jazz | KLANKGAT

aug, 2025

Convoi Exceptional knalt er van meet af aan in
Op Theaterfestival Boulevard is op de eerste dag geen betere afsluiting dan deze voormalige straatband

Of het nou hot jazz, rock, funk, afro of house is, Convoi Exceptional maalt er niet om als het maar dansbaar is. De rest is bijzaak. Behalve improviseren want dat doen ze maar al te graag. Een liveshow vol stevige beats, krachtige saxofoon en markante keyboard tunes. Dance, dance, dance.

Convoi Exceptional

Deze van oorsprong Rotterdamse band – maar tegenwoordig merendeels uitgewaaierd over het land – begon 20 jaar geleden als een straatband. Er zijn de nodige wisselingen geweest in de samenstelling, maar de band is inmiddels al dertien jaar geklonken in de huidige bezetting.

Ze weten wat ze aan elkaar hebben en voelen feilloos aan hoe ze moeten inspelen als een van hen inzet met een beat, baslijn of een tune op de toetsen. Het daarna oppakken staat altijd in dienst van de dansbaarheid.

Ruben Bolsius

Dick Ronteltap

Jesse den Dulk

Job den Dulk

Barre Verkerke

De bandleden kennen ook totaal geen enkele schroom hoe ze het publiek benaderen. Het ontbreken daarvan zit ‘m in de roots als straatband. Op straat is er geen podium, geen afstand, als muzikant sta je pal voor de mensen, is er direct contact.

Convoi Exceptional wéét hoe het een feestje moet bouwen en het publiek op de Parade voelt dat intuïtief aan, heeft er zin in. Van meet af aan wordt er gedanst. Geen ‘dooie’ halve maan voor het podium maar meteen volle bak. De eerste vif, zes nummers is het volop dance met zowaar een deep house erbij, ingezet door Barre Verkerke op de keyboards.

Vooral percussionist Ruben Bolsius op zijn djembé en andere percussies stuwt het enthousiasme voortdurend op. Zijn energie lijkt tomeloos maar ook Dick Ronteltap laat zich gelden met rauwe saxofoon- of klarinetlijnen. Jesse den Dulk onderbouwt het geheel met pulserende bas beats.

Er is even een moment van schijnbare rust als Dick met zijn saxofoon het publiek in wandelt en daar zittend een heerlijke solo weggeeft, terwijl Jesse lichtjes plukt aan de bassnaren. Ruben roept wat door de microfoon. Als Dick weer opstaat en flink uithaalt op zijn sax, juicht het publiek en wordt het feest weer opgepakt.

Intussen is het al middernacht en lijkt de band niet van plan om te stoppen. Jesse geeft een klassieke funky intro weg en ook dit genre valt in goede aarde. Convoi Exceptional kan wel uren doorspelen, maar rond halfeen moeten ze er toch een einde aan brijen. Een geweldig begin van het onderdeel gratis concerten van Theaterfestival Boulevard.

Bandleden
Sax – Dick Ronteltap
Djembe – Ruben Bolsius
Toetsen – Barre Verkerke
Bass – Jesse den Dulk
Drums – Job den Dulk

jun, 2025

Warm contact Dee Dee Bridgewater met haar publiek
Drievoudig winnares Grammies en Tony Winner voorvechter vrouwenrechten

De 75-jarige Dee Dee Bridgewater waarschuwt in haar inleiding dat het vanavond om serieuze zaken zal gaan. Met de spanningen in de wereld geen love songs in haar show. People Make The World Go Round en ze belooft dat ze dat ‘oranje mannetje’ niet bij naam zal noemen.

Dee Dee Bridgewater

Absolute headliner van Jazz in Duketown 2025 is de Amerikaanse zangeres Dee Dee Bridgewater, staat op de website van Jazz in Duketown en dat kan ik alleen maar onderschrijven. Zij en haar drie bandleden spelen zondagavond om 19:45 op de Markt maar de soundcheck loopt niet gesmeerd. Het wachten wordt echter ruimschoots beloond.

Dee Dee Bridgewater wordt begeleid door Carmen Staff op piano, Rosa Brunello op bas en Shirazette Tinnin op drums. Alle drie top muzikanten die veel ruimte krijgen. Vooral Brunello maakt indruk op zowel elektronische basgitaar als contrabas.

Carmen Staff

Rosa Brunello

Shirazette Tinnin

Dee Dee deelt haar zorgen over de toestand in de wereld met haar publiek. Ze maakt zich sterk om de rechten van vrouwen steviger te verankeren. We Exist! is het credo van haar optreden. Dat ze het niet eens met het beleid van de huidige Amerikaanse president steekt ze niet onder stoelen en banken. Ze belooft dat ‘oranje mannetje’ niet bij zijn naam te noemen. Het nummer Alabama Goddam! is illustratief voor haar emoties en activisme.

De uiterlijke verzorging van Dee Dee Bridgewater is zonder te overdrijven imponerend. Haar glimmende kale hoofd, zilverkleurige outfit en oorbellen, dito naaldhakken en zwarte bril dragen er toe bij dat je als toeschouwer beseft dat je een heel bijzondere act meemaakt. Zij is echt wel dé absolute headliner van deze Jazz in Duketown editie. En dan heb ik het nog niet eens over haar prachtige en krachtige stem.

Ondanks dat Dee Dee aankondigde geen love songs te zingen, komt ze met een cover van And It’s Supposed To Be Love van Abbey Lincoln. Het is echter geen huis-tuin-keuken liefdeslied maar beschrijft een relatie die deceptie, pijn en onzekerheid oproept, in tegenstelling tot de verwachtingen van een romantische liefde.

Tussen de nummers door houdt de zangeres warm contact met haar publiek. Zo zegt ze de officiële plaatsnaam van Den Bosch niet uit te kunnen spreken. De apostrof en het streepje tussen de plaatsnaam is een brug te ver voor een buitenlandse tong. Ze vindt Den Bosch een mooie stad en prijst plagend haar inwoners om hun algemene kennis. You people of Den Bosch, you know it all.

Het is tijd voor wat luchtigheid, zegt Dee Dee en dat giet ze vorm in een medley. Ze begint met de klassieker Feeling Good van de Engelse componisten Anthony Newley en Leslie Bricusse. Het nummer is al talloze keren gecoverd door onder meer Nina Simone, de band Traffic en Michael Bublé. Het is een lied van hoop binnen de context van dit optreden. De tweede song is I Feel Good van James Brown en dat nummer hoeft verder geen commentaar.

Dan weer een wending naar het activisme van deze We Exist! tour met de protestsong Compared To What van Gene McDaniels die hij in 1969 voor Roberta Flack schreef en daarna veelvuldig werd gecoverd. Het nummer gaat over de sociale mythe van gelijkheid en armoede in de Amerikaanse samenleving. Me dunkt, een zeer activistisch nummer.

Het concert nadert zijn einde en donkere wolken komen dreigend naderbij. Op het moment dat de laatste muzieknoot weg ijlt, maakt een korte maar heftige regenbui striemend een einde aan een optreden dat ik niet snel zal vergeten. Dee Dee Bridgewater is een zangeres met een enorm stembereik en uitstraling van oprechte betrokkenheid.

sep, 2024

This Is Water tour Ben van Gelder en Reinier Baas
Een scala aan genres passeren de revue van modern jazz tot aan Braziliaanse bossanova

Het album This Is Water van Ben van Gelder en Reinier Baas is 13 september gelanceerd en nu al op vrijdag 20 september staat dit duo op het podium van de Willem Twee Toonzaal. Ben natuurlijk op sax en Reinier op elektrische gitaar. De tour zetten ze door op diverse podia en festivals in Nederland, Duitsland, België, Zwitserland, Frankrijk en Italië.

This Is Water

In zijn geheel ademt de muziek een zomerse sfeer uit met ver aan de horizon een lichte dreiging op komst die ook zomaar kan overwaaien. Er passeren vele genres de revue. Van free tot klassieke jazz met nu en dan een korte escapade naar bebop tot aan zwoele Braziliaanse bossanova. Met die bossanova verschijnt heel even het beeld van dat meisje van Ipanema dat flaneert op de boulevard van Rio de Janeiro.

Het is een bescheiden opkomst in de Toonzaal maar alle aanwezigen zijn duidelijk liefhebbers van geavanceerde muziek. Het maakt deze twee musici die al vijftien jaar samenwerken, eigenlijk ook niet zo veel uit. Het schijnt dat de Toonzaal één hun favoriete concertzalen is. Mazzel voor Den Bosch, toch?

Want het is werkelijk top wat voorgeschoteld wordt. Twee briljante muzikanten die volledig op elkaar zijn ingespeeld en met het nieuwe album This Is Water hoogstaand werk hebben afgeleverd.

En live maken ze het ook helemaal waar ondanks dat pianist Corey Smythe, drummer Jeff Ballard en anderen die op enkele nummers meespelen, deze avond ontbreken.

Ben van Gelder

Reinier Baas

Van Ben van Gelder wist ik al wat ik zou kunnen verwachten, het spel van Reinier Baas daarentegen is mij onbekend. Wat die man allemaal uit zijn gitaar haalt, is ongelooflijk.

Met de wah wah-pedaal haalt ie ongekende geluiden uit zijn instrument. Maar nu in deze combi is ook het spel van Ben anders, gestroomlijnder, melodisch(er), minder bop wat meer klassieke jazz.

Van het nieuwe album speelt het tweetal onder meer het titelnummer This Is Water, Freeze, Recess, Fan Fiction, Skull-Sized Kingdoms II en de onverwachte toegift is een cover van een nummer van Mischa Mengelberg.

This Is Water – Ben van Gelder en Reinier Baas (2024)

feb, 2024

Sanem Kalfa, Mola Sylla en Ben van Gelder gaan solo
Drie markante jazzmuzikanten uit Nederland met een internationale carrière bij PRESENT

Sanem Kalfa, Mola Sylla en Ben van Gelder zijn de drie solisten die voor deze avond staan geprogrammeerd in de voormalige synagoge van Willem Twee Toonzaal. Sacraler kan je het niet krijgen.

Dat gaat vooral op voor de twee eerste acts, die van de Turkse zangeres Sanem Kalfa en de Senegalese muzikant Mola Sylla. Ben van Gelder zorgt aan het eind van zijn solo voor een verrassing.

PRESENT Sound Now Passing

Programmeur Tim Sprangers heeft er schijnbaar een handje van om solo events te organiseren. Op het recente PRESENT festival stonden wel liefst elf solisten op de timetable. Op deze PRESENT Sound Now Passing avond krijgen we drie solo’s voorgeschoteld.

Vanavond staan er drie vooraanstaande en talentvolle muzikanten uit de jazz- en geïmproviseerde muziek op het mooie podium van de Toonzaal. Ze kennen de klappen van de zweep, nemen een bulk aan ervaring mee op zowel nationaal als internationaal vlak.

Sanem Kalfa

Sanem Kalfa heeft een shirt met korte mouwen aan, een wijde broek, daaronder sandalen met hoge hakken, alles geheel in smetteloos wit. Sanem heeft werk gemaakt van haar outfit.

Ze schrijdt het podium op en pakt een koord met belletjes op. Het getinkel van die belletjes begeleidt ze met ingehouden zoemend gezang, bijna geneurie. De opening van een ceremonie? Het past bij de entourage. Op het podium staat een cello en op de vloer liggen een akoestische gitaar en een loopstation klaar voor gebruik.

Maar het is vooral voor haar zang waar de mensen voor komen. En die is fenomenaal en soms buitenaards of beter bovenaards. Ze vlijt, fleemt, krast en krijst en begeleidt zichzelf met ingezongen loops. Sanem Kalfa kan alles met haar stem.

Mola Sylla

Na de korte break in het programma zit Mola Sylla, een Senegalese muzikant, op een stoel te wachten op de soundcheck. Op een lage tafel liggen Afrikaanse instrumenten tentoongespreid zoals de mbira, kongoma, xalam en kalimba. Mola is een zanger en bespeelt traditionele Afrikaanse instrumenten die hij zelf maakt.

Ook Mola begint met een koord waaraan een klein voorwerp is bevestigd, een soort ‘zoemsteen’. Hij slingert het koord in het rond en een krachtig gezoem vult de hele zaal. Hij gaat zitten en pakt telkens een ander instrument van die lage tafel.

Sylla zingt in het Senegalees en dat is niet te volgen. Maar onmiskenbaar is een aantal van zijn liedjes terug te voeren naar de blues, de onvervalste blues van de Mississippi delta.

Sylla vertelt een verhaal dat hij zijn oma bezoekt ver in het binnenland van Senegal aan de grens met Mali. De goudwinning heeft daar de natuur aangetast, vooral het water. Mens en dier lijden er zwaar onder. Hij maakt zich daar boos over. Genoeg stof voor de blues.

Ben van Gelder

Saxofonist Ben van Gelder is een bekende en heeft de afgelopen maanden hier in de Toonzaal opgetreden, onder meer met November Music 2023. Waren de twee voorafgaande solo’s verrassend in aanbod, bij Ben is er het feest van de herkenning. Niemand is zo snel op de sax als hij. Het zijn bijna allemaal korte stukjes, free jazz, beetje bop.

Dan stapt hij aan het eind van zijn show van het podium en loopt de zaal in terwijl hij doorspeelt. De akoestiek in de Toonzaal is fantastisch. Ben loopt de trap op naar het balkon en speelt daar nog een tijdje door. Dan klinken de tonen van het orgel dat vast op het balkon staat opgesteld. Prachtiger kan je een act op saxofoon niet beëindigen.

Sanem Kalfa – REFLEX Miraculous Layers (2023)

Mola Sylla – Mansour

Ben van Gelder – Manifold (2023)

dec, 2023

Tin Men and the Telephone spelen ‘It’s About Time’
Tijd en muzikaal vakmanschap bepalen vanavond alles in Willem Twee Toonzaal

Het concert van Tin Men and the Telephone vindt plaats in de Toonzaal. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik, buiten carnaval, hier tot nu nog geen voet binnen heb gezet. Dit terwijl de Toonzaal geroemd wordt om haar programmering en voortreffelijke akoestiek. Maar ja, jazz hè… (knipoog).

Tin Men and the Telephone

In het kader van horizonverbreding binnen KLANKGAT, ben ik uitgenodigd om met onze hoofdredacteur een jazzoptreden te bezoeken. Niet een genre waar ik veel ervaring mee heb, los van toentertijd wat coronasessies en een bezoek aan het jaarlijkse Jazz In Duketown.

Het merendeel van de stoelen in de zaal is bezet als het trio het podium opkomt. Tin Men and the Telephone bestaat uit een drummer, bassist en een pianist. Het hele optreden is instrumentaal, afgezien van soundbites die met sommige stukken meelopen.

Achter de muzikanten hangen drie langwerpige beeldschermen, die de pianist tijdens het spelen bedient, en waarop teksten, golfinstructies, en opnamen van het optreden van vanavond te zien zijn.

Met die opnamen wordt gespeeld, door ze versneld af te spelen, of achteruit, en zo basis vormen voor een aantal stukken. Alle stukken, en de daarbij horende beelden, zijn gebaseerd op tijd. Een belangrijk aspect van het leven, en niet in het minste van muziek. Timing kan een muziekstuk maken of breken. Maar daarover geen zorgen bij ‘The Tin Men… ’.

Het trio vult elkaar naadloos aan. Uit de piano klinken klanken die de ene keer wat meer klassiek georiënteerd zijn, een andere keer meer bluesy. De elektronica die ingezet wordt voelt niet geforceerd. Beeld en extra geluid, buiten dat van de muzikanten, trekken dit optreden naar een nog hoger, vollediger plan.

Drums en bas krijgen alle ruimte om gaandeweg een stuk een eigen pad te volgen, en zo gedrieën op bijna magische wijze, tot een coherent geheel te komen. Zo elkaar in vrijheid opzoeken en weer vinden vereist
muzikaal vakmanschap.

Het optreden blijft luchtig door het grappig te houden. Ongeveer halverwege kondigt het middelste beeldscherm een zeven minuten bassolo aan, waarbij de twee andere muzikanten het podium verlaten. Een bassolo overigens, die op me overkwam alsof ik als jongetje naar een oom luister die een verhaal vertelt. In woorden die je nog niet kent, maar door de toon vriendelijk en vertrouwd voelt.

Luchtig, maar met een boodschap, is de tijdreis die begint bij de big bang, en langs dinosaurussen en ‘early civilisations’ leidt naar G. Wilders die ‘Nederland bedankt’. The end of civilisation zoals duidelijk in beeld staat? De tijd zal het leren.

Tin Men and the Telephone: World Domination Part One: Furie (2018)

nov, 2023

Ben van Gelder pakkende thematieken Manifold
De veelkleurige schoonheid van perfect samenspel en de spirituele fascinatie voor het orgel

De Nederlandse altsaxofonist Ben van Gelder speelt zaterdag 11 november het stuk Manifold in de sfeervolle en voormalige synagoge De Toonzaal op het November Music festival 2023. Dat een bepaald jazz idioom, een jazzzangeres, en een pijporgel samen zo enorm mooi kunnen zijn (je kan nu eenmaal geen kerkorgel in een synagoge hebben toch?).

Ben van Gelder – Manifold

Het nieuwe album Manifold is speciaal gecomponeerd om de interactie tussen pijporgel en een meer traditionele jazz bezetting van blazers en percussie te verkennen. Het kleine orgeltje van de Toonzaal was hier met zijn mooie fluittonen en diepe rommelende bassen perfect geschikt voor.

Ook de creatieve manier van spelen (het laten wegsterven van tonen en de klankeffecten die optraden door niet traditionele toetscombinaties aan te slaan) maakten dit stuk tot een feest van klankkleuren. Overigens kan je maar weinig terugvinden over het orgel in de Toonzaal: misschien een tip voor Willem Twee om hier eens wat meer aandacht aan te besteden.

Het Manifold concert begon met allemaal gebroken drieklanken (akkoorden waarvan je de afzonderlijke tonen niet tegelijk maar snel achter elkaar speelt) op het orgel die vlot voorbijkwamen, en daarna zette de prachtig zuivere stem van Fuensanta Méndez, de trompet en de sax in. In de stijl van de muziek was ze ook gekleed, een subtiel half doorzichtige jurk met rode en zwarte tinten, in combinatie met stoere laarzen op dikke zolen. Haar stem deed bijna instrumentachtig aan, waardoor prachtige samenklanken ontstonden.

Ze deed me enigszins denken aan het stemgeluid van Gayle Moran uit haar glorietijd bij Return to Forever. Vanaf toen was het een groot lang feest van geconcentreerd samenspel, waarbij de afzonderlijke spelers volkomen egoloos bijdroegen aan het geheel en toch op zijn tijd hun individuele bijdragen konden geven.

Ook een beetje humor ontbrak niet, het gebeurt je niet elke dag dat je een basklarinet eendengekwaak-achtige geluiden hoort maken. Los daarvan waren de thematieken pakkend, en het zich voortdurend ontwikkelende klankspel meeslepend. Daarbij ook een mooie rol voor al het subtiele percussiewerk, die echt ook als een instrument meespeelde en niet zozeer als ritmesectie.

Als je een indruk wilt hebben van de klank van het orgel zou je een keer naar The Fog van Kate Bush kunnen luisteren. Ik heb eigenlijk maar één punt van het kritiek: het was echt veeeeel te kort. Een uur Manifold was voorbij voor ik het wist.

Fotografie: Jostijn Ligtvoet
Coverfoto: Jostijn Ligtvoet

okt, 2023

Luke Stewart Silt Trio avant garde in De Toonzaal
Beukende beats, diepgravende composities, furieuze uithalen van top internationale progressieve jazz

Het Luke Stewart Silt Trio speelt in de Toonzaal en hoe uniek is dat. Woensdag 4 oktober speelden Luke Stewart, Chad Taylor en Brian Settles in jazztempel het Bimhuis te A’dam en de volgende dag hier in Den Bosch. Vrijdag zijn ze in Salzburg, Oostenrijk. Vervolgens toeren ze naar Italië en Duitsland. Het is de Toonzaal gelukt dit trio te strikken en dat verdient alle lof, want Luke c.s. horen tot de top van de moderne, progressieve jazzscene.

Luke Stewart Silt Trio

In de Toonzaal introduceert Luke Stewart op contrabas zijn veelzijdige trio met drummer Chad Taylor en tenor-saxofonist Brian Settles. Het vorig jaar uitgekomen album The Bottom werd in uiteenlopende media de hemel in geprezen.

Van dat album spelen ze een aantal nummers waaronder Roots, Circles en Dream House. Deze nummers zijn representatief voor waar deze muzikanten voor staan, roots, ritmische beats, wilde hardbob en coole jazzclassic.

De opkomst van het drietal is al een statement op zich. Met tinkelende belletjes in de hand verschijnt Luke als een soort sjamaan maar dan eentje uit New Jersey, in de Toonzaal. Drummer Chad Taylor produceert ijle klanken op een basic Lyre harp van hout die zelfgemaakt lijkt te zijn. Roots muziek uit de onmetelijke savannes van Oost-Afrika om te benadrukken dat hun sound geworteld is in traditie.

Die harp komt nog een paar keer terug in de avond die vol is van energie, kakofonie, bebop, smooth jazz en big city beat. Alle drie zijn het voortreffelijke muzikanten die hun instrument volledig hebben ingebed zowel fysiek als mentaal. Het schijnbare gemak is bedrieglijk, het is het resultaat van toewijding en veel live optredens.

Het toonaangevende DownBeat Magazine noemde Luke Stewart onlangs “een van de 25 meest invloedrijke jazzartiesten van zijn generatie”. Hij behoort tot de voorhoede van een internationale horde jazzmuzikanten. Stewart is lid van verschillende wereldschokkende ensembles, waaronder Irreversible Entanglements en Heroes Are Gang Leaders.

Luke Stewart Silt Trio:
Luke Stewart – bas
Chad Taylor – drums
Brian Settles – saxofoon

nov, 2022

Eenmalige samenwerking Steve Coleman en Amstel Quartet
Als er wordt geïmproviseerd of een fout gemaakt dan heeft het publiek dat niet door

De Amerikaanse altsaxofonist en componist Steve Coleman gaat een eenmalige, langverwachte samenwerking aan met het Amstel Quartet. Het betreft daarnaast een wereldpremière van Steve Coleman. Dit alles vindt plaats in de Clubzaal van De Verkadefabriek georganiseerd door November Music 2022.

Steve Coleman

De naam en faam van Steve Coleman gaan hem voor gezien de drukte aan de deur van De Clubzaal. Het is dringen geblazen. In de passage naar de zaal is een fotoshoot aan de gang van het kwartet en Coleman himself. Er wordt in ieder geval flink geflitst.

Het is niet de eerste keer dat Coleman van de partij is bij November Music. In 2016 was hij er ook. Of in zijn eigen woorden: “They ask me once more so I think I didn’t mess up the first time.” Maar eerst speelt het Amstel Quartet een eigen nummer.

Het stuk dat het kwartet speelt is minimalistisch avant-garde waarin melodie of ritme geen rol van betekenis spelen. Alleen tonen & klanken ijlen door de muisstille Clubzaal. Het vergt veel van het ongeoefende oor dat deze klanken doorseint naar het brein dat naarstig op zoek gaat naar vergelijkingsmateriaal. Helaas lukt dat niet. Stuk voor stuk zijn het zeer stilistische musici die zich zeer ver hebben ontwikkeld en niet alleen in jazz.

Het was een (kinder)wens van het Amstel Quartet om ooit nog eens te spelen met Steve Coleman en die wens komt deze avond uit. Steve Coleman verschijnt vanuit een ruimte achter de bar van de Clubzaal en neemt meteen de regie over. Zijn nieuwe compositie (onder de naam Was Ankh Djed lees ik in andere media, maar dat weet ik niet zeker) bestaat uit vier delen. Aanvankelijk haakt Coleman in op het minimalisme van zijn vier begeleiders maar solist als hij is, voert hij de boventoon – soms letterlijk.

Het nieuwe nummer – een heuse wereldpremière – beslaat de hele set, ondanks dat er momenten van stilte zijn als Coleman wat door bladmuziek frommelt. Niemand applaudisseert, men durft ogenschijnlijk niet. Naarmate de set vordert, wordt het minimale pad verlaten en voeren de vijf saxofonisten ons naar de highway van de jazz. Eerst heel kalm en gelijkmatig waarin je wel aanvoelt dat dat uit gaat monden in een krachtig eindspel. Coleman zit stevig aan het stuur maar gunt zijn begeleiders ieder de nodige ruimte. Het slot is buitengewoon dynamisch, ritmisch knap op elkaar inspelend.

Coleman maakt na afloop een praatje met het publiek. Hij vertelt dat deze samenwerking ook nieuw voor hem is. Hij kende het Amstel Quartet niet en hij is gewend om te schrijven voor muzikanten die hij kent. Het ging deze set wel eens fout of er gebeurde iets wat hij niet kende of niet had geschreven.

“Maar dat maakt niet zoveel uit. Het is een nieuw stuk en niemand weet daarom hoe het zou moeten klinken. Alleen wij met z’n vijven, wij weten het. “

jun, 2022

blackwave. kan op de Parade over de koppen lopen
Pakkende grooves en vloeiende raps worden live ondersteund door een zeskoppige-jazzband

Dat de populariteit van het duo blackwave. of ook wel blackwavedot groot is, is mij bekend. Dat deze twee Belgen zo’n grote schare aan jonge (vrouwelijke) fans aantrekt, hoeft geen verassing te zijn. Toch verast de opkomst mij. De voorste rijen op de Parade zijn het domein van die jongeren. Eén van die fans doet zelfs een poging om ter plekke te solliciteren bij de band als technisch medewerker door een briefje op het podium te gooien. Helaas voor hem waait zijn sollicitatiebrief weg wat hem het hoongelach oplevert van zijn vrienden.

blackwave. | blackwavedot

Op de Parade is het druk. Niet zomaar druk, het is er volgepakt. De stemming is opperbest. Mensen hebben wel zin in het feestje dat blackwave. gaat geven. Het geduld wordt wel een beetje op de proef gesteld want technische problemen zijn de oorzaak dat het concert ongeveer twintig minuten later aanvangt. “Ik kan over de koppen lopen!,” roept de vaste presentator als hij de Parade overziet en dan eindelijk blackwave. kan aankondigen.

Willem Ardui & jaywalker (Jean Atohoun) lopen het podium op voorafgegaan door hun zes begeleiders. De rap en de show kunnen beginnen. Er wordt ook al meteen gedanst op de eerste drie à vier rijen voor het podium. De temperatuur is ideaal, de ondergaande zon kleurt rozerood. Het tweetal wisselen beurtelings zang en rap af, zelden zingen of rappen ze gezamenlijk.

Dat doen hun fans wel, vooral groepjes meiden zingen en dansen volop mee met de raps. blackwave. wordt ondersteund door een zeskoppige-jazzband, waarmee ze optreden op festivals. Denk aan Pukkelpop, Rock Werchter, Sziget en North Sea Jazz. Niet slecht. En nu dan ook hier in Den Bosch, in de schaduw van de Sint Jan kathedraal.

We worden vergast met een echte primeur. De nieuwe single ‘a-okay’ wordt volgende week gepubliceerd en nu voor de eerste keer live uitgevoerd. Het is een pakkend nummer en wordt meteen door de fans met warmte onthaald.

David Idrisov Dries Henderickx — David Idrisov en Dries Henderickx

Egor Dubai sax Luuk Hof trompet — Egor Dubai en Luuk Hof

De nummers zitten allemaal goed in mekaar, de begeleiding is professioneel, de rap en vocalen zijn op orde en de show loopt gesmeerd. België mag trots zijn op zo’n rappers duo dat zich internationaal kan meten met welke rapper, artiest, band dan ook. Met 430.44 maandelijkse luisteraars op Spotify zit je wel snor. Op de Parade is het een feestje.

Bezetting blackwave.
Willem Ardui & jaywalker (rap/zang), Bram Vanhove (drums), Jarno Verheyen (keys), David Idrisov (bas), Dries Henderickx (gitaar), Egor Dubai (saxofoon), Luuk Hof (trompet)

aug, 2021

Publiek mijmert mee met tijdreiziger Gery Mendes
Vanuit drie slaapkamers, een woonkamer en een smalle keuken de wereld met je muziek veroveren

Gery Mendes neemt het publiek mee in zijn tijdreis en opent met een verhaal over zijn ouderlijk huis – drie slaapkamers, een woonkamer en een smalle keuken – en over het stadsdeel waar hij opgroeide, de West-Kruiskade, Rotterdam. Maar eerst laat hij ons horen welke plaat hij 19 jaar geleden opzette en die zijn leven veranderde.

Gery Mendes – TimeTravelin

Gery en band treden twee keer op in de grote BLVRD-tent van Theaterfestival Boulevard 2021 op de nieuwe locatie het Zuiderpark. Hij opent de avond door te vertellen hoe hij op een regenachtige dag, 19 jaar geleden, een soulvolle plaats opzette. Het gaf me richting en het vertrouwen en de fantasie op een dag de wereld te veroveren. “Welcome to my world.”

Het verhaal achter TimeTravelin giet Gery Mendes in verschillende vormen; in een vertelling of spoken word, soms in rap maar het meest natuurlijk in muziek samen met een vijftal excellente muzikanten. De nummers variëren in genre. Dan jazz, funk, rap, hip hop, dan weer soul of reggae.

Gery vertelt dat veel Kaapverdiaanse vrouwen begonnen in de schoonmaak. Dat zijn moeder graag boodschappen deed bij de Marokkaanse slager waar vaste klanten op krediet kochten. Een relatie gebaseerd op vertrouwen. “Die mensen, die zijn zó vriendelijk,” zei z’n moeder. En over de West-Kruiskade, het Rotterdamse stadsdeel, waar hij opgroeide.

Over een avondwinkel die veel wisselende eigenaren telde, maar als avondwinkel jarenlang bleef bestaan. En de mannen die hij op straat ontmoette, de mannen die net uit de bajes kwamen. Over een bekende die op gewelddadige manier op straat overleed. Zijn armen gespreid over de grond. Met bus 38 naar de begraafplaats in Crooswijk. Of het meisje dat hij van vroeger kent, haar terugziet op straat en nog steeds dezelfde heerlijke geur draagt. “Ik roep haar na.”

Acteur

Aan zijn hele stage-act is te zien dat Gery Mendes naast musicus ook acteur is. Het podium is hét domein waar hij zich meer dan senang voelt. Hij beweegt soepeltjes en neemt bewust bepaalde houdingen aan die stroken met zijn spoken word, rap en/of songteksten.
Mendes zoekt vaak contact op met zijn publiek, houdt een kort praatje en laat de mensen meezingen. Ook zijn gelaatsuitdrukkingen worden niet aan het toeval overgelaten. Het is een spel en hij is de Poppenmaker, ook van zichzelf. Het mooiste is dat het allemaal natuurlijk overkomt: Gery is all natural.

De tijden die Gery Mendes schetst, ademen melancholie uit. De betrekkelijke eenvoud uit zijn jeugd heeft plaatsgemaakt voor de veelvormige complexiteit waarin we nu leven. Aan het eind van zijn show beschrijft hij nogmaals zijn ouderlijk huis. Drie slaapkamers, een woonkamer en een smalle keuken…

Die eenvoud komt prachtig terug in de toegift. De bandleden verlaten het podium en Gery staat alleen. Hij pakt een gitaar, begint te zingen. Van bovenaf schijnen vele toneellichten op de solist, lijken hem gevangen te houden in hun witgele lichtbundels. Frontman en entertainer als hij is, nodigt hij het publiek uit om mee te zingen. Daarop verschijnen de bandleden al klappend weer op het podium. Het publiek klapt mee en dat geklap verandert in een enthousiast en meer dan welverdiend applaus.

Setlist: Johnny, Phase, Back in the Days, Blood, Sweat & Tears, Sunshine, How I Feel, Nomads, Meanwhile, Black Woman, Sunday, Blue Sky, Toegift solo.