post-punk | KLANKGAT

okt, 2022

Grootste reizende muziekfestival trekt veel volk aan
Popronde Den Bosch is buitengewoon springlevend en voor ieder wat wils

Het grootste reizende muziekfestival Popronde gaat er vrijdag 7 oktober vol in. In het centrum van Den Bosch en op de Tramkade gebeurt het allemaal. Kapperszaken, horeca, kerken, muziekpodia, ja zelfs een coffeeshop doet dit jaar voor de eerste keer mee. In The Grass Company op het Emmaplein zijn er drie hiphop gigs gepland. Dat zijn Q’n, Gijs en BrooksJourney. Een fiets is wel een must anders kom je niet op tijd.

Grootste reizende muziekfestival

Deze bus staat bij de Popronde infostand op de Markt pal naast P79 waar om klokslag 19:20 Baardvader van leer zal trekken. En hoe. Als een langzaam op stoom rakende locomotief dendert de band met meeslepende rock riffs, hypnotiserende bas en dreunende drumslagen hun show door. De drummer beukt tomeloos op zijn toestel. Het is wonderlijk dat daar na afloop van de gig nog iets van over is. Traag doch onverbiddelijk stort de band zijn energie over de hoofden van het gewillige publiek.

Ondanks het vroege tijdstip komt veel volk opdagen. En dat zal op mijn hele rondgang van dit reizende muziekfestival ook zo blijven. Popronde Den Bosch 2022 trekt meer mensen aan dan gewoonlijk, is mijn indruk.

Om 20:00 uur staat Charlot op mijn lijstje. Zij speelt in De Azijnfabriek. Collega Johan Kramer heeft over haar optreden een fijne review geschreven. Ga dat lezen, luidt mijn advies. Ook hier blijft een aanhoudende stroom belangstellenden binnenkomen.

Na 20 minuten spoed ik me naar bar De Rooie Haen in de Kerkstraat. Het is een smalle bar dus je kan er beter te vroeg komen anders kan je er niet meer in. De post-punk band Marathon uit de hoofdstad staat geprogrammeerd om 20:30 uur.

Het is druk maar ik kan vlot naar binnen, helemaal naar het einde van de bar waar de band bezig is met de soundcheck. Maar eenmaal klaar met die check gaat het hard, heel hard. Wat de mensen niet belet om even te kijken en de band toe te schreeuwen. Marathon speelt met overgave (h)eerlijke punk. Intussen kan niemand er meer bij in de bar. Het is hutjemutje vol en plakkerig warm. Dé ingrediënten voor een band zoals Marathon.

Op naar de volgende band met drie Haagse ‘babes en een dude’. IvyVox, die om 21:30 in de Knillispoort te zien zijn.

Er is wat aan de hand met het geluid. Na zo’n tien minuten besluit de band om er voor te gaan. De geluidsinstallatie snerpt er in het begin nog doorheen maar daarna gaat het goed. Gelukkig want Ivyvox maakt zeer aanstekelijke punkpop. De drie vrouwen zijn energiek en waar de bassist in veel bands stoïcijns voor zich uit staart, is deze bassiste volop in beweging.

Over beweging gesproken, een fiets is een absolute must wil je op tijd zijn voor een act. Het recenseren van dit reizende muziekfestival is geen sinecure. Ik haast me dan ook naar café Herman in de Watertoren. Daar komt soulzangeres Bella Luna om 21:30. Ook hier volle bak. Het podium is op de eerste etage en aan de bar staan de mensen geduldig te wachten.

Wat dit reizende muziekfestival ook zo leuk maakt, zijn de vele genres. Sommige genres komen natuurlijk meer aan bod zoals punk, electro, rock en hiphop maar dan nog is er genoeg te kiezen. Na al die punk is het prima om naar de mellow soul van Bella Luna te luisteren. Zij wordt begeleid door drie musici. Jammer genoeg kan ik niet haar hele show zien, want de volgende act Jaro dient zich om 22:15 aan bij Kinki Kappers.

Kinki Kappers is voor dit reizende muziekfestival leeggemaakt. Achterin heeft Jaro zijn synthesizers en keyboards opgesteld. Hij maakt een mix van live en electro wat wel uniek is. Met de dansbaarheid van zijn composities zit het ook wel snor. Jaro start later dan gepland. Na drie nummers moet ik helaas weg. Bumble B. Boy begint om 23:00 in café De Palm. En daar is het altijd ramvol.

Het podium is in De Palm altijd helemaal achterin en staat erom berucht dat de verlichting/belichting uiterst minimaal is. Er draait een machine aan het plafond met kleurlichtjes. That’s it. Daar moet ik het mee doen. Het reizende muziekfestival gaat niet over het licht.

Bumble B. Boy begint op tijd. Drie gestaltes komen van de bovenverdieping de bar in. Ze hebben witte pakken aan en witte kappen op met gaas voor het gezicht. Het zijn imker pakken en vandaar de naam Bumble B. – bumble bee. Eerst draait er een tape met een gek stemmetje of iedereen zin heeft in wat fun. En als het publiek JAAA! brult, gaat het los. Wat volgt is een anarchistische punk show zonder weerga. Deze act is uitermate geschikt voor een wild kinderfeestje. Op naar Knife Massage bij de Bossche Brouwers.

De drieman formatie Knife Massage start met een lange lo-fi gitaarintro. De toon is gezet en een volle tent staat in gespannen afwachting. Pas als de drummer drie keer tikt met de drumsticks barst het los om nooit meer tot rust te keren. De voorste rijen van het publiek laten zich meteen meeslepen. Knife Massage is de laatste op mijn lijst. Er is nog een afterparty in de Willem Twee die op het punt van beginnen staat. Ik besluit echter dit reizende muziekfestival te verlaten en huiswaarts te keren.

mei, 2022

Room 714 en Death Star Discotheque bevestigen leven ná Koningsdag.
Brouwcafé de Vaart programmeert twee uiteenlopende bands

Dat er nog genoeg te beleven valt na Koningsdag bevestigen Room 714 en Death Star Discotheque bij Brouwcafé De Vaart. Synthpop en onvervalste Amerikaanse gitaarrock. Het viel te verwachten; de dag na Koningsdag zou er weinig publiek op komen dagen. Maar het handjevol bezoekers wat wel op 28 april in de Vaart staat, wordt uitstekend vermaakt.

Room 714

Opener van de avond is Room 714. Deze jonge band uit Eindhoven maakt frisse heldere popliedjes. Het geluid wordt vooral bepaald door twee synthesizers, wat de band een duidelijke jaren ‘80- jus geeft, en deels door stevige gitaarerupties. Dat wil zeggen, stevig, maar binnen de lijntjes. Het geheel wordt op de been gehouden door een stabiele basis van bas en drums.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Room 714 zegt geïnspireerd te zijn door Depeche Mode en andere synthpop, maar het is geen lege pastiche wat ze spelen, geen lege kopie. Room 714 heeft goed geluisterd, en wat ze gehoord hebben goed kunnen vertalen naar poppy, dansbare new wave- nummers, en wat meer ballad- achtige stukken. Klein minpuntje is misschien dat voor de langere uithalen, de stem van de zangeres nog net niet vol genoeg is.

Maar zoals gezegd, het is een jonge band en buiten dat valt er genoeg te genieten.

Death Star Discotheque

Van een heel ander kaliber is Death Star Discotheque. Hier staan vier volwassen kerels, in klassieke rockbezetting, hun opwachting te maken. De soundcheck verraadt al waar het op uit gaat draaien: niet lullen maar poetsen.

Nieuwste single Move On

Niet gehinderd door het kleine aantal bezoekers gaat Death Star Discotheque los. De eerste vier nummers om op te warmen rug aan rug, zonder pauze voor je kiezen. Op Amerikaanse leest geschoeide gitaarrock. De zanger bedient tevens de slaggitaar en bepaalt het thema. De leadgitarist hangt er lekker tegenin, met zijn door pedalen gekleurd geluid.

Als een maïzenapap ligt de bas hier onder, dik vloeiend. De heldere tikken van de drums vervolmaken het geluid. De heren hebben goed geluisterd en weten wat ze willen qua geluid.

Ik mocht de EP Three van hen beluisteren voor KLANKGAT, en dat maakte me nieuwsgierig naar een live- optreden. Mijn nieuwsgierigheid wordt méér dan bevredigd. Wat Room 714 doet met synthpop, doet Death Star Discotheque met gitaarrock. Ze geven er een eigen draai aan, wat ervoor zorgt dat het allemaal bekend overkomt maar toch origineel is.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na een set van vijftien eigen nummers, waarbij vooral de zanger- gitarist zich in het zweet heeft gewerkt, wordt het toch opgedaagde publiek bedankt. Ook de geluidsman van de Vaart wordt bedankt, en verdiend. Knap wat hij voor elkaar krijgt.
Met airplay op onder andere Pinguïn Radio en diverse buitenlandse ‘indie’ radiostations en een plek op de bank nog, voor de afgelopen editie van Paaspop, lijkt me Death Star Discotheque langzaam maar zeker op te stomen naar een plek in de volgende divisie. Mijn tip: hou hun agenda in de gaten en ga ze zien.

apr, 2021

Sterk debuutalbum Fuel of Mankind van Dripping Trees
Deze Osse band laat explosieve gitaarklanken in perfect evenwicht komen met aangrijpende teksten

De post-punk band Dripping Trees bracht aan het begin van het lenteseizoen het debuutalbum Fuel of Mankind uit. De vierkoppige formatie uit Oss bracht hiervoor pas vijf verschillende singles uit, maar verwent ons nu met een album van ruim vijftig minuten lang.

Dripping Trees – Fuel of Mankind

Het album Fuel of Mankind gaat van start met het nummer ‘Orange Clouds’. De eerste klanken van het aangrijpende gitaar en interessante stemgeluid klinken. Je wordt langzamerhand meegenomen in de wereld van Dripping Trees, waarin de opbouw een interessante rollercoaster is.

Op het moment dat de gitaren en de drums door je boxen klinken, op flink goed volume, kan het niet anders dan dat je meegesleurd wordt in de muziek.

We luisteren verder en komen uit bij het derde nummer op de plaat, genaamd ‘Alba’. Het wordt langzamerhand duidelijk dat de jongens van Dripping Trees niet bang zijn voor een muzikale uitdaging. De afwisselingen tussen bijna fluisterende zang naar welklinkende instrumentale uitbarstingen houden de gekluisterd bij de boxen. De grijpende teksten, waarin de jongens zich volledig blootgeven aan de duisternis van het leven, worden versterkt door het muzikale talent.

De nummers worden afgewisseld met ambient tussenstukken. ‘I Am a Symbol’, ‘We’ve Invented This’, ‘For an All-seeing Eye’, ‘Monstrous Waves Collide’ en ‘To Spread Our Own Imagination’ zorgen hierdoor dus ook voor een extra dimensie in het album. De spoken word toegevoegd aan een selectie van deze tussenstukken, zorgen ervoor dat je volledig wordt opgezogen in de duistere realiteit die de band schetst.

Muzikale uitdaging
Ik kom uiteindelijk aan bij het nummer ‘Sink’. Het knallende gitaar wordt achterwegen gelaten en de rust wordt ten oren gebracht. De stem van de zanger raakt me, de pijn in de vocals is tot in de kern te voelen. De instrumentale sound is magnifiek uitgevoerd. Een combinatie in geluiden die zorgen voor een fantastisch resultaat.

Wanneer ik aan het einde van Fuel of Mankind ben gekomen, ben ik verkocht. De leden van Dripping Trees hebben mij bijna een uur lang op reis genomen door merkwaardige gedachtegangen en aantrekkelijke explosieve gitaarriffs.

Koen Ruijs – Vocals/Guitar

Stef Leijten – Bass
Stef van der Wielen – Guitar/Keys
Stijn Luijk – Vocals/Drums

Foto: Indy van Oss

apr, 2019

Gravitas debuutalbum van A Fool’s Errand
Postrock band met diepgang legt eindelijk zijn muziek vast

Gravitas, het debuutalbum van A Fool’s Errand, is 29 maart uitgekomen en te beluisteren op bandcamp. Alwin van der Ven en de zijnen willen later dit jaar ook een release op vinyl uitbrengen. De verwachting is dat dat nog vóór de grote zomervakantie gaat gebeuren.
In 2017 bracht A Fool’s Errand de EP Asfaltpuin / Foxboy uit. En nu, in 2019, het debuutalbum.

De band werd in 2011 opgericht met basgitarist/trompettist Alwin van der Ven en gitarist Willem Schuurmans als kernleden. A Fool’s Errand kende in de loop der jaren veel wisselingen van de wacht en pas met de komst van drummer Albert Schuurmans – broer van – in 2014 nam de samenstelling vastere contouren aan. Met gitarist Fabian Voskuil die in 2017 aantrad, klikte het goed en lijkt de band zijn definitieve vorm te hebben gevonden.

“A Fool’s Errand is een jamband,” zegt Alwin van der Ven in een telefonisch gesprek met KLANKGAT. “Vastleggen van onze muziek vinden wij moeilijk.” Toch leefde er ook een sterke behoefte om nummers die de band mooi vindt, vast te leggen. De knoop werd doorgehakt, de band dook de studio in en ziedaar 8 jaar na de oprichting is het er dan toch van gekomen en zag de eersteling vorige week het levenslicht: Gravitas.

Gravitas is een hooggewaardeerde deugd uit het antieke Rome van iemand met een ernstige en waardige persoonlijkheid die de nodige diepgang bezit. Dat laatste zit zeker en vast in de tien nummers op het debuutalbum van deze opmerkelijke band.

Gravitas van A Fool’s Errand
A Fool’s Errand is een instrumentale postrock band afkomstig uit Den Bosch. Sarah Cahuasqui zingt op twee nummers waar zij ook de teksten voor aandroeg. Dat zijn Make Waves en Icarus. “Onze muziek heeft tot doel een idee uit te drukken of een bepaald gevoel op te roepen,” zegt Van der Ven. De tien nummers op Gravitas beantwoorden in meer of mindere mate aan die uitspraak.

- There Will Be No Encore
  De band zocht een geschikte audiotape voor dit nummer. Die audio vond de band in de laatste radiotoespraak van president Salvador Allende die hij richtte aan het Chileense volk kort voor zijn gewelddadige dood. Een aangrijpend stuk historie en dito nummer met prachtig spel van Alwin van der Ven op trompet.
- Make Waves
  Tekst en zang van Sarah Cahuasqui. Sarah zag A Fool’s Errand spelen in de halve finale van de Bossche Band Battle (BBB) in 2017. Zij benaderde de band die voor dit nummer reeds op zoek was naar een vocalist. In de finale van de BBB trad Sarah op met dit nummer dat van een kalm begin eindigt in een apotheose van scheurend gitaarwerk.
- Newfound Hope
  Een rustig nummer met fijn gitaarwerk van Willem Schuurmans en Fabian Voskuil en Alwin aan de trompet dat toch weer eindigt in een krachtig spel van bonkende drums en meedogenloze gitaren.
- Stoned Ape Theory
  Een opzwepend nummer, flink up tempo met een hoofdrol voor de gitaren. Postrock? Misschien. Gewoon lekkere rock om live flink uit je dak te gaan.
- Headlights
  Sterk afwisselend rock nummer met diverse tempowisselingen.
- Deer
  Een kort nummer met een stevig intro en beukende gitaren. Voer voor hardrock en metal liefhebbers.
- Icarus
  Tekst en zang van Sarah Cahuasqui. Het tweede nummer waar Sarah van de partij is. Het beroemde verhaal van Icarus uit de Griekse mythologie is de leidraad van het verhaal. Het nummer begint vrij sereen maar al vrij snel schakelt de band naar overdrive en haalt Sarah de hoogte en het volume van een ware gothic zangeres.
- Another Day at the Office
  Klare jazz en melodisch, helder gitaarspel. Van jazz naar rock naar weer jazz aan het eind. Kenmerkend zijn weer de vele tempo- en stijlwisselingen. Het nummer doet denken aan de jazzrock uit de seventies met bands zoals Return to Forever van Chick Corea en Mahavishnu Orchestra van John McLaughlin.
- Viejo, Anselmo
  Hoogtepunt van het album. Een jazzy intro met Alwin aan de trompet. Kort daarop volgt een gitaarriff die doet denken aan het nummer Sweet Jane van Lou Reed. Ook hier weer vele tempo- en stijlwisselingen.
- (Used To Be) Happy
  Krachtige hardrock met rustige en melodisch delen gevolgd door noisy punk en jankende gitaren. Of zoals de band het zelf omschrijft: ‘Na lang gedoe over steeds veranderende riffs, melodieën en structuren, hebben we het nummer ontdaan van alle onnodige complexiteiten en dit gevonden; een nummer dat ons blij maakt als we het spelen’.

Gravitas is op het eerste gehoor een ongrijpbaar album van een onvoorspelbare band. Na een paar keer de nummers gehoord te hebben begin je de structuur en de schema’s van de band te begrijpen. Gravitas is een goede weergave van de ontwikkelingen van de afgelopen 8 jaar. Het is veel, heel veel wat de band in dit debuut heeft gestopt. A Fool’s Errand kan nu aan een schone lei beginnen.

A Fool’s Errand: Willem Schuurmans, Alwin van der Ven, Albert Schuurmans, Fabian Voskuil

Met dank aan Frans de Visser van Studio Cube voor het maken van keuzes tijdens de opnames.

Frans de Visser leidde de opnamedagen in Studio Cube en was verantwoordelijk voor de mixage.
Zijn collega Arthur Antoine Theunissen deed de mastering.