Dead Bob

Uit de as verrezen Dead Bob spat van de energie

Legendarische drummer John Wright brengt geoliede band mee naar Willem Twee

Dead Bob uitverkocht, of wacht, toch niet? Verwarring voorafgaand aan het concert van Prey en Dead Bob in de Willem Twee concertzaal. Wat blijkt, de optredens blijken gepland in de Kleine Zaal, en pas in de middag wordt duidelijk dat er verplaatst is naar de Grote Zaal. 

Dead Bob
Dead Bob

En dus komen er meer kaarten vrij. Mazzel voor de mensen die uit de buurt komen. Jammer voor diegenen die Dead Bobs enige concert in Nederland zo missen omdat ze wellicht al iets anders hebben gepland, want het was immers toch al uitverkocht.

Dead Bob

Dead Bob
John Wright

Uit de as van het even legendarische als Canadese No Means No, wat voor twee derde heeft bestaan uit de broers Rob (bas en zang) en John Wright (drums en zang), is Dead Bob verrezen. Drummer John heeft de sticks weer opgepakt, en een band om zich heen gegroepeerd, bestaande uit ervaren en gelauwerde muzikanten.

Eerste wapenfeit, de plaat Life Like, kan mij niet zo bekoren- de plaat pakt me niet. Maar alleen al om John Wright live te zien spelen maakt een avondje Willem Twee de moeite waard. Dead Bob bestaat uit vijf muzikanten- naast drums, wordt het podium bevolkt door een bassist, twee gitaren en een toetsenist; in goede N.M.N. traditie allen vooraan op het podium opgesteld. 

Daarbij heeft elke muzikant een eigen microfoon. Dit zorgt voor een mozaïek aan stemgeluid- elk nummer z’n eigen stem, en daarbij vaak ook meerstemmig. Qua klankkleur leunt Dead Bob nogal op z’n illustere voorganger, wat met name komt door het dikke, strakke basgeluid. Ook heeft één van de stemmen veel weg van die van Rob Wright. Maar het is Bob vergeven. Want buiten wat N. M. N. – covers is Dead Bob vooral Dead Bob.

Dead Bob
energie spat van het podium

De energie spat van het podium, vakmanschap en plezier (de dansjes van de toetsenist!) geven de nummers een vonk die op plaat afwezig is. Met als kers op de taart de uitvoering van ‘Metronome’ , waar de gitariste- zangeres haar ‘scream therapy’- shirt meer dan eer aandoet.

Prey
Prey
Prey

Het Tilburgse Prey heeft de eer te mogen openen voor Dead Bob. In de klassieke rockbezetting van gitaar, drums, bas. en zang spelen de vier mannen vol vuur hun garage- postpunk. Het is voor mijn oren een beetje vleesch noch visch, hoewel ik toch meen in songopbouw en akkoorden wat helden van weleer (Sex Pistols, Dead Kennedys) te herkennen. Ik word er helaas warm noch koud van, maar met twee e.p.’s, wat singles en een trits aan optredens doet Prey het niet onverdienstelijk.


Jaya the Cat

Shakedown 8 en Jaya The Cat nemen Poppodium op sleep

Geslaagd feestje met ska, folk, punk, balkan en nog meer in de Grote Zaal van Willem Twee

Van origine Amerikaans maar lang geleden al neergestreken in Amsterdam timmert Jaya The Cat al jarenlang succesvol aan de weg met haar eigen mengeling van ska.
We schrijven zaterdagavond 24 mei. De show wordt afgetrapt door support act The Shakedown 8, die, in tegenstelling tot hun naam, zes man sterk het podium bevolkt.

The Shakedown 8

Shakedown 8
The Shakedown 8

Het was Tom Waits die zei: een gentleman is iemand die de accordeon kan spelen, maar het niet doet. In het geval van The Shakedown 8 zou dat een groot gemis zijn. Waar bij veel skabands vaak het koper het geluid bepaalt, buiten het ook hier aanwezige orgeltje en slaggitaar, biedt de trekzak deze band juist de ruimte om haar horizon te verbreden.

Shakedown 8
dansbaar skanken

Want naast ska gooit deze Eight flink wat folk, balkan en nog meer in de mix. Als het maar dansbaar is, en dat is het zeker. Voorgegaan door een boomlange zanger, die met z’n lange benen het skanken goed moet doseren op het volle podium, gooit de band soepel en met veel plezier hun dansmix de zaal in. Knappe jongen die daar bij stil kan blijven staan.

En dat is natuurlijk precies de bedoeling; er dient opgewarmd te worden voor Jaya The Cat.

Jaya The Cat

Jaya The Cat
bubbles

Het was Ozzy Osbourne die zei: ‘Bubbles!? I’m the prince of f*ing darkness! What’s evil about a buttload of f*ing bubbles!?’ En in het geval van Jaya The Cat klopt dat als een zwerende vinger: niks ‘evils’ te zien hier. En om dat te onderstrepen blaast de band aan het eind van haar show een stevige ‘buttload’ zeepbellen de zaal in.

Niet dat dit nodig is om de feestvreugde naar een hoger plan te tillen. Ondanks dat ze zich ‘rougher’ voelen dan anders, wegens de avond hiervoor te lang doorfeesten, speelt de band een gedegen set.

Jaya The Cat
Jaya The Cat

Van origine Amerikaans, maar lang geleden al neergestreken in Amsterdam, timmert Jaya The Cat al jarenlang succesvol aan de weg met haar eigen mengeling van ska, ook zonder koper en punkrock. En dat werkt aanstekelijk. 

Jaya The Cat
Geoff Lagadec

Vanuit de behoorlijk gevulde Grote Zaal wordt er luidkeels meegebruld met de zanger met z’n karakteristieke zonnebril, grote zwarte Beanie-muts en lange rechte witte baard.

Voor bij het podium wordt er gedanst, geskank’d, geduwd, terwijl de bassist het publiek nog verder ophitst. Jaya The Cat komt om feest te maken, en stopt niet voordat de laatste druppel zweet uit je lichaam gedanst is.

Als begin van de toegift wordt uit volle borst de jarige drummer toegezongen en de band speelt nog een keer extra het dak eraf. Maar als de laatste zeepbellen op de plastic palmbomen uiteen spatten, is na een paar nummers helaas ook dit feestje afgelopen.










Fotografie: Martijn Frijters Teambeeld


Polar

Vermoeid Polar doet Willem Twee poppodium aan

De aanhouder wint: Deeproot speelt sterke set bij Heavy Hangout zondag matinee

Bands van dienst zijn zondagmiddag 9 maart het Engelse Polar en Deeproot uit Haarlem. Geografisch en muzikaal ver uit elkaar. Waar de zon lonkt om een terras op te zoeken, lukt het Willem Twee’s Heavy Hangout weer om de Kleine Zaal behoorlijk vol te krijgen.

Polar

Polar
Polar

Polar timmert sinds 2009 aan de weg met hardcore en metalcore. Hun optreden in Den Bosch is het laatste van deze tour. Ik heb even hun tourschema opgezocht: het woord ‘moordend’ is wel van toepassing. Vanaf pakweg half februari tot vandaag, hebben ze praktisch elke dag een show gespeeld. En, het moet gezegd, het is helaas te merken. 

De zang komt nauwelijks boven de band uit, wat het geheel een benauwdheid geeft. De band klinkt alsof we allemaal in een enorme gewatteerde kartonnen doos staan te luisteren. Verder is het ook niet heel strak en klinkt het allemaal wat rommelig.

Polar
herkansing

Het is ze vergeven; als je zoveel shows al kan boeken, heb je wel wat credits uitstaan bij je publiek. Ik geef ze dan ook graag een herkansing, als ze weer fitter zijn. Als ergens het spreekwoord ‘alle goeie dingen in drieën’ van toepassing is, dan is het wel bij Deeproot, de opener van vanmiddag.

Deeproot

Deeproot
Deeproot

Gespannen, zenuwachtig, staat de band klaar, nors kijkend. De sfeer wordt neergezet met een gesproken, vervormde tekst. Dan zet Deeproot in. Een diepe grunt, en een blok van geluid, alsof er een zandzak na hoge snelheid stilstand vindt tegen je borstkas. Drie maten beton, beton, beton, en dan… niks… een technische storing blaast abrupt alle sfeer de zaal uit.

Deeproot
revancheert zich glorieus

Alles wordt in het werk gezet om één en ander weer in orde te krijgen, maar ook poging twee mislukt hartstikke. Zal dan toch, bij poging nummer drie…? Adem inhouden, fingers crossed…

Deeproot revancheert zich glorieus als alles blijkt te werken zoals bedacht. De zichtbare opluchting maakt het openingsnummer nog een tandje sterker. De betonblokken blijven zich nu aaneen rijgen, de band staat als een huis. Zware, lochte, trage metal met een diepe grunt. De piepkleine gaatjes die overblijven tussen het geweld worden opgevuld met een extra digitale gitaar en geluidseffecten.

Heavy Hangout
dikke pret

De band heeft de zaal op haar hand. Twee keer wordt er een gast- grunter uit het publiek de microfoon voorgehouden en er is plek voor een mini- crowdsurfje. Dikke pret en een verdiende revanche voor de vier heren.


Fotografie: Daphne van Ardenne – Studio Àrden

This Is Water

This Is Water tour Ben van Gelder en Reinier Baas

Een scala aan genres passeren de revue van modern jazz tot aan Braziliaanse bossanova

Het album This Is Water van Ben van Gelder en Reinier Baas is 13 september gelanceerd en nu al op vrijdag 20 september staat dit duo op het podium van de Willem Twee Toonzaal. Ben natuurlijk op sax en Reinier op elektrische gitaar. De tour zetten ze door op diverse podia en festivals in Nederland, Duitsland, België, Zwitserland, Frankrijk en Italië.

This Is Water

This Is Water
This Is Water

In zijn geheel ademt de muziek een zomerse sfeer uit met ver aan de horizon een lichte dreiging op komst die ook zomaar kan overwaaien. Er passeren vele genres de revue. Van free tot klassieke jazz met nu en dan een korte escapade naar bebop tot aan zwoele Braziliaanse bossanova. Met die bossanova verschijnt heel even het beeld van dat meisje van Ipanema dat flaneert op de boulevard van Rio de Janeiro.

This Is Water
Toonzaal

Het is een bescheiden opkomst in de Toonzaal maar alle aanwezigen zijn duidelijk liefhebbers van geavanceerde muziek. Het maakt deze twee musici die al vijftien jaar samenwerken, eigenlijk ook niet zo veel uit. Het schijnt dat de Toonzaal één hun favoriete concertzalen is. Mazzel voor Den Bosch, toch?

Want het is werkelijk top wat voorgeschoteld wordt. Twee briljante muzikanten die volledig op elkaar zijn ingespeeld en met het nieuwe album This Is Water hoogstaand werk hebben afgeleverd.

En live maken ze het ook helemaal waar ondanks dat pianist Corey Smythe, drummer Jeff Ballard en anderen die op enkele nummers meespelen, deze avond ontbreken.


Van Ben van Gelder wist ik al wat ik zou kunnen verwachten, het spel van Reinier Baas daarentegen is mij onbekend. Wat die man allemaal uit zijn gitaar haalt, is ongelooflijk.

Met de wah wah-pedaal haalt ie ongekende geluiden uit zijn instrument. Maar nu in deze combi is ook het spel van Ben anders, gestroomlijnder, melodisch(er), minder bop wat meer klassieke jazz.

Van het nieuwe album speelt het tweetal onder meer het titelnummer This Is Water, Freeze, Recess, Fan Fiction, Skull-Sized Kingdoms II en de onverwachte toegift is een cover van een nummer van Mischa Mengelberg.


This Is Water – Ben van Gelder en Reinier Baas (2024)

My Baby

My Baby klinkt tijdloos en spreekt vele generaties aan

Alle energie die van het podium spat komt in veelvoud terug uit de zaal die uitgelaten is

On-Nederlands goed. Zo kan ik dit concert van My Baby wellicht het beste omschrijven. De term is uitgevonden voor artiesten die dusdanig boven het maaiveld uitsteken dat ze “buitenlands” lijken. Maar vanavond is het vooral een groot compliment. My Baby zette de Willem Twee op zijn kop met een show die hun formidabele live reputatie meer dan waarmaakt.

My Baby

My Baby
Delta Trance Louisiana Dub

De reden dat ze het Willem Twee Poppodium aandoen is het tien-jarig jubileum van hun debuutplaat Loves Voodoo (2013). Het album waarop iedereen kennismaakte met hun etnisch verrukkelijke mix van soul, funk, gospel en blues wat ze zelf omdoopten tot Delta Trance Louisiana Dub en wat op vele eindlijstjes verscheen.

Daarna ging het in een stroomversnelling met snel uitverkochte concerten en uitnodigingen voor grote festivals van Noorderslag tot zelfs Glastonbury. En waar kunnen ze het beter vieren dan terug te keren in één van de kleine zalen waar het allemaal voor hen begon.

Hoewel de band nog niet zo lang bestaat, zijn de bezoekers vanavond ouder dan ik had verwacht. Met mijn 40+ voel ik me bijna een jongere. Het geeft wel aan dat hun muziek tijdloos klinkt en vele generaties aanspreekt.

Evenals de live show zelf. Het is iets na negenen als het licht uitgaat en de band het podium betreedt om hun eerste schijf bijna in zijn geheel te spelen. Ze trappen af met het openingsnummer No Depression.

Cato

My Baby
Cato van Dijck

Zangeres Cato, die er weer prachtig en appetijtelijk uitziet, zingt nog net zo zwoel maar toch ingetogen en krijgt het publiek volledig in trance. Waar de groep vooralsnog terughoudend lijkt te beginnen, wordt na een fraaie uitvoering van Moneyman en Out On Gin flink op het gaspedaal gedrukt en gaan ze er met gestrekt been in.

In een onafgebroken tempo worden de nummers de zaal ingevuurd. En dan is het net of er in My Baby een verse vlam is aangewakkerd. Door de oude songs in een hedendaags en fris jasje te steken en te overgieten met een dikke Electronic Beats saus (net als hun laatste album Sake Sake Sake) lijkt de groep een nieuwe motivatie te hebben gevonden die ze enthousiast weten over te brengen op de meedeinende toeschouwers.

Joost van Dijck
dikke Electronic Beats saus

Er wordt druk gedanst vooraan en alle energie die van het podium spat, komt in veelvoud terug uit de zaal die uitgelaten is en zielsgraag zich laat bezweren door de hymnes van hogepriesteres Cato en hypnotiserende ritmes van gitarist Daniel en haar broer Joost op de drums.

Daniel de Vries
Daniel de Vries

Gelukkig is er ook ruimte voor hun hits uit hun inmiddels rijke oeuvre. Seeing Red en het haast onherkenbare Uprising brengen de dansende menigte alleen maar verder in extase. Waar vooraf mee is gedeeld dat het slechts anderhalf uur zou duren, gaan zij nu dik over de twee uur. Dat maakt niemand wat uit. Ze hadden er nog meer aan kunnen plakken en het zou net zo hartelijk worden begroet.

Maar alsnog komt er een eind aan als Cato tijdens de fantastische “Sly Stone Jam” tijdens de toegift haar broer nagenoeg smekend aankijkt om het af te meppen.

Cato van Dijck
Sly Stone Jam

Na afloop neemt My Baby dankbaar het grootse applaus in ontvangst en lopen ze weg onder luid gejuich en uitzinnig gejoel. Dat is méér dan terecht en hopelijk voor ons is het niet de laatste keer dat ze in onze stad komen.


My Baby: Loves Voodoo (Deluxe Anniversary Edition) – 2023

OATS

OATS beheerst de techniek van live performance

In vrijwel elke song zijn er steeds verrassende wendingen door afwisselingen in tempo, ritme en sfeer

De Amsterdamse band OATS is een band met een veelvoud aan invloeden en die spreiden ze op niet misverstane wijze tentoon in de Grote Zaal van Willem Twee. En dat allemaal als Popronde Den Bosch op vrijdag 6 oktober aandoet. Het verslag is van KLANKGAST, Maurice Koolen.

OATS

OATS
OATS – Popronde Den Bosch

Wat een goeie rockband. Of is het een fusion band? Met herhaaldelijke jazz-wendingen en verrassende funk-akkoorden past OATS in ieder geval niet alleen in het hokje rock.
 Maar genoeg poging tot duiding.

Daarbij schuwt de band niet om belangrijke maatschappelijke thema’s aan te pakken en die durven te benoemen. Dat komt tot uiting in de recente single Magnolia die in februari 2023 uitkwam.

Laten we het hebben over de performance. Deze vier muzikanten zijn zeer muzikaal en komen in vrijwel elke song met meerdere verrassende wendingen door afwisselingen in tempo, in ritme, en sfeer van de nummers. Om dat te doen en niet in chaos te laten ontaarden, is vaardigheid en strak spel nodig.

OATS
vaardigheden in overvloed

Vaardigheden in overvloed bij deze vier heren en strak spelen kunnen ze ook bij OATS. Daarmee laten ze ruimte voor elkaar en blijft het strak en zeer dynamisch. Met een geconcentreerde drummer als basis, komen de gitarist, bassist en zanger er prachtig overeen om een goede rockshow neer te zetten.

Met wat Mars-Volta- en Living-Color-vibes bij mij tot gevolg is het een boeiend optreden van begin tot einde. Soms lijkt het of de zanger wordt ondergesneeuwd door de andere drie muzikanten, maar dat laat hij niet gebeuren. Met zijn beweeglijkheid, zijn stem en spaarzaam gebruik van effecten op zijn microfoon blijft ook hij boeien.

OATS
Meer oogcontact

Meer oogcontact met het publiek zou dit nog kunnen versterken. En springt hij even uit de spotlight, dan is daar weer de dynamische bassist of een sterke rif van de gitarist die onmiddellijk de aandacht trekt. Zeer dynamisch, volwassen optreden. Ik hoop dat meer muziekliefhebbers kennis kunnen gaan nemen van OATS.


KLANKGAST: Maurice Koolen

Ithaca

Opening concertseizoen Willem Twee’s Heavy Hangout is overtuigend

Kelsey, Respire en Ithaca, drie kleuren metalcore

De welkome daling in temperatuur, van hysterisch heet naar draaglijk warm, kondigt het langzame maar onvermijdelijke eind van de zomer aan. De zomer die, op muzikaal vlak, vaak wat karig is, uitzonderingen niet mee geteld. Zo zijn er op de Boulevard wat interessante optredens geweest. Ik heb het op de camping moeten doen met het Franse duo ‘Two Hot Chili Peppers’, waarbij naarmate het optreden vorderde, hun enthousiasme de overhand nam op hun vakmanschap, maar ik zal u daar verder niet mee lastig vallen. ‘Under Ze Bridge’…

Heavy Hangout

Altijd weer fijn als je je hart dan weer kan ophalen aan goede muziek. En bij de eerste de beste Heavy Hangout van de Willem Twee van het ‘seizoen’ is dat enorm goed gelukt. Onder de noemer ‘metalcore’ staan op zondagmiddag 28 augustus Kelsey, Respire en Ithaca geboekt die het luie vakantiezweet uit je oren gaan blazen.

Kelsey

Kelsey
Kelsey – ©Ton Dekkers, Interdependent Photo

Vanuit Nijmegen is Kelsey naar Den Bosch gereisd om de middag te openen. Voor helaas een klein handjevol bezoekers laten ze zich niet kennen. Geen flauwekul, gewoon voluit spelen. Vijf man sterk spelen ze hun zelf ontdekte variant van metalcore, schuin streepje mathcore.

Redelijk verrassende breaks, af en toe een goed geplaatste drumfill, aangevuld met twee gitaristen, een bassist en een zanger. De zang had naar mijn idee wat sterker gekund, nu kwam die maar net boven de rest van de band uit.
Mijn eerste schrik door toedoen van een synthesizer blijkt ongegrond; geen uitgesponnen toetsenpartijen maar goed getimede aanvullingen op het totaalgeluid, met perfecte timing gespeeld door de bassist, tussen zijn eigen bas- en springpartijen door.

Respire

Respire
Respire – ©Ton Dekkers, Interdependent Photo

Van een ander kaliber blijkt Respire, de tweede band van vandaag. Uit Toronto, Canada overgekomen zijn zij, zoals ze het zelf noemen, een ‘d.i.y. post- everything collective’. Dus dat.
Op plaat is hun bezetting groter dan waarmee ze nu op tour zijn. Er ontbreken nu strijk- en blaasinstrumenten. Maar de, wederom, vijf man waar de band nu uit bestaat krijgen het ook voor elkaar om ruim een half uur lang te boeien.

Respire
Twee zangers – ©Ton Dekkers, Interdependent Photo

Hun muziek is een combinatie van harde, inderdaad ‘metalcore’ stukken, die vaak afgebroken worden tot rustig kabbelend samenspel van de drie gitaren (het doet me denken aan Explosions In The Sky, om er maar even een referentie aan te geven). Dat samenspel bouwt dan weer langzaam maar zeer zeker op tot weer een geluidsuitbarsting.

Het tempo van de nummers ligt wat lager, maar het intense samenspel, aangevuld met het schreeuw-zingen van de twee zangers, dan wel beurtelings, dan wel tegelijk, geeft Respire een aura van urgentie.

Ithaca

Ithaca
Ithaca – ©Ton Dekkers, Interdependent Photo

Gelukkig loopt de kleine zaal van de Willem Twee toch wat voller voor afsluiter Ithaca, een vrij jonge engelse band (twee platen oud) die door kenners getipt wordt als hét aanstormend talent van de metalcore. Ik behoor niet tot die kenners, maar dit zou zomaar eens zo’n concert kunnen zijn waarover je over een paar jaar aan de stamtafel kunt opscheppen; ‘Was jij daar bij?’ ‘Jazeker!’

De band doorbreekt met verve het beeld van een stereotype metalband: zwart gekleed, strakke broek, shirt met bandlogo. Ithaca’s bassist móet wel iemands oom zijn, zo ziet hij er namelijk enorm uit; de zanger- gitarist draagt een bindi, en de zangeres is het stralend, hoewel timide, middelpunt in een breed uiwaaierende, knaloranje thule jurk.

Ithaca
thule jurk – ©Ton Dekkers, Interdependent Photo

Muzikaal is het vanaf tel één ‘aan’. Zonder enige reserve speelt Ithaca hun eigen variant metal. Bruut, stevige breaks, en tempo- en maatwisselingen die je op het puntje van je tenen houden. Echt uniek ishet stemgebruik van de zangeres; van schreeuwen tot zingen, ze doet het met een zangtechniek om je alpinootje voor af te nemen, verzekerd als ze kan zijn van de ondersteuning van de band, die technisch geen steek laat vallen.

Tel daar bij op de charmefactor die deze band heeft, als een soort misfits van de metalscene, daarbij de boodschap uitdragend van tolerantie, inclusiviteit en voor elkaar zorgen. Ze hebben zich een plek in mijn hart gespeeld, en ik gun ze het gelijk van de kenners; alle succes is ze gegund.


Foto’s van Ton Dekkers, Interdependent Photo

Vlamdrift

Vlamdrift tussenfactor voor Bossche jongeren

Jongeren kansen bieden, enthousiasmeren, begeleiden, ondersteunen en verbinden

En de naam is: 🔥🔥🔥 Vlamdrift, de drift om te vlammen met het vele talent in de stad Den Bosch. Te gaan vlammen om jongeren aan het juiste netwerk te koppelen, hen bij de juiste mensen onder te brengen om hun projecten en ideeën te verwezenlijken. Vrijdag 22 april presenteerde een team van vijf personen zich in de Kleine Zaal van Willem Twee en werd ook de naam Vlamdrift onthuld.

Het team van Vlamdrift

Vlamdrift
Vlamdrift team

Op de foto vlnr: Rob van der Ham, Robin Govaart, Arlet Langewender, Indy van Lieshout en Mathijs van Kuijk.

Vlamdrift is een doorstart van wat Rauwkost ooit was. Rauwkost was een muziek- en kunstenfestival dat zich richtte op jonge makers, jonge organisatoren en een jong publiek. Vlamdrift laat die festivalvorm achterwege en zoekt een nauwe en structurele samenwerking met jongeren op.

Vlamdrift
presentatie Vlamdrift – ©KLANKGAT

Robin Govaart richt zich naar de aanwezige jongeren in de Kleine Zaal: “Jullie weten het beste waar de behoeftes liggen. Wij willen weten wat jullie nodig hebben.”
Rob van der Ham: “Wij willen in dat brede, culturele vlak een tussenfactor zijn, om jullie bij de juiste mensen onder te brengen, in het juiste netwerk. Maar we willen meer.”
Robin: “Heb je een idee of een plan? Kom naar ons toe, kom met ons praten. We kunnen je helpen op organisatorisch vlak. We kunnen je ook wegzetten bij de juiste organisaties die weer de beste kennis hebben en willen samenwerken.”

Vlamdrift DriftKids
Vlamdrift DriftKids

Er zijn steeds meer participatieprojecten voor jongeren die bezig zijn met cultuur zoals Dukebox, Citytraining en Cityboost. Alleen het aanbod is wat versnipperd.

“Jongeren willen graag vette dingen doen. Wij willen helpen om die vette dingen te blijven doen. Om jongeren op de juiste manier te verbinden. Waar je het juiste netwerk kan vinden,” zegt Robin Govaart. Rob Van der Ham wil jongeren dezelfde kansen bieden die hij heeft gehad, toen hij jaren geleden zich aanmeldde met een plan bij Willem Twee. Hij kreeg een kans en greep die aan.

cultuurparticipatie
good vibes

Net zoals Rob en Robin begon het derde teamlid Arlet Langewender eerst als vrijwilliger in de videoploeg van Willem Twee. Ze kon doorstromen in een pre-productie functie en ontdekte dat ze graag dingen organiseert. Daarna dook ze in het Rauwkost verhaal en is nu producent bij Willem Twee op 0,44 FTE. Daarnaast is zij freelancer bij theaterproducties en andere creatieve projecten.

Het vierde teamlid is Indy van Lieshout en heeft ook bij Rauwkost gewerkt. Zij is afgestudeerd in communicatie & creatieve industrie en werd gevraagd om aan te sluiten bij Vlamdrift. Voor communicatie, programmering, producties, vrijwilligerscoördinatie en evenementen opzetten moet je bij Indy zijn.

Het vijfde lid is Mathijs van Kuijk. Mathijs is de technicus de man achter de schermen. “Voor vragen over techniek moet je bij mij zijn. Voor andere vragen moet je niet bij mij zijn.”

Adolesence
rapper Adolesence

Robin: “Vlamdrift wil de verbindende factor zijn en het doel is cultuur participatie van jongeren. Wij willen ze helpen om hun ambities waar te maken. Niet alleen voor deze stad maar ook voor hun carrière in de toekomst.”

Samen met het bestuur hebben de teamleden een heel groot netwerk opgebouwd dat ze ter beschikking willen stellen aan jongeren. De bedoeling is om maandelijks een rondreizende meeting op te zetten, telkens op een andere locatie of podium in Den Bosch.


De zestienjarige rapper Adolesence sluit de eerste meeting van Vlamdrift af met een geweldige performance.


Foto’s: Jane Duursma MADE BY JANE

coronamaatregelen

Verdere versoepelingen coronamaatregelen

Podia en evenementen-organisaties schieten weinig op met deze versoepelingen

De overheid versoepelt per 1 juli de coronamaatregelen. Zo is er, onder voorwaarden, geen maximum meer op het aantal personen bij samenkomsten. Wat is mogelijk onder welke condities? Het sleutelwoord is 1,5 meter afstand.

Coronamaatregelen per 1 juli

coronamaatregelen
Funpark terras Van Aken

Samenkomsten binnen zijn toegestaan zonder dat daaraan een maximaal aantal personen wordt gekoppeld. De 1,5 meter afstand blijft gelden en reserveringen zijn verplicht. Deelnemers moeten vooraf op gezondheid worden gecheckt. Zonder reservering en gezondheidscheck geldt een maximum van 100 personen (exclusief personeel). Mits voldoende afstand kan worden gehouden. Deze versoepeling geldt voor horeca, musea, bioscopen, culturele instellingen, georganiseerde samenkomsten, congrescentra, bruiloften, uitvaarten, et cetera.

Samenkomsten buiten

coronamaatregelen
You’ll never walk alone

Per 1 juli geldt er ook voor samenkomsten in de buitenlucht geen maximum aantal mensen meer. Mits er aan de afstandsregels wordt voldaan, er vaste zitplaatsen zijn, er wordt gewerkt met reserveringen en er een gezondheidscheck vooraf plaatsvindt. Dit geldt voor bijvoorbeeld voor festivals en voetbalwedstrijden in een stadion. Zonder checkgesprek, reservering of zitplek is het maximum 250 personen. De 1,5 meter afstandsregel geldt dan ook. In de horeca zijn vaste zitplaatsen buiten hoe dan ook verplicht.

Reacties
KLANKGAT deed een kleine vraagronde: Morgen worden de maatregelen versoepeld. Wat houdt dat concreet voor jullie in?

    • Henri Broeren van Willem Twee: “Dat houdt concreet in dat we precies hetzelfde aantal mensen kwijt kunnen als nu ’t geval is: 28 in het Poppodium en 30 in de Toonzaal. Schiet dus niet echt op.”
    • Hank Wolfskin van Bossche Brouwers: “Niet zo gek veel. De anderhalve meter blijft, dus misschien kunnen wij van 30 naar 35 tot 40 gasten.”
    • Roel van Dongen, programmeur muziekcafé Lohengrin: We houden ons aan de voorschriften maar beseffen dat deze niet werkbaar zijn in de horeca. We doen een duidelijk beroep op eigen verantwoordelijkheid van bezoekers. Het terras is uitgebreid en we hebben de afgelopen twee zondagmiddagen akoestische sessies gehouden. Nieuwe website met agenda is online. Programmering wordt weer opgestart per 1-7-20.

coronamaatregelen
Bossche Brouwers terras

Het schiet hier in Den Bosch inderdaad niet echt op en dat zal elders niet anders zijn. En wat betreft festivals verandert er in wezen niets. Alle festivals in Nederland zijn al een tijdje geleden afgeblazen en die versoepelingen zullen daar geen verandering in brengen. Festivals organiseer je niet zomaar. Dat vergt al gauw een jaar voorbereiding. De evenementen industrie ligt nog lang stil. Dood. Stil.

Bert van de Kamp

Bert van de Kamp: “Het was gewoon een mooie vent”

Een verwoed popliefhebber die vragen stelde aan de artiesten namens de fans en daarover sprekende verhalen kon noteren

De éminence grise van de Nederlandse popjournalistiek is niet meer. Bert van de Kamp is donderdag 9 april op 73-jarige leeftijd overleden. Hij schreef ruim 30 jaar voor muziekblad OOR en een aantal van zijn interviews is legendarisch. Aan het woord is Maarten van Hooft, één van de oprichters van de Enige Echte Bossche Popquiz. Bert van de Kamp is jarenlang jurylid geweest van die popquiz.

Herinneringen aan Bert van de Kamp

Bert van de Kamp
Bert van de Kamp – jurylid Bossche Popquiz

Het Brabants Dagblad en natuurlijk muziekblad OOR besteden veel aandacht aan deze verwoed popliefhebber die decennia lang de Nederlandse fans dichter bij hun idolen heeft gebracht. Zo omschreef Bert zichzelf ook, als ‘een postillon d’amour tussen de fans en de artiesten, die vragen stelde namens de fans‘. KLANKGAT is vooral benieuwd wie Bert van de Kamp is in de persoonlijke sfeer en vroeg Maarten van Hooft of hij wat persoonlijke dingen over Bert kon vertellen.

Bert
Maarten van Hooft

KLANKGAT: Weet jij eigenlijk waarom Bert naar Den Bosch verhuisde?
Maarten van Hooft: Euh, nee. Dat is een goeie. Hij is in Rotterdam geboren, heeft in Boxtel gewoond en een tijdje in Londen. Eind jaren ’80 is hij in Den Bosch komen wonen. Zijn zwager woonde hier, dat zou ook de reden kunnen zijn.

Wanneer leerde jij Bert kennen?
Dat was in 1993. Ik las de OOR al jaren en kreeg in ’93 iets met zijn nichtje. Vanaf toen werd het ome Bert. Het hele huis stond vol met platen, video’s en boeken, want Bert was ook een groot liefhebber van literatuur. Ik vond het wel stoer, toen hij een keer voor mijn verjaardag moest afzeggen. Hij belde me en zei: “Sorry, ik moet David Bowie interviewen.”

Kende je hem van de Willem Twee periode?
Ja, Bert zat in het bestuur van de Willem Twee. W2 zoals het toen heette. Hij leerde daar Paul Smits kennen. Bert zat 18 jaar in het bestuur van Willem Twee. Hij gaf tips welke bands Willem Twee het beste kon binnenhalen. De band Dead Moon bood zelf aan om voor de 25ste verjaardag van zijn huwelijk te spelen. Toen Bert zich uit het bestuur terugtrok, heb ik hem opgevolgd. Hij en Paul Smits zijn de Blue Room Sessions begonnen (Bert van de Kamp was een echte Americana fan, red.).

Bert zat in de jury van de Enige Echte Bossche Popquiz. Hoe ging dat?
In 1995 heb ik samen met DJ Kuif in 1995 de Bossche popquiz opgestart. Dat was eerst in Plein 79. Bert deed mee, maar begon zich te ergeren aan de kleine foutjes die Kuif en ik maakten. Als je dan een popquiz opzet dan mogen daar geen fouten in gemaakt worden. Ik vroeg Bert om juryvoorzitter te worden.

Bert van de Kamp
De enige echte Bossche PopQuiz – 2016

Hem werd gevraagd of hij vragen wilde aanleveren. Bert kwam met volkszangers aanzetten waarvan niemand ooit gehoord had zoals een zekere Terry Reid. Die werd door Jimmy Page gevraagd om bij Led Zeppelin te komen zingen. Werd uiteindelijk Robert Plant. Bert zei: “Dat weet toch iedereen?”  Na de popquiz kwamen mensen vragen hoe het zat. Niemand wist het antwoord. Bert kon kwaad worden als mensen de feiten niet kenden.

Hoe bereidden jullie die quiz voor?
Nou, daarvoor werd er vier à zes keer vergaderd bij Bert en Invy. Dat waren legendarische avonden tot 03.00 uur ’s nachts met kratten bier. De dag daarna moest je wel gewoon werken, hè. We organiseerden elk jaar ook de zogenaamde LP Top-10 avonden. Er werden wel 50 platen besproken en je moest met een echt stevig onderbouwd verhaal komen waarom je die LP’s zo goed vond. Dat hebben we tien jaar gedaan. Dat deden we met vijf man. Bert kwam altijd helemaal voorbereid aan. Iedereen nam tien elpees mee. Bert was de laatste jaren aan het kwakkelen en deed niet meer mee. Die LP Top-10 avonden doen we nog steeds.

Bert van de Kamp
Bert van de Kamp jurylid popquiz

Heb je meer anekdotes?
Wat ik ook erg leuk vond, waren die heftige punkbands die ’s avonds op het podium hun act deden en bij Bert en Invy logeerden toen zij in Londen woonden. Bij het ontbijt vroegen ze beleefd of ze tosti’s konden krijgen. Of die ene keer dat we bij het eerste Crossing Border festival Peter Hamill (van Van Der Graaf Generator, red), Marc Smits en Pere Ubu tegenkwamen. Pere Ubu was een grote fan van de filmserie Rocky en vroeg aan Bert wat hij van Rocky II vond. Bert had geen idee waar hij het over had. Ik had Rocky II pas gezien en hielp hem uit de nood. Pere Ubu en ik bespraken de film uit den treure. Na afloop nam Bert mij even apart en bedankte me voor de assistentie.

Bert had problemen met zijn gezondheid.
Die ene keer dat hij van Bono de uitnodiging kreeg om naar U2 in de Ziggodome te komen, sloeg Bert het aanbod af. Hij voelde zich te zwak. De band regelde toen een taxi om Bert en Invy op te halen. Vooraan werden twee stoelen vrijgehouden en na afloop van het concert werden zij weer naar Den Bosch teruggebracht.
In de Gelredome heeft Bono een heel verhaal gehouden over Bert en een nummer aan hem opgedragen. Hier zijn nog geluidsfragmenten van. Bert is altijd bezig geweest met mensen. Met muzikaal opvoeden zoals hij dat noemde. Hij heeft les gegeven op de HKU en Enschede in popgeschiedenis. “Het was gewoon een mooie vent.”