Willem Twee poppodium

sep, 2025

Nieuw seizoen met Slaughter The Giant en Black Rabbit
370 BPM, twee jeugdige crowdsurfers, een levende windmill en nog veel meer

De zomer loopt ten einde en met het Belgische Slaughter The Giant en Black Rabbit uit Apeldoorn is het dus weer tijd voor een nieuw seizoen indoor live muziek. Bij Willem Twee Poppodium kun je dan traditiegetrouw vaak terecht voor een avondje stevige gitaarmuziek. Op vrijdag 5 september kun je je hier schrap zetten voor twee death metal bands van het zwaarste kaliber.

Slaughter The Giant

De melodic death metal band Slaughter The Giant mag als eerste aantreden na een instrumentale prelude. Ze laten er geen gras over groeien en knallen er meteen in met het waanzinnig harde en snelle nummer Nothingness van zo’n 370 beats per minute, zo lijkt het. De toon is gezet, alleen het melodic gedeelte moet nog komen waarschijnlijk. Bij de eerste twee nummers staat de zang relatief wat zacht in de mix, maar dit komt later goed en dan is brulboei Benny Ubachs duidelijk te horen. En als ie even geen tekst heeft, zwaait hij als een levende windmill met zijn hoofd in het rond.

Er loopt het een en ander aan synths mee met de muziek en al die apparatuur moet dus ook op het kleine podium in de kleine zaal. Daardoor is bassist Daan gepromoveerd tot een plekje voor het podium, waar hij alle ruimte heeft en neemt. Af en toe krijgt hij gezelschap van Benny, die het publiek opzweept, “Den Bosch, I can’t fucking hear you!”. Er wordt meegeklapt, al blijven de moshpits vooralsnog uit.

Bij Abomination, de titeltrack van hun laatste EP, komt het melodic gedeelte wat meer tot uitdrukking. Relatief rustige melodische stukken gecombineerd met supersnelle drum en gitaarpartijen en dat dan retestrak. En de nummers gaan ook ergens over, al gebied de eerlijkheid te zeggen dat de teksten niet altijd zijn te verstaan.

Voordat Raging Demons wordt ingezet heeft Benny het over het feit dat iedereen wel iemand kent, die hij of zij heeft verloren, al dan niet door eigen toedoen. Maar de band eindigt niet in mineur. “Er is een traditie dat er altijd wordt gestagedived bij onze concerten”, vertelt Benny. Twee lichtgewichte jonge metalfans vooraan, van een jaar of veertien worden aangewezen om het podium op te komen en bovenop het, in niet al te grote aantallen aanwezige, publiek te duiken. Ze krijgen hier waarschijnlijk hun vuurdoop op het gebied van crowdsurfen en komen beiden tot achterin de zaal. Dat was een mooi einde van een strakke show!

stagedive — lichtgewichte jonge metalfan

Black Rabbit

De aanwezigen hier vanavond zijn al aardig opgewarmd, als Black Rabbit zijn opwachting maakt. En mocht er iemand een beetje zijn ingesukkeld tijdens de pauze, dan is die waarschijnlijk wel weer gelijk bij de les als Black Rabbit meteen vol gas geeft met hun laatste nieuwe release Malevolent Glare van het album Chronolysis. Wat een energie! Zanger Nino

Thomas met zijn lekkere grunts en screams is vaak vooraan het podium te vinden, niet zelden op één van de lichtbakken, geflankeerd door de twee sublieme gitaristen Jelle en Hidde die regelmatig van kant wisselen. Dat zorgt voor de nodige dynamiek net als de gevarieerde muziek.

En dan opeens valt er iets op de grond. Gitarist Hidde laat zijn ontvanger van zijn gitaar op de grond vallen, zo lijkt het. Hij rent backstage, maar is vrij snel terug, terwijl de andere bandleden ondertussen gewoon doorspelen.

Met hun rauwe energie storten ze hun dynamische muziek de zaal in en word je er helemaal ingezogen. Tijdens een solo mag gitarist Hidde ook even shinen op zo’n coole lichtbak waar hij mooi wordt uitgelicht. En opeens horen we een vrouwenstem, tijdens het nummer Delta Waves als ik me niet vergis. Dat komt uiteraard van een bandje, al doet de bassist een dappere poging om mee te playbacken.

Dat was op zich niet nodig. Het is wel duidelijk dat er ook hier het een en ander meeloopt en dat is ook niet erg, maar geeft de muziek juist een voller geluid. Als het einde nadert verlaat Black Rabbit het podium, maar je voelt aan alles dat er nog meer gaat komen. En dus volgt er nog een toegift.

Muziek is geen wedstrijd maar Black Rabbit kwam, zag en overwon en laat iedereen hier waarschijnlijk met een voldaan gevoel achter. En dit is nog maar het begin van een nieuw seizoen bands kijken en bier drinken. Een mooi vooruitzicht voor de donkere maanden die gaan komen.

Fotografie: Marcel Bruinshoofd

Slaughter the Giant

Black Rabbit

apr, 2025

Willems Wave ruimte voor eigen smaak en invulling
Dit Oranje Koningsdag festival heeft een gevarieerde en gedurfde opzet, soms edgy & beyond maar altijd leuk

Willems Wave in Willem Twee werd aangekondigd als hét Koningsdag festival, the place to be. En gezien de gedurfde programmering was dat nog niet zo gek. Voor ‘de Bosschenaar’ stonden genoeg lokale artiesten op de line-up; daarnaast bands uit Brabant en Randstad.

Verder punkband WHYPD uit Parijs en de sensationele band Hiqpy door de verzamelde Nederlandse muziekindustrie gebombardeerd tot hét Poptalent van 2025.

Toe maar, om je vingers bij af te likken, toch? Het is een zeer gevarieerd aanbod, soms edgy & beyond maar dat zijn we wel gewend van de programmeurs van Willem Twee.

De timetable van Willems Wave:

zanger/gitarist Fabian van Heeswijk bijt om 14:00 uur het spits af in het Café dat voor de gelegenheid omgedoopt is tot derde podium, naast de Kleine en Grote Zaal
het is een zeer strak schema want Flashblade 7 start om 14:30 in de Kleine Zaal
om 15:05 Luminyx in het Café
Whiff in de Kleine Zaal om 15:55
16:40 We Hate You Please Die (WHYPD) uit Parijs in de Grote Zaal
Vegan Music uit Tilburg om 17:25 in de Kleine Zaal
Knoet om 17:30 in het Café
Housepainters in de Grote Zaal om 18:15
Staatseinde in de Kleine Zaal om 19:10
Johnny Chestpain om 19:15 in het Café
Hiqpy in de Grote Zaal om 20:00
DJ’s Babr om 20:30 in de Kleine Zaal sluit het festival af

Flashblade 7

Terwijl Fabian van Heeswijk zijn set afrondt (meer over Fabian, zie interview), maakt Flashblade 7 zich op om te beginnen in de Kleine Zaal. Ik zie niemand minder dan Daniël van Vught van Jezus Sanseveria én Tennie Lanslots op het kleine podium. Deze keer geen hardrock maar onversneden synth-metalpunk gemixed met disco (!) waarin echt alles mogelijk is als het maar tempo heeft.

Luminyx

In het Café heeft Luminyx de soundcheck afgerond. De vierkoppige band is een complete verrassing. Hun uiterlijke verschijning (beetje nerdy) is in totale weerspraak van wat ze spelen. Op sociale media staat de band geafficheerd als electropunk, maar ik hoor ook hardcore jazz. De bassist is in het bezit van een fantastische stem en de drummer houdt van een krachtig ritme. Dit jaar vieren ze hun 12,5 jubileum.

Whiff

Het tijdschema is strak aangespannen want de vijfkoppige rockformatie Whiff uit Eindhoven staat al klaar op het podium van de Kleine Zaal. Het ziet er nogal nauw uit maar veel last schijnen ze er niet van te hebben. De band beukt er flink op los. Rockfunk, een favoriet genre van me. De zanger heeft het juiste volume en de bassist plukt erop los. Een volle krachtige sound en zeer dansbaar.

We Hate You Please Die

Zeer benieuwd wat We Hate You Please Die (WHYPD) uit Parijs te brengen heeft hier in Nederland dat nu Koningsdag viert. Fransen staan nou niet echt bekend om hun koningsgezindheid. Eentje is zelfs op de guillotine belandt.
De eerste akkoorden van de gitarist klinken subtiel, maar schijn bedriegt. Vooral als de zangeres haar stem laat horen en haar microfoon teistert. Wat zingt ze, waar gaat het over? Een oproep tot revolutie, iedereen de barricades op? Het wordt een tomeloze act, geen moment rust of bezinning.

Vegan Music

Intussen staat in de Kleine Zaal Vegan Music klaar om weer een krachtig statement af te leggen, zoals ze al zo vaak hebben gedaan op andere festivals. Zo’n zestal gemaskerde personen zet het publiek aan het dansen met hun rap vol adrenaline. Dat is deze cultuurhoeders van Korvel – de Tilburgse cultwijk – wel toevertrouwd. Power show.

Johnny Chestpain

In het Café ontvouwt zich op bijna hetzelfde moment iets totaal anders. Ik zie twee bekenden op het lage podium, Jared Kroese en Hendrik Kadmaerubun van de opgeheven reggae-ska band Papajahkur. Hendrik vertelde me dat ze authentieke levensliederen uit de Amsterdamse Jordaan zouden brengen, maar eenmaal in het Café hoor ik een cover van Johnny Cash. Vind ik ook best. Op Willems Wave mag alles kan alles

Housepainters

Tom Ogilvie

Marnix Wilmink

Anna Fleuri

De soundcheck van deze Amsterdamse drie-koppige band heeft nogal wat voeten in de aarde. Totdat de organisatie ingrijpt en hen wijst op het strakke tijdschema. De band maakt er geen probleem van en zet meteen vol in. De Grote Zaal is inmiddels redelijk vol gelopen en de mix van tech-house en discopunk slaat duidelijk aan. Gitarist Tom Ogilvie zet er een goede groove onder. De synth-percussie van Marnix Wilmink en zangeres Anna Fleuri achter de drums liften mee met die stuwende groove.

Staatseinde

Der Neo

Het geluid van Staatseinde wordt omschreven als ’Neue-Niederländische-Welle’. In de jaren ’90 was dat 2 Unlimited – ook een duo – en misschien gaat deze mix van pulserende electro-synth ook de wereld veroveren. Der Neo draagt nu wel het langste matje in de muziekscene Der Lage Landen sinds Lukas Jansen van Tramhaus zijn mat transformeerde naar een oversized bloempotkapsel.

Hiqpy

Hiqpy is een Amsterdamse band, bestaande uit de leden Abir Hamam, Victor ter Veld, Tom Radsma en Kasper de Boer. Zij sluiten het live-deel van Willems Wave af en zijn wat mij betreft ook het hoogtepunt van dit Koningsdag festival. Zangeres/gitarist Abir Hamam is de onbetwiste eyecatcher.

Het bereik van Abirs stem is ongekend; hard, vol en ze kan een hoge toon lang en zuiver aanhouden. Haar performance is een bevestiging dat zij voor het podium is geboren. Deze rockdame weet dat en het publiek eet uit haar hand.

Door de verzamelde Nederlandse muziekindustrie is Hiqpy gebombardeerd tot hét Poptalent van 2025. Nu nog een knal van een hit en de doorbraak naar een groter publiek is gemaakt.

Na Hiqpy begint DJ Babr in de Kleine Zaal en zal deze act het festival gaan afsluiten. Ik wacht dat niet af en besluit dat het voor vandaag genoeg is geweest.

mrt, 2025

Circuition van Nephylim ziet het levenslicht
Deze band uit Den Bosch is een van de beste Nederlandse metalbands van dit moment

De Bossche melodic deathmetalband Nephylim heeft nieuwe muziek uitgebracht met duistere klanken onder de noemer Circuition. Vrijdag 14 maart ziet het album het levenslicht. En vanaf vanavond mag de hele wereld kennis maken met hun nieuwste werk.

Vanwege het feit dat ik van deze avond verslag mag doen, is mij een paar weken geleden al, onder voorwaarden van strikte geheimhouding, de muziek toegezonden. Zeven nieuwe nummers, of feitelijk zes, als je Travail pt l. Anima, het sfeervolle, bijna sprookjesachtige instrumentale interludium, waar de plaat mee begint, niet mee zou rekenen.

De langspeler Circuition, die overigens niet heel lang duurt met bijna veertig minuten, is wat gelikter geproduceerd dan voorganger Severance Of Serenety en dat komt het geluid alleen maar ten goede. Producent Joost van den Broek, die ook met Ayreon heeft samengewerkt, is betrokken geweest bij het opnameproces en heeft zich voornamelijk bezig gehouden met de mix. Dat verklaart het een en ander.

Ik zie uit naar vanavond, waar de composities live ten gehore worden gebracht. Maar eerst mag de zaal nog worden opgewarmd door Hallowed Fire en Brave New Hell.

Hallowed Fire

Is een heavy trashmetalband uit Heerhugowaard. De mannen en een dame, hebben er zin in. Vanaf de eerste seconde is het vol tempo. Het zijn snelle, energieke nummers met vet soleerwerk. De zanger, met zijn Rock Circus T-shirt, die niet veel later in zijn blote bast op het podium staat, heeft een lekker krijsende schreeuw in huis.

©Jessie Kusters

©Jessie Kusters

©Jessie Kusters

©Jessie Kusters

©Jessie Kusters

Een kenner naast me in het publiek noemt het een kruising tussen Duitse en Amerikaanse trashmetal. De band doet er alles aan om het publiek mee te krijgen, maar daar moet eerst wat meer bier in, zo lijkt het.

Wel ontstaat er een kleine moshpit door een nieuwe generatie jonge metal liefhebbers. Er klimt zelfs een meisje het podium op, om een selfie met de zanger te maken.

Hallowed Fire — selfie – ©Jessie Kusters

De zanger laat het zich welgevallen en springt even later zelf nog het podium af, om zich te mengen met de jonge fans vooraan en dan is de figuurlijke kop eraf.

Brave New Hell

Heeft ook net nieuw werk uitgebracht, de EP Chapter l, Into The Abyss is vanaf deze maand te beluisteren. Hein Willekens, onder andere bekend als gitarist van Persistense en Splinterbomb, en als gastgitarist bij Legion Of The Damned, neemt in deze bezetting ook de vocalen voor zijn rekening.

Er is veel ruimte ook voor instrumentale passages, waarin de grootste kwaliteit van Hein goed tot zijn recht komt, zijn excellente gitaarspel. Met Into The Fires (als ik de titel goed heb) komt er een einde aan de set en zijn we klaar voor de band waar het vanavond om draait, Nephylim.

Nephylim

En eindelijk is daar dan het nieuwe wapenfeit van deze lokale metalhelden. Het vorige album Severance Of Serenity is al van 2020, dus nieuw werk is inmiddels wel welkom. Al is het ook wel begrijpelijk, dat er misschien minder tijd is om aan nieuwe muziek te werken, als je zo’n druk speelschema hebt.

Zo stonden de mannen afgelopen januari hier nog, in deze zelfde zaal als opener voor Thulcandra en Sacramentum. En dan nu met deze nieuwe plaat op zak, als headliner van hun Album Release Show.

Travail pt. 1 Anima

Zoals het album begint, klinkt ook hier vanavond in het begin het sprookjesachtige instrumentale Travail pt. 1 Anima, gemaakt door gitarist Kevin van Geffen, samen met componist Yannick Maris. Evenals de orkestrale backing tracks die op de andere nummers meelopen. Intussen staat het publiek vol verwachting klaar voor wat gaat komen.

Travail pt. 2 Animus

Als de mannen het podium betreden, is goed te zien dat, ook nu weer, hun gezichten geschminkt zijn met zwarte strepen. Het is niet alleen maar hun nieuwe muziek laten horen, het is een totaal kloppend plaatje, met een goed lichtplan dat klopt bij de accenten van de muziek en rooksalvo’s die uit de vloer van het podium lijken te komen.

Nephylim-21 — Tijn Bosters – ©Jessie Kusters

Alles klopt. Al bij de eerste tonen knalt het er lekker hard in. Een lekker vol geluid met die twee gitaristen, de bassist en drummende motor in het midden, gecompleteerd door de stevige schreeuw en grommende grunt van vocalist Tijn Bosters. Het is een lekker lang en hard nummer met een rustig intermezzo. En iedereen in de zaal is wakker!

Amaranth

Begint rustig, met een spannende opbouw waar voornamelijk toms en snare zijn te horen. Langzaam maar zeker komen de gitaren er nadrukkelijker bij en wordt het drumwerk wat drukker, maar als de lekkere scream wordt ingezet, gaat het pas goed los. Het geluid is lekker vol en hard, maar goed in balans, zoals je mag verwachten.

Grand Denial

Is een lekker snel nummer, maar het publiek komt amper in beweging. Al wordt er wel genoten van de show zo te zien. Maar deze muziek is natuurlijk niet bedoeld om bij stil te staan, dus moedigt Tijn een circle pit aan en daar wordt zowaar gehoor aan gegeven.

Circuition

Nephylim-78 — Martijn Pauwe – ©Jessie Kusters

De titeltrack begint stevig met lekker veel double bass van drummer Martijn Pauwe en dan volgt een wat ingetogener stuk met cleane zang van gitarist Kevin van Geffen, dat me doet denken aan Opeth. Hopelijk is dat geen vloeken in de kerk. Dit is misschien wel het meest toegankelijke nummer van de plaat met prachtige melodische gitaarpartijen van gitarist Ralph Lentink.

Withered

Zoals verwacht wordt keurig de volgorde van het album Circuition aangehouden. Ook in dit nummer zijn er weer mooie cleane vocalen te horen. Heel kort in het midden en later nog een keer in een rustiger stuk. Er zit veel variatie in de nummers, met aardig wat tempo wisselingen. Tussendoor spuit er nog meer rook vanuit het podium omhoog en zijn we inmiddels aanbeland bij het laatste nummer van het album.

Inner Paradigm

Naar eigen zeggen is dit een liefdesliedje en dat geloof ik meteen, al heb ik niet de gehele tekst kunnen verstaan.

Een mooie afsluiter in midtempo. De backing tracks zitten zowel op plaat als live mooi subtiel in de mix, maar hebben desondanks veel impact. Het geeft een heel vol geluid en maakt de nummers completer. De mannen hebben bewezen dat de muziek live zonder probleem overeind blijft en dat verdient een groot compliment.

Alle nieuwe nummers van Circuition zijn dus gespeeld, maar de show is nog niet over natuurlijk. Er worden nog wat oudere nummers gespeeld, waaronder The Bitter Inheritance. Bij de afsluiter begeeft Tijn zich nog even in het publiek en dan is er toch echt een einde gekomen aan de Album Release Party van Circuition. En die was zeer geslaagd. Nephylim kwam zag en overwon. Een van de beste Nederlandse metalbands van dit moment!

Nu allemaal naar de merchandise en scoor je T-shirts, cd’s en zelfs sokken.

Fotografie: Jessie Kusters – Instagram

Circuition – 2025

nov, 2024

Tributeband A Perfect Tool in Willem Twee Poppodium
Pronken tributebands met andermans veren of dekt een live-ervaring van geliefde muziek de scepsis toe

Tributeband A Perfect Tool was op een doordeweekse dag hier in Den Bosch in Willem Twee Poppodium. Ik word onwillekeurig een beetje sceptisch, als ik het woord ‘tributeband’ hoor. In een periode waarin het lijkt dat tributebands weliger tieren dan ooit, met zelfs hier aan gewijde festivals, zoals het meerdaagse Hoge Bomen-festival, is er veel over te zeggen. Zowel tegen als voor.

A Perfect Tool

Mijn eerste gevoel bij dit soort bands is altijd, dat ze pronken met andermans veren. Er zijn voor hen muzikanten bezig geweest om met ziel en zaligheid hun gevoelens om te zetten naar muziek. Zoals een oude reclamespreuk ooit zei: ‘Hoedt u voor namaak’.

Ook heb ik nog wel de romantische opvatting dat, als er toch een zaal vrij is, daar ook een beginnend bandje had kunnen spelen en geen tributeband. Maar een en ander zal ook wel weer samenhangen met kosten en verwachte bezoekersaantallen.

Aan de andere kant biedt een tributeband de gelegenheid om voor een fractie van de prijs, die je voor de originele band zou betalen, wel de muziek live kan beleven. Ook kun je op een kleiner podium beter meekijken ‘in de keuken’. Of als het onmogelijk is om de originele band nog te zien, zoals bijvoorbeeld Joy Division, toch een live-ervaring te hebben.

A Perfect Tool

Met deze mengeling van gevoelens sta ik woensdagavond 20 november in de Willem Twee concertzaal voor een optreden van A Perfect Tool, een Amerikaanse tributeband van Tool. Oudere lezers onder ons herinneren zich wellicht nog dat de originele Tool nog eens in Den Bosch heeft opgetreden, voor nop, op het fijne Popwerk-festival. Dat was ter promotie van hun plaat Undertow.

Ik heb ze daarna nog een aantal keer live kunnen zien, tot de laatste tour. Daarvan waren de toegangsprijzen dusdanig gortig dat ik niet ben gegaan, omdat ik te gierig, te nuchter of simpelweg te ‘skeer’ was.

A Perfect Tool speelt vanavond voornamelijk nummers uit de beginperiode van Tool. Met één uitzondering, een nummer van Tools laatste, kan ik me gelukkig prijzen: de laatste twee platen komen bij mij nauwelijks aan luisteren toe, de platen ervoor spreken mij veel meer aan.

Als de zanger opkomt, met facepaint en gecopiëerde maniertjes van Maynard James Keenan, steekt de scepsis weer de kop op… maar het voordeel van de twijfel wordt gegeven. De band speelt technisch de nummers vrijwel feilloos, af en toe een klein foutje daargelaten. Waar Keenan van Tool de hardere zangpartijen met hard zingen aan kan, wordt de zanger van A Perfect Tool vaker tot schreeuwen verleidt, hoewel hij verder de originele zang bijna tot in de puntjes benadert.

Het ware feest vanavond bestaat er uit de fantastische muziek van Tool weer eens live te zien en horen. Wat een weergaloze nummers heeft die band geschreven. Een prachtige mix tussen gevoel en technisch kunnen, waarbij de virtuositeit steeds ten dienste staat van de emotie die gedeeld wil worden.

De stem van A Perfect Tools zanger komt gedurende het concert steeds wat dichter bij die van Keenan. En ook de band begint wat losser te worden, binnen de grenzen die ze natuurlijk hebben. De band krijgt in ieder geval de goed gevulde zaal mee, elk nummer wordt na afloop met luid applaus geëerd. En wel terecht, want er wordt goed gespeeld.

Misschien ben ik wel te cynisch, en is een tributeband gewoon bedoeld als eerbetoon, gespeeld door muzikanten die een band gewoon gaaf vinden, en er lol in hebben deze muziek zelf te spelen. Maar ik kan mezelf niet losmaken uit de spagaat.

Fotografie: Marcel Bruinshoofd

okt, 2024

Popronde Den Bosch 2024 in muzikale vogelvlucht
Een goede voorbereiding is noodzakelijk want met al die overdaad kan je niet overal bij zijn

Tijdens Popronde Den Bosch 2024 voelt deze muziekliefhebber en tevens redacteur bij KLANKGAT zich altijd als een kind in een snoepwinkel. Heel veel lekkers, maar je mag er maar tien uitkiezen. Je kunt simpelweg niet overal bij zijn, dus een goede voorbereiding is de kunst. Het hele programma wordt dus van tevoren aandachtig beluisterd.

En dan is het vrijdagavond 11 oktober eindelijk zover. In vogelvlucht wordt in dit stuk geprobeerd je door deze selectie te loodsen en te omschrijven wat je waarschijnlijk hebt gemist, of misschien ook wel hebt gezien en gehoord.

Popronde Den Bosch 2024 vooravond binnenstad

Iris Jean

Om 19.00 uur start de avond met singer songwriter Iris Jean in Salon van Jetje. Hier waren zelfs drie redacteuren van KLANKGAT bij aanwezig. Gekozen is voor een gecombineerd verslag van twee van hen. Dat is hier te lezen.

Future Husband

Op naar Plein 79, waar Future Husband al bezig is. Deze vijfkoppige, soulvolle, funky, disco indiepopband laat zien dat ze klaar zijn om door te stomen naar een groter publiek. Ze stonden eerder al op het affiche van onder andere Best Kept Secret festival en Grasnapolski. Met mooie gevarieerde liedjes pakken ze het aanwezige publiek in.

De charismatische Adura Sulaiman met haar mooie, zuivere stem, die tevens de bas speelt, trekt alle aandacht naar zich toe. Maar tijdens het laatste nummer Swell Times blijkt de gitarist rechts op het podium ook over een mooie donkere stem te beschikken en zingen een soort van duet. Hier gaan we in de nabije toekomst nog wel meer van horen.

Heath

Na een korte opbouw is het de beurt aan Heath, ook in Plein 79. Deze band, gewapend met allemaal topmuzikanten, laat de seventies Americana (hard)rock herleven, maar dan niet in doorsnee vierkwartsmaat. Muzikaal doet het vanwege alle onnavolgbare ritmes soms denken aan Rush.

Soms ben ik de tel helemaal kwijt. Maar het klopt muzikaal wel allemaal. Airplay op de radio zal wel lastig worden met nummers die niet zelden de tien minuten aantikken met lang uitgesponnen composities. Ook het veelvuldig gebruik van de mondharmonica door de zanger is bijzonder. Hij had wat mij betreft ook wel iets meer mogen zingen, want die stem mag er zéker zijn.

ENJAKU YOYO

Dit was wel de meest bijzondere act van vanavond, kan ik wel verklappen. Techno, maar dan anders, met live piano en gitaar. Lees het hele verslag hier.

Later op de avond bij Tramkade en World Skate Center

PXRPLE JAZZ

Tijdens de voorbereiding van deze avond sprak de muziek van deze PXRPLE JAZZ me zeer aan. De dansbare pop, r&b, latin en afro klanken, maar dan met het gebruik van leuke gekke geluidjes en ritmes.

Qua planning was het echter niet gelukt om de hele band mee te nemen, dus is ze samen met één kompaan, die de toetsen, de beats en de rest van de klanken verzorgd. En dat klinkt natuurlijk ook goed, maar je mist wel wat energie. Aan PXRPLE JAZZ zelf ligt het niet, want ze danst en zingt met heel veel energie.

De zaal zit wel goed vol en bijna iedereen heeft het naar de zin zo te zien, maar gedanst wordt er amper. En daar leent deze muziek zich juist voor. Ik ben benieuwd hoe dit zou zijn met complete band een volgende keer.

Outahead

Halverwege de show val ik binnen bij World Skate Center om nog een stuk mee te pakken van de punkrock band Outahead. Althans als ik er nog bij pas, want ze hangen hier zowat met de benen buiten. Gelukkig is verder vooraan nog wel wat ruimte.

Wat ik hier aantref is een lekkere rauwe rockshow met veel energie. Soms denk ik vaag de geest van Kurt Cobain te ontwaren in de muziek en de stem van de zanger. Tijdens het laatste nummer rent één van de gitaristen het publiek in om daar een moshpit te initiëren en die missie is geslaagd. Er ontstaat een kolkende massa mensen voor het podium. Jammer dat daarna de show is afgelopen.

Popronde Den Bosch 2024 is weer voorbij en de muziekkaravaan trekt verder door naar andere Nederlandse steden. Wat overblijft is een beduusde duizeling van al die muzikale overdaad.

okt, 2024

Rêverie gritty & loud pop with an attitude
Popronde Den Bosch 2024 had weer heel veel smaken te bieden en was overal lekker druk

Als de band Rêverie in de Kleine Zaal van Willem Twee Poppodium begint, is het nog akelig stil in de zaal. Maar de drie jonge vrouwen laten zich hierdoor niet van het stuk brengen en beginnen aan de show.

Het is mooi om te zien, dat het bij alle locaties, waar deze redacteur van dienst bij is, lekker druk is. Er is duidelijk meer volk op de been dan vorig jaar. Ook buiten in de binnenstad zie je veel mensen van kroeg naar kapsalon en of theater lopen, waar ze vol verwachting een nieuwe band uit het Popronde programma gaan zien.

Zodat je later kunt zeggen, “Hé, die artiest die nu in die grote zaal speelt, heb ik met een select gezelschap nog in die kleine kapsalon gezien!”. Zo hebben Kensington en Dotan bijvoorbeeld ook ooit met de Popronde meegedaan.

Rêverie

Maar waar ze dus op andere plekken met de benen buiten hangen, is het rond middernacht nog akelig stil in de Kleine Zaal van, wat ze in de volksmond de Willem Twee noemen. Rêverie staat klaar om te beginnen, maar er zijn nog geen tien geïnteresseerden in de zaal. Volkomen onterecht naar mijn mening. De drie jonge vrouwen laten zich hierdoor niet van het stuk brengen en beginnen aan de show.

Die begint met een vrouwenstem uit de laptop die herhaaldelijk de bandnaam uitspreekt over een spannend synth geluid, waar langzaam een beat bij komt. Zangeres Sarah Devika schreeuwt dan in de microfoon, alsof de zaal afgeladen vol is, “Come on Den Bosch, let’s fucking go!” en de show is begonnen.

Wat we zien en horen is een drummer, die als een soort Meg White, van The White Stripes, lekker lui de drum ’n bass ritmes drumt, een bassist die onvermoeibaar tijdens bijna elk nummer mee springt, zonder een nootje te missen en een zangeres die met haar vaak bijna fluisterende stem en baggy style en oversized kleding aan Billie Eilish doet denken. Dit is een mooie cocktail voor een muziekstijl die wel bekend aan doet, maar toch origineel is. Dat de aanvullende synthesizer klanken uit de laptop komen is niet storend.

Popronde Den Bosch — gritty pop, loud pop with an attitude

Rêverie staat voor mijmering en verwijst naar een soort van in jezelf verzonken zijn of dagdromen. En dat gevoel zou je met name kunnen krijgen bij de rustige dromerige nummers, die vooral leunen op de computerbeats en geluiden, waarvan het lijkt of Finneas, de broer van Billie Eilish, die voor haar de muziek maakt, eraan mee heeft gewerkt.

En dat is geen diskwalificatie, integendeel. Het werkt goed. Gelukkig stroomt de zaal tijdens de eerste paar nummers wat voller, waardoor je ziet dat de band steeds enthousiaster wordt. Van verschillende kanten wordt gefilmd en gefotografeerd en daar heeft Sarah goed oog voor. Alsof ze al jaren niks anders gedaan heeft, kijkt ze van dichtbij al zingend recht in de camera.

De gritty pop, loud pop with an attitude, zoals ze het zelf noemen heeft aanstekelijke deuntjes, die net niet poppy genoeg zijn voor de mainstream radio, al zou het in een betere wereld daar wel gedraaid moeten worden. Veel nummers zijn vrij kort, sommige nog geen twee minuten, maar ze gaan wel ergens over.

Thema’s als lgbtq en depressies komen terug in de teksten, maar ook met een gevoel van hoop en optimisme. “Let’s just dance till The End Of The World, zingt ze”. Tegen het einde van de show is het gelukkig echt drukker geworden en dat verdient deze band ook.

Ik spreek na het optreden iemand die net de laatste klanken heeft meegekregen. “Was het wat?”, vraagt ie me. Ik zeg dat ie wel wat gemist heeft. En zo is het ook. Laten we hopen dat we meer gaan horen van Rêverie. Dat verdienen ze.

Rêverie

okt, 2024

Het nieuwere werk van Mooon is live ijzersterk
Rechtstreeks vanuit de jaren zestig naar het hier en nu van Den Bosch geteleporteerd

Op vrijdag 4 oktober speelt Mooon in de Kleine Zaal van Willem Twee Poppodium. Je had toch mogen verwachten dat deze band, die al ruim tien jaar bestaat en inmiddels al drie albums heeft uitgebracht, wel in de grote zaal geprogrammeerd zou staan.

Maar blijkbaar heeft Mooon het grote publiek nog niet weten te bereiken. Of dat terecht is, gaan we deze avond achter komen. The Newks uit Best mogen de zaal alvast opwarmen.

The Newks

The Newks – ©Brigitte Mulders

Het zal voor deze jonge band wel haast voelen als een thuiswedstrijd, met ogenschijnlijk veel vrienden en familie in de zaal. De dame linksachter mij bijvoorbeeld, die alle teksten letterlijk meezingt, blijkt de moeder van zangeres Sanne te zijn. Het is mooi om te zien dat deze jonge mensen hun passie hebben gevonden in een genre uit vervlogen tijden.

De inspiratie is duidelijk gevonden in de Southern rock met country en blues invloeden uit eind jaren zestig en begin jaren zeventig. Als er dan toch een vergelijking gemaakt zou kunnen worden met een eigentijdse artiest, dan zou Jade Bird qua genre misschien het dichtstbij komen. Er staan inmiddels een aantal nummers van The Newks op Spotify, waaronder de opener van vanavond, Money.

Sanne heeft een mooie heldere stem, die in de hogere regionen het krachtigst is en het best tot zijn recht komt. Vandaag is de ballad Tennessee uitgekomen en dat is een mooie aanvulling op het repertoire, dat misschien nog niet heel uitgebreid is, gezien het drietal covers dat ten gehore worden gebracht.

The Newks Sanne — Sanne – ©Brigitte Mulders

Onder de noemer favorietjes van de band horen we Stuck In The Middle With You van Stealers Wheel, Venus van Shocking Blue en Crossroads van Eric Clapton. Dat maakt meteen duidelijk waar de inspiratie vandaan komt. Vooral in dat laatste nummer van Clapton, kan leadgitarist Morris lekker soleren met zijn mooie jazzgitaar in combinatie met het wahwah pedaal. Zijn gitaarspel tilt de muziek sowieso naar een hoger plan.

Hopelijk komen er snel nieuwe nummers bij, zodat drie covers niet meer nodig zijn. Er is goede hoop, want het catchy uptempo nummer Sweet Little Nothings is in slechts drie weken geschreven. In dat tempo moet dat goed komen.

Mooon

Als je niet beter zou weten, zou je kunnen denken dat Mooon rechtstreeks uit de jaren zestig naar het hier en nu van Den Bosch geteleporteerd is. Geheel in stijl gekleed met dito instrumenten laat dit trio die periode herleven. De muziek zou net zo goed bijna zestig jaar geleden geschreven kunnen zijn.

Ik hoor een beetje The Byrds, een vleugje vroege Beatles, soms ook The Who en zo zijn er nog wel wat bands op te noemen. Maar het zijn wel degelijk eigen creaties. Met passie gespeeld, prachtige harmonieën in de samenzang en veel tempowisselingen in de muziek. Mooon houdt het gaspedaal stevig ingedrukt, niet alleen in het openingsnummer G.A.S. van het nieuwe album III, maar speelt lekker verder zonder geouwehoer tussen de nummers door.

De nadruk van de setlijst van Mooon ligt op de laatste twee albums, met regelmatig lekkere lange psychedelische instrumentale passages, zoals in het nummer Livin’ In The Night bijvoorbeeld. Dat deze mannen hun instrument beheersen, dat staat wel vast. En dan ook nog eens niet onverdienstelijk zingen, wat vooral knap is van de drummer, die geen hele makkelijke partijen drumt en dan ook nog eens de mooiste stem heeft van de drie.

Gijs de Jong — mooiste stem – ©Brigitte Mulders

Aan het einde volgt naar eigen zeggen nog een uitstapje en wordt het zo goed als instrumentale Safari (outro) ingezet, van het gelijknamige tweede album, wat luistert als een lange muzikale trip. En dat zingen ze ook letterlijk. “What a great trip it’s been, thank you all for joining in….” Het is ook mooi om te zien hoe ze elkaar muzikaal aanvoelen als het ware. Als afsluiter van de reguliere set, is gekozen voor het lang uitgesponnen en bluesy Alcohol, van het eerste album Mooon’s Brew, waar bijna niks van gespeeld wordt.

Timo van Lierop – toegift – ©Brigitte Mulders

Je kan het natuurlijk al op je klompen aanvoelen, dat het nog niet afgelopen is. De aanwezigen roepen ook om een toegift, dus vraagt gitarist Timo door de microfoon of er nog tijd is. Het antwoord op die vraag weet iedereen uiteraard al. Dus wordt het lekker rockende I Will Get To You, van de laatste plaat ingezet, gevolgd door Mary You Wanna. Als je deze titel zonder pauze uitspreekt, of zingt, zoals ze aan het einde van het nummer zelf ook doen, lijkt het toch ergens anders over te gaan dan over een jongedame. Leuk grapje.

Maar dan zijn we toch echt aanbeland bij het laatste nummer She Makes Me Feel, waarbij gitarist Timo nog even de zaal in rent met zijn gitaar. Maar zijn kabel blijkt niet zo lang als hij dacht en laat los, dus valt van zijn geluid weg. Even lijkt hij het niet door te hebben, maar komt dan terug gerent en heeft iemand inmiddels zijn kabel weer erin gestopt, zodat ie het nummer kan uitspelen.

Nog even hoop ik dat Surfin’ With You nog langs gaat komen, maar dat zit er niet meer in. Dat mag de pret niet drukken, want het nieuwere werk van Mooon is live ijzersterk. Hopelijk zijn er meer muziekliefhebbers die dat gaan ontdekken, jong en oud, zodat ze de volgende keer voor de grote zaal geboekt worden, want dat verdienen ze.

Mooon – III (2024)

The Newks

sep, 2024

Rites en Vulvarine in Willem Twee niet druk wel leuk
Mooie nazomerdag speelt Heavy Hangout parten maar het is fijn je op te warmen voor komend seizoen

De Heavy Hangout van 22 september heeft twee bands op de poster staan: Vulvarine uit Oostenrijk en het Nederlandse Rites.

Wat is het toch prettig, als sommige dingen hetzelfde blijven. Aan het eind van de zomer, op een zondagmiddag te gast zijn bij de Heavy Hangout van de Willem Twee-concertzaal is er zo eentje. Lekker een paar uurtjes opwarmen voor het komende concertseizoen.

Rites

Rites speelt, met vier muzikanten en een zangeres, nummers die geworteld zijn in Engelse punkrock- traditie. Melodieus, hard, met op tijd een gepaste versnelling zodat het de hardcore- kant opgaat. Met een lekkere afwisselende set houden ze de aandacht goed vast.

Het geluid is prima in orde, hoewel de zang wat verder naar voren had gemogen; deze komt maar net boven de rest van de band uit. Maar al met al een leuke band, met een goed eigen geluid. Ook hun ‘merch’ toont hun eigenheid en ziet er goed uitgewerkt uit.

eigen geluid

stinkende best

Het nadeel van zo’n eind- van- de- zomer- matinée, zoals deze zondagmiddag, is: het weer kan nog te mooi zijn om publiek naar binnen te lokken. Maar voor de bands is dit geen probleem. Ze doen hun stinkende best al is het maar voor, in dit geval, een dertigtal mensen.

Vulvarine

Vulvarine ‘from Vienna’ is in ieder geval gekomen om een feestje te bouwen. Vier vrouwen en één man sterk rammelen ze stevig aan de misconceptie, dat rockmuziek een mannenbolwerk zou zijn.

Girlpower dus, of beter gezegd, riot- grrrlpower. Met de boodschap: ben je ergens boos over, of wil je gewoon lekker herrie maken, koop een gitaar en versterker en begin een band. Hartstikke punk dus.

Qua uitstraling is Vulvarine een mengelmoes tussen punk en de glamrock, of ‘hairmetal’, uit de jaren tachtig. De liefde voor de eighties wordt ook meermalen luid beleden door de band. Hemelbestormend is het muzikaal allemaal niet: te traag om metal te heten, af en toe neigend naar ‘trailerrock’ zoals Nashville Pussy die speelt maar zonder de spanning.

hardrock

ambiance

Duidelijk is wel dat ze al een aantal jaren samen muziek maken, dus een gedegen portie hardrock is wat de pot schaft. Er wordt veel contact met het publiek gemaakt, wat varieert van een wat melige meezingsessie (‘dark red’), tot een soort van torenklim wedstrijdje tussen de zangeres en één van de jongere bezoekers.

Ambiance dus, zoals ze in België zouden zeggen. De kop is er weer af, laat de herfst maar komen met hopelijk beter bezochte concerten in de Willem Twee.

Fotografie: Brigitte Mulders Fotografie

Vulvarine

Rites – No Change Without Me (2023)

sep, 2024

Nürnberg schatplichtig aan Britse punk uit jaren ’80
Energieke muziek is monotoon vol gloom & doom en past perfect in de setting van de Kleine Zaal

Nürnberg en Docile Bodies zijn twee bands uit de neo-newwave scene. Beiden neigen sterk naar de gloom & doom uit de beginjaren ’80. Ze spelen allebei in de Kleine Zaal van Willem Twee Poppodium en die zaal is berucht bij fotografen vanwege het licht en deze avond is het zo mogelijk nóg kariger qua belichting.

Het duo Nürnberg komt uit Minsk, Belarus en Docile Bodies uit Tilburg toert drie Nederlandse podia mee met deze twee Wit-Russische muzikanten. Het optreden in de Kleine Zaal is de laatste in die reeks.

Nürnberg

Het komt niet vaak voor – gelukkig maar – dat een support act overtuigender overkomt dan de hoofdact. Dat is deze zaterdagavond echter wel het geval.

Support act Docile Bodies met hun typische eighty-sound willen er echt een feestje van maken. Het is een mix van The Simple Minds en Joy Division.

Het duo Nürnberg bewandelt dezelfde weg maar komt vandaag niet helemaal goed uit de verf. Het optreden is nogal mat en monotoon. Wellicht is dat te wijten aan het gebruik van een drumbeat dat zowat in elk nummer gelijk klinkt. Zo verwordt het helaas tot één brij. Dat is jammer want hun laatste release Adkaz (2024) is een goed album.

De troosteloosheid die het duo wil overbrengen door zo’n strakke monotone beat en weemoedig stemmend gitaarspel, komt in ieder geval wel over. Melancholie, somberheid en verlatenheid zijn de leidraad die het tweetal omarmt. Het is toch bijzonder dat die strakke en sombere sound van Joy Division annex New Order anno 2024 nog steeds zo’n grote impact heeft.

Docile Bodies

Docile Bodies uit Tilburg met frontman/zanger Sjoerd Aarden timmert al een tijdje aan de weg maar toen ze los wilden gaan door veel op te treden, brak Covid uit. Hun debuutsingle Only This (2021) kreeg lovende kritieken. Post-punk, shoegaze, ambient, metal, ze zitten allemaal in de nummers en stage act van deze band. De Kleine Zaal is dé perfecte setting voor zulke bands.

Tot dusver hebben ze een EP en een handjevol singles uitgebracht. Monolith is daarvan de laatste en verscheen op het Amerikaanse label à La Carte. Hun debuutalbum Light Will Come Our Way verschijnt op 11 oktober.

Nürnberg – Adkaz (2024)

Docile Bodies

aug, 2024

Doordeweekse metal avond met Aborted, Cynic en Necrot
Vooraan bij het podium lijkt het wel een op hol geslagen flipperkast

Deze gevarieerde doordeweekse metal op de dinsdagavond met Aborted, Cynic en Necrot trekt aardig wat publiek. En heb je ooit Jumping Jacks tijdens een metal concert meegemaakt? En wat te denken van een brute grindcore deathmetal band die geen bassist nodig heeft? Het is een echte Summer of Horror met Aborted als hoogtepunt.

Necrot

Het is midden in de zomervakantie, een bloedhete dag en ’s avonds onweer voorspeld. Wie gaat er nou op zo’n doordeweekse dinsdagavond, 13 augustus naar een metal avond bij Willem Twee Poppodium? Nou, best veel mensen dus. Zo’n tweehonderd man ongeveer, inclusief een aantal vrouwen, die ruimschoots in de minderheid zijn.

De avond begint al vroeg met Necrot uit Oakland, Californië, zo rond 19.30 uur, maar de zaal is dan al goed gevuld. Bijna alle koppen knikken goedkeurend op de maat van de muziek. De death metal van deze Amerikanen kan rekenen op veel enthousiasme van de aanwezigen.

Er worden zelfs verzoekjes geschreeuwd vanuit het publiek. Veel recent werk komt voorbij, zoals Your Hell van het vorige album en uiteraard ook veel van het nieuwste album, Lifeless Birth. Drill The Skull bijvoorbeeld wordt met gejuich ontvangen. Necrot is een sterke opener van deze avond.

Cynic

Deze eveneens Amerikaanse band is een beetje een vreemde eend in de bijt. Ze waren zo’n dertig jaar geleden één van de eerste bands, die prog en death metal combineerden. Al laat zanger Paul op het podium al wel weten, tegenwoordig zijn geschreeuw achterwege te laten, omdat dat anders zijn stem zou verkloten. Nu gebruikt hij dus meer zijn zangstem en vaak in de hoge regionen met veel galm.

De band bestaat uit topmuzikanten, die graag willen laten horen wat ze kunnen. Het is geen gemakkelijke muziek, met vaak een rustig begin en daarna allerlei ingewikkelde ritmes en absurde maatsoorten.

Niet iedereen weet er raad mee heb ik het idee, al wordt het volgens mij wel op waarde geschat.

Een aantal mensen zijn vanavond zelfs speciaal gekomen voor deze band. Ik spreek iemand in de zaal die weet te vertellen, dat er nog maar twee van de originele bandleden in leven zijn.

Toevallig tref ik buiten na de show zanger Paul en die bevestigt dat dan ook en vertelt dat ze beiden zelf een eind aan hun leven hebben gemaakt.

Dat heeft vanzelfsprekend grote impact gehad op hun levens. Gelukkig hebben ze de draad weer op weten te pikken en zijn ze hier vanavond.

Eigenlijk is Cynic per toeval aan de line up toegevoegd. Necrot en Aborted waren al geboekt en daar moest nog een derde band bij. Cynic was op tournee in de buurt dus dat kwam mooi uit, al is het dus net een ander genre. Maar wel van grote klasse.

Aborted

Dat is toch wel de band waar de meesten voor gekomen zijn vanavond. Aborted, deze van oorsprong Belgische band, zanger Sven Caluwé is het enige originele bandlid nog, de rest komt uit de States en Finland, heeft onlangs een nieuw album uitgebracht.

De titel van deze langspeler is Vault Of Horrors en daarvan horen we verschillende nummers langskomen vanavond. Maar dan zonder bassist, want die is onlangs uit de band gestapt. En daar is dus de Finse gitarist Daníel voor teruggekomen. En die zorgt wel voor genoeg kabaal, dat is duidelijk.

Vanaf de eerste minuut is het al vol gas. Met de double bass op onnavolgbare snelheid en lekkere snelle riffs van de twee gitaristen en dus geen bassist. Vocalist Sven spuugt zijn brute grunts de zaal in en het publiek eet meteen uit zijn hand.

Hij zegt:” Komop, we gaan samen sporten!” en laat de zaal Jumping Jacks doen. Dat is dus springen met armen en benen om en om spreid sluit. Het geluid staat trouwens wel een tandje harder dan bij de vorige twee bands.

Het is de laatste Nederlandse show van het jaar en het lijkt alsof de mannen er daardoor nog een schepje bovenop doen. Vocalist Sven staat werkelijk geen seconde stil. En wat een waanzinnige drummer ook, die ingeklemd zit tussen een decor van spannende skeletten.

Het is een hele energieke set. En het publiek wordt almaar wilder. Vooraan bij het podium lijkt het wel een op hol geslagen flipperkast.

Als de show van Aborted ten einde is, wordt er massaal om een toegift geschreeuwd. Het lijkt erop dat ze daar echt niet op hadden gerekend, maar na overleg volgen er nog enkele knallers waaronder Dementophobia.

Er wordt dan nog door een enthousiasteling een poging ondernomen om te crowdsurfen, maar zo druk is het nou ook weer niet. Dus lijkt het eerder alsof iemand zonder kist naar zijn graf wordt gedragen. Die poging strandt dus al vóór de eerste verhoging in de zaal.

Aborted overtreft wel al mijn verwachtingen van deze avond. En niet alleen de mijne, als ik het zo in mag schatten. Geweldige band, punt. Het is sowieso een geweldige avond. Ik heb weleens minder leuke dinsdagavonden.

Necrot

Cynic

Aborted