Verkadefabriek | KLANKGAT

nov, 2024

VanWyck live met haar nieuwe album Dust Chaser
De magical mystery show van Christien Oele met haar dochter Cosima en band in Blue Room Sessions

Na twee succesvolle vorige shows staat Christien Oele met haar band VanWyck in de Grote Zaal van de Verkadefabriek geprogrammeerd. Dat betekent ruim 250 mensen op een dinsdagavond!

Als extra backing vocaliste staat Christiens dochter Cosima letterlijk achter haar op het grote podium. Deze fraaie appel valt qua beweging en stem niet ver van de boom blijkt achteraf. De overige bandleden zijn Reyer Zwart op gitaar, Rowin Tettero op drums, Henk Hulzebosch op de toetsen en Marco van Os op basgitaar.

VanWyck

Er is een nieuw album, alweer het vijfde, Dust Chaser. VanWyck live op het podium is een magische belevenis. Christien heeft een karakteristieke stem vol emotie. Ze is voortdurend in beweging met handen en armen. De eerste song, het psychedelisch klinkende Unravel is eveneens het eerste nummer van het album. Een mooi begin van de avond.

Henk Hulzebosch

Marco van Os

Reyer Zwart

Rowin Tettero

Jump In heeft een stevig tempo en houdt het midden tussen rock en blues. Het intieme The Swell doet zelfs een beetje ‘kerkelijk’ aan. Carry Me wordt mooi vierstemmig gezongen en het orgelspel doet denken aan The Doors. Mooi om te zien hoe dochter Cosima qua zang en beweging op haar moeder lijkt.

Het intiem gezongen Beer Fizz wordt van tevoren door Christien aangekondigd als haar favoriete nummer. Indrukwekkend uitgevoerd door haar en Reyer Zwart.

Tweede set

Christien Oele

Cosima

VanWyck

De tweede set start met Dust Chaser, de titelsong van het album, met Christien op gitaar. My Deliverance wordt schertsend aangekondigd als een uitgestelde verlossing. Vlot nummer met een stevig intro.

Op verzoek volgt Maybe, Maybe Not van het vorige album. Het als gevangenisnummer aangekondigde I Was Innocent wordt fraai vierstemmig gezongen onder de Hammondklanken van Hulzebosch Na een staande ovatie volgt een toegift met The Smiling Prophet, van het vorige album. Mooi begeleid op de vleugel en als allerlaatste een vleugje country met Carolina’s Anatomy.

Dit derde optreden van VanWyck, met bijna 20 nummers en prachtige poëtische teksten, was wederom een belevenis. Alle bandleden speelden stuk voor stuk fenomenaal en de telkens weer verrassende stem van Christien Oele doet soms aan andere zangeressen denken maar blijft toch vooral die van haar authentieke zelf.

Aan het publiek te horen heeft VanWyck ook in de grote zaal, op dat enorme podium, weer een verpletterende indruk achtergelaten. Maybe…volgend seizoen een vierde keer?

Setlist: Unravel. Desert Bride, Burning Of Dawn, Jump in, Flowers In The Fields, The Swell, Carry Me, Beer Fizz, Towards The Sun, Tweede set: Dust Chaser, Unleash, My Deliverance, Maybe, Maybe Not (ET), Pond Floor Dwellers (ET), I Was Innocent(ET), The Smiling Prophet (ET), Listen, Carolina’s Anatomy (MR)

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

VanWyck – Dust Chaser (2024)

mei, 2024

Anya Hinkle met Billy Cardine en Mary Lucey
TANASI neemt ons mee van Asheville in de Appalachen via India naar de uithoeken van de Great Pacific

Anya Hinkle uit Asheville, North Carolina, gelegen in de Appalachen, was niet heel bekend mét en in Nederland, tot de programmeur haar in 2022 naar de Blue Room Sessions haalde met top dobro speler Billy Cardine en zijn vrouw Mary Lucey. Zij speelt op contrabas en banjo en net als Hinkle is zij een getalenteerd zangeres. Qua zang zijn ze fantastisch op elkaar afgestemd.

Samen maken ze een mix van folk, bluegrass en ‘mountain music’. Het drietal treedt op onder de naam TANASI, wat verwijst naar de regio West-, Noord Carolina en Tennessee, oftewel Cherokee Nation. Van hen kregen ze de ‘blessing’ om deze naam te gebruiken.

Anya Hinkle

Anya Hinkle is een goede gitarist (en fiddle speler). Ze heeft een karakteristieke en warme stem. Vergelijken is vaak irritant, maar als het dan toch moet denk dan aan Nathalie Merchant. Ze heeft net een nieuw album uit, OCEANIA, wat zeer de moeite waard is (zie trailer) . Zélf beschouwt ze dit als haar beste album tot nu toe.

Het trio begint met een lang instrumentaal intro. Supersnel samenspel tussen gitaar, banjo en de dobro (Billy Cardine is een van de beste Dobro spelers van dit moment. (Ik las dat hij Jerry Douglas tot zijn fan-schare mag rekenen). Mary Lucey speelt afwisselend op banjo en een geleende contrabas, die op het laatste moment en met veel omhaal is opgehaald in Uden. Eigenlijk is die nogal groot, maar ze speelt er prima op.

Trip around the world

Zij houden van reizen en leren graag andere gerechten, muzikanten en nieuwe ritmes kennen. Cardine schreef The Fif. Hij legt uit dat het met vijf tellen heeft te maken. Zijn dobro klinkt als een Indiase sitar. Ondertussen vertelt Hinkle over haar nieuwe en derde solo album Oceania, waarvoor ze naast o.a. Cardine en John Doyle samenwerkte met producer Kevin Moloney (U2 en Sinéad O’Connor).

De inspiratie voor dit album kwam van the Great Pacific met ‘happy places’ als Tahiti, Hawai, Nieuw Zeeland. De veelzijdige Cardine doet ook nog een soort didgeridoo na met zijn stem en verwijst naar de Toevaanse ’throatsinger’ Kongar-ol Ondar. Hierna spelen ze het ook als single uitgebrachte Bound Away van het nieuwe album.

In de straten van Calcutta werd Cardine geraakt door de muziek van Debashish Bhattacharya. Tijdens What A High Hope klinkt zijn dobro dan ook als een echte Indiase sitar en bij Wabash Blues klinkt diezelfde dobro weer puur Hawaïaans. De melodie van dit nummer is geschreven door Fred Meinken maar werd door Tut Taylor aan Cardine geleerd met de woorden; “son, don’t let this song die”.

Zuid-Afrika komt ook aan bod in een door Mary Lucey vertaalde song ‘Waarheen Zal Ik Gaan‘ van Hannes Coetzee, de man die zong met een theelepel in zijn mond. In deze versie heet het Where Do I Go. Dan een hele fraaie jazzy uitvoering van Devil Chasin’ Me, ook van het album Oceania, over een ‘girl in trouble’ die op de vlucht is en nergens heen kan.

Het laatste nummer heeft een aanstekelijke country touch met de tekst ‘Mother My First Companion‘. maar of dat de titel is? Het was een rijke wereldse muziekreis met schitterend spel, mooie harmonieën, een dobro speler van wereldformaat en goede verhalen. What more do you want?

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar

Anya Hinkle – Oceania (2024)

apr, 2024

Tim Knol duikt in geschiedenis van muzikale helden
Met zijn show weet hij moeiteloos de volle zaal te boeien

Deze keer een Blue Room Sessions in de grote zaal van de Verkadefabriek. Hier speelt Tim Knol zijn theatershow Tim Knol Gets The Blues. Hij neemt het 300-koppige publiek mee in zijn ontdekkingstocht naar de oorsprong van zijn muzieksmaak.

Dat doet hij via zijn favoriete songs en muzikanten. Hij staat alleen op het grote podium, omringd door koffers vol vinyl, een vleugel en diverse andere snaarinstrumenten.

Tim Knol Gets The Blues

Aan de hand van een groot videoscherm laat hij het publiek kennismaken met zijn muzikale helden zoals onder meer Townes Van Zandt, Gram Parsons, Woody Guthrie, Ry Cooder & Jim Reeves, Steve Earle en Bob Dylan.

Gedurende de hele show weet hij het publiek te boeien met zijn karakteristieke zangstem, zijn voortreffelijk spel op gitaar, mandoline, piano en mondharmonica en dat alles gecombineerd met aanstekelijke verhalen.

Bijvoorbeeld over zijn wandelclub, of over de tocht met vrienden door de bergen van Schotland, een tocht die bijna fataal afliep, getuige de beelden van de spectaculaire redding met een helikopter.

Als het gaat over zijn eerste kennismaking met held Steve Earle, laat hij als bewijs een oude opname zien van een concert van Steve in het programma Paradiso Live met hemzelf als heel klein manneke kort in beeld.

Hij speelt hierna Another Town van het door hem stukgedraaide Transcendental Blues album uit de platenkast van vader Ton. Voor Randy Newman’s I Think It’s Going To Rain Today gaat hij achter de vleugel net als voor Song for Grandma.

Na een avond vol soms ook persoonlijke verhalen en filmbeelden komt het einde van de show in zicht. Die loopt al uit, maar het verhaal van Gram Parsons moet worden verteld. Zijn te vroege dood op het hoogtepunt van zijn roem, het verdonkeremanen en in brand steken van de doodskist in zijn geliefde Joshua Tree National Park.

Onlangs kreeg hij de beschikking over een flinke hoeveelheid Parsons memorabilia. Tim laat ons een authentieke taperecorder-opname horen van een echt gesprek tussen Gram en Emmylou Harris.

Zijn laatste song is er dan ook een van Parsons, Song For You. Voor de toegift loopt hij richting publiek, zonder microfoon en alleen de mandoline. Oorverdovend applaus en een absolute aanrader voor wie het nog wil zien!

Setlist: Lightyears Better (Tim Knol), Wandering Hearts (Tim Knol), Diggy Liggy Lie-Diggy Liggy Lo (J.D. Miller), In Your Arms To Stay (album Happy Hour), Song For Grandma (Tim Knol), Sam’s Leaving Town (Tim Knol), Tecumseh Valley (Townes van Zandt), You Don’t Want to Miss The Show (Tim Knol), Another Town (Steve Earle), I Think It’s Going to Rain Today (Randy Newman), The Dark End Of The Street (Dan Penn/ Chips Moman), Swimmy Swim (Woody Guthrie), Not Dark Yet (Bob Dylan), Song For You (Gram Parsons)

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar

Tim Knol

nov, 2023

Het labyrint van Maya Fridman en LudoWic: XIV
Dappere poging tot verbeelding mag zich nog verder ontwikkelen om echt indruk te maken

Maya Fridman is een Russische celliste die in Nederland cum laude is afgestudeerd. Ze heeft al een indrukwekkende loopbaan achter de rug en won diverse prijzen. Ze heeft ook benefietconcerten voor Oekraïne georganiseerd.

LudoWic (Thijs Lodewijk) heeft de nodige wapenfeiten op zijn naam, samenwerking met diverse bekende artiesten, oprichter van de Herman Brood Academie, om maar wat te noemen.

Maya Fridman en LudoWic

Maya Fridman en LudoWic combineerden hun krachten voor een interessant gegeven: het in multimedia samenbrengen van het verhaal dat Jorge Luis Borges schreef in ‘Het huis van Asterion’.

Een verhaal dat in een dwaaltocht door allerlei menselijke emoties heen schiet, verhaald vanuit het perspectief van een persoon die uiteindelijk de Minotaurus geweest blijkt te zijn, dwalend door een labyrint. Voor dit muziek- en visuele spektakel maakte Rob van den Broek de percussie rekwisieten.

Het podium is donker aan het begin, maar je ziet net de merkwaardige metalen figuren die in de lucht hangen en op de achtergrond staat een grote gong. Een figuur loopt het podium op, nauwelijks te onderscheiden, pakt een elektrische cello op.

Meteen merk je aan de streek en de klank van het instrument dat je met iemand te maken hebt die het instrument door en door kent. Mooie volle klanken worden al snel ondersteund door lage synthesizer tonen. Het geheel doet enigszins Keltisch aan.

En langzaam lichten de twee artiesten een beetje op. Vanaf daar word je meteen meegevoerd in een altijd duister blijvend geheel, waar soms de verlichting van kleur en richting verandert om andere accenten op te roepen.

De elektronica zorgt voor mooie klankbeelden die een grootse ruimte imiteren. En daarin verschillende locaties. Soms horen we alleen de diepe doffe tonen van het ver onder de grond zijn. Dan weer het geluid van druppelend water, de golven van de zee, met vogelgeroep. De klankbeelden worden op zijn tijd afgewisseld met diepe bassen en diverse ritmes en ondersteunende tegenmelodie.

Daarnaast zingt Maya Fridman een belangrijke tekst die de orde in het verhaal aanbrengt. Hier en daar worden de zangeffecten ondersteund met een loopmachine Zeer ingetogen en beschouwende momenten wisselen af met emotionele uitschieters.

Op een gegeven moment slaat Maya met een instrument op de klaargezette metaalachtige percussie, waar langzaam maar zeker de stukken van af vliegen. En uiteindelijk buigt zij voor de gong waar ze met hamerslagen een stevig geluid produceert, waar de elektronica niet voor onder doet.

Evaluatie:
Het mooie van November Music vind ik dat dit soort initiatieven om een niet alledaags thema (hoewel… zitten we allemaal niet opgesloten in een labyrint van gevoelens?) uit te beelden de kans krijgen. Dat moeten we ook zeker zo houden. Toch past bij deze uitvoering wel een aantal kanttekeningen waar de productie nog mag groeien in kwaliteit om echt indruk te maken.

De zang was ronduit slecht te verstaan. Gezien het belang van de tekst voor dit stuk mag hier nog wel aan gewerkt worden, wellicht is projectie van de tekst op de achterwand een optie.

archetypisch verhaal – ©Jostijn Ligtvoet Fotografie

Toen het geheel begon deed het qua klank denken aan een soort Keltisch ritueel, de vraag is of die ‘stemming’ wel de best mogelijke is voor iets wat zich uiteindelijk in een Griekse grot afspeelt, en wat niet zozeer een ritueel is, maar een archetypisch verhaal.

Er zaten heel wat stukken in die emotioneel beladen waren, en waar de muziek dat ook probeerde uit te beelden. Maar het was te kil, te vlak, te klinisch en nam je niet echt mee in die emotie. Als ik dat vergelijk met ‘Heaven and Hell’ van Vangelis en diens visie op de Griekse hel, dan valt daar nog veel te winnen.

Al met al denk ik dat Maya Fridman en LudoWic met dit stuk een diamant in handen hebben, maar er moet nog aan worden gepolijst.

Fotografie: Jostijn Ligtvoet Fotografie

mrt, 2023

Opgezwolle-icoon Rico bij nieuwe editie Zinnig Zuiden
Derde editie van het Bossche spoken word evenement in de Verkadefabriek vol inspiratie, passie en diversiteit

De bekende Zwolse rapper Rico treedt woensdag 12 april op bij Zinnig Zuiden. Rico is voormalig lid van de legendarische rapformatie Opgezwolle die zijn stempel op de Nederlandse hiphopscene heeft gedrukt.

Zinnig Zuiden – Rico

Op woensdagavond 12 april vindt de derde editie van het spoken word evenement Zinnig Zuiden plaats in Den Bosch. In de Verkadefabriek strijkt een breed programma aan woordkunstenaars neer voor een inspirerende avond. Zij zullen het publiek vermaken, verrijken en ontroeren met hun poëtische en verhalende teksten.

Maar er is meer! De publiekstrekker van deze editie is de bekende Zwolse rapper Rico. Als voormalig lid van de legendarische rapformatie Opgezwolle heeft hij zijn stempel op de Nederlandse hiphopscene gedrukt. Met uitverkochte shows in de Heineken Music Hall en optredens op festivals zoals Lowlands en Pinkpop, veroverde Opgezwolle de harten bij het Nederlandse hiphoppubliek.

Na het uiteenvallen van Opgezwolle in 2007 bracht Rico meerdere (solo-)producties uit. Zo bracht hij in 2021 met producer Guan het hiphopalbum Rated R uit, waarin Rico zijn persoonlijke verhalen deelt met spitsvormige raps. Thema’s in zijn teksten zijn onder meer zijn eigen verslavingsverleden, racisme en vaderschap, en dat brengt hij soms serieus en soms met een flinke dosis donkere humor.

“Als organisatie zijn we ontzettend trots dat we Rico mogen verwelkomen bij Zinnig Zuiden”, aldus organisator Camiel Derkx. “Voor onze talentvolle artiesten uit de community is het een grote eer om het podium te mogen delen met zo’n gerenommeerde artiest. Deze verhouding zit verweven in het DNA van Zinnig Zuiden. Het is niet alleen een bijzondere ervaring voor hen, maar het draagt ook bij aan hun persoonlijke ontwikkeling. Ze kunnen zien en leren hoe een ervaren artiest als Rico een optreden neerzet en kunnen hierdoor groeien als artiesten zelf. We zijn ervan overtuigd dat deze avond een onvergetelijke ervaring zal worden voor zowel de artiesten als het publiek.”

Het publiek kan verder genieten van DE13 (Stadsdichter Tilburg), de Bossche formatie Pepe Nomad, Vahini Saman, Isis van Geffen, Nephele Petridis (Kinderstadsdichter Den Bosch), DJ Kevanova en host Suzanne Krijger. Het belooft een avond vol inspiratie, passie en diversiteit te worden waarbij de kracht van spoken word tot leven komt.

Zinnig Zuiden #3 vindt plaats op woensdag 12 april van 20:30-23:00 uur in de Verkadefabriek. De deuren van de clubzaal openen om 20:00 uur. Verzeker jezelf van een plek en bestel je tickets via de site van de Verkadefabriek: verkadefabriek.nl/agenda/zinnig-zuiden-3-134202

Tekst: DUKEBOX

jan, 2023

Wim Klein, de laatste menselijke computer
De juiste muziek maakt zelfs getaltheorie leuk exact op het juiste tijdstip onderstreept

Een muzikaal verhaal maken over Wim Klein, de laatste menselijke computer, en het nog mooi, leuk en informatief maken ook. Jan van den Berg ging met ensemble VLEK de uitdaging aan.

Wim Klein

Willem Klein leidde een bewogen leven. Al op de lagere school was hij extreem goed in hoofdrekenen. Hij wilde daarmee meteen het theatervak in, maar zijn vader dwong hem geneeskunde te studeren. Van Joodse afkomst werd zijn oudere broer opgepakt en omgebracht in Sobibor.

Wim is daarna door Europa gaan zwerven om zijn rekenkunsten te vertonen en heeft als hoofdrekenaar gewerkt bij het Mathematisch Centrum in Amsterdam, en later Cern in Zwitserland, omdat hij sneller uit zijn hoofd kon rekenen dan de toenmalige elektronische computers.

Wim werd wel Willy Wortel genoemd omdat hij enorm goed wortel kon trekken. En daarmee kwam hij in het Guinness book of records, omdat hij binnen een minuut de wortel kon trekken uit een getal van 216 cijfers. Als mens moet hij diep ongelukkig geweest zijn, alcoholisme, roken, vloeken, vluchtige relaties, en in 1986 is hij door messteken omgebracht. Een moord die nooit is opgelost.

Het programma

VLEK — vrnl: Edward Capel – Jeroen Doomernik – Hans Sparla

Het begon met een zwart-wit film die nog bestaat van Wim Klein waar hij al mompelend in het Nederlands en Frans een stel moeilijke sommen oploste. Daarna stortte VLEK een keur van muziek over ons met veel verschillende stijlen, van blues, tot experimenteel, tot klezmer, tot jazz.

Jan van den Berg vertelde telkens wetenswaardigheden over het leven van Wim en over getaltheorie, om dat in een gezongen versie nog eens opnieuw te doen. Zo weet ik nu wat een perfect getal is, een overvloedig getal, wat het getal 6 of 12 zo interessant maakt en nog veel meer. En als je nu denkt: ‘gaap’ dan zit je er naast. Jan vertelde dit zo onderhoudend en vol verve, en de muziek onderstreepte het door de ritmiek en de klankbeelden zo goed dat het spannend was om er naar te luisteren.

De alcohol kwam aan bod, de schandknapen, de thematiek van de dood in Wim’s leven. Tegen de arts die toestemming vroeg om zijn hersens op sterk water te zetten na zijn dood zei hij dat dat niet nodig was omdat hij dat zelf al deed. Dit alles in een perfecte interactie tussen verteller en muziek, waar de boodschap soms door een stuk in de juiste stemming, dan weer door een enkele uithaal van een instrument op exact het juiste tijdstip werd onderstreept.

Zeer de moeite van het beleven waard.

Jan van de Berg – stem

VLEK bandleden vlnr:

Thomas Jaspers – drums
Bart van Dongen – keyboard, synthesizer
Jacq Palinckx – elektrische gitaar
Hans Sparla – trombone & accordeon
Jeroen Doomernik – trompet
Edward Capel – altklarinet & alt/sopraansax

Screenshots: Theater Adhoc | Wim Klein – de laatste menselijke computer | Youtube

dec, 2022

Abel van Gijlswijk kankerveel kanker met liefde
Theatershow Rebranding Anarchisme scherpe maatschappijkritische teksten die bij een breed publiek aanslaan

Abel van Gijlswijk lijkt geen rol lijkt te spelen, maar praat gewoon oprecht en direct richting het publiek, zonder ook maar enige muur daartussen. Donderdagavond 18 december maken de grijze opa- en omakapsels in de Verkadefabriek plaats voor jonger publiek. Zonnebrillen en hippe alternatieve kledingstijlen kenmerkt het publiek dat zich in de foyer klaarmaakte voor de theatershow van Abel van Gijlswijk: ‘Rebranding Anarchisme’.

Abel van Gijlswijk: Rebranding Anarchisme

‘Kaaanker… kanker kanker kanker.. kanker..’ begint Abel als het podium verlicht wordt na een aantal knallen en felle lichtflitsen. ‘Uit chaos komt ’t mooiste voort’ is groot te lezen op zijn eigen tourshirt. Hij begint te vertellen over hoe lekker het woord ‘kanker’ klinkt en hoe het zich perfect leent als scheldwoord. In tegenstelling tot het n-woord dat bedacht is óm te beledigen, is kanker een medische term voor een ernstige ziekte. Die ziekte is zo ernstig, dat het niemand bespaart laat. Kanker heeft schijt aan íedereen en is daarom een heel goed scheldwoord.

‘Wil je dat woord niet meer gebruiken?’ vroeg iemand in de supermarkt aan Abel. ‘Je weet niet hoe het is om iemand te verliezen aan kanker’ voegde ze eraan toe. Blijkbaar weet Abel wel hoe dit is, want hij vertelt dat zijn vader er niet lang terug ook aan overleed. Voor hem was het woord kanker gebruiken een manier om er mee om te gaan. Hij raadt iedereen aan het woord te gebruiken.
Abel vertelt lachend dat zijn favoriete kanker van het jaar een maand terug bij Jinek op tv was.
Waarbij een activist zich aan de tafel had vastgelijmd en uiteindelijk op het tafelblad wordt weggedragen. Met pijn komt deze gast los waarbij hij ‘kanker’ zegt op een manier die op tekst niet is uit te drukken. Het gaat om het moment, de emotie en de oprechtheid waarmee die kanker uit zijn mond komt.

Anarchisme

Dan vertelt Abel een stuk over anarchisme. Met zijn ‘Hang Youth’ heeft hij veel scherpe maatschappijkritische teksten die bij een breed publiek aanslaan. Omdat Hang Youth op Pinkpop gespeeld heeft en shirtjes verkoopt, waren ze niet welkom om te spelen op een anarchistisch festival.
Ironisch, omdat in het anarchisme juist nagestreefd wordt dat niemand ondergeschikt (of bovengeschikt) is aan iets of iemand.

Rebranding Anarchism — oprecht en direct

Als hij een nummer van zijn werk onder eigen naam live gespeeld heeft, vraagt Abel of er VVD’ers in de zaal zijn. Niemand steekt een hand op. Abel vertelt enthousiast over dat er soms wel eens jochies van puberleeftijd in de zaal zitten die dan heel opvallend naar hun vader wijzen.

Op natuurlijke wijze praat Abel verder en geen moment verveelt. Het verschil met gebruikelijk theater is dat Abel geen rol lijkt te spelen, maar gewoon oprecht en direct richting het publiek praat, zonder ook maar enige muur daartussen. ‘Je hoeft geen intolerantie te tonen aan intolerante mensen’ is een slimme zin die me bijblijft. ‘Vlaggen zijn echt intolerante kanker dingen eigenlijk’, gaat Abel verder. ‘Wij wonen dan in Nederland… en dat heeft dan een vlag en een grens. Wat is een grens nou eigenlijk? Een grens is niet meer dan een lijn in het zand.. nog niet eens eigenlijk! Het is een fucking denkbeeldige lijn.

En dan dat WK nu ook. Het ergste vind ik nog die reclame met Typhoon. Dat hij dan zegt ‘Oranje dat ben ik’ nou oke dan.. ‘Oranje dat ben jij’ .. wacht NEE hou me erbuiten Typhoon!’

Abel performt een nieuwe pokoe die nog moet uitkomen, Verfbommen. Ook deze zit strak in elkaar en kent scherpe teksten. Daarna leest hij een verhaal voor waarmee hij elke voorleeswedstrijd zou winnen. Het is een politiek verhaal over Youssef en Dimiti, waaruit de volgende uitspraak ontstaat: ‘Politiek is eigenlijk het praten over of we wel of niet mogen roken op het dek, terwijl de hele kankerboot zinkt.’

‘Je hoort vaak mensen zeggen van ‘Wat is het een chaos in de politiek.. of bij de Belastingdienst’ maar dat zou juist zo moeten zijn. Het probleem is dat dat er daar een te grote hoeveelheid aan orde is.’

Het praten wordt weer afgewisseld met een stukje live rapperformance met Abels nummer MEESTER SUN TZU ZEGT wat een knap kunstwerk te noemen is. Het is niet zomaar een rap, ook niet zomaar spoken word en ook niet zomaar wat muziek. Het is een gouden match van deze drie elementen inclusief een aantal wijze lessen. Nadat Abel vertelt over een ruzie tussen hem en een vriend van hem die ontstond door welke definitie je toekent aan het woord ‘wetenschap’ vertelt hij plots dat het het einde van de show is. Dat hij heeft verteld wat hij wilde vertelde en dat de rest gewoon bonus is. Of dit echt zo is valt te betwijfelen, want er komen nog mooi stukken aan.

Liefde

Na een mooie opbouw tot de geniale (en geloofwaardige!) vergelijking tussen kapitalisme en een kankercel. Ook laat hij zien dat goede mensen verplicht slechte dingen moeten doen door kapitalisme. Hoe moet het dan wel? Liefde. Hoe cliché en afgezaagd het ook klinkt (zo vertelt Abel) het is iets wat wij in elk geval allemaal kennen en van houden. Daarvan uit moet worden gehandeld, omdat het veel meer waard is dan geld én het is universeel.
Er is niemand die denkt ‘Nee liefde dat is echt kut man’. Hoe Abel dit vertelt komt erg oprecht over. Het is inderdaad een mooi iets om altijd vanuit te handelen. Je zou dan niet verkeerd kunnen zitten.
De conclusie van de show lijkt hier te zitten. Hoe ik het persoonlijk opvat gaat ‘Rebranding Anarchisme’ niet per se over een tegencultuur of over zonder hiërarchie leven, maar over liefde.

Ingeleid met een briljante en oprechte razernij aan woorden begint Abel aan nog een live nummer, ditmaal met zijn rug naar het publiek. Het past bij de situatie en het thema.
Wel zijn de stroboscooplichten aan de heftige kant. Die zonnebrillen die een paar gasten dragen komen nu wel goed van pas. De verhouding van het volume tussen de backing track en de vocalen kan ook wat gebalanceerder. Het is wel de perfecte song om mee te eindigen.

Ook MOOI MOMENT (OM TE STOPPEN MET PRATEN) kent weer geniale lyrics, waarvan ‘Als je niet werkt voor een baas kan je pas werken met bazen’ een favoriet is. Eerder in de show sprak Abel nog over hoe je in het theater zo mooi een ‘opkankermuziekje’ hebt als het zaallicht aan gaat zodat het publiek weet dat het moet opkankeren. Het slot zat zo goed in elkaar, dat dit muziekje niet eens nodig was.

Omarm Chaos

Na de show neemt Abel alle tijd voor fans. Praatjes en foto’s worden gemaakt terwijl de merchandise ook over de toonbank vliegt. En terecht, want dat uit chaos ’t mooiste ontstaat ben ik na deze show heilig van overtuigd. Na een inspirerend gesprek met Abel en met een nieuw shirt verlaat ik de Verkadefabriek. Ik omarm de chaos die me tegemoet komt de komende tijd (vandaar ook dat een week later dit artikel pas verschijnt) en wie weet wat er uit voortkomt.

Met grote dank aan Theaterbureau de Mannen – Thomas Bruining voor de foto’s.

nov, 2022

Afwisseling troef bij Muziekroute November Music 2022
Van feeëriek naar de afvalstort om dan weg te dromen in Venetiaanse melodieën

De Muziekroute van November Music 2022 vraagt de nodige voorbereiding van de liefhebber. Op zondag 6 november is tussen 11:30 en 18:00 uur het aanbod zó groot én divers dat je wel een persoonlijke timetable moet opstellen.

Muziekroute 2022

Chiel Nugter is een productieve componist uit Den Bosch en Bart van Dongen is momenteel De Stadscomponist. Een scheutje chauvinisme is mij niet vreemd. Ik heb hen dan ook op mijn Muziekroute lijst staan. Verder laat ik me graag verrassen en daarom staan Sanne Sanne, XTRO, Anneleen Boehme en Jo Goes Hunting op mijn lijst.

In de Clubzaal van de Verkadefabriek zou om 12:00 uur Sanne Sanne met Sanne Huijbregts beginnen, maar door ziekte komt dat te vervallen. Greener Grass, een andere band van Sanne Huijbregts neemt de honneurs waar. Dat moest zaterdagavond nog op stel en sprong worden geregeld. Greener Grass balanceert tussen jazz, folk, pop en wereldmuziek. De band opent met het nummer Greener Grass.

De close-harmony van de drie vrouwen is engelachtig waarbij de zware stem van bassist Camiel Jansen een mooie aanvulling is. Het is een kalm begin van mijn Muziekroute, eigenlijk wat te lief voor mij. Ik ben toch meer in voor de rafelranden van de muziek.

Die rafelranden tref ik aan in Huis73 waar het trio van XTRO in een donkere Pleitzaal ieder achter een percussie installatie staat met als decor drie grote schermen. De geprojecteerde beelden zijn onrustbarend. Gigantische afvalstortplaatsen en vervuilde zeeën stromen voorbij. De set draagt heel toepasselijk de naam A Waste of Time, maar tijdsverspilling is het zeker niet.

Een set van 30 minuten blijkt een goede keuze en houdt het publiek scherp. XTRO combineert minimalmusic, electronica, akoestische instrumenten, theater en eigenlijk alles wat los en vast zit. Er is geen limiet, indachtig de woorden van de Amerikaanse componist John Cage dat muziek zich niet beperkt tot piano of viool.

Dat laatste gaat wel op voor het volgende concert van het Ensemble Chiel Nugter dat ook in Huis73 plaatsvindt

Het ensemble speelt Masquerade, een productie uit 2021 van Chiel Nugter waar KLANKGAT aandacht aan heeft besteed. Het is druk in de Hofzaal van Huis73. Ik zie Bert Palinckx, artistiek leider van November Music in de zaal. De belangstelling voor de muziek van Chiel Nugter is terecht. De liefde voor melodie staat centraal in zijn werk. Met het album Masquerade (2021) worden we ondergedompeld in Mediterrane sferen.

Anneleen Boehme

‘Anneleen Boehme die als uitvoerend musicus even imposant is als de omvang van haar instrument‘. Zo wordt deze Belgische contrabas speler op haar Facebook pagina omschreven. Een waar woord. Maar toen ik de zaal van De Azijnfabriek binnenliep, dacht ik toch dat ik me had vergist. In plaats van een klassieke jazz opstelling, zag ik violisten. Was ik verkeerd? Nee, want die strijkers maken deel uit van Grand Picture Palace waar Anneleen mee toert. Ik had een kort interview met haar. Dat wordt in een apart artikel gepubliceerd.

Anneleen wordt begeleid door het Grand Picture Palace met strijkers, koperwerk en een slagwerker. Het is een bijzondere mix van jazz en klassiek. Krachtig en prachtig van sound en harmonieus wanneer dat nodig is. Een heel bijzonder concert met als beloning een lang applaus. Ik spoed me naar Theater Artemis. Angel City van Bart van Dongen staat daar op het programma van de Muziekroute.

Bart van Dongen

Bart van Dongen is De Stadscomponist van ‘s-Hertogenbosch en dientengevolge een must in deze Muziekroute. Wat op deze muzikale zondagmiddag in Artemis te zien is, heet De Verwachting, het eerste deel van zijn compositie Angel City.

De Verwachting bestaat uit piano en zang, gesitueerd in een Middeleeuws aandoende decor, ja. een tafereel van het Spanje onder Moors bewind. Die associatie ligt misschien voor de hand door een van de zangers die uit Syrië komt.

In een donkere ruimte werpt een draaiende discobol (!) heldere lichtjes rond. Mysterie ten top mede door de uitdossing van de twee zangeressen en zanger. De inhoud ontgaat me maar het maakt wel indruk.

Jo Goes Hunting

Dan iets totaal anders. Helemaal nu, westers, rock, pop, jazz & dance in Willem Twee poppodium met Jo Goes Hunting ter afsluiting van deze Muziekroute. Groter contrast met Angel City is haast niet denkbaar en zodoende lijkt deze rockjazz groep uit Rotterdam.haast iets gewoons. Maar dan doe ik hen geen recht. Daar waar je denkt dat het jazzy wordt, komt de rockspirit om de hoek kijken.

Jo Goes Hunting - ©Mickey Obo — Jo Goes Hunting – ©Mickey Obo

Frontman/drummer/zanger Jimmi Jo Hueting haalt zijn inspiratie door op een hoek aan de Kruiskade in R’dam te luisteren naar de muziek die uit de open ramen van voorbij rijdende auto’s schalt. Dat is te merken aan de vele onvoorspelbare breaks. Jammer dat de stem van Jimmi deze middag de kracht ontbeert om deze set echt geslaagd te noemen.

De Muziekroute heeft mij gebracht waar ik op zoek naar was. Variatie, herkenning en onvoorspelbaarheid. Maar wat een overvloed. November Music is een muzikale suikeroom.

okt, 2022

Trio BRO past in reeks succesvolle Blue Room Sessions
New Orleans is niet ver met Sjoerd van Bommel, Mike Roelofs en Bart Oostindie

Trio BRO staat voor Sjoerd van Bommel, Mike Roelofs en Bart Oostindie. Deze laatste stond nog niet op ons podium maar wat een verrassing blijkt deze Limburgse muzikant, zanger, componist te zijn. Van Bommel en Roelofs maakten in verschillende samenstellingen al eerder indruk op ons podium. Het onlangs opgerichte trio speelt een mix van onbekende covers en eigen werk (zie overzicht onder).

Trio BRO

Het is altijd gezellig als stadgenoot Van Bommel (percussie/vocals) in huis is. Hij praat alle nummers aan elkaar met veel humor en drumt als vanouds strak, intensief en in diverse stijlen. Het eerste nummer Perpetual Bluesmachine zet dan ook meteen de toon. Old Fingers is een original van Roelofs prachtig vertolkt op de vleugel. Moving On is ook een original van Roelofs (toetsen & vocals) en klinkt erg goed door de Hammond sound in combinatie met zang en gitaarspel van Oostindie.

Door Van Bommel’s enorm harde beet op zijn tong heeft hij moeite met de letter S. Deze sappige anekdote wil hij het publiek niet onthouden en dit ongemak zorgt af en toe voor hilariteit. Wicked Rain bevat een Hendrix-waardige gitaarsolo. Bij Little Feat’s Long Distance Love associeer ik Roelofs eventjes met Jackson Browne en Oostindie met David Lindley, maar dat neem ik geheel voor eigen rekening. Oostindie neemt zijn D’Angelico Jazzgitaar (met fraaie strap) ter hand voor een door hemzelf geschreven en goed gezongen song Smile The Blues Away.

Tweede set

Tijdens de tweede set van Trio BRO o.a. een fraaie original van Roelofs Houston In The Blind en het vele malen gecoverde Dark End Of The Street (Penn/Moman) waaronder die van Ry Cooder. Scott-Heron’s Storm Music heeft een strak en aanstekelijk reggae ritme. Roelofs fluit daarbij sfeervol in de microfoon en krijgt veel applaus. Net als zijn mystiek klinkende Signs, waarbij Van Bommel de Aquaphone, die er uitziet als een gouden vogelkooi met strijkstok, bespeelt.

Na de Oostindie original Jimmy The Bullet volgt Yellow Moon, afgewisseld met soms ingetogen Hammond geluiden wat in combinatie met de Lesley box heel intens overkomt (net als de begeleidende gezichtsuitdrukkingen van Roelofs).

Trio BRO in reeks succesvolle Blue Room Sessions.

In de toegift twee nummers van JJ Cale waaronder Sensitive Kind en een energieke Cale/Oostindie ‘mix’ van The Breeze met opvallende bijdrage van Oostindie op gitaar en de opzwepende begeleiding van drums en toetsen. En dan is er hard en lang applaus! Trio BRO kan weer worden bijgezet in de reeks succesvolle Blue Room Sessions.

Setlist: Perpetual Bluesmachine (Keb Mo), Old Fingers (Roelofs), Grandma’s Hands (Bill Withers), Moving On (Roelofs), Wicked Rain (Los Lobos), Long Distant Love (Little Feat), Lady Day And John Coltrane (Scott-Heron), Smile The Blues Away( Oostindie), Love The Language (Connick), Ain’t No Grave (traditional gospel) Set 2: Trouble (Connick), Houston In The blind (Roelofs), Dark End Of The Street (Penn/Moman), Satisfy My Soul (Carrack), Storm Music (Scott-Heron), Soon As I Get Paid (Keb Mo), Signs (Roelofs), Jimmy The Bullit (Oostindie), Yellow Moon (Neville Bros), The Preacher (Connick), Sensitive kind (Oostindie mix JJ Cale), The Breeze (mix Cale/ Oostindie).

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

sep, 2022

KICK/PUSH compleet door The Shivvies en The Unsinkable
Première-avond skateboardocumentaire met vol programma op de Tramkade

Vrijdag 23 september a.s. vindt de première plaats van KICK/PUSH, de documentaire die de turbulente ontwikkeling van de skateboardscene in ‘s- Hertogenbosch op kleurrijke wijze uiteenzet. Het feest na afloop zal losbarsten in Brouwerscafé Bossche Brouwers aan de Vaart. The Shivvies en The Unsinkable maken de afterparty KICK/PUSH helemaal compleet.

KICK/PUSH docu

De invulling van de afterparty is met de programmering van twee passende punkbands een feit. The Shivvies uit Rotterdam spelen een aanstekelijke set die kenners zal doen denken aan de Ramones, voortbordurend op de 1-2-3-4-traditie die de Maasstad rond de millenniumwisseling de titel Punk Rock City opleverde.

The Unsinkable uit Nijmegen bestaat uit (oud-)leden van Facing Down, The Minority, Note to Amy, The Assange en punkrockkaraokeband Sing Along Riot. The Unsinkable won in 2018 de bandwedstrijd PocketPop en doet denken aan Bad Religion, New Found Gloy, No Use For A Name en The Ataris. Na de bands draait een DJ plaatjes die passen bij een ouderwetse skateboardparty.

De première van KICK/PUSH in de Verkadefabriek wordt voorafgegaan door de piepjonge Bossche band No Way en een korte Q&A met de makers van de film. Na de voorstelling volgt een korte tour door het naastgelegen indoor skatepark World Skate Center, die uitkomt bij de Vaart waar de afterparty losbarst.
OVER KICK/PUSH

No Way uit Den Bosch

De documentaire KICK/PUSH draait om de opkomst van de skateboardscene en het strijden voor een eigen plek. Het behandelt op een kleurrijke, kunstzinnige wijze het Bossche skateverbod van de jaren ’90, de groeistuipen van de scene en de opkomst van de verschillende indoor skateparken van de stad. De do-it-yourself mentaliteit en vastberadenheid van de skateboarders speelt daarin een doorslaggevende factor. Hiervoor is gefilmd in ‘s-Hertogenbosch en op Madeira.

Totstandkoming

De film KICK/PUSH is een initiatief van Pascal Vugts en Casper Herselman. De productie wordt gedaan door Eendracht Films. Steffie Storms (o.a. Becky Bulldozer) verzorgt de regie.
KICK/PUSH gaat op 23 september 2022 in de Verkadefabriek in première. Tickets voor de afterparty zijn nog verkrijgbaar via ticketpoint.nl/evenement/kick-push-skateboard-premiere/. De première zelf is stijf uitverkocht; mogelijke extra voorstellingdata volgen snel.

kickpushmovie.nl
KICK/PUSH AFTERPARTY