Zowel Brooks Williams als Aaron Catlow stonden op 23 januari 2019 al op het podium van Blue Room Sessions, hoewel de laatste toen een ander duo vormde met Kit Hawes. Deze keer hebben beide heren zich verenigd. Zij maakten al drie albums met elkaar.
Brooks Williams & Aaron Catlow
Brooks Williams – Aaron Catlow
Virtuoos violist Catlow (o.a. band Sheelanagig) woont in Bristol en Williams komt uit Statesboro, Georgia en woont nu in Cambridge. Hij is een van de allerbeste akoestische gitaristen die er zijn en heeft ruim 20 albums uitgebracht. Opvallend is de flinke dosis humor gedurende de hele show.
Ze starten met CC&O Blues van Pink Anderson (zijn voornaam is ooit gepikt door Pink Floyd) van hun beider album Ready for The Times, een duik in de historie van Amerikaanse songs. De trein staat hierin centraal en om in deze sfeer te blijven volgt Jump That Train met Catlows snelle vioolpartijen die zelfs een treinfluitje nadoen, en het opzwepend gitaarspel van Williams.
snelle vioolpartijen
opzwepend gitaarspel
Williams heeft een aangename stem en kan goed vertellen, vaak over het Amerika in de 30er jaren. Catlows beheerst zijn viool opmerkelijk goed en zijn harmonieuze zang mixt mooi met de warme klanken van Williams.
Zo ook tijdens de grappige tekst van Dooley’s Farm, een song van bluegrass-ster Molly Tuttle. Ready For The Times To Get Better, was een hit van Doug Watson en Chrystal Gayle. En zo zijn er meer covers o.a. van Sierra Ferell met Bells Of Every Chapel, Gillian Welch’ Red Clay Halo en Willie Nelsons Going To Pot. Ook een meezinger ontbreekt niet deze keer met London Road.
Tweede set Deze start met een nummer van the Delmore Brothers, Deep River Blues, gevolgd door Anniesland (Rab Noakes). Beide heren bewegen. hoe verder de avond vordert. steeds energieker. Het woord ‘dynamisch’ is bijna een understatement.
Aaron Catlow
jump!
De show loopt ten einde met, volgens Brooks, the happiest song, If You Want The Rainbow (you gonna have the rain). Happy is hij omdat hij al 15 jaar in de UK woont. Waarom? Dat laat zich raden.
Van de toegift Hesitation Bluesspat de energie weer af. Met gitaar en vioolsolo’s werkt het nummer naar een hoogtepunt toe. Catlow gaat intussen naadloos over tot een klassiek werk en pakt daarna de draad weer op.
sterke set folk, blues en Americana
Een enthousiast en aandachtig publiek zag singer-songwriter Brooks Williams en topviolist Aaron Catlow met een hele sterke set folk, blues en Americana.
Setlist: CC&O , Jump That Train, Ready For The Times To Get Better, Anniesland, Rock Me, London Road, A Little Way Up, Going To Pot,Tornado Smith, Bells Of Every Chapel, Sweet Greens & Blues, Red Clay Halo, Deep River Blues, If You Want The Rainbow, Dooley’s Farm, Hesitation Blues
Tekst Recensie: Wies Luijtelaar Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten
Op vrijdag 4 oktober speelt Mooon in de Kleine Zaal van Willem Twee Poppodium. Je had toch mogen verwachten dat deze band, die al ruim tien jaar bestaat en inmiddels al drie albums heeft uitgebracht, wel in de grote zaal geprogrammeerd zou staan.
Maar blijkbaar heeft Mooon het grote publiek nog niet weten te bereiken. Of dat terecht is, gaan we deze avond achter komen. The Newks uit Best mogen de zaal alvast opwarmen.
Het zal voor deze jonge band wel haast voelen als een thuiswedstrijd, met ogenschijnlijk veel vrienden en familie in de zaal. De dame linksachter mij bijvoorbeeld, die alle teksten letterlijk meezingt, blijkt de moeder van zangeres Sanne te zijn. Het is mooi om te zien dat deze jonge mensen hun passie hebben gevonden in een genre uit vervlogen tijden.
De inspiratie is duidelijk gevonden in de Southern rock met country en blues invloeden uit eind jaren zestig en begin jaren zeventig. Als er dan toch een vergelijking gemaakt zou kunnen worden met een eigentijdse artiest, dan zou Jade Bird qua genre misschien het dichtstbij komen. Er staan inmiddels een aantal nummers van The Newks op Spotify, waaronder de opener van vanavond, Money.
Sanne heeft een mooie heldere stem, die in de hogere regionen het krachtigst is en het best tot zijn recht komt. Vandaag is de ballad Tennessee uitgekomen en dat is een mooie aanvulling op het repertoire, dat misschien nog niet heel uitgebreid is, gezien het drietal covers dat ten gehore worden gebracht.
Onder de noemer favorietjes van de band horen we Stuck In The Middle With You van Stealers Wheel, Venus van Shocking Blue en Crossroads van Eric Clapton. Dat maakt meteen duidelijk waar de inspiratie vandaan komt. Vooral in dat laatste nummer van Clapton, kan leadgitarist Morris lekker soleren met zijn mooie jazzgitaar in combinatie met het wahwah pedaal. Zijn gitaarspel tilt de muziek sowieso naar een hoger plan.
Hopelijk komen er snel nieuwe nummers bij, zodat drie covers niet meer nodig zijn. Er is goede hoop, want het catchy uptempo nummer Sweet Little Nothings is in slechts drie weken geschreven. In dat tempo moet dat goed komen.
Als je niet beter zou weten, zou je kunnen denken dat Mooon rechtstreeks uit de jaren zestig naar het hier en nu van Den Bosch geteleporteerd is. Geheel in stijl gekleed met dito instrumenten laat dit trio die periode herleven. De muziek zou net zo goed bijna zestig jaar geleden geschreven kunnen zijn.
Ik hoor een beetje The Byrds, een vleugje vroege Beatles, soms ook The Who en zo zijn er nog wel wat bands op te noemen. Maar het zijn wel degelijk eigen creaties. Met passie gespeeld, prachtige harmonieën in de samenzang en veel tempowisselingen in de muziek. Mooon houdt het gaspedaal stevig ingedrukt, niet alleen in het openingsnummer G.A.S. van het nieuwe album III, maar speelt lekker verder zonder geouwehoer tussen de nummers door.
De nadruk van de setlijst van Mooon ligt op de laatste twee albums, met regelmatig lekkere lange psychedelische instrumentale passages, zoals in het nummer Livin’ In The Night bijvoorbeeld. Dat deze mannen hun instrument beheersen, dat staat wel vast. En dan ook nog eens niet onverdienstelijk zingen, wat vooral knap is van de drummer, die geen hele makkelijke partijen drumt en dan ook nog eens de mooiste stem heeft van de drie.
Aan het einde volgt naar eigen zeggen nog een uitstapje en wordt het zo goed als instrumentale Safari (outro) ingezet, van het gelijknamige tweede album, wat luistert als een lange muzikale trip. En dat zingen ze ook letterlijk. “What a great trip it’s been, thank you all for joining in….” Het is ook mooi om te zien hoe ze elkaar muzikaal aanvoelen als het ware. Als afsluiter van de reguliere set, is gekozen voor het lang uitgesponnen en bluesy Alcohol, van het eerste album Mooon’s Brew, waar bijna niks van gespeeld wordt.
Je kan het natuurlijk al op je klompen aanvoelen, dat het nog niet afgelopen is. De aanwezigen roepen ook om een toegift, dus vraagt gitarist Timo door de microfoon of er nog tijd is. Het antwoord op die vraag weet iedereen uiteraard al. Dus wordt het lekker rockende I Will Get To You, van de laatste plaat ingezet, gevolgd door Mary You Wanna. Als je deze titel zonder pauze uitspreekt, of zingt, zoals ze aan het einde van het nummer zelf ook doen, lijkt het toch ergens anders over te gaan dan over een jongedame. Leuk grapje.
Maar dan zijn we toch echt aanbeland bij het laatste nummer She Makes Me Feel, waarbij gitarist Timo nog even de zaal in rent met zijn gitaar. Maar zijn kabel blijkt niet zo lang als hij dacht en laat los, dus valt van zijn geluid weg. Even lijkt hij het niet door te hebben, maar komt dan terug gerent en heeft iemand inmiddels zijn kabel weer erin gestopt, zodat ie het nummer kan uitspelen.
Nog even hoop ik dat Surfin’ With You nog langs gaat komen, maar dat zit er niet meer in. Dat mag de pret niet drukken, want het nieuwere werk van Mooon is live ijzersterk. Hopelijk zijn er meer muziekliefhebbers die dat gaan ontdekken, jong en oud, zodat ze de volgende keer voor de grote zaal geboekt worden, want dat verdienen ze.
Podium-breed staan twaalf gitaren opgesteld voor de show van Leif de Leeuw en Sem Jansen. Nog nooit was dat aantal zo hoog. Deze indrukwekkende reeks is voor de twee artiesten van vanavond, Leif de Leeuw en Sem Jansen.
Leif de Leeuw is meerdere malen uitgeroepen tot beste blues rock gitarist van de Benelux. Sem Jansen speelt en zingt al heel lang in de Leif de Leeuw band, eerst als Britt maar al een aantal jaren als Sem.
Leif de Leeuw & Sem Jansen
heel veel gitaren
Sinds de pandemie treden ze ook op als duo en bracht Sem zijn soloalbum Uncle Sem uit, opgenomen met zowel zijn stem als Britt als zijn huidige stem met het mooie timbre. Zijn angst om die stem te verliezen bleek geheel ongegrond. Hij zingt prachtig.
Leif de Leeuw
Sem Jansen
Uit deze spannende tijd stamt het gevoelige nummer If Only I. Dit staat op hun eerste duoalbum From a Livingroom. Sinds januari toeren ze hiermee door het land. Dit album is ontstaan in het corona tijdperk waarin ze als ‘kringloopartiesten’ allerlei vintage gitaren scoorden en verder niet veel te doen hadden.
De lijst met favoriete covers werd te lang, maar na veel afstrepen ontstond in de huiskamer van Sem met al die vintage gitaren in acht dagen het nieuwe album. Het bevat zowel eigen nummers als covers, zoals o.a. Charley Pride’s Detroit City, gevonden op een oude LP die Sem ter illustratie omhoog houdt.
voorliefde voor blues en Southern rock
De songs worden ingeleid met verhalen over hun voorliefde voor blues, Southern rock en met een enorme passie voor folkmuziek, country en Americana. Midnight Rider van The Allman Brothers mag daarom niet ontbreken.
Sem’s deelname aan een talentenjacht op TV leidde naar het repertoire van John Denver. Niet geheel zijn eigen keuze maar sindsdien is Top Dogs and Sinners geschikt bevonden voor het album. Sem speelt op een Framus gitaar, maar verder ben ik opgehouden de overige elf merken te noemen. Ze klonken allemaal goed, zowel de elektrische als de akoestische.
Leif vertoont zelfs in deze intieme bezetting een aantal hoogstandjes met en zonder slide en zorgt voor een sterke dynamiek op het podium. De eerste set sluiten ze af met een vlotte uitvoering van David Lindley’s Mercury Blues.
Tweede set
koffiemok merchandise
De tweede set start met Joni Mitchell’s Both Sides Now gevolgd door een ‘commercial break’. Het fraaie Coffee’s Done bracht hen op het idee voor een koffiemok, een succesvol artikel op de merchandise tafel.
Een meer dan indrukwekkende uitvoering van Darrell Scott’s River Take Me wordt ingeleid met een relaas over die keer dat ze in Amerika waren en hoorden dat hun favoriet daar optrad. Resultaat een tocht van 2000 mijl en beiden in tranen. Erg goed samenspel met twee akoestische gitaren.
goed samenspel
Roll Um Easy wordt schertsend gebracht als de country pop-versie van een combi met Little Feat’s Lowell George en Glen Campbell. The Load Out van Jackson Browne is een eerbetoon aan roadies en andere voor een band onmisbare mensen. Gevoelig gezongen door Sem, maar niet voordat hun eigen Arja en Adrie publiekelijk worden bedankt voor alles wat zij al dertien jaar voor hen doen.
De toegift is een klassieker van Willie Nelson’s Allways on My Mind. Getuige het oorverdovend applaus zal dit concert zeker lang naklinken in de mind van het ademloos toehorende publiek
oorverdovend applaus
De intieme show van deze twee rasartiesten en vrienden kan worden toegevoegd aan de reeks hoogtepunten van de Blue Room Sessions.
Setlist: instrumentaal intro, Wise Man, If Only I, Detroit City, Midnight Rider, Mainstreet, Top Dogs And Sinners, Mercury Blues. Tweede set: Both Sides Now, Coffee’s Done, River Take me, Roll Um Easy, Fool For Love, The Load Out. Always On My Mind
Tekst Recensie: Wies Luijtelaar Fotografie: Wies Luijtelaar
Het is aan blues-coryfee, singer songwriter en ’teacher’ Doug MacLeod om het concertseizoen 2023-2024 van Blue Room Sessions (BRS) af te trappen. Country, blues, country-blues, uitgevoerd door slechts één man en één gitaar en tóch klinkt het of er zich meerdere artiesten op het podium bevinden.
Doug MacLeod
Doug MacLeod
Het nieuwe seizoen is goed begonnen met een indrukwekkend en uitverkocht optreden van blues-coryfee, singer songwriter en ’teacher’ Doug MacLeod (New York 1946). Hij staat bekend om zijn soulvolle en expressieve stijl van akoestische blues, zijn expressieve gitaarstijl en mooie teksten.
De soundcheck neemt vanavond slechts drie minuten in beslag. “The sound is great” of iets van die strekking roept hij tegen geluidstechnicus Stephan, die nog nooit zo snel klaar was. Maar al is dit de kortste soundcheck ever, het concert is kwalitatief van hoog niveau.
Slechts één man en één gitaar en tóch klinkt het of er zich meerdere artiesten op het podium bevinden.
persoonlijke verhalen
Geroutineerde Doug put net als de vorige keer uit een groot aantal persoonlijke verhalen uit zijn lange repertoire. Elk nummer wordt dan ook uitgebreid ingeleid. Hij start met Long Black Train, al tappend met zijn glanzende sierlijke schoenen.
Het tweede nummer Dubb’s Talking Dissapointment Blues wordt ingeleid met een grappig beeld van een mee naar huis genomen ‘date’ die zich langzaam ontdoet van alles wat hem aanvankelijk in haar aantrok. Eerst verdwijnen de valse wimpers, pruik, jarretels, gebit en nog meer zaken.
Toen ze “I’m ready” riep was Doug weg, dook in de kast tot ze sliep. Volgens onze vaste gast Gerard Kooijman kon of wilde Doug‘s vriend en leermeester George ‘Harmonica’ Smith hem geen Doug noemen, maar Dubb, vandaar de titel.
Dubb
Van het album A Soul To Claim speelt hij de titelsong. De intro doet mij aan Tony Joe White’s Polk Salad Annie denken. Plaquemine wordt ingeleid met het relaas over Hall Of Fame member Bruce Bromberg, producer van o.a. het succesvolle album van Robert Cray, die daar overigens erg rijk van werd. Het rustige Cold Rain worden mooi begeleid met slide.
Het laatste nummer van de eerste set is Horse With No Rider, eveneens geïnspireerd door bovengenoemde George ‘Harmonica’ Smith die vaak op zijn veranda zat en tijdens volle maan een paard zonder ruiter zag, wat staat voor de dood.
Tweede set
deltablues
Sterk ‘delta-achtig’ intro en bijna overslaande stem tijdens Plowing Mule. Na I’m Gone volgt Roll Like A River voorafgegaan door een verhaal over besluiteloosheid. MacLeod, tot drie keer toe terugkerend naar St.Louis, zittend op een boomstam aan de Mississippi rivier, mijmerend of hij ‘in the navy’ zou gaan of niet (uiteindelijk werd het vier jaar zonder ooit op een schip te varen).
Muzikant worden ja dan nee. Gaan trouwen of niet. Mooi verhaal en nummer (zie onder)*. Aan het einde het indrukwekkende The Night of The Devil’s Road inclusief een ‘Ry Cooder’ intro.
Het gaat te ver om alle door mij genoteerde verhalen te vermelden maar het zijn er veel en vaak heel beeldend en vermakelijk verteld.
Doug MacLeod, die al vele awards won, is naast een begenadigd (slide) gitarist, ook een rasartiest met een fraaie zangstijl, soms half vertellend-half zingend en behept met een goed gevoel voor humor.
hoge opkomst BRS
Dat hij een grote schare fans heeft blijkt uit de hoge opkomst en het wederom muisstille geboeide publiek. Mooi eerste concert van een hopelijk succesvol nieuw seizoen
Setlist Doug MacLeod:
Long Black Train, Dubb’s Talking Dissapointment Blues, Soul To Claim, Plaquemine, Cold Rain, Horse With No Rider
Tweede set: Plowing Mule, I’m Gone, Roll Like A River, Big City Woman, Money Talks, Smokey Nights, The Night Of The Devil’s Road.
Na een lange tijd van podium-stilte is het een groot genoegen dit concertjaar in te luiden met de zeskoppige Dieter van der Westen band. Omdat Blue Room Sessions helaas niet meer gasten mag ontvangen zijn 40 personen getuige van een achteraf geweldig optreden. Veel tijd om tussendoor te praten is er niet als je om kwart voor tien moet stoppen. De band wil dan ook zo snel mogelijk beginnen…
Zo’n concert-loze periode heeft, aldus Dieter, ook voordelen want deze tijd is goed benut met het schrijven van een aantal Americana en folksongs die resulteerden in een album, samen met broer Eric; The Sun Will Rise again. Hiermee willen de broers gewicht geven aan een nieuw positief tijdperk.
Dieter van der Westen band
Dieter van der Westen band
De band start met Driving Home van het album Me and You uit 2018. Met een mooi intro op viool van Mirte de Graaff. The Sun Will Rise Again is de titelsong van het laatste album. En voor “de vrouw met wie ik ga trouwen” het nummer Sometimes, mooi begeleid op mondharmonica. Save My Memories is geschreven voor een overleden vriend. En Old Oak Tree is elk concert een must voor moeder Van der Westen.
Tweede set
African percussion
Deze start met Come Come Come. Sfeervol moment als van Straalen vooraan op het podium gezeten een kleurrijk Afrikaans percussie instrument bespeelt.
Na een aantal concerten van deze band te hebben bijgewoond klinkt het deze keer weer anders. Meer country, folk en een beetje Harry Muskee met een onvervalst blues nummer Stranger, mooi samen gezongen met broer Eric. De aanstekelijke nieuwe single Homeward Bound wordt aangekondigd als heimwee naar dansen en zo klinkt het ook. Als toegift de eveneens aanstekelijke country & western traditional Jessie James.
Opvallend goede muzikanten
Dieter van der Westen
Eric van der Westen
Mirte de Graaff
Gijs Anders van Straalen
Aron Raams
Joost Abbel
Dieter begeleidt zichzelf op gitaar, speelt mondharmonica en beschikt over een warme overtuigende zangstem die in Gave My Soul zelfs klinkt als Neil Young. Zowel Raams als Abbel maken aan de linkerzijde van het podium veel indruk met hun professionele spel op diverse gitaren en banjo. Eric van der Westen liet deze keer de grote contrabas thuis maar is zowel met zang als basgitaar een stille kracht, verdekt opgesteld achter op het podium en nauwelijks te vangen met de camera. Nog virtuozer dan voorheen speelt violiste Mirte de Graaff. Zij beschikt over een mooie stem die past bij de zang van de heren.
Conclusie; een fantastische avond met een enthousiast publiek en een uiterst sympathieke band.
De band
Dieter van der Westen – zang, gitaar en mondharmonica
Eric van der Westen op bas en zang
Mirte de Graaff op viool en zang
Gijs Anders van Straalen op drums
Aron Raams (Gare du Nord) op Gretsch en Gibson gitaar
Joost Abbel op resonatorgitaar, banjo
De andere heren staan overigens garant voor fraaie backing vocals.
Setlist: Driving Home, From Dusk Till Dawn, The Sun Will Rise Again, Sometimes, Save My Memories, For The Lost Ones, Old Oak Tree. Tweede set: Come Come Come, Me and You, Lay Me Down, The Days Go By, Stranger, Gave My Soul, Homeward Bound, Jesse James
Fotografie: Momique Nuijten en Wies Luijtelaar
Coverfoto: Monique Nuijten
Bai Kamara jr., de zoon van een diplomaat uit het West-Afrikaanse land Sierra Leone, kwam door het beroep van zijn vader in België terecht. Bai brengt politiek geïnspireerde songs waar zijn Afrikaanse roots duidelijk in doorklinken. Er werd lang naar zijn show uitgekeken én even gevreesd dat het niet door kon gaan. Eén dag vóór de lockdown heeft Blue Room Sessions nochtans nét het genoegen om Bai Kamara jr. te zien spelen. En wat voor een optreden!
Bai Kamara jr.
Bai Kamara jr.
Bai Kamara, in 1966 geboren in Bo Town Sierra Leone, groeide op in Engeland en woont sinds 1990 in Brussel. Hij trad o.a. op met Habib Koité, Cassandra Wilson, Rokia Traoré en werkte via een NGO samen met Youssou N’Dour.
Wat meteen opvalt is zijn fijne stem, inclusief vibrato. In combinatie met zijn gitaarspel klinken de songs als een mix van Afrikaanse klanken, blues, soul, pop, jazz, rock & funk maar dan in een geheel eigen stijl. Vanavond speelt hij onder andere een aantal nummers van zijn nieuwste (blues)album Salone. Vijf andere albums gingen hieraan vooraf.
Funky blues
De eerste song is het rustige That’s Why I Think Of You, ingeleid door een ode aan de vrijheid van meningsuiting. Dit in tegenstelling tot zijn thuisland. Daarom een ’tribute to human rights’ met het vlotte Go On Press, gevolgd door een fantastisch klinkende traditionele Blues Good Good Man (with a bad reputation).
In het volgende nummer klinkt Afrika voor het eerst echt door in Don’t Worry About Me sterk begeleid met herhalende gitaarklanken, zeer knap gedaan.
Funky blues
Funky blues artiest, zo wil Bai Kamara graag genoemd worden. Twintig jaar Brussel, vaak vertoevend in een bepaalde ruige wijk, gaf hem de inspiratie voor het stampende, snelle en vanavond ook gezellige nummer (downtown) St Josse, tevens zijn eerste song op de radio.
politiek engagement
De muziek van Bai Kamara jr. gaat voornamelijk over sociale ongelijkheid, het milieu, de vluchtelingenproblematiek. Hij schetst ons het mooie Sierra Leone, met haar lange kustlijn en de natuurlijke bronnen en hoe het land niet goed zorgt voor haar inwoners. Na het einde van de burgeroorlog in 2002 ging hij er terug, kwam weer thuis en schreef het wonderschone Homecoming.
Ongelooflijk hoeveel nummers hij in het eerste optreden wil laten horen, maar Ad maant dat de tijd beperkt is. Toch volgen er nog minstens zeven songs waarvan de laatste The Powers That Govers Us weer heel Afrikaans is. Zijn tweede optreden zal hij later afsluiten met een ander fantastisch nummer en tevens meezinger Forward.
Blue Room Sessions 2020
Bai Kamara jr. is een briljant zanger en tekstschrijver. Beide keren was het publiek dan ook zeer enthousiast. Lovende woorden voor beide optredens. Bai belooft in 2021 een tweede optreden bij ons te geven, maar dan met volledige bezetting van zijn band. Dat belooft wat!!
Setlist: That’s Why I Think Of You, Go On Press, I can’t Wait Here too Long, Black Widow Spider, Good Good Man, Don’t Worry About Me, Down Town St Josse, Your Love Means The World To Me, Homecoming, Trouble has Got A Brand-new Dress, Cry Baby, I don’t Roll With Snakes, Some Kind Of Loving Tonight, Cold Cold Love, Substitute, The Powers That Govers Us/ Tweede optreden extra: Forward
Als Martha Fields, aka Texas Martha, met haar band optreedt kijken wij daar altijd naar uit. Warme, gezellige mensen die we intussen als vrienden beschouwen. In 2018 was ze bij The Blue Room Sessions met haar volledige band, maar vanavond met de mannen waar ze al vijf jaar mee optreedt, Manu Bertrand “Frankrijks beste dobro-banjo- en mandolinespeler” en Urbain Lambert, gitarist op Gretch en Fender.
Texas Martha
Martha Fields aka Texas Martha, Manu Bertrand en Urbain Lambert
De helft van het jaar woont Martha Fields in Frankrijk, maar haar roots liggen in Texas of eigenlijk meer nog in het Appalachengebied van Kentucky en West-Virginia. Haar songs zijn vanavond weer doorspekt met verhalen over haar Cherokee voorouders.
Manu Bertrand
Urbain Lambert
Texas Marha en haar twee vrienden vangen aan met Paris To Austin van het veelzijdige album Dancing Shadows dat ze ‘straight from the heart’ schreef in 2018. Ze gooit er vanavond zelfs wat Bossche termen doorheen. Na de mooi driestemmig gezongen bluegrass ‘feminist song’ Fare Thee Well Blues refereert Martha vervolgens aan haar familie met een ‘song for peace’ getiteld Demona, de naam van haar nicht wier echtgenoot Hale sneuvelde in Normandie.
Blue Room Sessions
Met haar moeder schreef Martha Fields Hard Times (album Southern White Lies 2016) een vlotte Hillbilly song. Van Honky Tonk over naar een cover van een andere Texaanse, Janis Joplin, het dorstige What Good Can Drinking Do. “Gimme Whiskey, gimme Bourbon, gimme Gin….is wel wat lastig nu de bar gesloten is.
Het sfeervolle Where The Red Grass Grows gaat over Cherokees die in de 18e eeuw gedwongen moesten verhuizen naar een reservaat in Oklahoma en waarvan de helft het niet overleefde. Doodstil is de zaal als een ‘Cherokee prayer’ volgt waarbij alle drie plechtig zingen, de armen gekruist over de borst.
De song, met een mooie snik in de stem, over ‘avant-garde lady’ Johanna was de eerste die Martha schreef in Bordeaux, de streek waar ze gedeeltelijk woont. Tijdens de lockdown mocht men in Frankrijk niet verder dan 1 kilometer rond huis. Dit resulteerde in een aantal nummers waaronder dit, gerealiseerd via Zoom. Het heet In My Garden en heeft een wat ik noem een ‘Tony Joe White-waardig’ intro. In juni verschijnt een nieuw album.
Texas Martha – Manu Bertrand – Urbain Lambert
The first ever recorded Chicago Blues Kokomo wordt ingezet met een uitstekende Lambert op de Fender en eveneens prima Dobro werk van Bertrand.
Zangtalenten
Martha’s eerste zangtalenten (en die heeft ze ruimschoots) ontstonden in de kerk, dus gospel mag vanavond ook niet ontbreken. Het is fijn meedeinen in What Are They Doing In Heaven (there now).
gospel
Wat verder opvalt is het mooi uitgevoerde Dead End, wat me doet denken aan de folk and gospel song Wayfaring Stranger, wat in het tweede concert, wat toch weer anders was dan het eerste, alsnog wordt gespeeld. Beide songs met een virtuoze solo op Fender en Dobro. Het late publiek lijkt ook iets enthousiaster. Het allerlaatste nummer wordt dan ook meegezongen dan wel wordt er meebewogen op de stoel. Ik meen een oudje van Jimmy ReedYou’ve Got Me Running/What You Want Me To Do te herkennen (gokje want de setlist is na het eerste optreden gestolen) waarna een voorzichtige staande ovatie volgt.
Martha Fields in Blue Room Sessions
Ondanks de versoberde omstandigheden in tijden van C waren onze gasten verrast door de sfeervolle opstelling van de zaal en uiteraard ook door een gepassioneerde Martha Fields die de country, rock, blues en bluegrass op de haar zo kenmerkende manier voor ons heeft vertolkt.
Setlist Texas Martha (niet noodzakelijk in deze volgorde): Austen to Paris, Said and Done, Hard Times, Demona, What Good Can Drinking Do, Where The Red Grass Grows, Hillbilly Bop, Born To Boogie, Headed South, We Missed A Turn, Fare Thee Well Blues, Dead End, Johanna, In My Garden, Lonesome Road Blues, Kokomo, What Are They Doing In Heaven, You’ve got me Running, Wayfaring Stranger
In zijn eentje optreden is Terry Datsun (UK) niet echt gewoon. Hij heeft niet de back-up van zijn band The Dead Kings en vooral de stilte van het publiek in de Toonzaal is a bit scary. Wat hem wel bevalt, is de heel andere benadering van zijn songs. Het zijn warme, bluesy songs die je bij blijven, óók als ze akoestisch worden gespeeld. Misschien dat ze zo zelfs langer in je hoofd blijven rondzingen.
Terry Datsun
Terry Datsun met Eastman gitaar
Terry Datsun opende de avond met het nummer Disco Ball van de gelijknamige EP uit 2018. “Ik ga voornamelijk nummers spelen van mijn nieuwe album Fable Of The Seas,” zegt hij na het openingsnummer. Het nummer Polly Anna dat hij daarna inzet, staat inderdaad op dat nieuwe album. Net als Surfer Girl dat hier helemaal onderaan van dit artikel in Youtube te horen is.
Datsun heeft een duidelijk Brits accent dat hij bij blues nummers enigszins kan maskeren. Als hij echter in de Zuidelijke Staten van Amerika optreedt, krijgt hij altijd opmerkingen over dat Brits accent, vertelt-ie. Terry Datsun roept dan I’ve got to get the blues out, whatever it takes!
Got to get the blues out
Covers
Verspreid over twee sets speelt Terry nog meer nummers van Fable Of The Seas (2019) zoals Girl in the Vans en Kamikaze Jumpsuit, Like a Dog en Light the Touchpaper. Datsun sluit zijn optreden af met het aanstekelijke nummer Dance If You Wanna.
Tussen die nummers door speelt Datsun twee covers. De eerste is Dancin’ In The Dark van Bruce Springsteen en de tweede cover is Suzanne van Leonard Cohen. Beide covers worden fraai vertolkt. Vooral het nummer van The Boss wordt met veel applaus beloond. Terry’s uitvoering van Suzanne is sneller dan die van Cohen en van Herman van Veen.
Take your time
Terry Datsun heeft sowieso nog meer verrassingen in petto zoals de première van een nummer dat hij een paar dagen geleden heeft geschreven voor zijn echtgenote. Het nog titelloze nummer gaat over een gesprek over hun huwelijk. Dat zij geen overhaaste beslissingen hoeft te nemen. “Take your time,” zingt Terry telkens in het nummer.
Wil hij misschien zijn huwelijk redden? Ik weet het niet. Zover durfde ik niet door te vragen toen ik na afloop van de show even met Terry sprak. Take your time. Het duurt even voordat die korte zin uit mijn hoofd verdwijnt.
Guy Verlinde was al eens eerder met Ina Forsman in The Blue Room Sessions, maar nog niet in de samenstelling van vanavond. En wat een talent zit er op het podium. Met Nils De Caster (viool, mandoline en lapsteel) en Olivier Vander Bauwede (mondharmonica) is dit een gezegende combinatie die het publiek vanaf het eerste moment weet te boeien.
Trio Guy Verlinde
Guy Verlinde Trio
De titelsong van het laatste verrassende album van Guy Verlinde, All Is Forgiven wordt meteen fraai ingezet met gitaar, lapsteel en harmonica. Got To Let Go is het advies van Verlinde aan zijn in een scheidingsprocedure belande broer en die zich noodgedwongen moet wenden tot de nieuwe spelregels van het daten.
Guy Verlinde
Verlinde woont in Gent maar zijn muzikale herinneringen gaan terug tot 1965, waar hij via de vinyl platenbak in het jeugdhuis van het west-vlaamse Aartrijke de muziek ontdekt. Vader Verlinde liet hem gelukkig zijn gang gaan blijkt uit het vlotte Play Your Blues.
Nils De Caster
Na Heaven Inside My Head vertelt Verlinde over de vrijwillige dood van een goede vriendin, wat bij hem als een mokerslag aankwam. Deze gebeurtenis resulteerde in het aandoenlijke Dance through The Night. Met indrukwekkend intro van Vander Bauwede op de mondharmonica en de emotionele lapsteelklanken van De Caster. Prachtig gezongen voor een muisstil publiek.
Olivier Vander Bauwede
Een “covertje” van Dylan, Blind Willy McTell is het lied dat zich volgens Verlinde vanzelf aankondigde toen Verlinde eens op inspiratie zat te wachten. Associaties van Texas en Ry Cooder klinken via Verlinde’s Resonator gitaar. Subtiel begeleid door viool en harmonica. Gevolgd door het traditionele We Shall Not Be Moved, wat zowat iedereen mee kan zingen.
Tweede set
Guy Verlinde
De tweede set van het Trio Guy Verlinde vangt aan met I Won’t be Fooled Again, voorafgegaan door een intro van Verlinde over het eigenzinnige België, waar hij les geeft als docent. Sinds kort is hij zelfs in het bezit van een TV.
Het aangrijpende Sollitude & Grace gaat over de ernstig dementerende moeder van Guy Verlinde die in een verpleeghuis verblijft en hem niet eens meer herkent. Verlinde heeft zichtbaar moeite met deze song en gaat over op het vlot gespeelde instrumentale, in 2.25 min. geschreven Tiny’s Parlour Rag.
Guy Verlinde
Natuurlijke Belgische Blues is op Roots geïnspireerd en gaat over pijn, onrecht en verdriet en is daarom een Aartrijkse bluesmuzikant niet vreemd, aldus Verlinde. Zijn ‘boerengat’ blijft altijd Sacred Ground. “Texas, met de stem van Barry Hay” lees ik in mijn notities.
The Blue Room Sessions
Yzer, gaat over de gelijknamige rivier, “een beek met grootheidswaanzin”, want ooit gooide zij bij hoogtij haar sluizen open om vervolgens het Duitse leger tegen te houden.
In het ook weer traditioneel klinkende bluesy A whole Lot of Lovin’ wordt, lijkt het wel, ‘gepraat’ met de mondharmonica. En om in de liefdesstemming te blijven volgt het nummer Pursuit Of Happiness (Mighty Gator’s) maar dan in een nieuw jasje. Met virtuoze vioolsolo van De Caster die hier vooral klinkt als zichzelf maar ook een beetje als de beroemde Jean Luc Ponti.
Guy Verlinde
Met Reckonin’ Blues komt ACDC nog even om de hoek kijken. Thunderstruck, gevolgd door een ‘battle’ met zowel Verlinde als Vander Bauwede stampvoetend op de mondharmonica. Het publiek is laaiend enthousiast, dus komen ze nog terug met een “klein nieuw liedje” over zijn vader, die voor zijn vrouw blijft zorgen, maar die ook een nieuwe liefde vond. En met het hoofd op de borsten van zijn jonge 73-jarige geliefde verzucht…. I’m Your Man.
Prachtig slot van een geweldig concert van het Trio Guy Verlinde.
Eerste set: All Is Forgiven, Gotta Let Go, Play Your Blues, Heaven Inside My head, Dance through The Night, Blind Willy McTell, I Shall Not be moved, Don’t tell me that, Tweede set: Won’t Be Fooled Again, Sollitude & Grace, Tiny’s Parlour Rag, Sacred Ground, Yzer, Pursuit Of Happiness, Reckonin’ Blues. Toegift: I’m your Man
De Engelse band CC Smugglers stonden aanvankelijk niet in de programmering vermeld. De Ierse band The Eskies zouden eigenlijk op deze zaterdagavond 3 augustus gaan optreden. Een reden voor deze wisseling werd niet door de organisatie van het theaterfestival Boulevard doorgegeven. Dat geeft niets want de CC Smugglers en vooral frontman Richie Prynne maakten er een dolle boel van. Het was mudvol in de BLVRD-theatertent. Er hing een lekkere, zwoele party-stemming.
CC Smugglers in BLVRD-tent
Bij binnenkomst was het dringen geblazen. Voor de ingang van de theatertent stonden veel mensen buiten. Waarschijnlijk vonden ze het daarbinnen in de tent te vol. En dat was dan ook het geval. Wat verder opviel was de aanwezigheid van veiligheidsmensen in uniform. Vorig jaar zag ik helemaal geen beveiligers rondlopen, in ieder geval niet in die standaardkleding. Ook opvallend was de mengelmoes aan generaties. Senioren, mid-vijftigers, -veertigers en -dertigers dansten en sprongen net zo dol rond als de jonkies van nog geen 20 jaar oud.
Richie Prynne
De band was al volop bezig en frontman Richie Prynne ging een gesprek aan met een blonde dame die pal bij het podium stond. Ik kon niet goed verstaan wat er gezegd werd, maar dat deed er weinig toe. Richie droeg het volgende nummer aan haar op. Het was een regelrechte klezmer, een van de vele genres die CC Smugglers in hun nummers gebruiken. Toen Richie opriep tot een moshpit, zocht ik snel een veilig heenkomen. Dat was mij te dol.
Debuutalbum CC Smugglers
Ryan Thomas
How High is de titel van het debuutalbum van CC Smugglers en uiteraard werd daar veel van gespeeld zoals het nummer Well Well Well. Er was wel wat rumoer rondom dat album dat door crowdfunding werd gefinancierd. Richie sprak er even over, maar ik kon hem nauwelijks verstaan. Ik heb sowieso altijd moeite om UK-English te verstaan, Amerikaans-Engels gaat mij beter af.
Iain McFarlane
Van het album deden ze onder meer How High, Dirty Money, Well Well Well, Grumpy en Gone So Long. In vergelijking met het live-gebeuren op deze zaterdagavond, mag je stellen dat de CC Smugglers pas live tot hun recht komen Op het album mis ik erg het energieke.
Sam Barret
Naast die typische Britse folk bevat het muzikale palet van CC Smugglers Americana, country, blues en soul. Al deze invloeden komen samen op het album dat hun live-geluid zo eerlijk mogelijk laat horen – een band met rauwe, energieke en krachtige live-performers met een hoofdrol voor de dynamische en komische frontman, Richie Prynne.
Richie Prynne
CC Smugglers bandleden
Mr Richie Prynne – Ld Vox, Rhythm Guitar, Harmonica & Banjo.
Mr Ryan Thomas – Vox, Lead Guitar, dobro & Banjo
Mr Sam Barret – Vox, Rhythm Guitar & Fiddle
Mr Dan Edwards – Vox, Double Bass
Mr Iain McFarlane – Vox, Drums, Percussion
Mr Tom Seals – Vox, Piano, Accordion
