World Skate Center (WSC) opent Popronde Den Bosch met het ‘meedogenloze’ STROOMSTOOT. Het WSC ontwikkelt zich steeds meer tot hét podium voor het zwaardere werk in Den Bosch en met Popronde Den Bosch bevestigt het die rol overtuigend.
STROOMSTOOT
Het programma van WSC op deze Popronde avond is STROOMSTOOT, Grote Geelstaart, Gallamesh en Inherited als afsluiter. Wat deze vier bands gemeen hebben is de drang om het absorptievermogen van het publiek uit te testen. Het volume wordt volledig opengedraaid. Oordopjes zijn geen sinecure.
STROOMSTOOT – WSC
STROOMSTOOT staat om 19:30 op de rol en ondanks dat vroege uur is er veel volk op de been. De komst en faam van de band met frontman Isai Elia is hen vooruit gesneld. De soundcheck is blijkbaar al van tevoren afgerond en zonder overbodige intro’s davert de band door de hal van WSC met het openingsnummer Meltdown meteen gevolgd door Weg Van Hier en Alleen In De Avond. Het gaat verder en nummers zoals Riot, Nu Of Nooit of Catastrophe zeggen meer dan genoeg. De toon voor de rest van de avond is gezet.
Alleen In De Avond
Grote Geelstaart
Een vreemde naam voor een band, Grote Geelstaart. Het is de naam van een grote vis met een gele staart die bekend staat als een van de sterkste vissen van de Atlantische Oceaan, Stille Oceaan en Middellandse Zee. Klaarblijkelijk vereenzelvigen zij zich met die vis vanwege zijn kracht. Dat de band uit Zeeland komt, verklaart misschien een en ander.
Grote Geelstaart – WSC
Het lijken wel corpsstudenten die hier bij WSC op het podium staan met hun witte, gestreken bloezen en stropdassen. Schijn bedriegt want deze jongemannen zetten je te vaak op het verkeerde been met hun ontregelende nummers en performance. Bijzonder is ook dat een van de gitaristen nu en dan achter de tweede drumkit plaatsneemt. De power van de nummers neemt dan alleen maar toe.
nog meer power
De zanger/gitarist trekt rare gezichten en maakt vreemde bewegingen en personaliseert op die manier de ontregelende structuur van de nummers. Hij springt van het lage podium de zaal in en loopt door het publiek. Is het pop, jazz, rock, noise, punk? Het doet er niet toe. Grote Geelstaart heeft een unieke sound en zet het WSC op zijn kop.
Twee punkbands uit Dordrecht – Here Today en The Great Hurricane Escape – staan vrijdagavond op het rockprogramma van de Bossche Brouwers. Het lijkt alsof de Brouwers alvast een voorschot wil geven wat ons vrijdag 26 september te wachten staat als Popronde weer neerstrijkt in Den Bosch. Er staan dan drie bands die te boek staan als tomeloos energiek en dat is zeker ook van toepassing op deze avond.
Here Today
Here Today
De bezetting bij Here Today is een klassieke want een trio: Olaf de Lange (zanger/gitarist), Rikkert Kraaijenbrink (drummer) en bassist Nathan de Graaf. Geen flauwekulletjes, rechttoe rechtaan zoals hoort bij punk. Here Today speelt af en toe melodisch wat niet des punks is. Af en toe hoor ik flarden van Bowie uit zijn Aladdin Sane periode, een beetje glamrock maar dan echt veel rauwer.
Olaf de Lange
Rikkert Kraaijenbrink
Nathan de Graaf
A-typische punk waar ze goed vanaf komen. Het publiek reageert enthousiast maar is nog een beetje beschroomd om helemaal los te gaan. Een mosh komt niet tot stand, hoewel de nummers daar perfect voor gemaakt lijken te zijn. Iedereen is nu wel in de juiste stemming gekomen voor de tweede band van de avond, The Great Hurricane Escape.
The Great Hurricane Escape
The Great Hurricane Escape
The Great Hurricane Escape komt ook uit Dordrecht dus Den Bosch maakt deze avond in één klap kennis met een puike vertegenwoordiging van de Dordtse punkscene. De band start met het furieuze nummer Lost In Space van de EP If Not Now, When? (2020) waarbij de drummer een knallende intro weggeeft.
Van diezelfde EP het nummer Scupture dat met hetzelfde geweld de zaal in wordt geblazen. De mensen zijn nu klaar om te moshen, hoewel de leadzanger hen nog wel vraagt om dichter naar het podium te komen. De single Manhattan Project schept er nog een laagje bovenop. Cult zou zo maar door Oasis kunnen worden gecoverd en is een geweldig nummer met een vette gitaarsolo.
Cult
Serpent Tongue is een hele stevige bluesrock nummer. Bij Slow Burn gaat de moshpit helemaal los en stijgt de intensiteit van de band verder op met als climax Old Habits en het slotnummer Whiskey And Friendship. De set komt eigenlijk te abrupt ten einde en een onwerkelijke stilte davert nog even door.
gitaarsolo
The Great Hurricane Escape is een Nederlandse topband in het genre en met het werk en de power die ze in huis hebben, kunnen ze zich met gemak meten met buitenlandse bands.
Terwijl de regen buiten zijn gang gaat, druppelt het publiek het World Skate Center binnen voor het optreden van YoungRubbi. Het belooft een ruige zaterdagavond te worden op het DIY Festival.
YoungRubbi
Als er een artiest is die goed geboekt is voor dit festival, is het YoungRubbi wel. Deze punk-rapartiest ademt de do-it-yourselfmentaliteit. De Rotterdammer Ruben Steens maakt naast zijn eigen producties ook zijn eigen videoclips en artwork.
YoungRubbi – DIY mentaliteit
Het WSC is daarom een passende plek om met zijn band het Bossche publiek in te pakken met snerpende gitaren en vuige hiphopritmes. De nummers gaan voornamelijk over politiek, gemengd met andere zaken die jongeren bezighouden: geld, depressie, spullen kopen… of stelen.
De band speelt het nummer Op Een Dag… waarin Rotterdam een centrale rol speelt: “Op een dag koop ik de Euromast, van m’n geld, ik wil van m’n euro’s af.” Het nummer Zal Ik Alvast Gaan Liggen In Mijn Graf?is wat rustiger en de refreinen zijn bijna spokenwordachtig. Hierin gaan de teksten over je weg vinden en je best doen als jong mens.
Alles Wordt Betaald
Bij het nummer Alles Wordt Betaaldstapt de artiest het publiek in en ontstaat er een kleine, maar enthousiaste moshpit. Het nummer gaat over hoe bedrijven en consumenten indirect steun geven aan Israël in de oorlog met Hamas: “Je steunt de genocide, hoe lig je in je bed?”
Medeartiest BUG wordt op het podium gehaald om samen Radicaal Illegaal te performen. Dit is duidelijk een referentie naar het extreemrechtse kabinet dat tot voor kort ons land regeerde.
samen met BUG
Het optreden lijkt de juiste snaar te raken bij de DIY-bezoekers. YoungRubbi ademt de tijdsgeest en houdt een (bekraste) spiegel voor aan zijn bevoorrechte generatie, zichzelf en het etablissement. De wrijving tussen die drie is herkenbaar en kan met zijn muziek even tot explosie komen.
Jera On Air viert dit jaar haar dertigjarig bestaan, voor mij is het de vijfde keer dat ik afreis naar Ysselsteyn voor drie dagen punk, hardcore, metalcore en alle varianten daar tussen in. Naast grote namen als Bad Religion, Suicidal Tendencies en Dropkick Murphys staan er ook twee Bossche bands geprogrammeerd, No Way en Nephylim.
Jera On Air
Heavy Hangout op Jera On Air
Het is het begin van dag twee, als om 12:00 uur de jonge honden van No Way de Buzzard- tent mogen openen. Het zal voor de meeste festivalgangers toch nog te vroeg zijn, want de tent is niet erg vol. Maar voor het podium wordt er door een aantal jonge bezoekers gemosht, gepogo’ed en ge’windmild’.
No Way
No Way – Buzzard tent Jera On Air
Vernoemd naar een track uit 1981, van Adolescents, speelt No Way harde en snelle punk, vol energie. Te zien aan de zwarte X- en op hun handen zijn ze ‘straight edge’ , een stroming binnen punk die er voor kiest niet te roken, te drinken of drugs te doen.
Er zijn kleine foutjes te horen, maar waar het om gaat is het enthousiasme van deze vierkoppige band. En hun enthousiasme steekt aan; de meesten in de tent staan instemmend op de maat mee, ja te knikken.
Nephylim
Nephylim
Uit een ander vaatje tapt, het eveneens Bossche, Nephylim. Iets later in de middag spelen zij een korte, maar zeer gedegen metalset. De Hawk is behoorlijk vol, en na een nummer of drie heeft Nephylim de tent op hun hand. Na elk nummer wordt de lucht gevuld met de bekende ‘devils horns’- handen, als bewijs dat hun muziek goed gepruimd wordt.
Voorgegaan door een charismatische zanger zie je de mannen van Nephylim duidelijk genieten van hun eigen vorm van metal. En na een zeer vermakelijk, en explosief half uur heb ik het gevoel dat deze band nog best ver kan komen.
Jera On Air is een muziekfestival dat jaarlijks in juni gehouden wordt in Ysselsteyn in Noord-Limburg. Het festival is ontstaan bij jongerencentrum Jera ’70 in Yssselsteyn. De naam ‘Jera’ is afkomstig van de afkorting van het woord jeugdraad en 1970 was het jaar dat de jongerenvereniging werd opgericht (bron: Wikipedia).
Rob van der Ham van Willem Twee Heavy Hangout was ook present. Nephylim zit namelijk in zijn boekingskantoor.
The Ex bestaan al 45 jaar, geboren uit de krakersjaren van de jaren ’70. Jeugdsentiment te over. Toegegeven, op m’n fiets op weg naar de Willem Twee slaat heel even de twijfel toe. Moet ik niet van het zeer welkome voorjaarszonnetje genieten, in plaats van in een zaal naar weer ‘een bandje’ te gaan staan kijken?
Maar ik weet wel beter. Dat zonnetje komt wel weer een keer terug en deze zondagmiddag 3 maart speelt er niet zomaar ‘een bandje’.
Verwacht bij The Ex, na 45 jaar ‘punk’, geen geroutineerde show, gevuld met al dan niet gepast sentiment, terug grijpend op verloren gloriedagen. The Ex, voortgekomen uit de Amsterdamse kraakwereld van de jaren tachtig, is punk; het wars zijn van concessies, op eigen koers blijven varen, de d.i.y. insteek.
Dat het hen geen grote fanbase oplevert, ik verwacht niet dat ze daar wakker van liggen. Wat het ze wel oplevert, is een kleine schare trouwe fans en erkenning van muziekkenners zowel nationaal als internationaal.
Ook muzikaal wordt er over (lands-) grenzen gekeken en samen gewerkt. Een perfect voorbeeld hiervan is het voorprogramma van vandaag: Brader Musiki is een van oorsprong Koerdische Nederlander, waar The Ex al sinds de jaren negentig mee samenwerkt.
Hij zingt en begeleidt zichzelf, en dit was een opzoekvraag, op saz. Ik reageer ietwat onwennig op deze toch wel doorgewinterde rasartiest. De toonsoorten, klanken en ritmes zijn voor mij net iets te ver van m’n bed, om me lang te kunnen boeien.
De openingszet van The Ex is er één van verrassing: één gitarist slaat met een drumvel op zijn snaren, een andere ragt er met een houten borstel overheen. Vanaf tel één is de band ‘aan’; veel energie, en heel veel plezier op het podium. De klassieke rockopstelling van bas en gitaren hanteert The Ex niet: de twee ‘buitenste’ gitaren doubleren als basgitaar; hoe en wat is me niet helemaal duidelijk maar het werkt.
Het kraakt en kreunt en rammelt, maar op één of andere manier swingt het. De drumster is wars van ‘boem- tak’ drummen, elk nummer wordt met snare en toms volgespeeld, wat de muziek een pompend of golvend effect mee geeft.
De zang van de zanger-gitarist werkt als een vuurtoren in een storm van gitaren en tussen het ruwe spel van zijn twee bandgenoten klinkt zijn gitaar helder en hoog, met een mooi afgerond geluid.
Rustpunt in de set is een nummer wat de drumster, achter haar kit vandaan gekomen, zingt, zichzelf daarbij begeleidend met twee shakers. De roep vanuit de zaal om oude nummers wordt door haar resoluut van de hand gewezen: vandaag spelen ze alleen nieuwe nummers. Hoewel, moet ze toegeven, ‘de oude liedjes ook leuk zijn’.
The Ex musiceert, na 45 jaar, nog steeds op hun eigen, unieke manier, met een eigen, uniek geluid, hartstikke punk want dwars en eigenwijs. Tof om te zien en horen.
Britse bands zoals Faintest Idea lijken als enige patent te hebben op het maken van onvervalste ska punk. Rauw, smoezelig, ongecompliceerd, geestig, politiek geëngageerd.
Of de mix van hun ska punk fifty-fifty is daar kan je over twisten. De drie blazers van de band nemen in ieder geval een dominante plaats in en zij staan garant voor die ska sound en beat. De band is momenteel op een promotie tour door de EU voor hun laatste album The Road To Sedition.
Support act zijn FLKS (Flakes van Cornflakes) uit Belgisch Limburg die de boel al behoorlijk opstoken hier bij de Bossche Brouwers.
Faintest Idea
Faintest Idea
Faintest Idea brengt zijn platen uit via TNSrecords dat als doel heeft om spannende bands te ondersteunen en te verspreiden, die qua geluid of mentaliteit als punk kunnen worden beschouwd.
Het laatste album van Faintest Idea is The Road To Sedition (De Weg Naar Opruiing) en van dat album openen ze maar meteen met de eerste drie nummers: The Machine Stops, Kill Em Dead en False Prophets.
Het publiek – reeds flink warm gemaakt door support act FLKS uit België – slaat deels aan de moshpit hoewel pogoën of stomping meer op hun plaats zouden zijn. Dat gebeurt uiteindelijk dan ook.
Faintest Idea – Bobble
De drive van de band is niet te stuiten en hun energie slaat over op het publiek. Het gebruik van die typische ‘ska-nagalm’ roept warme herinneringen op van dampige gigs.
De zaal van de Bossche Brouwers is goed gevuld, ondanks dat de kaartverkoop van de week nog te wensen overliet. Een gebundelde promotie vanuit diverse media kantelde de kwestie.
Het is een bevestiging dat ook in Den Bosch punk en ska in goede aarde vallen. Hopelijk trekt Bossche Brouwers hieruit de conclusie om weer de weg in te slaan die vorig jaar is ingegaan, namelijk het programmeren van punkbands en ook de skanking avonden nieuw leven in te blazen.
Van The Road To Sedition staan Hoods Up Heads Down, Mutually Assured Confusion, War To The Palaces (geweldige titel), Not Coming Back en Scream Into The Void op de setlist. Na afloop geven deze sympathieke Britten een toegift van twee nummers.
FLKS oftewel Flakes
FLKS – Bossche Brouwers
De vier mannen uit Belgisch Limburg spelen rechttoe rechtaan punk. Geen fratsen geen electronica en geen special effects. Pure punk. En daar reageert vooral het jonge deel van het publiek erg goed op.
Het zijn zoals het hoort, korte nummers die zonder veel poespas aan elkaar worden geregen. In totaal speelt FLKS veertien nummers met uitschieters zoals Go Out, Grow Up en Thursday Night.
Nova Twins is een Brits rockduo bestaande uit zangeres/gitarist Amy Love en bassist Georgia South al is er live natuurlijk wel een drummer bij. Het is een mooi plaatje, die twee opvallend uitgedoste dames vooraan op het podium hier op het Jack Daniels podium, met hun zelf in elkaar genaaide, althans zo lijkt het, outfits aan.
Geel met zwart gestreepte broek met top en dan daar overheen weer wat zwarte lappen genaaid en witte lapjes op de knie onder andere, met een soort schorpioen erop getekend. En dan die prachtige roze haardos van Georgia die lekker mee bounced op de maat van de muziek.
Maar het belangrijkste is, ze kunnen rocken! En hoe! Ze rijgen verschillende genres aan elkaar. Rap, urban, metal, punk, pop en rock, om maar wat te noemen. Zelf vinden ze urban punk wel een goede beschrijving, maar hoe het ook heet, het is onmogelijk om stil te blijven staan.
Zelf hoor ik wat Rage Against The Machine invloeden, al is het hier de bassist die de kekke geluidjes uit de pedalen tovert in plaats van de gitarist. Wat kan die meid spelen zeg! Soms hoor je bij haar aanslag, dubbele tonen klinken, waardoor het een lekker vol geluid krijgt en daardoor mis je de gitaar ook niet, wanneer Amy niet mee speelt.
Zangeres Amy Love is erg beweeglijk en zwiert ook regelmatig haar been de lucht in. En dat kan ook, want ze speelt dus niet bij elk nummer gitaar, dus kan ze ook nog eens lekker los gaan met zingen. En dat kan ze. Schreeuwen kan ze ook, al zit daar wel af en toe een effect op, maar wat maakt het uit? Het contrast is dan des te groter als ze met haar lief stemmetje aan de zaal vraagt of alles goed is.
Er komt uiteraard veel werk voorbij van het laatste album Supernova van afgelopen jaar, waaronder het aanstekelijke Cleopatra, het swingende Choose Your Fighter en de knaller Antagonist. Wat wel vaststaat is, dat we hier te maken hebben met een nieuwe sensatie, die grotere podia gaat vullen. In eigen land hebben ze al een Brit Award gewonnen voor Best British Group en Best Rock Alternative Act. En wat mij betreft het absolute hoogtepunt van Paaspop 2023!
Rolo Tomassi overtuigt met een overrompelende show en laat zien en horen dat deze band uit het Engelse Sheffield one of a kind is. En de support acts Heriot en Holy Fawn zijn meer dan de moeite waard.
Diverse windstreken
Buiten staat al een serieuze rij te wachten, voordat de deuren open gaan van Willem Twee Poppodium in Den Bosch. En dat op een doordeweekse dag! Dan moet het wel een bijzondere band zijn, die hier op deze maandagavond 13 februari speelt. En dat is het ook. Bovendien is het de enige show van Rolo Tomassi in Nederland in deze 2023 European Tour.
Dat is ook wel te merken aan de verscheidenheid van dit publiek, dat afgezien van een aantal lokale usual suspects, uit diverse windstreken afkomstig is. Uiteindelijk zijn er zo’n 250 gelijkgestemden in de zaal en is het dus niet uitverkocht, maar wel gezellig druk met genoeg ruimte om alles goed te kunnen zien. Of om de moshpit in te duiken, mocht je daar zin in hebben.
Een spannende onheilspellende sample luidt het eerste nummer in van de Britse metalband Heriot. En meteen gaat de beuk erin! Soms lomp en meeslepend en soms snel en hard, heel hard. Maar wel erg strak gespeeld.
Naast bassist Jake Packer met zijn brute grunts, laat ook gitariste Debbie Gough vocaal van zich horen, en hoe! Ze laat letterlijk het achterste van haar tong horen met haar heerlijke ijzingwekkende geschreeuw. En dat terwijl ze ook nog vingervlug gitaar staat te spelen, al is dat helaas niet altijd goed te horen, want haar gitaar staat in verhouding iets te zacht, of de rest iets te hard, dat ligt meer voor de hand.
Veel nummers beginnen met een sample en dat haalt de vaart er wel af en toe uit, maar dat geeft de drummer de gelegenheid om te gaan staan en het publiek aan te moedigen. Eigenlijk komt de nieuwe single pas de volgende dag uit, maar Demure zoals ie heet, wordt vanavond al ten gehore gebracht. En de al vroege aanwezigen gaan lekker uit hun dak, op de muur van muzikaal geweld. Wat een heerlijke opener.
De tweede band van vanavond Holy Fawn, wat zoiets betekent als “Heilig Reekalf” gooit het over een andere boeg. Harde trage slepende stukken worden afgewisseld met rustige dromerige passages, waardoor het een spannend geheel wordt. Ook de stem van zanger/gitarist Ryan kent diverse regionen, van een hoge bijna falset stem, tot een fijne krachtige schreeuw.
De post-metal band uit Phoenix Arizona houdt de aandacht van het publiek goed vast, ondanks dat de muziek wel wat rustiger is dan die van Heriot. Zuur is het dan ook, dat er nu een snaar breekt van gitarist Evan. En het duurt ook best lang voordat ie weer is gefikst. Nu mag het publiek kiezen welk nummer er nog gespeeld zal worden.
De keuze is tussen Death Is A Relief en Dark Stone en er wordt meteen door een kenner uit de zaal “Death Is A Relief!” geschreeuwd. Dus dat gaat hem worden. Maar uiteindelijk hebben ze die andere ook nog gespeeld en kunnen ze tevreden het podium verlaten.
Dan is de band aan de beurt waar het vanavond om draait, Rolo Tomassi uit het Engelse Sheffield, met een unieke mix van mathcore, post-hardcore, grindcore, punk en elektronische muziek. Hun invloeden variëren van bands als The Dillinger Escape Plan en At The Drive In tot Aphex Twin.
De bandnaam is afkomstig uit de film LA Confidential. Het is de naam van een karakter uit de film en volgens de leden van de band symboliseert het personage chaos, verwarring en onvoorspelbaarheid. En dat is waarom de naam ook zo goed bij de band past. De muziek van Rolo Tomassi gaat ook alle kanten op en vlecht, zoals gezegd, diverse stijlen in elkaar.
Maar de avond begint ingetogen met het filmische Almost Always en dat ook de opener is van het nieuwe album Where Myth Becomes Memory. Aansluitend wordt dan ook nog de nummer twee van het album, Cloaked gespeeld, waarin al meteen duidelijk wordt waar Rolo Tomassi goed in is, complexe ritmes van de uitmuntende drummer, gitaarmuziek van hard naar zacht, omlijst door de subtiele synths van toetsenist James Spence.
Ook zangeres Eva Korman knalt er eerst lekker in met haar brute kenmerkende schreeuw en schakelt daarna over naar de andere microfoon op de standaard, waarmee ze een wat liever geluid laat horen en wisselt dat gedurende de show regelmatig af. Als vervolgens de nummer drie van het album, het energieke Mutual Ruin wordt ingezet begint het erop te lijken dat het nieuwe album integraal wordt gespeeld. En ja hoor, Labyrinthine komt er ook achteraan.
Niet dat dat iets uitmaakt natuurlijk, want het nieuwe materiaal klinkt geweldig, al zitten er wel wat meer rustige stukken in dan in eerdere albums. Maar het geheel is mooi in balans en tijdens die rustigere stukken komen ook de sfeervolle visuals goed tot hun recht, waar Eva dan weer op theatrale wijze voor aan het dansen is.
Even later komt ook toetsenist James naar voren en zingt een stukje mee en dan wordt duidelijk dat ook hij regelmatig met de andere nummers meezingt, vooral de heftige stukken. Al is hij amper te zien, linksachter op het podium. Naast veel werk van het laatste album passeert ook wat ouder werk de revue, waaronder het iets toegankelijkere Aftermath en Rituals van het vorige album.
Aan het einde van de show wordt er nog even gas bij gegeven, met als afsluiter weer eentje van het laatste album, Drip en zie je de moshpit nog net even iets wilder worden. Als de laatste noot gespeeld is, laat ik nog even op me inwerken wat een unieke band we hier vanavond hebben gezien.
Rolo Tomassi is one of a kind en de aanwezigen hier vanavond zullen blij zijn dat ze hiervoor op deze maandagavond van de bank af zijn gekomen. Overweldigend!
Met Bayline en Wonk Unit in de Bossche Brouwers Aan De Vaart zet het café woensdag 20 juli de reeks punk sets van afgelopen weken voort. Intussen ontstaat er een soort van verbinding onder de klanten die elkaar al wekenlang tegenkomen op deze spot aan de Tramkade want allen punk liefhebbers.
Wonk Unit
Alex Wonk – Wonk Unit
Het nadeel van een recensie is, dat het een optreden behandelt wat al achter de rug is. Eigenlijk zou zo’n stuk tekst op moeten kunnen roepen om vooral naar een band of optreden toe te gaan, gebaseerd op eerdere ervaringen- een precensie zeg maar. Mocht zoiets bestaan hebben, ik had via KLANKGAT iedereen die van frisse, verrassende punk houdt, opgeroepen om naar Wonk Unit te gaan kijken. Zoals gezegd, gebaseerd op eerdere ervaringen. Ik heb de band twee keer eerder zien spelen in het Bossche, dus ik wist wat ik kon verwachten, maar dat mijn verwachtingen zo overtroffen zouden worden had ik niet durven dromen.
Alex Wonk
Jude
Max
Pwosion & A.J.
Vez & Jude
Wonk Unit is een zeskoppige band uit Londen. Begonnen rond 2006 is de band de spreekbuis van Alex Wonk, de zanger, componist en tekstschrijver. In de loop der jaren kent de band verschillende bezettingen, de huidige bestaat uit twee gitaristen, A.J. en Jude, de bassist Pwosion, drummer Max en toetseniste en zangeres Vez (Véronique Hawksworth). Leuk, zo’n rijtje feiten, maar het gaat om de muziek. Het is moeilijk om goed te kunnen zeggen wat Wonk Unit nu zo bijzonder maakt. De band heeft veel plezier in het spelen van de nummers van frontman Alex, ze hebben onderling veel lol, er heerst een vrolijke maar professionele sfeer op het podium. Meneer Wonk zelf is een expressieve voorganger, met zijn typische maniertjes en bewegingen.
een eigen niche
Muzikaal valt het onder het kopje punk, maar Wonk Unit heeft daarin een eigen niche gecreëerd waar ruimte is voor dikke knipogen (Nan), of voor het totaal niet punky klinkende Raise My Glas, gezongen door Vez. Wat opvalt is de warme, menselijke, en daardoor herkenbare aanpak van de verschillende onderwerpen, wat werkt op de lachspieren (Horses), of recht je donder in gaat (Strength).
Beschouw dit stuk dan ook maar als een precensie- hou Wonk Unit in de gaten, en ga ze zien als ze in de buurt spelen. Je zult er geen spijt van krijgen.
Bayline
Bayline
De opener van deze avond heet Bayline, een beginnende band van vijf jongens sterk. Dat dit hun tweede optreden is strookt niet helemaal met de krachttoer die ze hier neerzetten. Hun strakke gedisciplineerde manier van spelen klinkt als die van een band die al langer op de planken staat.
Bayline – Bossche Brouwers
Bayline levert een redelijk herkenbare variant van emo-punk. Alleen het op één na laatste nummer gaat echt los, en klinkt als de hardcore waarmee ze zichzelf afficheren. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst; in hun korte bestaan heeft Bayline nog niet echt een eigen smoel kunnen opbouwen, maar als ze dat eenmaal gevonden hebben gaan ze nog veel mooie avonturen beleven.
Met Rats and Daggers en Bambi Choclate FC halen de Bossche Brouwers twee punkbands binnen die minstens twee generaties verschillen. Behalve leeftijd is dat duidelijk hoorbaar in hun songs. Waar je kan spreken van punk 2.0 (en misschien wel 3.0) bij Rats en Daggers, is Bambi Choclate FC een echte exponent van de eerste punk golf uit de jaren ’70, punk op zijn puurst. Er zijn ook veel overeenkomsten. Ze spelen allebei hard, snel, vuig en ruig.
Rats and Daggers
Rats and Daggers – Imara, Sander en Camilo
De band van Imara Speek is niet geheel ongeschonden uit corona gekomen. Rats and Daggers heeft een behoorlijke persoonswisseling ondergaan. Bassiste/zangeres Nienke van Duuren en drummer Ray Kornet stopten om zich aan andere zaken te kunnen wijden. Daarvoor in de plaats kwamen drummer Sander Koene en bassist Camilo Ulloa.
Camilo Ulloa
Sander Koene
De band wil een nieuwe EP maken. Imara vraagt het publiek hun T-shirts te kopen om zo de kosten te kunnen betalen. Tot nu toe zijn er drie singles uitgebracht, Vampires, Pulp Video en She Wolf in 2021.
De band opent de set met Monophobia. Wat meteen opvalt, is de gitaarbehandeling van Imara Speek. Het is niet het bekende ramwerk, er zit duidelijk melodie in, soms space vaker rocky. Sander en Camilo stuwen en onderstutten de energie van hun frontwoman. Er is niks aan de hand met haar stembereik.
De laatste single She Wolf is een ijzersterk nummer en als die lijn wordt doorgezet dan is het echt uitkijken naar die nieuwe EP.
Bambi Choclate FC
Michel Geelen
Michel Geelen en William van Houtum spelen zowel in Bambi Choclate FC als Death Star Discotheque. Die laatste band trad nog begin mei op bij de Bossche Brouwers en lieten een hele goed indruk achter: ‘niet lullen maar poetsen’. Ook toen was er een support band , Room 17, van een duidelijk jongere generatie. Het verschil tussen Bambi Choclate FC en Death Star Discotheque? Michel vertelde zelf dat Death Star Discotheque postpunk is en Bambi de real punk maakt.
William van Houtum
Bambi Choclate FC
Het kan aan mij liggen maar een echt verschil kan ik niet maken tussen die twee bands. Energiek, snel, geen flauwekulletjes, hard. De set is snel voorbij zoals het hoort bij punk.
Woohoo-oo-oo-oo
Michel is een ware frontman. Er is een grappige toegift. Michel roept het publiek op het podium op te komen om mee te doen aan de Woohoo-oo-oo-oo song van de Japanse band The 5.6.7.8’s (uit Kill Bill van Quentin Tarantino).
Bij de Bossche Brouwers lijken de donderdagen bestemd voor verschillende muziekstromingen en thema’s. De ene keer punk zoals nu en dan is er het ska thema Easy Skankin’.
