie van de punk’ omschreven oude rotten hebben beide een verschillende invulling aan het aloude singer-songwriter gegeven. De één wat meer esthetisch, de ander wat meer op het gevoel spelend. Ik heb van beide genoten.
De Popronde Den Bosch 2021 is weer bijna als vanouds met Deveron en Kalaallit Nunaat die dit rondreizend festival afsluiten op de Tramkade. Er was volop keus in uiteenlopende genres: metal, rap, indie, singer songwriters, electronica e.a. En omdat er zoveel te zien en te beleven valt, moeten er keuzes gemaakt worden. Hier volgt Deel 2 van Onbeperkt genieten van Popronde met de bands Deveron en Kalaallit Nunaat, bands die raakvlakken met elkaar hebben.
Deveron
Deveron in WSC
De afsluiting van deze fijne Popronde vindt voor mij weer plaats op Tramkade, waar de avond begon. Deze keer is het bij het World Skate Center te doen, waar de noise punk van Deveron voor een heuse moshpit zorgt. Achter in de zaal, waar je binnenkomt is er nog wel genoeg ruimte, maar hoe dichter je bij het podium komt, hoe drukker het wordt. Hoe fijn is het dat dit weer kan, schouder aan schouder met een biertje in je hand en met je neus in de zwetende oksels van je buurman.
De jonge mannen van Deveron zorgen voor een flinke dosis energie die je bijvoorbeeld ook voelt bij een band als Idles. Dit optreden is een van de hoogtepunten van deze Popronde wat mij betreft, al zal Deveron niet zo gauw de hitlijsten bestormen, daar is de muziek te rauw voor.
Kalaallit Nunaat
De afsluiter van de avond begint om 23.20 uur bij De Bossche Brouwers aan De Vaart. Kalaallit Nunaat heeft wel wat raakvlakken met Deveron, ze produceren namelijk ook een aangename bak herrie, maar dan wel met meer stoner en zelfs postpunk invloeden. Maar als het gas erop gaat, en dat is best vaak, dan gaat het dak er ook echt af! Punk met gierende gitaren en interessante breaks gecombineerd met spacey instrumentale passages. Opvallend is, dat de drummer vaak de vocalen op zich neemt, samen met de gitarist.
volle bak
Het is bijna volle bak bij De Brouwers, voor zover dat mag natuurlijk, want 75 % capaciteit is de norm op dit moment. Maar vol genoeg in ieder geval voor een moshpit en zelfs een crowdsurfer. De hypnotiserende lichtshow maakt het feest compleet. Wat heerlijk om dit weer mee te mogen maken. Deze band is er een om in de gaten te houden en als ze weer in de buurt komen dan ga ik zeker weer kijken.
Mocht je Kalaallit Nunaat ook een keer willen zien, maar vind je de naam moeilijk te onthouden, dan kun je op Google Groenland opzoeken. Het is namelijk de inheemse naam van dat land. Op de site van Popronde kun je uiteraard nog de speelsteden opzoeken en dat is onder andere nog in Utrecht en Arnhem.
Het is een genot om weer zoveel live muziek te mogen aanschouwen. We mogen wel spreken van een geslaagde Popronde editie, met veel goede nieuwe talenten in uiteenlopende genres en een blij en tevreden publiek. Dus hopelijk komen alle twijfelaars van dit jaar, volgend jaar wel opdagen. Dat verdienen die hardwerkende muzikanten zeker wel. En tot slot ook een compliment aan de organisatie van de Popronde, die lang in onzekerheid moesten opereren. Het was uitstekend voor elkaar.
Deel 1
Onbeperkt genieten van Popronde, heerlijk. De Popronde Den Bosch 2021 is weer bijna als vanouds, al zijn er in verband met corona nog steeds enkele maatregelen waar men zich aan dient te houden. Dat begint met je online aanmelden op de Popronde site, door middel van registratie op het ticket platform Ik Ben Aanwezig. Dat kost je vijf euro en een beetje administratiekosten voor een passe-partout.
polsbandje passe partout
Bij je eerste podium krijg je vervolgens een polsbandje, op vertoon van de juiste QR code en ID, maar dan kun je in principe naar elk gewenst optreden, mits de zaal niet te vol is. Maar dat was gek genoeg nergens. Andere jaren was het toch wel wat drukker. Durven de Bosschenaren zich nog niet zo goed in de drukte te begeven? Is het teveel gedoe, voor de niet gevaccineerden?
onbeperkt genieten van Popronde
Je zou toch zeggen dat men wel weer behoefte heeft aan live muziek. Er was in ieder geval volop keus in uiteenlopende genres. En omdat er zoveel te zien en te beleven valt, moeten er keuzes gemaakt worden. Hier volgt deel 1 van mijn selectie met Jadi D, Frontstreet, Indigo Pastel en Douwe Doorduin.
Jadi D
Onbeperkt genieten van Popronde
De avond begint voor deze KLANKGAT redacteur bij Van Aken in het Werkwarenhuis waar Socks;SportsSocks een verrassend optreden geeft. Hier lees je een uitgebreid verslag. Ze waren wel wat later begonnen en ook dus later klaar, om die reden val ik bij Jadi D halverwege de show in. De Kleine Zaal van Willem Twee Poppodium is lekker gevuld en Jadi D staat al volop te shinen op het podium. Zelfverzekerd en gestoken in een strak roze joggingpak staat ze lekker wulps te dansen en verdienstelijk te rappen op de aanstekelijke deuntjes van de man achter de knoppen. Het publiek, dat voornamelijk uit rock en metal liefhebbers bestaat, want deathmetalband Inferum in de Grote Zaal is net afgelopen, heeft ze gewoon volledig in haar zak.
Jadi D
Jadi D houdt van haar publiek en wil zelfs posters opsturen naar liefhebbers die haar een DM (direct message, red.) sturen. Ze houdt ook van de mensen achter de bar, dus speciaal voor hen zingt ze het half Nederlandstalige/ half Engelstalige Bartender. Misschien is het zelfs wel meer dan houden van, want ze zingt “Ik fok de bartender”. En op het eind van de show loopt ze gewoon het podium af, de deur door richting backstage, om niet meer terug te komen. Geen “dankjewel”, geen “fijne avond nog”, niks. En de man op het podium die de beats en muziek verzorgd? Die gaat gewoon nog een tijdje door als dj. Van Jadi D niks meer gehoord, maar dat gaat nog wel komen, daar ben ik niet bang voor. En anders stuur ik haar wel een DM.
Frontstreet
In de grote zaal is het weer tijd voor zware gitaren. Jammer genoeg voor Frontstreet is de zaal niet zo vol. Maar dat weerhoudt de mannen er niet van om vol overgave een goede performance neer te zetten. Het genre nu metal zoals we dat nog kennen van Korn, Limp Bizkit en Deftones is weer aan een opmars bezig. Dus wie weet kan Frontstreet hiervan profiteren. Ze combineren rap, metal met electronica en dat doen ze zeer verdienstelijk. The happy few die aanwezig zijn hebben het mogen aanschouwen.
Dan op de fiets naar het centrum, richting Huis 73, waar Indigo Pastel al bezig is. Ze maken lekkere melodieuze indie rock muziek en de zanger is gezegend met een mooie warme stem. De mooie zaal is vrij groot, dus oogt het al snel leeg in de ruimte. Bovendien staan er verschillende tafels voor het podium, dus bijna iedereen zit. Voor een rustig nummer als Juliet, is dat niet zo erg. Alleen wordt er veel gekletst, dus wordt er gevraagd om nu even stil te zijn. Daarna gaat het tempo weer omhoog, dus mag er gedanst worden.
publiek niet danswillig
Maar hoe goed de band ook zijn best doet, de mensen blijven zitten. De zanger zegt zelfs, dat ie het wel jammer vindt dat iedereen blijft zitten en voegt er enthousiast aan toe: “Als je wil dansen, dan is dit je kans!” Hij zingt: “Happy happy, joy joy,” op een deuntje dat wel iets weg heeft van Do You Wanna Hold Me van Bow Wow Wow uit de jaren ’80. Het mag niet baten, er is niemand op de been te krijgen, behalve degenen die bier gaan halen.
Douwe Doorduin
Douwe Doorduin in Willem Twee café
Op de fiets weer richting Willem Twee Poppodium, maar ditmaal in het café, waar Douwe Doorduin net gaat beginnen. In zijn eentje met gitaar. Nee, geen singer songwriter. De band die hij bij zich heeft zit in zijn laptop. Zelf geprogrammeerd. Hij gooit het erop dat er afgelopen anderhalf jaar, vanwege alle beperkingen, niet mogelijk is geweest om een band bij elkaar te krijgen. Dat is uiteindelijk wel de bedoeling. Het zijn lekker in het gehoor liggende popliedjes, met soms wat wave en Britpop invloeden, die met een band erbij waarschijnlijk tot volle wasdom kunnen komen.
geen singer songwriter
Verder vertelt hij nog dat een andere passie van hem, het maken van fietsfilmpjes op zijn YouTube kanaal is. De passie voor wielrennen deelt hij met Blaudzun, waar hij de volgende dag bij in het voorprogramma staat in de Groene Engel in Oss. Dat kan geen toeval zijn. Wat wel toeval is, is dat ik hem daar dus ook zag en na afloop nog even kort gesproken heb. Hij liet me weten dat het de bedoeling is dat de band er volgend jaar gaat komen, maar dat hij nu ook wel geniet van de ongemakkelijke situaties op het podium met die laptop. En eerlijk is eerlijk, hij gaat er ook wel heel ontspannen mee om en heeft iets ontwapenends en een grote gunfactor.
In deel 2 van Onbeperkt genieten van Popronde bespreek ik de bands Deveron en Kalaallit Nunaat, bands die raakvlakken met elkaar hebben en de Popronde op de Tramkade afsluiten.
Eenmaal binnen in het World Skate Center voel je de energie die Rites uitstraalt. Betere binnenkomst kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Beukende bassen, doffe drums, jankende gitaren en gejoel van enthousiast publiek. Mensen willen weer helemaal los en dan kan je geen betere band wensen dan eentje die geen enkel moment de spanning loslaat. En zo zie ik na lange tijd weer een heuse moshpit. Een 2.0 versie of een klassieke?
Rites
Rites
Andy & the Antichrist ging niet door. De drummer werd ziek. Geen paniek. Popronde vond snel de juiste vervanging uit haar immens diepe grabbelton en Rites uit Middelburg popte als last minute eruit. Trouwens, ik ben er ook als last minute ingevlogen om een redacteur van KLANKGAT te vervangen.
In ieder geval, Rites hoefde er niet lang over na te denken, want spelen in een skatehal sprak hen wel aan. Bassist Nous Davidse kon niet mee en een zekere Chris verving Nous. Gelukkig is frontwoman Louisa er wel bij want Rites is – zoals je misschien weet – een female fronted hardcore punkband uit Middelburg en omgeving. Zeeuwse hardcore punk op zijn best.
hardcore punk
Rick Hutjens
Primeur
Volgens Popronde is de band deze zomer de studio ingedoken voor nieuwe opnames en krijgt Popronde de primeur. Daarnaast komen ook de ‘oudere’ tracks zoals Mysery Is Company aan bod.
Het is toch grappig dat sommige dingen nooit zullen veranderen. Bijvoorbeeld de ‘halve maan’ die ontstaat pal voor een podium, het is bijna een natuurverschijnsel. Een ander verschijnsel is de moshpit en die hebben we in het lockdown tijdperk niet mogen meemaken.
Louisa
Het was een ontroerend moment, toen een aantal mensen begonnen te moshen. Eerst met enige schroom maar dat veranderde in no time in een klassieke moshpit. Onder de felheid van Louisa – ze ziet er lief uit maar laat je niet foppen – en de genadeloze drums van Rick Hutjens breidde de pit zich snel uit.
Later die avond zag ik soortgelijke taferelen en nog gekker bij Kalaallit Nunaat in de Bossche Brouwers. Mensen wilden echt helemaal los gaan en deze Zeeuwse band gaf hun publiek daar alle energie voor. Punk 4ever.
